Νίκος Βαρλάς / varlas@eurohoops.net
Ο κόσμος κρίνει, το ίδιο και οι δημοσιογράφοι. Σε όλες τις γνώμες υπάρχει η υποκειμενικότητα. Από την άλλη, η ιστορία καταγράφεται και μέσα από αυτή εξάγονται κάποια συμπεράσματα αντικειμενικά, που δεν μπορούν και δεν πρέπει να αμφισβητούνται από κανέναν.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει αποδείξει σε αυτά τα 25 χρόνια ως Head Coach πως είναι ένας χαρισματικός προπονητής. Οι τίτλοι του “λένε” πως είναι ο πιο πετυχημένος μακράν του δεύτερου στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Το καλύτερος, από το πιο πετυχημένος σε πολλούς τομείς της ζωής είναι εντελώς διαφορετικό ως έννοια και κρίνεται από πάρα πολλούς αστάθμητους παράγοντες, συγκυρίες, ακόμα και επιλογές.
Στην περίπτωση του Σέρβου προπονητή, το πιο πετυχημένος δεν χωράει αμφισβήτηση.
Η ιστορία το έχει καταγράψει. Αυτή την ιστορία, την δική του, ο Ομπράντοβιτς την αδίκησε και ίσως δεν είναι υπερβολή να σκεφτεί κάποιος πως την αμαύρωσε τόσο επικοινωνιακά, όσο και από ηθικής άποψης, το βράδυ της Κυριακής.
Το χειρότερο είναι πως κατά την γνώμη μου (υποκειμενική άποψη) το έκανε επίτηδες.
Ήταν 100% συνειδητή επιλογή, που εμπεριέχει και επικοινωνιακούς στόχους, για τις επιδιώξεις της καριέρας του στην Τουρκία. Το μέλλον του είναι εκεί και το γνωρίζει.
Στους τελικούς της Ευρωλίγκας οι προπονητές κάνουν το λιγότερο 20 λεπτά μέχρι να πάνε στη συνέντευξη τύπου, από την ώρα που τελειώνει η απονομή. Αυτό σημαίνει πως μεσολαβεί σχεδόν μια ώρα από την ώρα της τελικής κόρνας, μέχρι τις επίσημες τοποθετήσεις στο πάνελ της Ευρωλίγκας.
“Μας έκλεψαν τον τίτλο. Κάποιοι δεν ήθελαν να κατακτήσουμε την Ευρωλίγκα”. Αυτή την ατάκα την είπε 3 φορές. Δεν ήταν εν βρασμώ ψυχής, είχε τον χρόνο να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, να φιλτράρει τις σκέψεις του και να αποφασίσει τι ακριβώς θα πει.
Επέλεξε συνειδητά την μικροπρέπεια, από το να σταθεί αντάξιος της περίστασης και να δείξει απέναντι σε ένα κλαμπ όπως η ΤΣΣΚΑ και απέναντι σε ένα άνθρωπο με τον οποίο έχει μοιραστεί μια ολόκληρη (παραμυθένια) μπασκετική ζωή, αν ΌΧΙ ανωτερότητα, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ την απαιτούμενη αναγνώριση και παραδοχή.
Μετά από ένα συγκλονιστικό τελικό, από τους καλύτερους που έχουμε δει ποτέ, αποφάσισε να βάλει ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΠΟΡ τον εαυτό του και το άλλοθι που ένιωσε την ανάγκη να δημιουργήσει, ώστε να επηρεάσει την κοινή γνώμη στην Τουρκία.
Δεν σκέφτηκε το άθλημα, δεν σκέφτηκε τον “αδελφό” του όπως τον αποκαλεί, δεν δίστασε να εκτεθεί ως άνθρωπος, φίλος, αλλά και επαγγελματίας.
Γιατί όλα αυτά; Μόνο και μόνο, για να μιλάνε όλοι στην Τουρκία για την διαιτησία του τελικού με το 99% των οπαδών της Φενέρ να είναι έξαλλοι και να θεωρούν πως πραγματικά, οι γκρι τους έκλεψαν τον τίτλο!
Ελάχιστοι στην Τουρκία ασχολούνται με ένα μυθικό παιχνίδι που το ζήσαμε πριν λίγες ώρες και σήμανε την πρώτη συμμετοχή Τουρκικού κλαμπ σε τελικό της κορυφαίας διοργάνωσης. Ελάχιστοι αναλύουν την εμφάνιση της Φενέρ στο πρώτο ημίχρονο.
Ελάχιστοι συνειδητοποιούν την δυσκολία του εγχειρήματος από μπασκετικής άποψης και πόσο δύσκολο ήταν απέναντι σε αυτή την ΤΣΣΚΑ, η Φενέρ να γυρίσει από το -21.
Ένα σκαμπίλισμα της μπάλας στη φάση που ενεπλάκη ο Σλούκας, ένα καλό μποξ άουτ πριν το φόλοου του Χριάπα και η ομάδα του Ομπράντοβιτς θα είχε πετύχει μια από τις πιο παλαβές ανατροπές στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Πιθανώς θα είχε ξεκινήσει Debate για το αν αυτή η ανατροπή η ή μυθική του Ολυμπιακού το 2012 που ολοκληρώθηκε, ήταν η μεγαλύτερη, η πιο δύσκολη, η πιο εξωπραγματική!
Ε, ακόμα και με την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλε η Φενέρ στην ανατροπή, ουδείς ασχολείται στην Τουρκία. Όλοι μιλάνε για την διαιτησία, για τίποτε άλλο! Και πως να γίνει αλλιώς όταν ένας προπονητής με το ειδικό βάρος του Ομπράντοβιτς κάνει μια τέτοια δήλωση;
Αυτός ήταν ο στόχος του και τον πέτυχε στο έπακρο.
Η αντίδρασή του γεννιέται από ένα συνδυασμό τρομερού εγωισμού και από τον στόχο να προστατέψει τον εαυτό του, το μέλλον και τα σχέδιά του για την Φενέρ ΠΡΩΤΑ απέναντι στον πρόεδρο Αζίζ Γιλντιρίμ που είναι κυκλοθυμικός και του… αρέσει να μπλέκεται παντού κι έπειτα απέναντι στους εκατομμύρια οπαδούς του συλλόγου.
Στον απογοητευτικό τρόπο που αντέδρασε μετά την ήττα και στα δικά μου μάτια (πάλι υποκειμενική η άποψη) τον αποθυμοποιεί σε μεγάλο βαθμό ως προσωπικότητα, ο εγωισμός έχει μικρότερο μερίδιο, από την συνειδητή επιλογή να πετάξει την μπάλα στην (επικοινωνιακή) εξέδρα και να μην αποδεχτεί την ήττα από τον “μαθητή” του.
Έζησα πολλές στιγμές από κοντά και πιστεύω πως ο Δημήτρης Ιτούδης ΔΕΝ μπόρεσε να ευχαριστηθει (τουλάχιστον τις πρώτες 1-2 ώρες) τις μεγάλες, τις μοναδικές και ιστορικές στιγμές που ζούσε.
Η – προπονητική και όχι μόνο – ζωή του μόλις είχε αλλάξει και δεν το απολάμβανε όσο θα έπρεπε, γιατί τον στρέσαρε με όσα είπε και όσα έπραξε ο Ομπράντοβιτς.
Μήπως να μιλήσουμε για την διαιτησία; Αυτό που είδα μέσα από το γήπεδο είναι πως ο Λαμόνικα για μια ακόμα φορά ήθελε με το στανιό να κρατήσει το… Star Level του στο ίδιο επίπεδο με εκείνο των παικτών.
Η διαιτησία βοήθησε πραγματικά πολύ την Φενέρμπαχτσε να γυρίσει το παιχνίδι και όταν όλα ήρθαν στα ίσια και το μομέντουμ πέρασε στην Τουρκική πλευρά, τότε υπήρξαν 2-3 σφυρίγματα που ευνόησαν την ΤΣΣΚΑ και έπαιξαν τον δικό τους ρόλο, κυρίως στο τέλος της κανονικής περιόδου.
Η διαιτησία έκανε πολλά λάθη και ήταν αλλοπρόσαλλη. Ε και;
Αν ήταν σωστή, πιθανότατα ο Ομπράντοβιτς και η Φενέρμπαχτσε δεν θα είχαν παίξει καν στον τελικό. Τι να πει και η Λαμποράλ;
Κανένας δεν έκλεψε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον τελικό. Ο ίδιος “έκλεψε” αρκετή από την δόξα και την λάμψη της προπονητικής του καριέρας και της ανθρώπινης υπόστασής του ως προσωπικότητα.
Επέλεξε συνειδητά μια πολύ φτηνή συμπεριφορά.
Που αν σκεφτούμε την πάγια στάση και τα λόγια του όταν πολλές φορές αντίπαλοι προπονητές διαμαρτύρονται για εύνοια της δικής του ομάδας σε παιχνίδια που έχουν κρίνει τίτλους, τον εκθέτει ακόμα περισσότερο.
Ειλικρινά, σέβομαι απεριόριστα τον Ομπράντοβιτς, είναι μεγάλη μορφή, εμβληματική, για το σπορ που λατρεύω.
Το βράδυ της Κυριακής, όμως, κλονίστηκε πολύ η εικόνα που έχω για αυτόν όχι ως προπονητή, αλλά ως προσωπικότητα.
Οι μεγάλοι προπονητές πρέπει να ξέρουν – και – να χάνουν.
Ακόμα και αν στον δέκατο τελικό τους, νιώσουν το συναίσθημα της πίκρας μόλις για δεύτερη φορά.
Οι μεγάλοι άνθρωποι πρέπει στα δύσκολα να βάζουν την φιλία πάνω από τον εγωισμό τους.
Ο πιο πετυχημένος ηγέτης των πάγκων στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ την Κυριακή το βράδυ, δεν αναγνώρισε, δεν παραδέχτηκε, δεν συμβιβάστηκε με την ήττα.
Προσπέρασε την ιστορία του, δεν την σεβάστηκε και “βούτηξε” στη μικροπρέπεια.
Ως προπονητής, αλλά και ως άνθρωπος.