Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Βρισκόμαστε στη πρώτη εβδομάδα του Φλεβάρη, αλλά όλα δείχνουν πως (και) για το φετινό μπασκετικό Project του Ολυμπιακού, ισχύει το καλό καλοκαίρι, τα λέμε του χρόνου.
Υπάρχει κάτι πιο απογοητευτικό από αυτό; Το απρόσμενο ως σοκαριστικό κι αυτό που ελάχιστοι μπορούσαν να περιμένουν ή να προβλέψουν είναι πως σε διάστημα 12 μηνών αποδεικνύεται πως ο Ολυμπιακός έχει κάνει μια «τρύπα στο νερό».
Αντί να εξελίσσεται, μοιάζει να κάνει βήματα πίσω κι αυτό είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί αφού σε θεωρητικό επίπεδο οι προϋποθέσεις φέτος ήταν πολύ καλύτερες από πέρυσι.
Ένα χρόνο μετά την επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα, παίζει εδώ και καιρό ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ μπάσκετ από πέρυσι τέτοια εποχή που ο Έλληνας κόουτς έκανε απλά διαχείριση ενός ρόστερ που δεν ήταν δικό του, προσπαθώντας να χτίσει για το μέλλον παίρνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσε για το παρόν εκείνων των παιχνιδιών.
Δώδεκα μήνες μετά, έπειτα από την πιο μακρά μεταγραφική περίοδο της ιστορίας του κι ενώ αγωνίζεται μόνο στην Ευρωλίγκα, όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν.
Ο Ολυμπιακός οδεύει ολοταχώς προς αποκλεισμό από τα Playoffs για τρίτη διαδοχική σεζόν (απλά πέρυσι η σεζόν διακόπηκε και δεν φτάσαμε ως εκεί… επίσημα), από τον Απρίλη θα κάνει πάλι διακοπές και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το ίματζ του και το στάτους του στη κορυφαία λίγκα οπισθοχωρεί και φθίνει.
Από μια ομάδα ικανή για όλα που έβρισκε τρόπους να διαγράφει μεγάλες πορείες και έκανε τους πιο ισχυρούς της Ευρώπης να αισθάνονται άβολα απέναντί του, εξελίσσεται σε μια ομάδα που έχει επαναλαμβανόμενες αποτυχίες να φτάσει στον βασικό της στόχο, την πρόκριση στην οκτάδα.
Και κάτι που επαναλαμβάνεται, δύσκολα είναι τυχαίο.
Αν το δούμε μόνο μπασκετικά, η μεγάλη απογοήτευση και έκπληξη συνάμα, έγκειται στο γήπεδο που πάντα αποτελεί τον αδιάψευστο αγωνιστικό καθρέφτη μιας ομάδας.
Ο Ολυμπιακός μετά από μήνες αστάθειας που ήταν μονίμως από το κρύο στη ζέστη και τούμπαλιν, μετά από μισή σεζόν που μεγάλες νίκες διαδεχόταν τις μεγάλες ήττες, μέσα στο 2021 έχει καταρρεύσει μπασκετικά, πνευματικά, ψυχολογικά.
Όλοι γνωρίζουμε πως στην Ευρωλίγκα, μετά τον Γενάρη αρχίζουν τα πολύ κρίσιμα και καλούνται οι ομάδες να δείξουν που μπορούν να φτάσουν.
Ε, ο Ολυμπιακός μετά από μισή σεζόν «ασανσέρ» σε απόδοση και αποτελέσματα, διάγει ένα καταστροφικό διάστημα.
Μετράει πέντε ήττες στα τελευταία έξι παιχνίδια κι αν η Βιλερμπάν είχε κάνει φάουλ σε εκείνη την κατοχή που κατέληξε στο τρίποντο ισοφάρισης του Σλούκα, θα μιλούσαμε για έξι διαδοχικές ήττες.
Μετράει επίσης 8 ήττες σε 12 ματς στο ΣΕΦ, επίδοση θλιβερή ακόμα και με τα δεδομένα της εποχής του covid και των άδειων γηπέδων.
Αποδεικνύεται πως εκείνη η «μπασκετική αυτοκτονία» από το +7 στα τελευταία δευτερόλεπτα στο Κάουνας ήταν η αρχή του τέλους της φετινής ομάδας.
Μήπως, όμως, δεν είχε χάσει από τη Βιλερμπάν στο ΣΕΦ λίγες μέρες πριν;
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, εδώ μιλάμε για παταγώδη αποτυχία κι αν δεν υπάρξει ανάγνωσή της, αυτοκριτική και βελτίωση από όλους τους σημαντικούς άξονες του οργανισμού, η εποχή της… μαρμάγκας θα επεκταθεί.
Κυρίαρχος δίκαια και σχετικά εύκολα ο Παναθηναϊκός
Να δούμε λίγο τι συνέβη στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό πριν πάμε στη μεγάλη εικόνα, που πάντα είναι πιο σημαντική.
Άλλωστε, η άσχημη εμφάνιση και η κατά κράτος ήττα απέναντι στους πράσινους μπασκετικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αποπεράτωση και προέκταση της ελεύθερης… αγωνιστικής πτώσης στην οποία βρίσκεται ο Ολυμπιακός.
Απλά, μια αποτυχία απέναντι στον παραδοσιακά μεγάλο αντίπαλο θυμώνει και απογοητεύει περισσότερο, πόσο μάλλον σε αυτό το τάιμινγκ, που ο Παναθηναϊκός δεν έχει βλέψεις στην Ευρωλίγκα και αυτή η – νέα – αποτυχία, έκανε και τους πιο αισιόδοξους και ρομαντικούς να συνειδητοποιήσουν πως – και – φέτος είναι θεατές στο ίδιο έργο που έχει κακό τέλος.
Θα παραθέσω όσα είδα και ένιωσα στο ματς σε σκέψεις και όχι σε μορφή ενδελεχούς ανάλυσης.
• Για μια ακόμα φορά ο Ολυμπιακός μπήκε τραγικά σε ένα παιχνίδι και δημιούργησε αρνητικό μομέντουμ και… διαφορές να κυνηγάει. Κάτι που έγινε ξανά και στην αυλαία του δευτέρου ημιχρόνου! Κάτι που βλέπουμε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της σεζόν.
• Έχει παγιωθεί να μπαίνει η ομάδα ακόμα και στα πιο σημαντικά παιχνίδια σαν υπνωτισμένη, σαν να είναι εντελώς απροετοίμαστη τόσο πνευματικά, όσο και σε επίπεδο τακτικής.
• Η έλλειψη του Νέντοβιτς, αλλά και χαρισματικού παίκτη στο «1» οδήγησε τον Κάτας σε ένα πολύ σωστό πλάνο. Ψηλά σχήματα με πολλά φόργουορντ, άμυνες αλλαγών, έμφαση στα ριμπάουντ, physical παιχνίδι.
• Ακόμα και σε επίπεδο Άγιου Κοσμά και ανεξάρτητων λιγκών εταιριών πριν ξεκινήσει ένα παιχνίδι, πάντα λέμε, παιδιά, ότι και να γίνει πάμε όλοι στα ριμπάουντ. Αυτό που συνέβη στο ντέρμπι του ΣΕΦ με τα ριμπάουντ, είναι και ο βασικός λόγος που δεν υφίσταται ιδιαίτερο νόημα για ανάλυση εις βάθος.
• Όταν μια ομάδα από το ΠΡΩΤΟ ως το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ δευτερόλεπτο κυριαρχεί ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ στα ριμπάουντ, στις μάχες για κάθε χαμένη μπάλα, έχει σταθερά περίπου +10 κατοχές, τελειώνει τον αγώνα έχοντας τόσα επιθετικά, όσα αμυντικά κατάφερε να μαζέψει ο Ολυμπιακός, τι ανάλυση να κάνεις;
• Εδώ μιλάμε πως ο Παναθηναϊκός πέρασε πάνω από τον Ολυμπιακό σε αυτό το ντέρμπι. Τον διέλυσε στα ριμπάουντ και μέσα από την άνευ προηγουμένου κυριαρχία κάτω από τα δύο καλάθια, είχε τον ΑΠΟΛΥΤΟ έλεγχο του ρυθμού και του μοτίβου του αγώνα.4
• Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ εκτός έδρας παιχνίδι του Παναθηναϊκού στη φετινή Ευρωλίγκα που οι πράσινοι τόσο εύκολα και άνετα να έχουν σε όλη την διάρκεια τον απόλυτο έλεγχο του ρυθμού και να κάνουν ότι θέλουν στο γήπεδο. Κανένα. Κι αυτό ενδεικτικό του μεγέθους της ανημποριάς του Ολυμπιακού είναι.
• Βλέπαμε το ίδιο πράγμα για 40 λεπτά. Με τέτοια επιβολή σε ριμπάουντ, κατοχές, ρυθμό και ψυχολογία, το μόνο που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός είναι κάποια μεγάλα σουτ. Τα έβαλε και κέρδισε δίκαια και πολύ πιο εύκολα από ότι και ο ίδιος θα περίμενε.
• Οι Ρος και Μποχωρίδης ξεπέρασαν τους εαυτούς τους εκτελεστικά και κάλυψαν την απουσία του Νέντοβιτς και τους πόντους που προσφέρει ο Σέρβος στην ομάδα του. Οι Παπαγιάννης, Μήτογλου, Ουάιτ και Μπέντιλ κέρδισαν κατά κράτος τις μάχες από τους ψηλούς του Ολυμπιακού.
• Κάπως έτσι σε ένα ματς που έλειπε ο Νέντοβιτς και ο Παπαπέτρου είχε 2/13 σουτ (αλλά προσέφερε σε όλους τους άλλους τομείς) ο Παναθηναϊκός κέρδισε εύκολα και είχε καθαρή εικόνα νικητή από την αρχή ως το τέλος.
• Καλά, ο Ολυμπιακός τι έκανε; Πέρα βρέχει… Παρότι παίζει σε μια λίγκα και ο ίδιος ο κόουτς Μπαρτζώκας έχει δηλώσει πως του αρέσει πως διαθέτει περισσότερες μέρες για προπονήσεις και προετοιμασία των αγώνων, μπήκε στο ντέρμπι λες και δεν είχε ξοδέψει για αγωνιστική και πνευματική προετοιμασία ούτε ένα… δευτερόλεπτο.
• Κι επειδή το τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός ειδικά χωρίς τον Νέντοβιτς με το ρόστερ που διαθέτει ήταν φως – φανάρι, είναι να απορεί κανείς πως είναι δυνατόν να μπαίνει ο Ολυμπιακός σε ένα ματς ουσιαστικά «δίχως αύριο» για εκείνον και να κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που πρέπει.
• Μια ομάδα με μηδέν ψυχολογία, με τον πανικό διάχυτο και ορατό δια γυμνού οφθαλμού στο παρκέ και στον πάγκο, soft, παραδομένη σε οτιδήποτε αφορά το hustle κομμάτι (άμυνες, ριμπάουντ, διεκδικούμενες μπάλες) χωρίς ιδέες, χωρίς ταχύτητα στο μισό γήπεδο, υπερβολικά προβλέψιμος και με εκνευριστική στατικότητα.
• Αμυντικά, με τέτοιο πατατράκ στα ριμπάουντ μοιραία ήρθε το παθητικό των 88 πόντων. Ακόμα και το 25/25 του ΠΑΟ στις βολές που είναι εντυπωσιακό, καταδεικνύει πέρα από τον βαθμό συγκέντρωσης του αντιπάλου το πόσο… τρόμαξε τον Παναθηναϊκό ο Ολυμπιακός. Τόσο άνετα δεν ξέρω αν έχουν νιώσει φέτος οι πράσινοι ούτε σε προπόνησή τους στο ΟΑΚΑ.
• Επιθετικά, η φάση δυστυχώς ήταν πάλι: Όχι άλλο κάρβουνο. Ευτυχώς για τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός στα περισσότερα από τα λάθη που έκανε, ουσιαστικά έδινε έτοιμα καλάθια στους κόκκινους σε εντελώς ανοιχτό γήπεδο. Σκεφτείτε πως 25 από τους 77 πόντους του Ολυμπιακού προήλθαν από λάθη αντιπάλου.
• Αν δεν ήταν κι αυτοί, θα είχε ξεγυμνωθεί εντελώς η εντυπωσιακή ανεπάρκεια των κόκκινων επιθετικά σε καταστάσεις μισού γηπέδου. Τα ίδια και τα ίδια…
• Υπερβολική κατάχρηση τρίπλας, κάκιστες αποστάσεις (σε αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η απουσία του Βεζένκοφ), κίνηση μακριά από τη μπάλα λες και στο γήπεδο υπήρχαν καρέκλες στημένες και όχι αθλητές. Προσθέστε σε αυτά και την κατά κράτος νίκη του ΠΑΟ στο ποστ και έχετε την εικόνα του μπασκετικού ναυαγίου του Ολυμπιακού.
• Ο ορισμός του προβλέψιμου και του κουραστικού στο μάτι. Αν δεν βγουν τα πικ εν ρολ του Σλούκα και κάποιες high – low συνεργασίες και με τις καταστάσεις Close out μειωμένες λόγω της έλλειψης του Βεζένκοφ, αυτό που παίζει ο Ολυμπιακός δεν βλέπεται.
• Όποιος είχε τη μπάλα έκανε κατάχρηση τρίπλας, όλοι προσπαθούσαν να πάνε σε προσωπική έμπνευση (λέμε τώρα) και ενέργεια και έμενε ο ΜακΚίσικ να παίρνει ό,τι του έδινε η άμυνα. Αν η άμυνα έμενε προκλητικά πίσω σούταρε, αν έβρισκε χώρο μπούκα, μπάσκετ αλάνας και ό,τι ήθελε προκύψει.
• Το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του αγώνα, που τα λέει ΟΛΑ, είναι τα δευτερόλεπτα που επακολούθησαν και το 9-0 σερί του Παναθηναϊκού, όταν ο Ολυμπιακός μείωσε σε 59-61. Εκεί φάνηκε πως οι ερυθρόλευκοι ΔΕΝ μπορούσαν. Μπλοκαρισμένοι όσο δεν πάει ψυχολογικά και μπασκετικά, χωρίς να μπορούν να παρουσιάσουν κάτι που δεν περιμένει ο αντίπαλος και για το οποίο δεν έχει προετοιμαστεί.
• Ήταν μια άσχημη, απογοητευτική εικόνα που ήρθε να κουμπώσει στον κατήφορο του Γενάρη και τα συμπεράσματα είναι πλέον ξεκάθαρα: Ο Ολυμπιακός δεν αξίζει αυτή την στιγμή με την εικόνα που έχει παγιώσει και με το μπάσκετ που (δεν) παίζει, να προκριθεί στα Playoffs.
• Όλα δείχνουν πως θα αποτύχει και μάλιστα θα το κάνει με θόρυβο. Όσο για τον Παναθηναϊκό, μπράβο του. Με γνώμονα την ομάδα που κατέβασε στο ΣΕΦ, πλησίασε το 100% των δυνατοτήτων του και νίκησε πεντακάθαρα, δίκαια και εμφατικά.
• Δύσκολο να αλλάξει κάτι στα δεδομένα της πορείας του το διπλό στον Πειραιά. Βγαίνει, όμως, απόλυτα κερδισμένος ο Κάτας και οι πράσινοι παίρνουν δύναμη και ψυχολογία από αυτή τη νίκη για να κυνηγήσουν τους τίτλους στην Ελλάδα.
• Ο Ολυμπιακός αν λάβουμε υπόψη μας το παρελθόν θα μπει εκ νέου σε μια φάση εσωστρέφειας, αναγκασμένος να διαχειριστεί μια ακόμα αποτυχία και γνωρίζοντας πως όταν τελειώσει η κανονική περίοδος στην Ευρωλίγκα, θα έχει πάλι μπροστά του 6 μήνες χωρίς μπάσκετ.
Η μεγάλη εικόνα: Δύο δομικά λάθη σε SOS θέσεις και καμία αντίδραση
Το έγραψα πρώτη φορά τον Οκτώβρη, το έχω επαναλάβει αρκετές φορές μέσα στη σεζόν, άντε να το θέσω μια ακόμα φορά τώρα που οι περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι υπάρχει πρόβλημα. Στο ρόστερ το φετινό υπάρχει ταλέντο.
Χρειαζόταν ένας ακόμα ψηλός ικανός να δώσει μέγεθος, υπόσταση, μεγαλύτερο range στην άμυνα, στα ριμπάουντ και σε κάποια κομμάτια της επίθεσης. Η αλήθεια είναι ότι ο Μπαρτζώκας τους ψηλούς – μεγάλα κορμιά δεν τους πιστεύει. Το έχει αποδείξει με τις ομάδες που στήνει εδώ και χρόνια.
Η πραγματικότητα στην φετινή Ευρωλίγκα δείχνει πως πέρα από ψηλούς τύπου Χασάν Μάρτιν, απαιτείται πάντρεμα και με πιο old school ψηλούς. Για να υπάρχει ισορροπία.
Στη φροντ λάιν υφίσταται ξεκάθαρο πρόβλημα ποιότητα και ποσότητας στο 5. Στην περιφέρεια; Ενώ παρατηρείται υπεραριθμία για μια ομάδα που έχει ένα αγώνα την εβδομάδα δεν υπάρχει πλέι μέικερ κανονικό, μπασκετικό πίσω από τον Σλούκα ούτε για πλάκα!
Κι ενώ η ομάδα από το 2 ως το 4 διαθέτει λύσεις, ποιότητα, παιδιά που μπορούν να σταθούν, στις δύο πιο σημαντικές θέσεις, στα θεμέλια μιας ομάδας ο σχεδιασμός είχε τρύπες.
Πολύ χαμηλό επίπεδο σε Play making skill πίσω από τον Σλούκα στη περιφέρεια, ένας πραγματικά καλός undersized ψηλός (ο Μάρτιν) κι από εκεί και πέρα ελάχιστα πράγματα στο «5».
Αυτό φαινόταν πριν καν ο Ολυμπιακός παίξει το πρώτο του επίσημο παιχνίδι. Επιβεβαιώθηκε όσο βλέπαμε ματς και προχωρούσε η σεζόν, τώρα βγάζει… μάτι.
Ο οργανισμός δεν αντέδρασε, ο κόουτς Μπαρτζώκας πέρα από ματιές στην αγορά, κάποιες συζητήσεις και σκέψεις, παρέμεινε σταθερός στην προσέγγιση ότι δεν θα πάρει παίκτη και δεν θα προχωρήσει σε ενίσχυση.
Τα 24 ματς, όμως, είναι πολλά για να μην θεωρούνται πια τα συμπεράσματα ασφαλή.
Απομένουν άλλα 10 και όλα δείχνουν πως μια σεζόν που πραγματικά έφερε ευκαιρίες για παρουσία στα Playoff και μάχη με όποιες πιθανότητες εκεί για μια μεγάλη υπέρβαση, θα καταλήξει στα σκουπίδια.
Με μια νέα αποτυχία, με καλοκαίρι από Απρίλη.
Στο πρόσφατο παρελθόν ο μπασκετικός Ολυμπιακός είχε εθίσει τον κόσμο του στις προσδοκίες.
Όλοι περίμεναν την άνοιξη ως την εποχή της υπέρβασης και των ονείρων.
Όλοι ήξεραν πως την άνοιξη θα έρθουν οι μεγάλες βραδιές που ο Ολυμπιακός θα τους κάνει να καρδιοχτυπήσουν, να πανηγυρίσουν ή και να κλάψουν.
Και τώρα;
Δεύτερη διαδοχική σεζόν που όλα δείχνουν πως την άνοιξη δεν θα υπάρχει καν ο μπασκετικός Ολυμπιακός στο γήπεδο.
Το μαγαζί θα γράφει «κλειστόν» για καλοκαίρι.
Από τον Οκτώβρη πάλι…
Ε, όπως και να το κάνουμε αυτό τον «μπασκετικό καταχείμωνο διαρκείας» δυσκολεύεσαι να το συνηθίσεις και να το αποδεχτείς.
Έτσι είναι, όμως, η ζωή. Όλα κάνουν κύκλους. Που κλείνουν και μετά άλλοι ανοίγουν από την αρχή.
Το θέμα πια είναι διοίκηση και προπονητές σε πρώτο επίπεδο να επεξεργαστούν με αυτογνωσία και καθαρό μυαλό τα δεδομένα της νέας αποτυχίας που είναι προ των πυλών και να γίνουν θεματοφύλακες σωστών αποφάσεων και αλλαγών.
Δεν γίνεται ο Ολυμπιακός να παγιωθεί ως η ομάδα της μιας διοργάνωσης που θα εμφανίζεται το φθινόπωρο και θα κάνει διακοπές από τις αρχές του Απρίλη.
Είναι η δεύτερη σερί χρονιά κι αν αυτό το «κακό όνειρο» έχει και συνέχεια, αργά ή γρήγορα θα φανούν οι επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα εντός και εκτός παρκέ.
ΥΓ1. Το γράφω 2-3 χρόνια τώρα, η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως. Ο Ολυμπιακός άλλαξε την ιστορία του με την μεταγραφή του Σπανούλη και τις επενδύσεις στη γενιά των 90ρηδων, ενώ είχαν προηγηθεί λίγα χρόνια πριν κι άλλες πολύ σημαντικές κινήσεις με Έλληνες όπως ο Σόφο, ο Βασιλόπουλος, ο Μπουρούσης. Πρέπει να τη… θυμηθεί ξανά αυτή την ιστορία ο σύλλογος και να την «ποτίσει» για να ανθίσει ξανά. Μιλάω ασφαλώς για τον ελληνικό κορμό. Σε διαφορετική περίπτωση η μετάβαση και η νέα πραγματικότητα στην μετά Σπανούλη και Πρίντεζη εποχή, οπότε αυτή κι αν έρθει θα είναι πάρα πολύ σκληρή και επίπονη.
ΥΓ2. Αφήνω απέξω κάθε σκέψη, άποψη και ανάλυση για τα διοικητικά. Το προσεγγίζω αποκλειστικά μπασκετικά. Το πρότζεκτ «ένα παιχνίδι την εβδομάδα» ΔΕΝ λειτουργεί στην Ευρωλίγκα. Δύο σεζόν είναι αρκετές για να το αντιληφθούν και όσοι υποστήριζαν το αντίθετο. Το να ξεκινάς την σεζόν γνωρίζοντας πως κατά 99,9% δεν θα κατακτήσεις κανένα τίτλο όσο περνάει ο καιρός και όταν έρχονται οι δύσκολες φάσεις της σεζόν κάνει ζημιά στο μυαλό και στη προσπάθεια να κρατηθείς ζωντανός. Αφήστε που για τους περισσότερους παίκτες και δη τους ρολίστες είναι σχεδόν απίθανο να βρουν ρυθμό. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο: «Έχουμε πολλούς παίκτες για ένα ματς την εβδομάδα, δεν χρειαζόμαστε ενίσχυση». Και καταλήγουμε σχεδόν όλοι αυτοί οι παίκτες να μην βρίσκουν ποτέ ρυθμό και να είναι κατώτεροι των προσδοκιών, με κίνδυνο να εκδιωχθούν και παιδιά που έχουν ποιότητα, αλλά δεν τους βοηθούν οι συνθήκες να εξελιχθούν.
ΥΓ3. Εχω κουραστεί να διαβάζω debate για τον Σπανούλη. Πρώτον, ένας τέτοιος παίκτης, δικαιούται να σταματήσει όποτε εκείνος το αποφασίσει. Μιλάμε για παίκτη – mentality που δεν ξαναβγαίνει. Εκτός κι αν η ίδια η ομάδα ή ο προπονητής του πει πως δεν τον υπολογίζει άλλο. Τέλος, είναι στο παρελθόν οι εποχές που ο Βασίλης κατείχε με το συμβόλαιό του μεγάλο μέρος του μπάτζετ, τα τελευταία δύο χρόνια συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δεν το επιβαρύνει καθόλου. Οπότε, μήπως πέρα από τον Σλούκα που σωστά ήρθε και ήταν μεγάλη κίνηση, να κοιτάξει ο Ολυμπιακός να βρει επιτέλους γκαρντ και floor general ποιότητας και να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τον Σπανούλη; Με σωστή διαχείριση και φυσικά το σωστό ρόστερ, μέχρι να αποχωρήσει μπορεί να προσφέρει ποιοτικά λεπτά, τεχνογνωσία και leadership.
ΥΓ4. Οι Αγγελόπουλοι έφεραν πίσω τον Σλούκα, πλήρωσαν τσάρτερ για όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια, από όσο γνωρίζω είχαν δώσει και το πράσινο φως σε περίπτωση που ο κόουτς αποφάσιζε να υπογράψει παίκτη και να κάνει προσθήκη. Είμαι από εκείνους που ποτέ δεν φοβήθηκαν να κάνουν κριτική στους προέδρους. Πρώτον γιατί είναι μέρος της δουλειάς και για να τα λέμε όλα κι επειδή με τον χαρακτήρα τους (κι ας έχει αποδειχτεί ότι πολύ δύσκολα αλλάζουν γνώμη αν παγιώσει μια άποψη στο μυαλό τους) σου δίνουν αυτό το δικαίωμα. Δεν φοβάσαι ότι θα μπλέξεις αν γράψεις κάτι αρνητικό για εκείνους. Φέτος, αποκλειστικά σε ότι έχει να κάνει με την διεκδίκηση της οκτάδας, θεωρώ πως έχουν κάνει όσα έπρεπε, παρείχαν στην ομάδα τα απαιτούμενα για να κάνει την προσπάθειά της.
ΥΓ5. Στο γενικό πλαίσιο, όμως, περιμένω πολλά περισσότερα από τους προέδρους. Εν αναμονή των εκλογών στην ΕΟΚ και επειδή πιστεύω πως η κλειστή λίγκα που επιδιώκει να κάνει η Ευρωλίγκα θα βρει πολλά εμπόδια μπροστά της κι αν ποτέ τελικά γίνει, θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο από όσο νομίζουν ο Μπερτομέου και οι συνεργάτες του. Πιστεύω πως πρέπει να επεξεργαστούν ξανά από την αρχή τα δεδομένα που διαφοροποιούνται, να δουν τι θα κάνουν με το ελληνικό μέτωπο, να γίνουν πιο παρεμβατικοί και να αναλάβουν περισσότερες πρωτοβουλίες ως οι ηγέτες του συλλόγου με τον περισσότερο κόσμο στην Ελλάδα. Στην εποχή που ζούμε και με όσα συμβαίνουν, αλλάζουν γρήγορα τόσα πολλά πράγματα, που το να έχεις μια άποψη, μια προσέγγιση και να είσαι αμετακίνητος όσος καιρός κι αν περάσει, δημιουργεί το κίνδυνο να πράττεις μη ρεαλιστικά και να αφήνεις ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός πρέπει να εξελιχθεί έχοντας αντίληψη του τι συμβαίνει στο γενικό πλαίσιο που ζει και κινείται, δεν μπορεί να μείνει στάσιμος σε απόψεις και χειρισμούς. Δύο χρονιές στο ίδιο μοτίβο είναι πολλές, αυτό διδάσκει η πραγματικότητα και το δεινό σημείο που βρίσκεται σήμερα ο οργανισμός.
ΥΓ6. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι δεδομένο πως αγαπάει τον Ολυμπιακό, έχει πετύχει σημαντικά πράγματα στην καριέρα του και δικαιούται σεβασμό και όχι αφορισμό, χωρίς να εξαιρείται απριόρι κάθε κριτικής. Οφείλουμε να καταγράψουμε πως φέτος όσο περνάει ο καιρός δεν βλέπουμε εξέλιξη ούτε στην ομάδα που ο ίδιος επέλεξε και διαχειρίζεται, ούτε στο προσωπικό του προπονητικό skillset. Και αν μιλάμε για πίεση και ποιοι δεν την αντέχουν, μιας και ο ίδιος ο κόουτς έθιξε το θέμα μετά το ντέρμπι, αν συγκρίνει τον εαυτό του, τον ψυχισμό του και τις αντιδράσεις του στο πάγκο, πέρυσι που η δικιά του δουλειά δεν είχε πρέπει και φέτος που έχει πρέπει, θα δει ένα άλλο άνθρωπο. Ως ηγέτης και καπετάνιος ενός γκρουπ ανθρώπων με διαφορετικές προσωπικότητες, πρέπει πρώτα ο ίδιος να μάθεις να διαχειρίζεσαι την πίεση και μετά να απαιτείς από την «αγέλη» που διοικείς να κάνει το ίδιο.
ΥΓ7. Η ζωή και τα γεγονότα στο σπίτι μας, στο σπίτι του γείτονα, δίπλα μας και μακριά μας, μας θυμίζουν ξανά και ξανά πως δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Είναι πολύ απρόβλεπτο ταξίδι η ζωή και κανείς μας δεν έχει ιδέα σε ποια στάση θα κατέβει και πότε. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να σταματήσουμε να ξοδεύουμε τον χρόνο μας με αρνητισμό και σε πράγματα που δεν αξίζουν. Πρέπει να επικεντρωνόμαστε κάθε μέρα σε τρόπο ζωής και πράξεις που μας γεμίζουν και αξίζουν. Η κάθε μέρα ζωής είναι ένα δώρο. Να την ξεκινάμε, λοιπόν με ευγνωμοσύνη και αγάπη και από εκεί και πέρα «ότι γράφει» το πεπρωμένο μας.
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ EUROHOOPS ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΟΛΑ
Παναθηναϊκός: Απίστευτο 100% στις ελεύθερες βολές
Μπαρτζώκας: “Δεν αξίζαμε τίποτα, κάποιοι λυγίζουν από την πίεση”