Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Ο Ιβάνοβιτς μιλώντας αρκετό καιρό πριν αρχίσει η γεμάτη ιδιαιτερότητες τελική φάση λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, είχε πει ξεκάθαρα πως ο στόχος της Μπασκόνια ήταν να πάρει το πρωτάθλημα.
Πολλοί τότε πιθανότατα απόρησαν ως και… γέλασαν με τον υψηλό στόχο που έθεσε ο Μαυροβούνιος τεχνικός, ο οποίος επιστρέφοντας στη Βιτόρια τον Δεκέμβριο, παίρνοντας τη θέση του Βέλιμιρ Περάσοβιτς, ήθελε να βελτιώσει όσο το δυνατόν περισσότερο μια ομάδα που έδειχνε… χαμένη στο παρκέ, εξαιτίας και της απουσίας κομβικών παικτών, όπως ο Τζέισον Γκρέιντζερ και ο Πατρίσιο Γαρίνο.
Ωστόσο, να που η Fase Final της ACB στο “Fonteta” της Βαλένθια είχε απόλυτη θριαμβεύτρια την Μπασκόνια και θριαμβευτή τον Ιβάνοβιτς, ο οποίος είχε κάθε λόγο να χαμογελά με την απίθανη κατάκτηση του τίτλου μετά τη νίκη επί της Μπαρτσελόνα στον τελικό (67-69) κι αφού στον ημιτελικό είχε πετάξει εκτός τελικού την οικοδέσποινα Βαλένθια (73-75).
Ίσως ο Μαυροβούνιος και… κοτσιδάκιας πλέον, δείχνοντας για άλλη μια φορά την ιδιαίτερη προσωπικότητά του με τη χαρακτηριστική χαίτη του, κάτι να… ήξερε από την παραμονή του τελικού, καθώς όταν ο Σβέτισλαβ Πέσιτς άγγιξε το τρόπαιο πριν την κοινή συνέντευξη Τύπου και τον κάλεσε να κάνει το ίδιο γιατί “ποτέ δεν ξέρεις” όπως του είπε, αυτός αντέδρασε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, από αυτά που δεν μας έχει χαρίσει συχνά σε όλη αυτή τη μακρά πορεία στους πάγκους.
Ιβάνοβιτς=Μπασκόνια
Ο Ιβάνοβιτς δεν έκανε καριέρα χαμογελώντας για τους τύπους και για τις φωτογραφίες, αλλά χαμογελώντας μόνο όταν πανηγύριζε κάποιον τίτλο, όπως αυτόν της ACB, τον τρίτο της καριέρας του, όλους με τους Βάσκους!
Τέσσερα πρωταθλήματα έχει πλέον η Μπασκόνια και τα τρία είναι με τον Μαυροβούνιο προπονητή, ο οποίος το δήλωνε και το εννοούσε μετά την επιστροφή για τρίτη θητεία στη Βιτόρια πως “επέστρεψα στο σπίτι μου”.
Για μερικούς προπονητές υπάρχουν ομάδες που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μαζί τους και η Μπασκόνια είναι αυτή που ταιριάζει απόλυτα στον 63χρονο προπονητή, ο οποίος μετά την πενταετία 2000-2005 και την τετραετία 2008-2012, επέστρεψε και θριάμβευσε για να επαναφέρει την ομάδα του στην κορυφή της ισπανικής λίγκας δέκα χρόνια μετά τον προηγούμενο θρίαμβο που είχε εκ νέου τη δική του υπογραφή και θα συνεχίσει να είναι ο… απόλυτος άρχων και στρατηγός της “Fernando Buesa Arena”.
Δεκαπέντε τίτλους μετρά η Μπασκόνια στην ιστορία της και οι επτά είναι με τον Ιβάνοβιτς στην τεχνική ηγεσία. Τυχαίο;
Το 2002 ήταν αυτός που έδειξε για πρώτη φορά στους Βάσκους τι θα πει πρωταθλητισμός, φτιάχνοντας μια μεγάλη ομάδα που έφτασε το 2005 στον τελικό της Ευρωλίγκας, χάνοντας από τη μεγάλη Μακάμπι. Νωρίτερα είχε πετάξει εκτός ματς τίτλου το απόλυτο φαβορί, ΤΣΣΚΑ και μάλιστα μέσα στη Μόσχα, ενώ είχε χάσει στις λεπτομέρειες τον ευρωπαϊκό τίτλο και το 2001, χάνοντας στη σειρά τελικών από την σπουδαία Κίντερ κι ενώ είχε κάνει… κομμάτια τις ελληνικές ομάδες στην πορεία προς τους τελικούς (Περιστέρι, Ολυμπιακό, ΑΕΚ).
Το 2010 ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά, ρίχνοντας στο καναβάτσο με εντυπωσιακό… κρότο την φρέσκια και ασυναγώνιστη πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μπαρτσελόνα του Τσάβι Πασκουάλ, κάνοντας σμπαράλια το μειονέκτημα έδρας στους τελικούς, με 2/2 στη Βαρκελώνη και κερασάκι στην τούρτα τη νίκη στη Βιτόρια για την κατάκτηση του πρωταθλήματος με 3-0…
Δέκα χρόνια μετά από εκείνο το θρίαμβο, ανέτρεψε πάλι όλα τα προγνωστικά. Όταν η πανδημία διέκοψε τα πάντα, η Μπασκόνια ήταν 8η στην ACB με ρεκόρ 12-11 και διόλου σίγουρο πως θα βρισκόταν καν στα playoffs, είχε μείνει εκτός Final-8 στο Copa del Rey, ενώ στην Ευρωλίγκα… βολόδερνε στην 12η θέση με ρεκόρ 12-16.
Κι όμως στη Βαλένθια για την τελική φάση της ACB εμφανίστηκε μια ομάδα που ήταν άκρως μαχητική και οδήγησε τα παιχνίδια, ειδικά ημιτελικό και τελικό, εκεί που ήθελε: Στη θέληση και το πάθος.
Το πιο πιθανό ήταν πως σε σειρά αγώνων οι Βάσκοι δε θα μπορούσαν να συναγωνιστούν την Μπαρτσελόνα, αλλά στο ένα και μοναδικό ματς που έκρινε τον τίτλο, ήταν πιο ομάδα και με αστείρευτο πάθος για να φέρει πίσω στη Βιτόρια τον τίτλο του πρωταθλητή.
Κι ας χρειάστηκε πολλές φορές οι φωνές του Ιβάνοβιτς να διαπεράσουν τα αυτιά ακόμα και όλων ημών που παρακολουθούσαμε τον δραματικό τελικό από απόσταση.
Γιατί όπως δεν έκανε καριέρα με χαμόγελο, δεν έκανε καριέρα με… φιλικά χτυπήματα στην πλάτη των παικτών του.
Απόλυτος και με αποτυχίες
Στην Μπασκόνια οι φωνές του έπιαναν πάντα τόπο και έχουν οδηγήσει σε θριάμβους, ωστόσο στην πορεία του Ιβάνοβιτς εκτός Βιτόρια πολλές φορές δεν ήταν έτσι τα πράγματα.
Ο πάλαι ποτέ αρχηγός της μεγάλης Γιουγκοπλάστικα του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και των μύθων στο παρκέ, ασφαλώς έχει και ηχηρές αποτυχίες. Στην Μπαρτσελόνα τα 2,5 χρόνια που έμεινε (2005-2008) δεν κατάφερε παρά να πάρει μόνο ένα Κύπελλο, αφού δεν έγινε αποδεκτός, ούτε και… φίλος με τους παίκτες του.
Μια ματιά στην αυτοβιογραφία του Μιχάλη Κακιούζη “Όνειρα και Αλήθειες” για τον αυταρχικό τρόπο… διακυβέρνησης της ομάδας, σε ρόλο άτεγκτου στρατηγού, όσο τον έζησε στη Βαρκελώνη, αρκεί για να καταλάβουμε του λόγου το αληθές.
Αυτές οι μέθοδοι εμφανίστηκαν μαζί του και τη σεζόν 2014/2015 και στον Παναθηναϊκό, όπου όσο καλή αρχή έκανε, με τη νίκη επί του Ολυμπιακού στον προημιτελικό Κυπέλλου, παρότι είχε… μισή ομάδα (77-76), άλλο τόσο άσχημα κατέληξε η θητεία του, καθώς έπειτα από ένα καλό πρώτο δίμηνο και την κατάκτηση του Κυπέλλου, αποχώρησε πρόωρα από το ΟΑΚΑ.
Εξάλλου δεν είναι τυχαίο πως ο Δημήτρης Διαμαντίδης σε πρόσφατη συνέντευξή του τον χαρακτήρισε ως τον χειρότερο προπονητή που είχε όσο φόρεσε την πράσινη φανέλα. Επεξήγηση δεν έδωσε ο 3D για το “γιατί” αλλά δίχως αμφιβολία θα είχε να κάνει με τον αυταρχικό του χαρακτήρα ως προπονητής και ουχί για τις ικανότητες και τις γνώσεις του.
Γιατί σίγουρα πολλοί έχουν πολλές ενστάσεις για τον “δικτάτορα” όπως έχει χαρακτηριστεί πολλάκις, αλλά σίγουρα δε γίνεται να εκμηδενίζεται η παρουσία του, έχοντας τόσους τίτλους στο παλμαρέ του, παίκτες που “έφτιαξε” και πάνω από 280 αγώνες όπου έχει κοουτσάρει στην Ευρωλίγκα, με 160 νίκες στο ενεργητικό του σε αυτή την 20ετία…
1…2….3!!!!!!! ??????#GoazenBaskonia pic.twitter.com/6yQ3TIT4D3
— Saski Baskonia (@Baskonia) June 30, 2020
Οι τίτλοι του Ντούσκο Ιβάνοβιτς:
Ως παίκτης
2Χ Ευρωλίγκα (1989. 1990)
3Χ Πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας (1988, 1989, 1990)
1Χ Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας (1990)
Ως προπονητής
1Χ Κύπελλο Κόρατς (2000)
3Χ Πρωτάθλημα Ισπανίας (2002, 2010, 2020)
4Χ Κύπελλο Ισπανίας (2002,2004, 2007, 2009)
1Χ Σούπερ Καπ Ισπανίας (2008)
1Χ Κύπελλο Ελλάδας (2015)
1Χ Πρωτάθλημα Γαλλίας (2000)
3Χ Πρωτάθλημα Ελβετίας (1997, 1998, 1999)
2Χ Κύπελλο Ελβετίας (1997, 1998)