Του Γιώργου Μπακόλα
Αν υπάρχει μία νίκη που οι φίλοι του Παναθηναϊκού θα θυμούνται για πάντα δεν είναι άλλη από αυτή της 20ής Μαΐου 1999, όταν οι «πράσινοι» επικράτησαν του Ολυμπιακού 62-53 μέσα στο ΣΕΦ, κατακτώντας το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα.
Ηταν η πρώτη φορά στην ιστορία των πλέι οφ που έσπαγε η έδρα, αλλά και η πρώτη που ένας εκ των δύο «αιωνίων» νίκησε σε ματς τίτλου μέσα στο «σπίτι» του αντιπάλου. Το απόρθητο μέχρι εκείνη την ημέρα ΣΕΦ «έπεσε» από τους αποφασισμένους και πεισμωμένους παίκτες του Σούμποτιτς, που με κορυφαίους τους Μποντιρόγκα (19π.), Ράτζα (12π.) και x-factor τον Τζεντίλε (10 πόντοι με ένα γκολ-φάουλ αληθινό χρυσάφι στα τελευταία λεπτά) έσπασαν μια δυσμενέστατη γι’ αυτούς παράδοση. Ο τελικός εκείνος σφράγισε την πορεία του Παναθηναϊκού για την επόμενη δεκαετία.
Ο Σούμποτιτς έκανε «ματ» στον Ίβκοβιτς αφενός γιατί έλεγξε το ρυθμό πλαισιώνοντας τον Μποντιρόγκα με δύο γκαρντ σε μεγάλα διαστήματα του παιχνιδιού, ενώ έκανε το προφανές στα τελευταία λεπτά, δίνοντας εντολή στον μετρ του είδους, Ντίνο Ράτζα, να ποστάρει συνεχώς τον πολύ κοντύτερό του Ρότζερς, τον μοναδικό ψηλό του Ολυμπιακού μετά την αποχώρηση του Τάρλατς λόγω φάουλ.
Αν αναρωτιέστε «τι απέγινε ο Φασούλας;» έπρεπε να βλέπατε την κατσάδα του Ίβκοβιτς στον Έλληνα σέντερ όταν τον έκανε αλλαγή! Οι φωνές του ακούγονταν μέχρι έξω από το ΣΕΦ! Ήταν πλέον ολοφάνερο ότι η ανακωχή των δύο αντρών μετά τη μεταξύ τους κόντρα από την εποχή που συνυπήρξαν στον ΠΑΟΚ είχε λάβει τέλος. Ο καυγάς τους χάλασε περισσότερο το κλίμα που είχε διαταραχθεί με την ισοφάριση του σκορ από το Ράτζα χάρη σε ένα εκπληκτικό (όσο και αμφισβητούμενο ως προς το αν ήταν εντός χρόνου) τρίποντο σχεδόν από το κέντρο με τη λήξη του ημιχρόνου. Η διψήφια διαφορά (29-18) που είχαν χτίσει οι «ερυθρόλευκοι» είχε εξανεμιστεί και η ψυχολογία ήταν πια με το μέρος των αντιπάλων, που έτρεξαν ένα εντυπωσιακό 20-0 (29-38).
Ο Ολυμπιακός επέστρεψε, προηγήθηκε 51-50, όμως οι «πράσινοι» δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Την μπουγάδα για τον Παναθηναϊκό καθάρισε ο Νίκος Οικονόμου όταν στα 58’’ με δικό του τρίποντο «έγραψε» το 51-58, «κλειδώνοντας» ουσιαστικά τη νίκη, ενώ παράλληλα ξόρκισε τα φαντάσματα που τον ταλαιπωρούσαν επί τέσσερα χρόνια. Για ποια φαντάσματα μιλάμε; Φυσικά αυτά του τελικού του 1995 όταν είχε αστοχήσει στο τελευταίο σουτ, όντας ο μοιραίος παίκτης στο ιστορικό (λόγω του άθλιου μπάσκετ που παίχτηκε) 45-44 υπέρ του Ολυμπιακού.
Η κίνησή του αμέσως μετά αποτελεί μια από τις πιο all time classic εικόνες στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ: δείχνοντας με τους δείκτες των χεριών του τους κροτάφους του φώναξε προς την πράσινη εξέδρα (περίπου 4.000 άτομα) «Να το θυμάστε!». Αυτό (όπως και του Ράτζα) ήταν το τελευταίο του παιχνίδι με την πράσινη φανέλα, αφού λίγο αργότερα μετακόμισε στη Βίρτους Μπολόνια. «Σε αυτή την ομάδα τη μια είσαι ήρωας και την άλλη σε αποδοκιμάζουν. Είμαστε μια ρομαντική οικογένεια» έλεγε μετά τη λήξη του τελικού.
Δυο βολές του MVP των τελικών Μποντιρόγκα (σ.σ. όσο τον μάρκαρε -τρόπος του λέγειν- ο Κόμαζετς, ο Σέρβος έκανε… πάρτι! Μόνο όταν τον ανέλαβε ο Παπανικολάου δυσκολεύτηκε λίγο, χωρίς όμως να υστερήσει) κι ένα άστοχο τρίποντο από τον Τόμιτς σφράγισαν τη νίκη του Παναθηναϊκού.
Φυσικά, απονομή δεν έγινε -όπως δεν είχε γίνει δύο χρόνια νωρίτερα στο ΟΑΚΑ όταν ο Ολυμπιακός είχε νικήσει την ΑΕΚ– σε ένα ΣΕΦ που θύμιζε πεδίο πολέμου από τα καπνογόνα και τις φωτοβολίδες που εκτοξεύονταν εκατέρωθεν από τους οπαδούς των δύο ομάδων (σ.σ. τότε επιτρεπόταν ακόμα η παρουσία οπαδών και των φιλουξενουμένων στο 5ο ματς).
Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν εμπόδισε όπως ήταν φυσικό τους «πράσινους» να πανηγυρίσουν έξαλλα την πολύ μεγάλη νίκη τους, με την οποία έφτασαν τα 21 πρωταθλήματα και ουσιαστικά παγείωσαν την εντός συνόρων κυριαρχία τους. Και περισσότερό ίσως απ’ όλους τον Σούμποτιτς, ο οποίος αποχώρησε έχοντας «απαντήσει» για τις αντιδράσεις και την αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του μετά τον αποκλεισμό-σοκ του Παναθηναϊκού από το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας.
Μολονότι οι «πράσινοι» ξεκίνησαν με ένα ασύλληπτο 14-0 (σ.σ. ρεκόρ που παραμένει μέχρι σήμερα το καλύτερο ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση) αποκλείστηκαν από την Τιμσίστεμ Μπολόνια, γεγονός που είχε κάνει το κλίμα στις τάξεις της ομάδας εκρηκτικό. «Ντροπή. Πώς θα έρθουν να παίξουν μπάσκετ οι παίκτες; Το βλέπω στα μάτια τους ότι φοβούνται. Άλλος πετάει αυγά, άλλος έρχεται στο αεροδρόμιο και βρίζει. Δεν υπάρχει άλλη ομάδα στον κόσμο που να συμβαίνει αυτό» δήλωνε πριν από την έναρξη των πλέι οφ ο Σούμποτιτς, ωστόσο οι παίκτες του συσπειρώθηκαν (σ.σ. ακόμα και η σχέση ανάμεσα σε Μποντιρόγκα-Ράτζα που καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς ήταν ψυχρή αποκαταστάθηκε) και θριάμβευσαν παίρνοντας τη ρεβάνς απέναντι σε όσους τους είχαν καταδικασμένους.
«Σήμερα ήμασταν για όσκαρ. Το είχαμε πει ότι θα κέρδιζε αυτός με τη μεγαλύτερη καρδιά. Ας κάνει κάποιος αυτά που έκανα εγώ και μετά ας έρθει να μου μιλήσει» καυχιόταν ο «Πίξι», ενώ ο Ράτζα ξέσπασε: «Ο Ίβκοβιτς μας είχε αποκαλέσει αδερφές, επειδή δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε εδώ. Ήταν ματς ζωής ή θανάτου για μας. Τους γ… σαμε το σπίτι»!
Ο τελικός της 20ής Μαΐου 1999
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 53-62 (29-29)
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (Ίβκοβιτς): Κόμαζετς 9(1), Γκολντγουάιρ 11(1), Βούκσεβιτς 2, Παπανικολάου 6, Μενσά, Σούλης 1, Φασούλας, Τόμιτς 10(1), Τάρλατς 10, Σαβρασένκο, Πέττας, Ρότζερς 4
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Σούμποτιτς): Αλβέρτης 3(1), Καλαϊτζής, Κοχ, Παταβούκας, Οικονόμου 6(1), Τζεντίλε 10(1), Μποντιρόγκα 19, Μπουντούρης 3(1), Χούπμαν, Μπερκ 9, Ράτζα 12(1)