Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Το έγραψα και στο προηγούμενο blog με τίτλο “Η χρονιά φταίει, όχι το έτος“. Δηλαδή, ό,τι συμβαίνει στον Παναθηναϊκό της χρονιάς 2020-21 είναι ακριβώς ό,τι φοβόταν ο καθένας από το περασμένο καλοκαίρι πως θα συνέβαινε, αλλά έκανε πως δεν το έβλεπε να έρχεται.
Τα δεδομένα ήταν όσο πιο ξεκάθαρα γινόταν.
- Μη ενασχόληση Δημήτρη Γιαννακόπουλου/νέα διοίκηση
- (Κατά πολύ) μειωμένο μπάτζετ
- Αντικατάσταση παικτών εγνωσμένης αξίας και προσφοράς στην ομάδα με γνωστούς μεν παίχτες, αλλά με ρίσκο
- Rookie προπονητής στην άκρη του πάγκου
Κι όλα, εκτός ξεκάθαρα, ήταν by default αρνητικά κι αλληλένδετα.
Η αποστασιοποίηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου από την ΚΑΕ όρισε το μπάτζετ σε επίπεδο εσόδων και μόνο, κατ’ επέκταση έφυγαν παίκτες με ακριβά συμβόλαια που κρατούσαν την ομάδα σε υψηλό επίπεδο κι ήρθαν άλλοι με πολύ πιο φθηνά συμβόλαια για να προσπαθήσουν να την κρατήσουν σε μία χρονιά με διαφορετικού είδους απαιτήσεις, ενώ τα ηνία δόθηκαν στον rookie Γιώργο Βόβορα, ο οποίος, πάντως, είχε δώσει εξαιρετικό δείγμα όλες όσες φορές είχε κληθεί να καθοδηγήσει την ομάδα ως προσωρινός προπονητής.
Με αυτά τα δεδομένα ο πήχης, στην Ευρωλίγκα και μόνο, δε θα μπορούσε να ήταν στο ίδιος ύψος με προηγούμενες χρονιές. Κανείς από την ομάδα δεν έλεγε διαφορετικά. Αν ήταν έτσι, οι μόλις πέντε νίκες σε 16 παιχνίδια στην στην Ευρωλίγκα, οι οποίες σίγουρα θα μπορούσαν να ήταν περισσότερες για διάφορους παράγοντες, ή, αν προτιμάτε, οι 11 ήττες σε 16 παιχνίδια, θα είχαν προκαλέσει μεγαλύτερη αναστάτωση από την τωρινή. Βέβαια, “μεγαλύτερη” σημαίνει πως ήδη υπήρχε κάποια αναστάτωση, αλλιώς γιατί να φτάσουμε σε αυτό το σημείο μετά από την ήττα, έστω με τέτοια εμφάνιση, στο Λαύριο;
Από την άλλη, ήττες αυτού του είδους με ανάλογη εμφάνιση ήταν κακή συνήθειες και προηγούμενες χρονιές, χρονιές που ο Παναθηναϊκός άρχιζε ως φαβορί για πρόκριση στο Final Four της Ευρωλίγκας.
Να δεχτώ πως σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Έντεκα ήττες και προβληματικές εμφανίσεις στην Ευρωλίγκα, φλερτ με την ήττα και σε άλλα παιχνίδια στη Basket League (βλ. στο Αγρίνιο), χώρια τη μη κατάκτηση του Super Cup στην έναρξη της χρονιάς. Σίγουρα μαζεύτηκαν πολλά. Και στην τελική, δε γίνεται μη φταίει (κι) ο προπονητής.
Είναι, όμως, η αλλαγή προπονητή η καλύτερη λύση; Προσωπικά, όχι. Είναι η καλύτερη χειρότερη λύση για αυτόν τον Παναθηναϊκό, αυτής της χρονιάς.
Όλες όσες (πολλές) φορές ο Παναθηναϊκός άλλαξε προπονητή στη μετά “Ζέλικο Ομπράντοβιτς” εποχή (2012-σήμερα) ήταν γιατί το πολύ καλύτερο ρόστερ από το υπάρχον δεν απέδιδε τα αναμενόμενα και χρησιμοποιούσε την αλλαγή προπονητή σαν ηλεκτροσόκ είτε για να μη χάσει το τρένο των playoffs στην Ευρωλίγκα είτε για να μη χαθεί τελείως η χρονιά εντός συνόρων. Εξαιρείται η δεύτερη απόλυση του Αργύρη Πεδουλάκη (Απρίλιος 2016-Οκτώβριος 2016) μετά από την ήττα από τον Ολυμπιακό (88-63) στο ΣΕΦ μόλις τη 2η αγωνιστική στη Basket League.
- Ο “Άρτζι” (Ιούλιος 2012-Μάρτιος 2014) απολύθηκε την πρώτη φορά μετά από την ήττα από τη Λαμποράλ Κούτσα (61-68) στο ΟΑΚΑ (7/3/14), η οποία είχε ρίξει τον Παναθηναϊκό στο 4-5 στο Top 16. Η ομάδα ολοκλήρωσε τη χρονιά υπό τις οδηγίες του Φραγκίσκου Αλβέρτη μέχρι τα playoffs της Ευρωλίγκας (3-2 από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας) και την κατάκτηση της Basket League (3-2 επί του Ολυμπιακού).
- Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς (Ιούνιος 2014-Μάιος 2015) απολύθηκε μετά από τον ήττα-αποκλεισμό από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (1-3) στα playoffs της Ευρωλίγκας κι ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε τη χρονιά υπό τις οδηγίες του Σωτήρη Μανωλόπουλου μέχρι τους Τελικούς στη Basket League (3-0 από τον Ολυμπιακό).
- Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς (Ιούνιος 2015-Απρίλιος 2016) απολύθηκε μετά από την ήττα αποκλεισμό από τη Λαμποράλ Κούτσα (3-) στα playoffs της Ευρωλίγκας κι ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε τη χρονιά υπό τις οδηγίες του Αργύρη Πεδουλάκη μέχρι τους Τελικούς στη Basket League (3-1 από τον Ολυμπιακό).
- Ο Τσάβι Πασκουάλ (Οκτώβριος 2016-Δεκέμβριος 2018) απολύθηκε μετά από την ήττα από τη Ρεάλ Μαδρίτης (89-68), η οποία είχε ρίξει τον Παναθηναϊκό στο 6-7 στην Ευρωλίγκα. Η ομάδα ολοκλήρωσε τη χρονιά υπό τις οδηγίες του Ρικ Πιτίνο μέχρι τα playoffs (0-3 από τη Ρεάλ Μαδρίτης) και μέχρι την κατάκτηση της Basket League (3-0 επί του Προμηθέα).
- Ο Αργύρης Πεδουλάκης (Ιούνιος 2019-Νοέμβριος 2019) απολύθηκε την τρίτη φορά μετά από την Άλμπα Βερολίνου (105-106 2η παρ.), η οποία είχε ρίξει τον Παναθηναϊκό στο 4-4 στην Ευρωλίγκα. Ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε την ακυρωθείσα χρονιά υπό τις οδηγίες του μέχρι το 14-14 στην Ευρωλίγκα (6η θέση) και το 18-2 στη Basket League (1η θέση).
Σε ποια από αυτές τις χρονιές είχε ο εκάστοτε νέος προπονητής να διαχειριστεί τέτοιο ρόστερ; Ρόστερ που έχει αλλάξει τρεις Αμερικανούς στη θέση του πόιντ γκαρντ (Πιερ Τζάκσον, Κίφερ Σάικς, Σέλβιν Μακ) κι εξακολουθεί να παίζει σε αυτή με τον Χάουαρντ Σαντ-Ρος που δεν είναι πόιντ γκαρντ. Και δεν έφταιγε εξ ολοκλήρου ο Γιώργος Βόβορας που τον χρησιμοποιούσε έτσι, γιατί έτσι εξελίχθηκε ο σχεδιασμός (κυρίως λόγω της μεγάλης αναμονής στην υπόθεση του Νίκο Λαπροβίτολα).
Ποιος από όλους όσοι δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, όποια κι αν είναι αυτά, θα αρχίσει ξαφνικά να παίζει καλύτερα, σε βαθμό να λέμε για την ομάδα πως “Αυτός είναι Παναθηναϊκός”; Ειλικρινά, βγάλτε απ’ έξω τον Νεμάνια Νέντοβιτς (career-high χρονιά στην Ευρωλίγκα παρά 0,3 πόντους), τον Ιωάννη Παπαπέτρου (career-high χρονιά στην Ευρωλίγκα) τον Γιώργο Παπαγιάννη (career-high χρονιά στην Ευρωλίγκα), άντε και τον αδικημένο τον τελευταίο καιρό Ντίνο Μήτογλου και πείτε μου ποιος.
Μακάρι οι παίκτες να σέβονται/”φοβούνται” περισσότερο τον νέο προπονητή από ό,τι τον Γιώργο Βόβορα που μέτρησε έξι χρόνια στο ΟΑΚΑ, μακάρι με τον νέο προπονητή να ανέβει η ψυχολογία και το αγωνιστικό επίπεδο πολλών σε βαθμό που το καλοκαίρι να έχουν όλοι πρόταση από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, μακάρι να ανέβει κι ο Παναθηναϊκός θέσεις στην κατάταξη της Ευρωλίγκας. Φοβάμαι, όμως, πως η αλλαγή προπονητή “απλώς” έγινε από φόβο μη γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Αλλά πόσο χειρότερα από τη 17η θέση στην Ευρωλίγκα και μία ήττα από Λαύριο κατά αυτόν τον τρόπο;
Πιστεύω πως ο Παναθηναϊκός έχασε την ευκαιρία σε μία ιδιαίτερη χρονιά να στηρίξει μέχρι τέλους έναν δικό του άνθρωπο και να τον αφήσει έναν να βγάλει, όπως θα την έβγαζε, ολόκληρη τη χρονιά για μόλις τρίτη φορά από το 2012 (Πεδουλάκης 2012-13, Τσάβι Πασκουάλ 2017-18). Τη χρονιά (στην Ευρωλίγκα), ας μη γελιόμαστε, την είχε χάσει πριν καν αρχίσει.
ΥΓ. Τουλάχιστον ο Γιώργος Βόβορας είχε την παναθηναϊκή υπερηφάνεια να πει και μία “συγγνώμη” για το παιχνίδι στο Λαύριο. Άλλοι που απέτυχαν πριν από αυτόν έφυγαν και δεν είπαν τίποτα.
ΥΓ2. Αν για αυτούς που το αποφάσισαν η ομάδα είχε μία φορά ανάγκη από άλλο προπονητή ώστε να πετύχει αυτά που θέλουν, για άλλους παίκτες πόσες φορές έχει ανάγκη;
ΥΓ3. Ειρωνεία πως το επόμενο παιχνίδι είναι με τη Ζενίτ (7/1 @ ΟΑΚΑ) του Τσάβι Πασκουάλ. Ο Καταλανός είναι από τους προπονητές και τους ανθρώπους που θα μπορούσε να είχε μείνει στον Παναθηναϊκό περισσότερα χρόνια κι από ό,τι στη Μπαρτσελόνα.
ΥΓ4. (copy-paste από το προηγούμενο blog) “Ι’d consider myself a realist, alright? But in philosophical terms I’m what’s called a pessimist” με τα λόγια του “Ραστ Κόουλ” από τον (αξεπέραστο) πρώτο κύκλο της mini σειράς “True Detective”. Μακάρι να με έχει πάρει στο λαιμό του.