Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Φενέρμπαχτσε–Παναθηναϊκός 13-12 στο 6′, 31-12 στο 10′, 100-70 στο 39′, 100-74 στο 40′. Συνήθως η αλλαγή προπονητή συνοδεύεται, αν όχι από τη νίκη, από καλή εμφάνιση, αλλά αυτός ο Παναθηναϊκός τα κάνει όλα τόσο ανάποδα φέτος που ούτε η τέταρτη πιο βαριά ήττα στην ιστορία του στην Ευρωλίγκα δεν κάνει κανέναν να απορεί με το “πώς” και “γιατί”.
Ίσως, όμως, μετά κι από τη 13η ήττα σε 19 παιχνίδια και κυρίως μετά από την αλλαγή προπονητή, είναι ώρα να σκεφτεί κανείς πράγματα που μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός κι όχι αυτά που έχουν ξεφύγει προ πολλού από τον έλεγχό του όπως το να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός για δεύτερο διαδοχικό παιχνίδι.
- ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ μη βιάζεται να αποτύχει. Μετά από την άνευρη εμφάνιση κι ήττα από τη Ζενίτ στο ΟΑΚΑ, η ομάδα είχε βγάλει αντίδραση κι είχε καταφέρει να επιστρέψει στις νίκες (88-71 επί της Βιλερμπάν στο ΟΑΚΑ). Θα ακολουθούσε μία ημέρα προπόνησης (14/1) και το αυθημερόν ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη την επομένη (15/1) για το παιχνίδι με την ανεβασμένη Φενέρμπαχτσε. Μέσα σε αυτές τις λίγες ώρες ο Όντεντ Κάτας αποχαιρέτησε τη Χάποελ Ιερουσαλήμ (αμέσως μετά από παιχνίδι της ισραηλιτικής ομάδας στο BCL), ήρθε στην Ελλάδα, ανακοινώθηκε, προπόνησε, ντεμπούταρε, ηττήθηκε. Όλα με μία ανάσα. Δεν υπήρχε λόγος. Η ομάδα θα μπορούσε να είχε συνεχίσει με τον Κώστα Χαραλαμπίδη για τρίτο παιχνίδι στην Ευρωλίγκα και να είχε γίνει αμέσως μετά η παράδοση-παραλαβή. Το επόμενο παιχνίδι με τον Άρη στο Αλεξάνδρειο (17/1) και το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι αυτό με τη Χίμκι στο ΟΑΚΑ (21/1) θα μπορούσαν να δώσουν στον 46χρονο Ισραηλινό μία πιο ανώδυνη μετάβαση στην πρόκληση να αναλάβει τον Παναθηναϊκό σε μία τέτοια εποχή. Υπέρ του πως δεν ήθελε να χάσει χρόνο, αλλά αχρείαστο πια.
- ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ βελτιώσει την ψυχολογία παικτών που είναι πεσμένοι, εκμεταλλευόμενος τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται. Σε παιχνίδι που ο Νεμάνια Νέντοβιτς δεν τα έβαζε στην επίθεση (και τα έτρωγε στην άμυνα) και που η διαφορά ήταν στο μεγαλύτερο μέρος σε διψήφιους αριθμούς, ο Μάρκους Φόστερ πάτησε για πρώτη φορά παρκέ στο 32′ (77-57). Ο δε Ζακ Όγκαστ βγήκε αμέσως μετά.
- ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ συνεχίσει με το ίδιο ρόστερ μέχρι τέλους. Η ομάδα έχει ήδη πάθει στις αλλαγές του ξένου πόιντ γκαρντ (Πιερ Τζάκσον, Κίφερ Σάικς, Σέλβιν Μακ) κι έχει μάθει πως με τα υπάρχοντα οικονομικά δεδομένα οι ευκαιρίες σε παίκτες που μπορούν να του δώσουν κάτι παραπάνω δεν περισσεύουν στην αγορά. Γιατί να καταφύγει ξανά σε μία λύση αμφιβόλου ποιότητας; Χίλιες φορές να πάρει αυξημένο χρόνο ο Γιώργος Καλαϊτζάκης και το βάπτισμα του πυρός ο 17χρονος Λευτέρης Μαντζούκας (αν καταφέρουν να του βγάλουν δελτίο).
- ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ προσθέσει παίκτη στο ρόστερ μέχρι τις 24/2 (19:00). Το deadline για τη μετεγγραφή παίκτη από μία ομάδα Ευρωλίγκας σε άλλη πέρασε (6/1, 19:00), έχει απομείνει μόνο αυτό για τις υπόλοιπων ειδών προσθήκες. Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός έχει σχεδόν ενάμιση μήνα μπροστά του για να κάνει κόψε-ράψε στο ρόστερ. Από την άλλη, αν είναι να περιμένει μέχρι λίγο πριν από την 26η αγωνιστική για να το κάνει, δε θα έχει απολύτως κανένα νόημα.
- ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ αρχίσει να χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο παίκτες-κλειδιά στις φυσικές τους θέσεις. Στο παιχνίδι με τη Φενέρ ο Χάουαρντ Σαντ-Ρος άρχισε ξανά σαν (κι όχι “ως”, αφού δεν είναι) πόιντ γκαρντ, αλλά έπαιξε κι αρκετή ώρα σε σχήμα με τον Σέλβιν Μακ, κάτι που αυτομάτως τον είχε εκτός θέσης “1”. Πώς θα μπορέσει να ανέβει και στη θέση “3” όταν ο Ιωάννης Παπαπέτρου παίζει για 31:38 ανά παιχνίδι είναι ένας γρίφος που θα κληθεί να λύσει ο προπονητής. Επίσης, ο Ντίνος Μήτογλου, παίζοντας αποκλειστικά στη θέση “4”, προερχόταν από πολύ καλή εμφάνιση στη νίκη επί της Βιλερμπάν στο ΟΑΚΑ (11π., 9ρ., 1ασ., 1κλ., 1κοψ., 2λ. σε 30:20). Ο Γιαν Βέσελι ήταν αναμενόμενο πως θα του έβαζε δύσκολα, ενώ δεν τον πήγε ούτε το σουτ (12π. με 4/10δίπ., 0/3τρίπ., 4/4β., 7ρ., 1κλ., 1κοψ., 1λ. σε 25:12), αλλά καλύτερα έτσι και να προσπαθεί σε αυτά που ξέρει πως μπορεί παρά να αισθάνεται χαμένος ανάμεσα στις θέσεις “4” και “5” και να φτάσει να παίζει πάλι 10-15 λεπτά.
- ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ παραδεχθεί πως η χρονιά έχει χαθεί. Δεν είναι κακό. Σίγουρα δεν είναι ντροπή ακόμη και για τον Παναθηναϊκό των έξι αστεριών στη φανέλα. Οι μεγάλες ομάδες (θα πρέπει να) ξέρουν και να χάνουν. Αν ήταν ισόβαθμος στην προετελευταία θέση με το ρόστερ των αμέσως προηγούμενων χρόνων, τότε ήταν που θα έπρεπε να προβληματιστεί. Το να έχει αρχίσει μία χρονιά με τέτοιες διοικητικές κι αγωνιστικές αλλαγές και με το μπάτζετ σε επίπεδα έσοδα-έξοδα και να έχει 13 ήττες σε 19 παιχνίδια, το λες κι “αναπόφευκτο”. Δηλώσεις όπως αυτές του αρχηγού μετά από την 11η ήττα (74-71 από τον Ερυθρό Αστέρα στη Hala Pionir) σε 16 παιχνίδια τότε, πως “Και πριν από δύο χρόνια με τον Πιτίνο κάναμε ένα φοβερό σερί και καταφέραμε να μπούμε στα playoffs”, δεν εξυπηρετούν σε τίποτα εκτός από το να δημιουργούν μία εσφαλμένη αντίληψη και ψευδαίσθηση για κάτι που είναι εμφανές.
ΥΓ. Τα 21 επιθετικά ριμπάουντ στο Ulker Sports and Event Hall συνιστούν ρεκόρ στην ιστορία του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα. Πολλά, όμως, ήταν στην ίδια κατοχή και μετά από διαδοχικές άστοχες προσπάθειες κάτω από το καλάθι, για αυτό κι οι μόλις 12 πόντοι από αυτά.
ΥΓ2. Ο Γιώργος Παπαγιάννης σκοράρει 9,7 πόντους ανά παιχνίδι φέτος και γενικά πραγματοποιεί career-high χρονιά. Θα είχε ενδιαφέρον ένα στατιστικό στοιχείο για το πόσοι εξ αυτών των 9,7 πόντων είναι από alley-oops και πόσοι από προσωπική ενέργεια στη ρακέτα.
ΥΓ3. Πριν από σχεδόν 16 χρόνια (14/1/05) βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία “Coach Carter” (βλ. Πέντε ΑΧΑΣΤΕΣ μπασκετικές ταινίες).