Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Παρότι 18η αγωνιστική, στην ουσία για τον Παναθηναϊκό, που χρωστά το παιχνίδι του πρώτου γύρου με τη Ζενίτ (17/2) στην Αγία Πετρούπολη, μόλις ολοκληρώθηκε ο πρώτος γύρος στην Ευρωλίγκα. Και μετά από 17 παιχνίδια (5-12) είναι στη 17η θέση. Πάμε κι ολογράφως. Δέκατη έβδομη. Ούτε για καζούρα δε θα το έλεγε κανείς πριν από την έναρξη της χρονιάς.
Ακόμη κι εγώ, που είμαι πάντα αισιόδοξος (ούτε καν) και δε μου αρέσει να γκρινιάζω και να παραπονιέμαι (καλό), είχα τοποθετήσει τον Παναθηναϊκό στη 12η θέση των πρώτων (Vol. 1) Power Rankings by Eurohoops που δημοσιεύονται και στην ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας. Προφανώς ούτε καρφί για τα playoffs, αλλά ούτε καρφωμένος στον πάτο. Δωδέκατη, θέση που υποσχόταν μαχητική ψυχή.
Αυτή κι αν ήταν αστοχία. Να μου πει τι το 74,1% (17η θέση) του Παναθηναϊκού στις ελεύθερες βολές;
Κόντρα, πάντως, στο πώς έχω προγραμματιστεί από τη ζωή, θα προσπαθήσω για (άλλη) μία (συλλεκτική) φορά να δω τα πράγματα θετικά. Όπως είχα κάνει σε κάνα δύο άλλα blogs, όταν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου κι εσάς πως όσο ο Παναθηναϊκός θα παλεύει τα παιχνίδια οι ήττες δε θα είναι λόγος να σκύψει (κανείς) το κεφάλι. Πού να ήξερα πως θα έφτανε στιγμή που δε θα τα πάλευε πια.
Πάμε, λοιπόν, να δούμε τα θετικά της κατάστασης στην οποία έχει επέλθει ο Παναθηναϊκός.
- Ο Παναθηναϊκός έπεσε στο 5-12 κι είναι πάνω μόνο από τη Χίμκι του 2-15 (γιατί υπάρχουν και χειρότερα). Παρότι όντως μπορεί και πιο κάτω, στην ουσία χειρότερα δε γίνεται. Είτε 17η είτε 18η θέση, το ένα και το αυτό, ουραγός. Όταν, όμως, έχεις φτάσει στον πάτο, μόνο προς τα πάνω μπορείς να πας (ναι, ΟΚ, μπορείς να μείνεις και στάσιμος, που είναι τρισχειρότερο, αλλά, είπαμε, το βλέπουμε θετικά).
- Δεν είχαν που δεν είχαν ψυχολογία οι παίκτες από τις πολλές ήττες και γενικά όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό (Λαύριο, Γιώργος Βόβορας και δεν ξέρω τι άλλο), δέχτηκαν και την επίσκεψη μερίδας οπαδών που τους είπαν να σοβαρευτούν. Όποιος θεωρεί πως μία τέτοια κίνηση μπορεί να έχει ευεργετικές ιδιότητες, να σηκώσει χέρι. Κανείς; ΟΚ. Από τη στιγμή, λοιπόν, που η κατάσταση δε γίνεται χειρότερα, δύσκολα οι παίκτες θα δουν ξαφνικά πάλι τον κόσμο μπροστά τους.
- Μέχρι να αποσυρθεί στα 27 του λόγω τραυματισμών, ο Όντεντ Κάτας ήταν από τους κορυφαίους πόιντ γκαρντ στην Ευρώπη. Ε, δε γίνεται να μη δει πως ο Χάουαρντ Σαντ-Ρος δεν είναι πόιντ γκαρντ. Πόιντ γκαρντ είναι ο Κέβιν Πάνγκος της Ζενίτ από τον οποίο εκτέθηκε ουκ ολίγες φορές.
- Ο Ζακ Όγκαστ έχει να γράψει συμμετοχή από τις 19 Νοεμβρίου 2020. Ο 46χρονος Ισραηλινός δεν τον έχει δει από κοντά και σίγουρα θα χρειαστεί να τον δει εν δράσει για να τον κρίνει. Οπότε ο Παναθηναϊκός (θα) μπορεί να υπολογίζει σε ακόμη έναν σέντερ. Αν δεν υπάρξει βελτίωση κι αρχίσει να μένει ξανά εκτός αποστολής, τι είχαμε τι χάσαμε.
- Σε αντίθεση με το ταλέντο, που δε φτιάχνεται, η ψυχολογία είναι ένας παράγοντας που όσο εύκολα μπορεί να πέσει άλλο τόσο εύκολα μπορεί να ανέβει. Ένα-δύο καλά αποτελέσματα, άλλα τόσα σωστά γκάζια από τον προπονητή κι όλα γίνονται.
- Ο άγραφος κανόνας θέλει τις ομάδες που αλλάζουν προπονητή να παρουσιάζουν στοιχεία βελτίωσης στο παιχνίδι τους. Το χθεσινό θα το χρεώσουμε στο momentum, παρότι τίμιος ο Κώστας Χαραλαμπίδης που είχε τον άχαρο ρόλο να καθίσει υπό αυτές τις συνθήκες στην άκρη ενός πάγκου όπως αυτός του Παναθηναϊκού.
ΥΓ. Για πολλοστή φορά ο Παναθηναϊκός παράταξε 12άδα απλώς για να την παρατάξει. Ο Μάρκους Φόστερ ήταν στην αρχική πεντάδα, βγήκε μετά από 5:47 και δεν ξαναμπήκε, ενώ ο Γιώργος Καλαϊτζάκης μέτρησε σκόρπια 2:58 στο τέλος της πρώτης περιόδου και στην έναρξη της τρίτης. Ας δήλωσε τον Λευτέρη Μαντζούκα καλύτερα κι ας μην τον έβαζε ποτέ να παίξει. Κι ο πάγκος του Παναθηναϊκού εμπειρία θα ήταν για τον μικρό, ακόμη κι από αυτές τις συνθήκες.
ΥΓ2. Στα πρώτα δύο παιχνίδια στον Παναθηναϊκό ο Σέλβιν Μακ είχε 18 πόντους και 0 μηδέν με την Εφές (77-80) στο ΟΑΚΑ και 15 πόντους με 4 ασίστ με τη Βαλένθια (95-83) στο “la Fonteta” και σκεφτόμουν “ήρθε αυτός για πόιντ γκαρντ; Δώσε καμία ασίστ παραπάνω”. Πλέον σκοράρει πολύ λιγότερους πόντους και δίνει -στην καλύτερη- οριακά ισάριθμες ασίστ. Σέλβιν, πλάκα έκανα, βάλε όσους θες.
ΥΓ3. Αν τυχόν σας ξέφυγε στην αρχή του blog, ο Παναθηναϊκός είναι προτελευταίος σε ευστοχία στις ελεύθερες βολές με 74,14%. Ήταν τελευταίος, αλλά η Μπασκόνια σούταρε 12/18 (66,7%) στη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας (95-93) και του έκλεψε την ανάποδη πρωτιά (74,09%). Όχι πως το ποσοστό έχει παίξει ρόλο στη βαθμολογική θέση του Παναθηναϊκού, αλλά, τι διάολο, γιατί το ίδιο βιολί κάθε χρονιά (11ος μέχρι την ακύρωση της χρονιάς πέρυσι και τελευταίος το 2019, 2018, 2017, δηλαδή όλες τις υπόλοιπες με το υπάρχον σύστημα διεξαγωγής).
ΥΓ4. Το γεγονός πως τα παιχνίδια διεξάγονται ακόμα κεκλεισμένων των θυρών είναι καλό και κακό. Από τη μία, δεν υπάρχει μουρμούρα στις εξέδρες για τις ήττες, από την άλλη, αμαρτία που ο Μάνος Παπαδόπουλος επέστρεψε και τιμήθηκε στα βουβά για τη μία ζωή που πέρασε στον Παναθηναϊκό, κρίμα που ο Τσάβι Πασκουάλ δεν πάτησε παρκέ υπό το χειροκρότημα του κόσμου όπως όταν ήταν στο “Τριφύλλι”.
ΥΓ5. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης (κι ο Φραγκίσκος Αλβέρτης) ανεβοκατεβαίνουν διαρκώς στο ΟΑΚΑ, σε όλα τα παιχνίδια. Μπορεί, λοιπόν, να έφυγε (από τη θέση του) στο -22 από τη Ζενίτ, αλλά δεν έφυγε. Αν ήταν έτσι θα είχε φύγει από το 2012 και δε θα είχε επιστρέψει ως παράγοντας σε μία τέτοια χρονιά.
ΥΓ6. (σχεδόν copy-paste από προηγούμενα blogs) “Ι’d consider myself a realist, alright? But in philosophical terms I’m what’s called a pessimist” με τα λόγια του “Ραστ Κόουλ” από τον (αξεπέραστο) πρώτο κύκλο της mini σειράς “True Detective”. Μακάρι να με έχει πάρει στο λαιμό του.