By Arale Weisberg, Lefteris Moutis / aralos10@gmail.com, moutis@eurohoops.net
Κάθε χρόνο, το πρωινό της 7ης Ιουνίου, κάθε μπασκετικός φίλαθλος, κάθε Κροάτης, κάθε συμπαίκτης και αντίπαλος του Ντράζεν Πέτροβιτς νοιώθει ρίγος ενθυμούμενος τι συνέβη στις 7 Ιουνίου 1993. Είκοσι χρόνια αργότερα, το Eurohoops τιμά το μπασκετικό θρύλο που έφυγε τόσο νωρίς παρουσιάζοντας την τελευταία του συνέντευξη και τι λέει ένας αντίπαλος και ένας επίδοξος διάδοχος του τώρα.
Πέντε μέρες πριν από το θάνατο του, ο Ντράζεν Πέτροβιτς μίλησε στον Ελληνα δημοσιογράφο, Βασίλη Σκουντή και αποκάλυψε τα πλάνα του για τα επόμενα χρόνια στο περιοδικό “Τρίποντο”! «Εχω αποφασίσει να επιστρέψω στην Ευρώπη για τα επόμενα δυο χρόνια, επειδή θέλω να αναζητήσω ένα συμβόλαιο το 1995 ως ελεύθερος. Επειτα, θέλω θέλω να παίξω στο ΝΒΑ για δυο ακόμα χρόνια και στη συνέχεια να γυρίσω στην Ευρώπη για να τελειώσω την καριέρα μου στην Τσιμπόνα. Θέλω και να παντρευτώ τότε» ήταν τα λόγια του σχετικά με τις σκέψεις του για το μέλλον του!
Εψαχνε ενα συμβόλαιο στην Ευρώπη και παραδέχθηκε σε αυτή τη συνέντευξη ότι ήταν κοντά στον Παναθηναϊκό. «Θέλω να κερδίσω ξανά τίτλους. Θέλω να παίξω σε μια ευρωπαϊκή ομάδα για να κερδίσω τον ευρωπαϊκό τίτλο. Είπα στον Στόγιαν Βράνκοβιτς: «Εσύ, εμείς, και ο Γκάλης θα κερδίσουμε το Ευρωπαϊκό τρόπαιο με τον Παναθηναϊκό. Ηδη περιμένω τον τελικό του Τελ Αβίβ».
Είναι προφανές ότι όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει…
«Ενας τεράστιος παίκτης, ένας αστείος άνθρωπος, ένας εκπληκτικός άνδρας»
Ο Ντορόν Τζάμσι συνάντησε τον Πέτροβιτς πολλές φορές με τη Μακάμπι και την εθνική ομάδα του Ισραήλ. «Η πρώτη μου ανάμνηση από τον Ντράζεν είναι από το 1983. Ηταν μόλις 19 ετών, αλλά όλοι μιλούσαν για αυτόν. Παίξαμε με τη Γιουγκοσλαβία στο Ευρωμπάσκετ στο πρώτο του μεγάλο παιχνίδι με την εθνική ομάδα. Σκόραρε 20 πόντους, αλλά κερδίσαμε (99-88 με τον Τζάμσι να σκοράρει 20). Ο Ντράζεν έμοιαζε υπερόπτης σε πολλούς, ίσως εξαιτίας κάποιων κινήσεων που συνήθιζε να κάνει στο παρκέ. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Το 1987 ο Μίκι Μπέρκοβιτς και εγώ παίξαμε στην Μικτή Ευρώπης με τον Ντράζεν, τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Ρικ Σμιτς, τον Ρισάρντ Ντακουρί και άλλους. Αρχικά παίξαμε με την Μακάμπι εναντίον τους στο Τελ Αβίβ στο παιχνίδι προς τιμήν του Λου Σίλβερ. Δυο μέρες αργότερα, αντιμετωπίσαμε την Ελλάδα στη Θεσσαλονίκη και έπειτα κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι μέχρι τη Σόφια για να παίξουμε με τη Βουλγαρία. Ολοι προσπαθούσαν να κοιμηθούν για λίγο, εκτός από τον Ντράζεν. Και σχεδόν κάθε μισή ώρα, άρχιζε να φωνάζει δυνατά «φθάσαμε!» απλώς και μόνο για να τους ξυπνήσει όλους. Τέτοιος άνθρωπος ήταν. Ενας τεράστιος παίκτης, ένας αστείος άνθρωπος, ένας εκπληκτικός άνδρας».
«Ο Τζόρνταν και ο Ντράζεν»
Ο Κοροάτης γκαρντ, Μάρκο Πόποβιτς, διηγείται πως μεγάλωσε να παίζει μπάσκετ στο Ζαντάζ, την ώρα που ο Πέτροβιτς ήταν στα καλύτερα. «Δεν είναι ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ, αλλά ήταν –και ακόμα είναι- το είδωλο μου. Εργασιομανής, νικητής, «δολοφόνος». Εκανε τα πάντα στο παρκέ. Μαζί με τον Τόνι Κούκοτς και τον Ντίνο Ράτζα «κακοέμαθε» το κροατικό μπασκετικό έθνος. Τότε υπήρχαν μόνο δυο παίκτες για εμάς –ο Ντράζεν και ο Μάικλ Τζόρνταν. Δεν υπήρχε κανείς άλλος. Το 1992, ήμουν δέκα ετών και είχαν την τιμή να τον δω στους τελικούς του ΝΒΑ ανάμεσα στους Μπουλς και τους Μπλέιζερς, την ώρα που προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς αγώνες με την Κροατία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την 7η Ιουνίου 1993. Ηταν πρωί και πήγα στο σχολείο. Ενας δάσκαλος μου είπε ότι ένας μπασκετμπολίστας πέθανε σε αυτοκιντιστικό ατύχημα, αλλά δεν είχε ιδέα ποιος ήταν. Οταν επέστρεψα σπίτι, ο πετέρας μου Πέταρ μου είπε ότι ήταν ο Ντράζεν και σοκαρίστηκα. Ο Ντράζεν ήταν συμπαίκτης και συγκάτοικός του στην εθνική Γιουγκοσλαβίας. Ετσι κοιτάζοντας τον, είχαν αναστατωθεί και εγώ».