Του Ρήγα Δάρδαλη
Οποιοσδήποτε ζητούσε την βοήθεια του και αντιλαμβανόταν πως είχε καλή πρόθεση, θα την έδινε χωρίς δισταγμό, αλλά πάντα με λογική.
Ήταν περήφανος Ρωμιός και η παρουσία του δόξαζε (και η μνήμη του θα δοξάζει) τον Ελληνισμό της Πόλης.
Ο Τίτος Κομνηνός πέθανε, αλλά δεν θα ξεχαστεί ποτέ!
Όχι μόνο για την τεράστια προσφορά του στο μπάσκετ και στο ελληνικό επιχειρείν, αλλά κυρίως για την απλότητα και το μεγαλείο του χαρακτήρα του.
Ένας άνθρωπος που τη μια μέρα έπαιρνε τηλέφωνο τον Γκρεγκ Πόποβιτς και την επομένη βρισκόταν στην έπαυλη του στο Σαν Αντόνιο, θα μπορούσε κάλλιστα να μην «βλέπει» κανέναν μπροστά του. Αντ’ αυτού άκουγε τους πάντες, λειτουργούσε σαν μέντορας για πολλούς ανθρώπους και ο λόγος του είχε τεράστια βαρύτητα.
Ο Τίτος Κομνηνός μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, διακρίθηκε ως μπασκετμπολίστας του Πέρα και της PTT, σπούδασε χημικός μηχανικός και στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 70, ήρθε στην Αθήνα για να διαπρέψει στον επιχειρηματικό χώρο.
Ήταν πράος, διακριτικός και αυστηρός.
Ως στέλεχος της Coca Cola, έδωσε στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 80 το «πράσινο φως» στην χρηματοδότηση του αναπτυξιακού προγράμματος της Ελληνικής ομοσπονδίας μπάσκετ, όχι απλά γιατί είχε πάθος με το άθλημα. Αντιλήφθηκε ότι το πρόγραμμα πέρα από προοπτική είχε και βάση.
Έτσι, λοιπόν, το στήριξε ουσιαστικά και φρόντισε να ελέγχει όλα τα σημεία ανά την ελληνική επικράτεια, στέλνοντας ανθρώπους να επιβλέπουν ότι γίνεται δουλειά. Και πράγματι γινόταν δουλειά και ένας από τους λόγους που βγήκαν τόσα ταλέντα τις δεκαετίες 80-90 στη χώρα μας, ήταν και η αθόρυβη «ασίστ» του Κομνηνού στην ΕΟΚ.
Σε μια χώρα που έχει μάθει να ζει διχασμένη, η παρουσία του ήταν πάντα ενωτική, δίχως ποτέ να είναι διπλωμάτης.
Έλεγε σε όλους την άποψη του ωμά και χωρίς περιστροφές, πλην όμως πάντα τεκμηριωμένα.
Γι’ αυτό, μπορούσε να βρεθεί στο ίδιο τραπέζι την μια με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα και την άλλη με τον Ανδρέα Ζαγκλή. Δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά πραγματικότητα, καθώς αμφότεροι ζητούσαν την γνώμη του από τότε που βρέθηκαν στα επιτελικά τους πόστα σε Ευρωλίγκα και FIBA αντίστοιχα.
Όταν πήγαινε στην Πόλη έμενε στο Hilton, είχε λίστα με τα καλύτερα εστιατόρια την οποία μοιραζόταν με τους φίλους του, αλλά δεν ξεχνούσε πως μεγάλωσε. Η λακέρδα ήταν ο αγαπημένος του μεζές και τον σύστηνε ανεπιφύλακτα.
Όσο εύκολα καλούσε κάποιον στο Ecali Club για να συζητήσει μαζί του μετά από μια παρτίδα τένις, με την ίδια άνεση μπορούσε να καθίσει στην καντίνα ενός γηπέδου μπάσκετ και να μοιραστεί την γνώση του.
Στην εξαγορά του «Παπαστράτου» από την Philip Morris, φρόντισε ώστε και ο τελευταίος υπάλληλος να πάρει αυτό που εδικαιούτο.
Πάντοτε διέκρινε, προέτασσε κι (εν τέλει με την παρέα του) αναδείκνυε τα θετικά στοιχεία των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρεφόταν, «καλύπτοντας» τα αρνητικά τους. Ως εκ τούτου, το (πολύ τετριμμένο) «δεν είχε εχθρούς», βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή στο πρόσωπο του.
H ενασχόληση του με την Εφές ήταν συνεχής ένεκα της φιλίας του με τον πρόεδρο Τουντσάι Οζιλχάν και πάντα ουσιαστική, έστω κι αν επισήμως δεν κατείχε κάποιο πόστο. «Πολιόρκησε» τον αγαπημένο του φίλο Ντούσαν Ίβκοβιτς μετά την αποχώρηση του από τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2012 κι εν τέλει η πίεση του απέδωσε καρπούς ενάμιση χρόνο μετά. Ο Ντούντα δεν παρέβη την αρχή του να μην αναλαμβάνει μια ομάδα στα μέσα της περιόδου και η λύση βρέθηκε με τον Βαγγέλη Αγγέλου να διαδέχεται αυτός τον Οκτάι Μαχμούτι, σαν προπομπός του Ίβκοβιτς.
Η λατρεία του για τον αθλητισμό δεν είχε όρια. Έβλεπε NFL και είχε παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς το «Superbowl».
Την μια μέρα μπορούσε να πει «πήρα τον Γκρεγκ (Πόποβιτς) να με βοηθήσει να βρω χειρουργό για τα γόνατα» και την άλλη να εξηγήσει πως… «την δεκαετία του 80 αν πήγαινες από πίσω να κάνεις τάπα στο ΝΒΑ, δινόταν φάουλ».
Είχε όλα τα καλά των Ρωμιών και στερούταν το μεγάλο τους μειονέκτημα: Την εσωστρέφεια. Γι’ αυτό και επέλεξε να μην μείνει στο Παλαιό Φάληρο (όπως οι περισσότεροι Πολίτες), αλλά στα βόρεια προάστια της Αττικής.
Ήταν περήφανος για την σύζυγο και τις δύο κόρες του κι άπασες τον ακολουθούσαν στα μπασκετικά και όχι μόνο ταξίδια του.
Ο επίλογος δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός από αυτό που συνήθιζαν να του λένε, όσοι τον αποχαιρετούσαν είτε δια ζώσης, είτε μέσω τηλεφώνου.
Ευχαριστούμε πολύ κύριο Τίτο!
Ο Τίτος Κομνηνός έβαλε το λιθαράκι του και στην «παγίωση» του Eurohoops. Η πρώτη διαφήμιση της ιστοσελίδας το 2012 δόθηκε από την Εφές χάρη στην δική του μεσολάβηση…
- Τίτος Κομνηνός: Θλίψη για το θάνατο ενός σπουδαίου μπασκετάνθρωπου
- Αταμάν: “Κάναμε το τέλειο παιχνίδι με Βιλερμπάν – Ο Κομνηνός μού είπε ότι παίξαμε πολύ καλά με τον Ολυμπιακό”