Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ένα από τα λίγα ντέρμπι αιωνίων που έχουμε δει όλα τα τελευταία χρόνια χωρίς κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον είναι ήδη παρελθόν και τα πιο σημαντικά είναι μπροστά.
Για τον Ολυμπιακό όπου σημαντικά βάλτε τον αγώνα με την Φενέρ που όπως εξελίχθηκε η κατάσταση χωρίς υπερβολή είναι “τελικός” για την μάχη να παραμείνει σε τροχιά διεκδίκησης της τετράδας και του πλεονεκτήματος έδρας.
Την επόμενη αγωνιστική μετά την επικείμενη μάχη με την Φενέρμπαχτσε, περιμένει η Ρεάλ στη Μαδρίτη, ένα ματς που παραδοσιακά το χάνει ο Ολυμπιακός. Στην θέση που ο ίδιος έβαλε τον εαυτό του με την τεράστια “μπασκετική κοιλιά” των τελευταίων 45 ημερών, αν χάσει και τα δύο παιχνίδια, όχι απλά θα μείνει πολύ πίσω στη μάχη της τετράδας, αλλά μετά θα αρχίσουμε να συζητάμε… άλλα.
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ: ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ Ο ΡΟΜΠΕΡΤΣ, ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ Ο… ΣΤΡΕΛΝΙΕΚΣ
Τι είδαμε στο ντέρμπι
Πρώτα από όλα, ο Ολυμπιακός έδειξε αντίδραση και κάποιο… σφυγμό. Όλα τα προβλήματα και οι αδυναμίες του βγήκαν στο παρκέ όσο περνούσε ο χρόνος, αλλά η εικόνα στο κομμάτι της ενέργειας και κυρίως της συγκέντρωσης και της αποφασιστικότητας ήταν βελτιωμένη σε σχέση με τα πρόσφατα… χάλια.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος εμπιστεύτηκε ένα αμιγώς ελληνικό σχήμα από το “1” ως το “4”, αλλαγές σε όλα τα σκριν και μετά είχε ετοιμάσει παγίδες στα μις – ματς στο ποστ και περιστροφές όλης της άμυνας, για να καλύπτεται ο χώρος, όταν ο παίκτης του ΠΑΟ που δεχόταν την βοήθεια, πάσαρε.
Αυτή η τακτική λειτούργησε στον μέγιστο βαθμό. Ο Παναθηναϊκός χρεάστηκε 9 λεπτά για να βάλει το πρώτο του καλάθι εντός πεδιάς. Έχω γράψει πολλές φορές πως δεν πρέπει να δίνουμε έμφαση μόνο στην τακτική, αλλά και στην ένταση, στην ταχύτητα και την ενέργεια με την οποία αυτή εκτελείται.
Σε αντίθεση με προηγούμενα παιχνίδια, οι κόκκινοι εκτελούσαν με πείσμα, ενέργεια και μεγάλη προσήλωση, που τους βοηθούσε να διαβάζουν ποια θα είναι η επόμενη κίνηση της επίθεσης.
Ο Ολυμπιακός κατάφερνε όχι απλά να βγάζει τις άμυνες, να κόβει την δημιουργία του Καλάθη και να καλύπτει και τα μις – ματς με τις βοήθειες, αλλά έπαιρνε και τα αμυντικά ριμπάουντ που είναι μεγάλη πρόκληση και έχουν υψηλό βαθμό δυσκολίας σε αυτή την τακτική.
Κάτι που τον βοήθησε να πάει… λίγο πιο γρήγορα στην επίθεση. Στο πρώτο ημίχρονο ο Βασίλης Σπανούλης διάβαζε πραγματικά καλά την άμυνα του Παναθηναϊκού πάνω του και σχεδόν όλες οι αποφάσεις και οι πάσες του ήταν σωστές και σε καίρια τάιμινγκ.
Ο Πρίντεζης επιτέλους έβγαλε περισσότερη ενέργεια στο παρκέ και έτσι ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 11-20 στο πρώτο δεκάλεπτο.
Το παιχνίδι άρχισε να αλλάζει σε μορφή και μομέντουμ στα τελευταία δευτερόλεπτα της πρώτης περιόδου. Σε αυτό συνετέλεσαν δύο πράγματα.
Άλλαξαν τα δεδομένα και το μομέντουμ
Πρώτον, “αποψιλώθηκε” πολύ γρήγορα η θέση “5” με τους Μακλίν που ξεκίνησε πολύ καλά και Μιλουτίνοφ να μην προλαβαίνουν καν να βρουν ρυθμό. Τα φάουλ δόθηκαν πολύ γρήγορα, με συνοπτικές διαδικασίες και ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε από πολύ νωρίς να χρησιμοποιεί ναι μεν την ίδια τακτική με τις αλλαγές και τις παγίδες, αλλά με πιο χαμηλά σχήματα, με κατά συνθήκη πεντάρια και με συνδυασμό παικτών, που δεν γινόταν να έχουν την ίδια αποτελεσματικότητα ούτε στην προσωπική άμυνα, ούτε στο αμυντικό ριμπάουντ.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως οι παίκτες του Τσάβι Πασκουάλ που ερχόταν από τον πάγκο, έδιναν άμεσα λύσεις. Ο Λεκαβίτσιους με τα τρίποντα σε επιθέσεις που τελείωναν και ο Ιαν Βουγιούκας με κερδισμένες φάσεις και κατοχές στο χαμηλό ποστ έδωσαν τις πρώτες μεγάλες “ανάσες” στην ομάδα τους που… ασφυκτιούσε στην επίθεση και από το δεύτερο δεκάλεπτο ο Παναθηναϊκός άρχισε να γυρίζει την κατάσταση.
Ο Ολυμπιακός σκόραρε 20 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και 41 συνολικά στα επόμενα 30 λεπτά… Για αυτό, δεν υπάρχει δικαιολογία ακόμα και αν τα πεντάρια του πρόλαβαν να παίξουν ελάχιστα και να προσφέρουν ελάχιστα.
Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη, ούτε καν η δέκατη φορά που βλέπουμε τον Ολυμπιακό να “κολλάει” στην επίθεση και να μην διαθέτει λύσεις ούτε στην δημιουργία, ούτε στην εκτέλεση.
Τους λόγους και τις αδυναμίες που προκύπτουν από τα χαρακτηριστικά των παικτών, την έλλειψη ταχύτητας και την απουσία παικτών να “τρυπούν” άμυνες και να δημιουργούν ανισορροπία τις έχουμε αναλύσεις πολλές φορές από εδώ.
Ήθελε, αλλά δεν μπορούσε
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός πραγματικά ήθελε πολύ να… αντισταθεί, να ορθώσει ανάστημα, να πάρει πίσω το μομέντουμ και να κερδίσει, αλλά απλά δεν μπορούσε.
Δεν είναι ότι δεν πάλεψε. Δεν είχε τα εργαλεία, την ενέργεια, την ποιότητα για να τα καταφέρει.
Η άμυνα συνέχισε να λειτουργεί αρκετά καλά, αν αναλογιστούμε το πρόβλημα με τα απενεργοποιημένα πεντάρια, αλλά στην επίθεση το πρόβλημα γινόταν ολοένα και μεγαλύτερο.
Ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης αφενός κουράστηκαν, αφετέρου είχαν όλη την άμυνα προσαρμοσμένη πάνω τους.
Σέντερ να ποστάρουν ή να σκοράρουν (καθώς ο Μακλίν έχει άλλους τρόπους) δεν υπήρχαν. Σουτέρ να “σκοτώνει” είτε από δικές του φάσεις, είτε από δημιουργίες συμπαικτών δεν υφίσταται στο ρόστερ.
Ο Στρέλνιεκς, ο πιο ποιοτικός γκαρντ του Ολυμπιακού στο σετ παιχνίδι μετά τον Σπανούλη – κι επιμένω σε αυτό τώρα που είναι άφαντος, με τις αιματολογικές του εξετάσεις να δείχνουν πως βρίσκεται στα όρια της υπερκόπωσης – αυτή την περίοδο είναι στο ΜΗΔΕΝ.
Ο Ρόμπερτς δυστυχώς παραμένει λίγος για να δώσει αυτά για τον οποία τον απέκτησε ο Ολυμπιακός, ο Μάντζαρης είναι υπερβολικά συμβατικός και έχει μάθει απλά να συμπληρώνει και να παίζει καλά όταν οι μπροστάρηδες είναι αποτελεσματικοί. Ο Τόμπσον με τον τρόπο που χρησιμοποιείται ακόμα και να μπορεί να βοηθήσει σε διάρκεια, δεν έχει την ευκαιρία, ο Γουίλτζερ είναι ένα κολεγιόπαιδο με χάρισμα στο σουτ, που του λείπουν χίλια – μύρια στοιχεία για να κάνει την διαφορά στο τοπ επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ε, ποιος να “ταράξει τα νερά” στην επίθεση, ποιος να κάνει ζημιά στην αντίπαλη άμυνα, ποιος να δώσει λύσεις και να πάρει πάνω του την επίθεση του Ολυμπιακού, είτε αυτό σημαίνει σκορ από προσωπικές φάσεις, είτε πάρε – βάλε δημιουργίες;
Κανείς.
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε γιατί πήρε 46 πόντους από τους παίκτες του πάγκου του και επειδή στο δεύτερο ημίχρονο είδε τον Κέι Σι Ρίβερς να κάνει για μια ακόμα φορά το κομμάτι του απέναντι στον Ολυμπιακό και τον Μήτογλου να παίρνει το χρίσμα και να μετατρέπεται σε σοβαρό παράγοντας του ντέρμπι. Μπράβο στον μικρό, χαίρομαι για κάθε Έλληνα παίκτη που μπορεί να κάνει τέτοιο Step up σε μεγάλο ματς.
Ήταν ένα σκληρό ντέρμπι χωρίς ποιότητα και ρυθμό. Μπήκαν μόλις 9 πόντοι συνολικά από αιφνιδιασμούς, είχαμε ισορροπία στους πόντους από το ζωγραφιστό και ελάχιστη δημιουργία από αμφότερες τις ομάδες.
Ο Παναθηναϊκός τελείωσε το ματς με 9 ασίστ και 10 λάθη, ο Ολυμπιακός με 11 ασίστ και 12 λάθη. Πολύ χαμηλά νούμερα και η εξήγηση είναι σε τεράστιο βαθμό οι αλλαγές στα σκριν από αμφότερους που έκοψαν την δημιουργία και εν συνεχεία οι καλές βοήθειες και αλληλοκαλύψεις στο ποστ.
Το έκανε υποδειγματικά ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα, αρκετά καλά ο Παναθηναϊκός στη συνέχεια, αλλά οι πράσινοι δεν είχαν και μις – ματς σοβαρά να καλύψουν, αφού οι φιλοξενούμενοι ουσιαστικά μόνο τον Πρίντεζη είχαν για να ποστάρει κι αυτόν φρόντισαν να αντιμετωπίσουν σωστά με παγίδες.
Αυτή ήταν η ιστορία του ντέρμπι, που περισσότερo θα θυμόμαστε για άλλους λόγους και κυρίως για τις δηλώσεις.
Για την διαιτησία
Πολύς λόγος γίνεται για την διαιτησία. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος που για χρόνια δεν μιλούσε για τους διαιτητές και δεν επέτρεπε και στους παίκτες να μιλούν για την διαιτησία, άλλαξε τακτική και επικεντρώθηκε αποκλειστικά στα σφυρίγματα των γκρι.
Ο Κώστας Παπανικολάου τον οποίο ο προπονητής του είχε διώξει από τον πάγκο επειδή διαμαρτυρόταν στους ρεφ, για πρώτη φορά στην καριέρα του έκανε το ίδιο πράγμα και μάλιστα με εμφατικές και ξεκάθαρες αναφορές.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρώτα από όλα είναι ξεκάθαρο πως έτσι νιώθουν. Πως αδικήθηκαν και δεν τους άφησαν να πάνε το παιχνίδι μέχρι όπου… μπορούν.
Επίσης, από την πλευρά του κόουτς, σίγουρα είναι και απόφαση επικοινωνιακής τακτικής. Βρίσκεται σε μεγάλη πίεση, είδε την ομάδα του να δείχνει κάποια αντίδραση, είδε την διαιτησία να σφυρίζει όσο είχε το μομέντουμ ο Ολυμπιακός με διαφορετικά κριτήρια και αποφάσισε να αλλάξει… ρότα.
Ίσως πιστεύει πως στην παρούσα φάση και βλέποντας μετά από καιρό τους παίκτες του να μπαίνουν σε ένα ματς πραγματικά δυνατά και συγκεντρωμένα, μια τέτοια διαχείριση θα τους κάνει να νιώσουν καλύτερα, πως τους προστατεύει και αυτό θα τους δώσει κίνητρο, ενότητα και μεγαλύτερη σύνδεση μεταξύ παικτών – προπονητή.
Για τον Κώστα, χωρίς να γνωρίζω το παραμικρό, επειδή τον ξέρω πολλά χρόνια, πιστεύω τα εξής: Σίγουρα υπήρχε κοινή επικοινωνιακή γραμμή πλεύσης από την ΚΑΕ να δοθεί αυτή την φορά μεγάλη έμφαση στην διαιτησία, αλλά σίγουρα και ο ίδιος ένιωσε μέσα στην αναμέτρηση πως οι διαιτητές δεν είχαν τα ίδια κριτήρια και δεν σεβάστηκαν την προσπάθεια της ομάδας του και των συμπαικτών του. Αλλιώς, δεν θα μιλούσε έτσι.
Τι είδα, η δική μου υποκειμενική αλήθεια
Ξέρω πως όταν στην Ελλάδα παίρνεις θέση για την διαιτησία, βάζεις το κεφάλι σου στον ντορβά.
Υπάρχει τόσο μίσος, τόσος τυφλός οπαδισμός, τόσοι υπάλληλοι και παπαγαλάκια από εδώ και από εκεί, που κανένας δεν δέχεται πως έχεις μια άποψη και είναι αληθινή. Η δική σου, υποκειμενική αλήθεια, που χρίζει σεβασμού.
Κάποιοι επειδή έχουν δηλητηριασμένο μυαλό και μειωμένη αντίληψη λόγω του άκρατου οπαδισμού που τυφλώνει, άλλοι επειδή εξυπηρετούν συμφέροντας και πληρώνονται για να σε… στοχοποιούν.
Δημοσιογραφία, όμως, χωρίς να λες την άποψή σου σε ένα θέμα με το οποίο όλοι ασχολούνται, δεν υπάρχει. Κάποιες φορές θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός έχει δημιουργήσει μεγάλο θόρυβο για την διαιτησία για να καλύψει τις κακές του εμφανίσεις με τον Παναθηναϊκό και να έχει άλλοθι. Πολλές φορές για την ακρίβεια από το 2012 και μετά και σε μεγάλο ποσοστό δεν είχα την ίδια άποψη και για αυτό δεν ασχολήθηκα. Ήταν κάτι που από ένα σημείο και μετά με τσάντιζε κιόλας, γιατί το θεωρούσα προσπάθεια για δικαιολογίες και ηττοπαθή συμπεριφορά.
Την ίδια τακτική ακολουθεί τα τελευταία δύο χρόνια και ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα. Οι σχέσεις του με τους διοργανωτές έχουν όντως χαλάσει, επειδή ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει κάνει ένα σωρό λάθη στον τρόπο που εκφράζεται και χειρίζεται τις καταστάσεις. Το πρόβλημα στις σχέσεις τους έχει ξεκινήσει από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας και επί εποχής Δημήτρη Γιανακκόπουλου έχει γίνει ακόμα μεγαλύτερο, κάτι που φάνηκε και από το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός ήταν ο τελευταίος από τις 11 ομάδες που υπέγραψε το δεκαετές συμβόλαιο με την Ευρωλίγκα.
Ο Παναθηναϊκός όντως δεν έχει την διαιτησία που είχε παλιά και πολλές φορές δικαίως φωνάζει. Τον τελευταίο καιρό, όμως, είναι ξεκάθαρα επικοινωνιακή τακτική πίεσης προς την Ευρωλίγκα, που δεν θα βγάλει πουθενά. Τουλάχιστον με τον τρόπο που το διαχειρίζεται όλο αυτό ο Παναθηναίκός.
Δίνεται επίτηδες τεράστια επικοινωνιακή έμφαση, σε ματς που έχουν γίνει λίγα λάθη μιλούν για σφαγές, σε ματς που υπάρχουν μια χαρά σφυρίγματα για τους πράσινους υπάρχει πάλι γκρίνια, γιατί πλέον και ο κόσμος έχει μπει σε αυτό “το τρυπάκι”.
Την ίδια τακτική χρησιμοποιεί τώρα ο Ολυμπιακός σε ματς που όντως η διαιτησία δεν τον έπαιξε με τα ίδια κριτήρια.
Η δική μου άποψη για αυτό το ντέρμπι είναι η εξής: Την στιγμή που οι κόκκινοι είχαν χτίσει ισχυρό μομέντουμ και ήλεγχαν την κατάσταση, δηλαδή από πολύ νωρίς, οι διαιτητές ξεκίνησαν με διαφορετικά κριτήρια σε ένα ματς πολύ σκληρό εκατέρωθεν, να αποδομούν την φροντ λάιν του Ολυμπιακού με στόχευση τη θέση “5” και κυρίως τον Μακλίν.
Αρκετά από τα φάουλ που δόθηκαν σε Μακλίν και Μιλουτίνοφ ήταν υπερβολικά και σφυρίχτηκαν με μεγάλη ευκολία και πολύ γρήγορα. Δεν υπήρχε ομοιομορφία στα σφυρίγματα και τόσο αυστηρή προσέγγιση στην άμυνα του Παναθηναϊκού.
Την στιγμή που ο Ολυμπιακός ήταν πιο δυνατός από τον αντίπαλό του και είχε το απόλυτο μομέντουμ, τα σφυρίγματα των διαιτητών και 4-5 ξεκάθαρα λάθη, δεν άφησαν την φυσική ροή του αγώνα να εξελιχθεί και με τον τρόπο που σφύριξαν βοήθησαν τον Παναθηναϊκό να έχει τη μικρότερη δυνατή ζημιά, με βάση την εικόνα του αγώνα και τις φάσεις που εκτυλίχθηκαν.
Ή αν το θέλετε διαφορετικά δεν άφησαν τον Ολυμπιακό να έχει την μεγαλύτερη δυνατή αποδοτικότητα με βάση του πόσο καλύτερος ήταν στο πρώτο ημίχρονο από τον Παναθηναϊκό.
Τα 4-5 λάθη δεν λένε τίποτα και δεν επηρεάζουν ιδιαίτερα την εξέλιξη ενός αγώνα με επαφές για 40 λεπτά. Η πραγματική επέμβαση, παρεμβατικότητα και επιρροή των διαιτητών επιτυγχάνεται με το να έχουν σταθερά διαφορετικά κριτήρια στον τρόπο που σφυρίζουν κι αυτό έκαναν μέχρι ο Παναθηναϊκός να βρει ρυθμό, να πατήσει γερά στα πόδια του, να πάρει ψυχολογία και τα ηνία του αγώνα.
Οι διαιτητές σε αυτό το επίπεδο είναι τρομερά έμπειροι και ταλαντούχοι στο να παρέμβουν χωρίς να εκτεθούν σε μη εκπαιδευμένα μπασκετικά μάτια.
Το πιο σπάνιο από όλα; Θεωρώ πως όλο αυτό δημιουργήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από ένα μόνο διαιτητή! Τον Παναγιώτου. Που ήταν και ο τρίτος της αναμέτρησης. Οι άλλοι δύο ελάχιστα επηρέασαν την έκβαση του αγώνα.
Οι βολές δεν λένε απολύτως τίποτα από μόνες τους. Υπάρχουν παιχνίδια που κάποια ομάδα μπορεί να εκτελέσει 40 βολές και να μην έχει ευνοηθεί.
Δεν είναι θέμα βολών, ή των φάουλ που έχουν σφυριχτεί συνολικά στις δύο ομάδες. Όποιος κρίνει την διαιτησία βλέποντας το φύλλο της στατιστικής δεν ξέρει μπάσκετ και δεν καταλαβαίνει μπάσκετ.
Αυτό που έγινε στο ΟΑΚΑ, είναι πως οι διαιτητές προστάτευσαν τον Παναθηναϊκό όσο δεν ένιωθε καλά στο παρκέ, αλλοίωσαν τις προοπτικές του Ολυμπιακού να παίξει το ίδιο αποτελεσματικά την άμυνα με την οποία ξεκίνησε τον αγώνα χωρίς τους 2 από τους 3 βασικούς του ψηλούς στο ροτέσιον και του στέρησαν και την επιθετική δυνατότητα να πάρει το οτιδήποτε όσο εξελισσόταν ο αγώνας από τα δύο πεντάρια του.
Επίσης, όπως γίνεται συνήθως στο μπάσκετ, οι παίκτες που έχουν χρεωθεί με υπερβολικά και γρήγορα φάουλ, χάνουν την ψυχραιμία τους και στο τέλος ξοδεύουν τα φάουλ που τους απομένουν με τον πιο χαζό τρόπο.
Δεν χρειαζόταν
Θεωρώ, λοιπόν πως η διαιτησία ήταν όντως σημαντικό αποκούμπι του Παναθηναϊκού για να βάλει το νερό στο αυλάκι, όταν τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα από ότι ίσως τα περίμενε και στη συνέχεια, πηγαίνοντας προς το τέλος του αγώνα, δεν χρειάστηκε και δεν έγινε καμία διαιτητική “σφαγή” παρατεταμένης διάρκειας, όπως για παράδειγμα ο τρίτος τελικός του 2010.
Ο Παναθηναϊκός είχε την ποιότητα, την ενέργεια, τις λύσεις να βάλει από κάτω ένα προβληματικό Ολυμπιακό που έτσι κι αλλιώς στην επίθεση έχει πολλά θέματα και προβλήματα να λύσει.
Η κακή διαιτησία δεν είναι άλλοθι για αυτό τον Ολυμπιακό
Πάμε παρακάτω. Οκ, ο Ολυμπιακός δικαιούται να έχει παράπονα. Δεν τον έπαιξαν ακριβοδίκαια οι διαιτητές. Συμφωνώ, αυτό είδα και για αυτό το γράφω.
Όμως, αυτός ο Ολυμπιακός γενικά δεν δικαιούται να αποπροσανατολιστεί και να χρησιμοποιήσει ως άλλοθι την διαιτησία για τα δικά του λάθη και τις δικές του αδυναμίες που είναι πολλές.
Ούτε να δημιουργήσει ένα κλίμα πως και στους… τελικούς, ξέρουμε τι θα πάθουμε. Αυτό είναι ότι χειρότερο για μένα, μη αποδεκτό και δείχνει ηττοπάθεια απαράδεκτη για μια μεγάλη ομάδα.
Να πάτε παιδιά να παίξετε, να τα δώσετε όλα κι αν αδικηθείτε, τα λέμε τότε.
Όταν βάζεις μέσα στο μυαλό σου πως ότι και να γίνει οι διαιτητές θα σε αδικήσουν, καταστρέφεις το μυαλό σου, βάζεις από μόνος σου πολύ χαμηλό ταβάνι στα επίπεδα συγκέντρωσης και αποτελεσματικότητας που μπορείς να έχεις και στο τέλος κάνεις ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ στον εαυτό σου και την ομάδα σου.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από τι θα γίνει τελικά με την διαιτησία.
Στην τελική αν όντως το πιστεύεις, δεν το φωνάζεις, δουλεύεις πίσω από τα φώτα όπως γίνεται πάντα με την διαιτησία σε όλες τις λίγκες και προσπαθείς να προστατεύσεις την ομάδα σου με πράξεις και όχι με λόγια.
Πόσα συνεχόμενα ματς έχει χάσει ο Ολυμπιακός από τον Παναθηναϊκό; Πολλά.
Πόσες φορές ο Ολυμπιακός τους τελευταίους μήνες έχει βάλει 50, 55, 60, 65 πόντους με το ζόρι απέναντι στον Παναθηναϊκό ή και με άλλους αντιπάλους.
Πολλές.
Στα περισσότερα από αυτά τα παιχνίδια, αν όχι σε όλα, δεν έφταιγε η διαιτησία που ο Ολυμπιακός δεν βλεπόταν και ο Παναθηναϊκός τον “έδεσε κόμπο”.
Όπως δεν υπήρχε κανένα θέμα διαιτησίας στον πέμπτο τελικό που ο Παναθηναϊκός ήρθε στο ΣΕΦ και πέρασε… πάνω από τον Ολυμπιακό λες και έπαιζε φιλικό με ομάδα υποδεέστερης δυναμικότητας.
Με λίγα λόγια: Αν ο Ολυμπιακός έχει αποφασίσει να κάνει σημαία μια πραγματικά εχθρική και βλαπτική για αυτόν διαιτησία για 20-25 λεπτά και ασχοληθεί παραπάνω από ένα βράδυ με αυτό και όχι με τις πολλές αγωνιστικές αδυναμίες που διαθέτει, την ενίσχυση που χρειάζεται, τότε έχει βρει το ΤΕΛΕΙΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο, δυστυχώς.
Δεν μπορώ να μην γράψω ότι η διαιτησία, όσο η ομάδα δούλευε σωστά, έδειξε… έτοιμη να επέμβει σε σημαντικό βαθμό, επειδή μια βραδιά ο Παναθηναϊκός δεν ξεκίνησε καλά, δεν ήταν σε καλή μέρα ρε αδελφέ.
Άστο ματς να κυλήσει σωστά και ότι γίνει, έγινε. Άλλωστε δεν είχε καν βαθμολογική αξία.
Δεν μπορώ να μην γράψω, όμως, πως ο Ολυμπιακός με εξαιρετικές διαιτησίες στην Ευρωλίγκα, έχει διασυρθεί φέτος ή έχει χάσει ματς που έστω υποφερτός να ήταν θα τα κέρδιζε.
Πως έχει χάσει τα 8 από τα τελευταία 10 εκτός έδρας παιχνίδια του.
Έχω δει φέτος διαιτητές στην Ευρωλίγκα να έχουν θετική προδιάθεση φέτος προς την ομάδα, να θέλουν να τείνουν χείρα βοηθείας στον Ολυμπιακό και να μην μπορούν, γιατί η ομάδα σερνόταν.
Έχω δει χιλιάδες παιχνίδια μπάσκετ στη ζωή μου.
Πιστεύω, λοιπόν, πως μπορώ κάθε φορά να ξέρω τι βλέπω.
Ελπίζω ο Ολυμπιακός να μην χρησιμοποιήσει την διαιτησία ως άλλοθι στο μέλλον και να σκύψει πάνω από τα προβλήματά του με αυτογνωσία, αποφασιστικότητα και με τις απαραίτητες τομές, αν χρειαστεί.
Που είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί.
Ελπίζω ο Παναθηναϊκός να “κόψει” κάπως ταχύτητα στην υπερβολική ενασχόληση με την διαιτησία στην Ευρωλίγκα και όταν έχει παράπονο να λειτουργεί διαφορετικά.
Όπως παλιά.
Ξέρω, όμως, πως δύσκολα οι ελπίδες μου θα… γίνουν πραγματικότητα.
Είναι δύσκολο όταν υπάρχει μεγάλη πίεση και προσδοκίες να είσαι δίκαιος, σωστός, διορατικός και να ταξινομείς όλα τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.
Τόσο δύσκολο, όσο το να παραδεχτούν οι Έλληνες οπαδοί πως σε ένα παιχνίδι η διαιτησία αδίκησε τον αντίπαλο και ευνόησε την ομάδα τους.
Και είναι όλοι έτσι, ανεξαρτήτως χρώματος.
Παλιά πίστευα πως το βλέπουν και δεν το παραδέχονται.
Πλέον, έχω συνειδητοποιήσει πως ούτε καν το βλέπουν.
Είτε γιατί πραγματικά δεν μπορούν, είτε γιατί δεν τους ενδιαφέρει.
ΥΓ1. Ένα θετικό υπάρχει. Έχουν θιχτεί εγωισμοί. Κυρίως των παικτών που κουβαλάνε τον Ολυμπιακό στις πλάτες τους όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω αν ο Σπανούλης θα καταφέρει να καταλύσει την λογική και πάλι, θα μεγαλώσει τον μύθο του ή δεν θα έχει το τέλος που αξίζει στον Ολυμπιακό. Ξέρω, όμως, πως οι οπαδοί της δικής του ομάδας που τον χλευάζουν και τον μηδενίζουν με τρόπο εμφατικό, προσφέρουν την καλύτερη υπηρεσία άθελά τους στον ίδιο τον “τρελό” και τον Ολυμπιακό.
ΥΓ2. Η αίσθησή μου είναι ότι θα συνέλθει σιγά – σιγά ο Ολυμπιακός και με την επιστροφή των Παπαπέτρου και Τιλί θα παίξει καλύτερο μπάσκετ αν δεν προκύψουν κι άλλοι τραυματισμοί. Όμως, νιώθω και βλέπω πως το ταβάνι της ομάδας με το νυν ρόστερ είναι χαμηλότερο από το να γίνει πολύ μεγάλη υπέρβαση – κατάκτηση στην Ευρωλίγκα, πιθανότατα χαμηλότερο ακόμα και τα όσα θα χρειαστούν στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος.
ΥΓ3. Ο Ρόμπερτς δεν με πείθει ότι μπορεί να μεταμορφωθεί 100% στην απαίτηση “Floor Manager”, που ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη. Μπορεί, απλά να έχει κάποιες καλές βραδιές εκτελεστικά. Αυτό δεν φτάνει, όμως, χρειάζεται να ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ και δεν δείχνει ότι μπορεί. Αντίθετα, ο Στρέλνιεκς πιστεύω πως θα ανέβει και σύντομα.
ΥΓ4. Ο Σφαιρόπουλος δέχεται τεράστια πίεση. Λογικό, προπονητής του Ολυμπιακού είναι. Γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του, πιστεύω πως αν στραβώσουν πολύ 1-2 σημαντικά παιχνίδια ακόμα, θα παραιτηθεί λόγω χαρακτήρα και… περηφάνιας. Πάντως, οι αλλαγές στα σκριν με τέτοιο τρόπο και οι παγίδες στο ποστ με προσαρμογές στις περιστροφές δουλεύτηκαν ουσιαστικά μια μέρα και πήγαν πολύ καλά.
ΥΓ5. Ο Τσάβι Πασκουάλ είναι ένας από τους επαγγελματίες που χρειαζόμαστε να δουλεύουν στην χώρα μας. Ουδείς τέλειος, αλλά είναι καλός προπονητής και πολύ καλός άνθρωπος.
ΥΓ6. Αμφότερες οι ομάδες κοιτάζουν στην αγορά και έχουν σταμπάρει συγκεκριμένους παίκτες. Απλά, μόνο για τον Παναθηναϊκό είναι σίγουρο πως αν τα καταφέρει στις διαπραγματεύσεις θα υπογράψει αθλητικό ψηλό. Κάνει υπομονή για ψηλό που είναι στις ΗΠΑ και περιμένει Call από ομάδα του ΝΒΑ, ενώ έχει προταθεί και ψηλός χωρίς ευρωπαϊκή εμπειρία, με ποιότητα και καλά περάσματα από το ΝΒΑ.
ΥΓ7. Στον Ολυμπιακό είναι όλα πολύ ρευστά και οι Αγγελόπουλοι θα δρουν και θα αποφασίζουν πια για φέτος με βάση τις εξελίξεις της κάθε ημέρας… Αποδείχτηκε αυτό με την αποχώρηση του Χρήστου Μαρμαρινού, ενός συνεργάτη που τον εμπιστευόταν για πάρα πολλά χρόνια.