Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Το θυμάμαι σαν τώρα. Κι ας έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια. Ήταν 28 Σεπτεμβρίου 2016 κι ο Παναθηναϊκός μόλις είχε παρουσιάσει στο Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας τη χορηγία της Superfoods. Ένας από όλους όσοι (μας) είχαν μιλήσει για αυτό ήταν ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο οποίος είχε επιστρέψει στον πάγκο λίγους μήνες νωρίτερα και προετοιμαζόταν για τη νέα χρονιά (2016-17). Δεν ήταν μία τυχαία χρονιά.
Εκείνη η χρονιά ήταν η πρώτη στην Ευρωλίγκα με το υπάρχον format. Αντίο κανονική περίοδος των 10 αγωνιστικών, αντίο Top 16 των 14 πριν από τα playoffs και το Final Four, καλώς ήρθες κανονική περίοδο των 30 αγωνιστικών (34 πια) πριν από την postseason και την τελική φάση. Γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα πώς θα είχε το πράγμα, (μας) είχε πει μεταξύ άλλων πως “θα πρέπει ο κόσμος να καταλάβει ότι οι ομάδες γίνανε καλύτερες και λιγότερες από την αρχή” και πως ένα από τα στοιχεία που “θα πρέπει να συνηθίσεις” είναι πως “θα γίνουν αρκετές ήττες”.
Μπορεί κάποιος να διαφωνούσε και να διαφωνεί ακόμα με το μπάσκετ που επιλέγει να παίζουν οι ομάδες του, σίγουρα, όμως, θα έχει πιάσει πολλές φορές τον εαυτό του να συμφωνεί και να επαυξάνει σε πολλά από αυτά που έχει πει (ΕΔΩ μία πρόσφατη κι άκρως απολαυστική συνέντευξή του στον Γιάννη Φιλέρη στο CONTRA). Τότε είχαν διαφωνήσει (το έγραψα ευγενικά) πολλοί μαζί του. Και καλά οι υπόλοιπες ομάδες, ήταν δυνατόν να έλεγε στον κόσμο του Παναθηναϊκού των έξι αστεριών και στην ίδια την ομάδα εμμέσως πλην σαφώς να συνηθίσει στις ήττες; Κι όμως, το δίκιο ήταν όλο δικό του.
Την αμέσως προηγούμενη χρονιά, με το παλιό format, ο Παναθηναϊκός είχε κάνει 12 (5+4+3) ήττες μέχρι να αποκλειστεί στα playoffs. Ήταν, όμως, και στις τρεις φάσεις, οπότε δεν είχαν φανεί τόσο, με εξαίρεση αυτές (3-0) από τη Μπασκόνια (Λαμποράλ Κούτσα τότε). Την πρώτη με το νέο format, για την οποία είχε μιλήσει ο “Άρτζι” κι εν τέλει καθοδήγησε την ομάδα μόλις στην πρεμιέρα της διοργάνωσης και τελείωσε λίγες ημέρες αργότερα (ναι, μετά από το 88-63 από τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ), έκανε 11 σε 30 παιχνίδια στην κανονική περίοδο. Αλλά τερμάτισε τέταρτος στην κανονική περίοδο κι ούτε που νοιαζόταν κανείς. Σαν να είχαν ήδη συνηθίσει σε αυτές. Το σκηνικό επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά (19-11 και 4η θέση), σε λίγο χειρότερο βαθμό τη μεθεπόμενη (16-14 και 6η θέση), ενώ πέρυσι η ακύρωση της χρονιάς τον βρήκε στο 14-14 (6η θέση).
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ασχέτως την όποια απογοήτευση (και γκρίνια) μετά από κάθε ήττα, είναι σίγουρο πια πως έχουν γίνει συνήθεια. Κακή, αλλά συνήθεια. Σε όλες τις ομάδες.
Παρόλα αυτά, η ατάκα αυτή γυροφέρνει συχνά στο κεφάλι μου. Γιατί;
Έκανε “αρκετές ήττες” ο Παναθηναϊκός που στόχευε στα playoffs και προκρινόταν σε αυτά, δε θα κάνει ο Παναθηναϊκός ακόμη μίας μεταβατικής περιόδου και στην εποχή του κορωνοϊού; Ε, λοιπόν, έχει ήδη κάνει. Αυτή από την Εφές (77-80 στις 13/11) ήταν η τρίτη σε τέσσερα παιχνίδια στο ΟΑΚΑ και τέταρτη σε έξι στη διοργάνωση.
Ε, λοιπόν, όμως, η χρονιά εξελίσσεται σε τέτοια που δε μπορείς να τις συνηθίσεις με τίποτα. Ήττες όπως αυτή από την τουρκική ομάδα στο ΟΑΚΑ δε συνηθίζονται όσες κι αν μαζευτούν.
Όχι γιατί η Εφές ήταν χωρίς τους Λάρκιν & Ντάνστον και τον Ροντρίγκ Μπομπουά από το 2′ κι ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Νεμάνια Νέντοβιτς και τον Σέλβιν Μακ με jet lag (που λέει ο λόγος), δε συνηθίζονται γιατί, παρότι αποδυναμωμένο το ρόστερ, η ομάδα αποπνέει τόση υγεία που δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Δεν υπάρχει απογοήτευση με την ακριβή σημασία της λέξης. Για γκρίνια ούτε λόγος. Υπάρχει μόνο παράπονο, αυτό που μένει μετά από ήττες όπως αυτή η τελευταία.
Ο Σέλβιν Μακ ήρθε Κυριακή (8/11), προπονήθηκε για πρώτη φορά Δευτέρα (9/10), έπαιξε Παρασκευή (13/11) κι είπε πάνω-κάτω ένα who cares που έβαλε 18 πόντους σε ήττα, “ήρθα για να νικάω”. Ποιος; Ο Σέλβιν Μακ των 456 παιχνιδιών στο ΝΒΑ, όπου ομάδες επιλέγουν να κάνουν ήττες μη τυχόν και κληρωθούν να επιλέξουν πρώτες στο Draft. Ο Σέλβιν Μακ της μίας σκάρτης χρονιάς στην Ευρώπη, μοιρασμένη σε Αρμάνι Μιλάνο, Χάποελ Ιερουσαλήμ και τώρα Παναθηναϊκό. Θα μου πεις τι άλλο να έλεγε; Έλα, όμως, που του έμεινε το παράπονο (φυσάει και ξεφυσάει στην κεντρική φωτογραφία, τραβηγμένη αμέσως μετά από τη λήξη).
Μακάρι με Βαλένθια (17/11) και Μπασκόνια (19/11) στην Ισπανία να βάλει… 108, να νικήσει ο Παναθηναϊκός και να μη πει τίποτα, να πουν οι άλλοι για αυτόν. Άλλωστε, το πρώτο δείγμα (παρα)ήταν θετικό. Σκορ μετά από ντρίμπλα (έδειξε πως) έχει, τον αντίπαλο (έδειξε πως) μπορεί να παίξει στα πόδια και να φτάσει στο καλάθι, έπαιξε και λίγη άμυνα στον Βασίλιε Μίτσιτς που κατά άλλα έκανε ό,τι ήθελε. Κι αν δεν βάλει ούτε 18, γιατί δεν αποκτήθηκε για αυτό, ας δημιουργήσει για να βάλουν οι άλλοι (zero ασίστ με Εφές).
Γενικά θα χρειαστεί πολλή προσπάθεια, περισσότερη προσπάθεια από τον ίδιο, από άλλους, από πολλούς, από περισσότερους.
- Θα χρειαστεί ο Γιώργος Παπαγιάννης να κάνει career-high και να μην είναι στους 16 πόντους.
- Θα χρειαστεί ο Ιωάννης Παπαπέτρου να σταματήσει να σουτάρει τόσο τραγικά από το τρίποντο. Στα 4/26 πια (1/6 χθες συμπεριλαμβανομένου του τελευταίου από το κέντρο στην εκπνοή), ήτοι 15,4%.
- Θα χρειαστεί ο Μάρκους Φόστερ να βρει ξανά το σκορ των πρώτων παιχνιδιών (10, 15, 24, 6, 7, 6).
- Θα χρειαστεί ο Άαρον Ουάιτ να συνεχίσει να ανεβαίνει. Με την Εφές ανάγκασε για πρώτη φορά τον Γιώργο Βόβορα να φέρει τον Ντίνο Μήτογλου από τον πάγκο.
- Θα χρειαστεί ο Νεμάνια Νέντοβιτς να μη χάνει περισσότερα από ένα παιχνίδια όταν τραυματίζεται.
- Θα χρειαστεί ο Ντίνος Μήτογλου να παίζει έτσι που να αναγκάζει τον προπονητή του να μη τον φέρνει από τον πάγκο.
- Θα χρειαστεί ο Χάουαρντ Σαντ-Ρος, παίζει-δεν παίζει στο “1”, να μην έχει 4 πόντους με 0/8 σουτ εντός πεδιάς και 4 ασίστ όπως με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ας μένει στους 5 πόντους, αλλά μόλις με 1/2 σουτ εντός πεδιάς, συν 6 ασίστ όπως με την Εφές.
- Θα χρειαστεί όλοι να δίνουν πάντα από κάτι.
Θα χρειαστεί η ίδια αντιμετώπιση από όλους σε ήττες από αυτή από την Εφές με τέτοια εμφάνιση. Έτσι δε η ήττα δε θα είναι (κακή) συνήθεια επειδή ο Παναθηναϊκός είναι αποδυναμωμένος και “εντάξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα”, θα είναι πείσμα και πίστη για το επόμενο παιχνίδι.
“Θα πρέπει ο κόσμος να συνηθίσει στις αρκετές ήττες”; Συγγνώμη, όχι φέτος.