Του Νίκου Βαρλά
Η Ελλάδα έχει πολύ πιο σοβαρά θέματα να λύσει από την διεξαγωγή ενός τελικού κυπέλλου, αλλά είναι παγκόσμιος νόμος της ζωής, πως τα αθλητικά τεκταινόμενα κάθε χώρας είναι ένας καθρέφτης της συνολικής κατάστασης που διέπει την εκάστοτε κοινωνία.
Το Σάββατο θα διεξαχθεί στο Ελληνικό ο πέμπτος διαδοχικός τελικός των «αιωνίων» του ελληνικού αθλητισμού, αφού πρώτα η κληρωτίδα φλερτάρει με το… Γκίνες! Πέντε σεζόν πέρασαν και ΠΟΤΕ οι δύο αντίπαλοι δεν έλαχε να συναντηθούν σε έναν προημιτελικό, ή έστω στον ημιτελικό. Υπάρχουν διάφορες μαθηματικές… εκδοχές για το ποσοστό πιθανοτήτων που αναλογεί σε αυτή την πραγματικότητα, αλλά καμία από αυτές δεν ξεπερνά πλέον το 10%!
Να μην βγάλει ποτέ το αιώνιο ζευγάρι μια κλήρωση στους «8» ή στους «4» και αυτό να γίνεται back to back για πέντε χρόνια; Μόνο στην Ελλάδα! Μακάρι να ήταν το μόνο περίεργο της ιστορίας. Μοιάζει αδιανόητο για τον κοινό νου το να διεξάγεται τελικός ανάμεσα σε δύο από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, για 5η σερί φορά στο ίδιο γήπεδο, με συνθήκες διεξαγωγής πρωτόγονες.
Από 900 εισιτήρια σε κάθε ομάδα, ενδελεχής ταυτοποίηση στοιχείων, μετάβαση στο γήπεδο παρέα με την αστυνομία και τις πόρτες να κλείνουν 45 λεπτά πριν το τζάμπολ! Ακόμα και εισιτήριο να έχεις, αν… αργήσεις, χάνεις το «πάρτι»!
Στην χώρα που γέννησε την Ολυμπιακή Ιδέα, που εμπνεύστηκε και δημιούργησε το κορυφαίο αθλητικό γεγονός στον πλανήτη το 1896 και διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ΚΑΝΕΝΑΣ φορέας δεν αποδεικνύεται ικανός να παρουσιάσει ένα τελικό σε μεγάλο ελληνικό γήπεδο (ΟΑΚΑ, ΣΕΦ), ούτε καν στην περιφέρεια!
Το μπαλάκι της… ευθύνης έχει «ζαλιστεί» μετά από μια παρτίδα πινγκ – πονγκ που κρατάει 5 χρόνια και η δομή του θεσμού είναι μακράν η χειρότερη σε όλη την προηγμένη Ευρώπη! Δύο μόλις παιχνίδια έπαιξαν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός για να προκριθούν και να αγωνιστούν σε «πολεμικές συνθήκες», μπροστά σε 1800 άτομα.
Ακούγεται και είναι άσχημο. Όταν μπει στη σύγκριση ο αυτονόητος πολιτικός αθλητισμός των άλλων χωρών, γίνεται… σχεδόν καταθλιπτικό. Στο final 8 της Ισπανίας η Ρεάλ πανηγύρισε το κύπελλο κόντρα στην Μπαρτσελόνα, μέσα στην πόλη του αντιπάλου. Στον πανέμορφο λόφο του Μονζουίκ. Το να βρίσκονται στο γήπεδο φίλοι των 8 ομάδων παράλληλα, είναι κεκτημένο ετών και καθιστά τον θεσμό λαμπερό.
Στην Ελλάδα; Μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Ακόμα και ο MVP της περσινής Ευρωλίγκας, Δημήτρης Διαμαντίδης, σχολίασε: «Δεν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τελικό κυπέλλου σε μεγάλο γήπεδο»! Στην Ιταλία το αντίστοιχο final 8 έγινε στο Τορίνο με κάθε επισημότητα και το πήρε η Σιένα.
Η Μπεσίκτας πανηγύρισε τον δεύτερο τίτλο της ιστορίας της και τον πρώτο μετά το 1975 κατακτώντας το τρόπαιο στο final 8 που έγινε στο Ικόνιο της Τουρκίας. Στην Ελλάδα; Από το κακό στο χειρότερο. Το όλο σκηνικό μοιάζει με παλιά «ελληνική τραγωδία». Μόνο που το… έργο, έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα. Άπαντες ξέρουν το τέλος του και το… σενάριό του όχι πριν τον τελικό, αλλά από την προηγούμενη κιόλας σεζόν! Απόδειξη αδυναμίας, παραδοχή της ανικανότητας.
«Αν κάναμε ένα βήμα μπροστά την προηγούμενη σεζόν, τώρα νιώθω σαν να πηγαίνουμε δέκα πίσω. Τι σημαίνει ότι πρέπει να μπούνε όλοι στο γήπεδο 45 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα, γιατί οι πόρτες θα κλείσουν; Τι να πω στην γυναίκα μου και το παιδί μου που θέλουν να δούνε τον τελικό; Νιώθω ότι είναι σαν να πηγαίνουν στις φυλακές του Κορυδαλλού», είπε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς στην επίσημη συνέντευξη τύπου για τον τελικό. Ευτυχώς εκεί, δεν είχε αστυνομία!
Άλλο Βαρκελώνη, άλλο Τορίνο, άλλο Ικόνιο και άλλο Αθήνα εν έτη 2012. Οι τουρκικές ομάδες μπορεί να απέτυχαν στην Ευρωλίγκα, αλλά τα γήπεδα είναι γεμάτα, ο κόσμος αποπνέει υγεία και το ενδιαφέρον για το μπάσκετ είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, παρότι η εθνική ομάδα κλείνει 10 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο υψηλότερο επίπεδο και οι επιτυχίες σε συλλογικό διαδέχονται η μια την άλλη. Τις πταίει;
Άλλο Ικόνιο, άλλο κώνειο… Το δεύτερο αντιπροσωπεύει την κατάσταση στην ελληνική κοινωνία και τον ελληνικό αθλητισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη παράγεται από το ρήμα κωνάω (περιστρέφω). Το δηλητήριο είναι παντού διάχυτο στον ελληνικό ουρανό και σαν την… σβούρα περιστρέφεται γύρω από κάθε τι ελληνικό. Ελληνικός κυπέλλου, 2012. Μια (ακόμα) απογοήτευση.