Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Όσοι με ξέρουν, με ξέρουν. Και ξέρουν πως δύσκολα πια θα παθιαστώ με κάτι που αφορά τον Παναθηναϊκό. Θα νοιαστώ, νοιάζομαι δηλαδή, ενδιαφέρομαι, αλλά πρέπει να γίνει κάτι πολύ καλό, κάτι πολύ δυνατό, για να με κάνει να ασχοληθώ πραγματικά, συναισθηματικά κυρίως. Δεν ξέρω πώς, πού, πότε και γιατί το έχασα. Σίγουρα πάνε κάποια χρονάκια. Ίσως η ενασχόληση στο κομμάτι της δουλειάς με περισσότερα πράγματα από ό,τι μόνο με τον Παναθηναϊκό με έχουν κάνει πιο άνιωθο από ό,τι ήδη ήμουν. Σαν να μην προλαβαίνω, αλλά όχι ακριβώς έτσι. Κερδίζει-χάνει εγώ θα τραγουδάω πάω αμέσως παρακάτω.
Μία νίκη κανονικής περιόδου επί της Μπαρτσελόνα, στο ΟΑΚΑ ή οπουδήποτε αλλού, δεν θα ήταν αυτό το κάτι που ψάχνω για να σταθώ περισσότερο, πόσω μάλλον ή ήττα (78-85). Τώρα, να βλέπω τον Μάριο Χεζόνια να παίζει ως παίκτης του Παναθηναϊκού παιχνίδι κανονικής περιόδου με τη Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ, ακόμη και σε ήττα, ομολογώ πως κάτι έκανε μέσα μου.
Έτσι (με) πάει από την ημέρα που ανακοινώθηκε πως θα ερχόταν στον Παναθηναϊκό.
Όχι, ένας παίκτης δεν είναι μεγαλύτερος από την ομάδα. Αλλά, όταν αυτός έχει τα χαρακτηριστικά του Super Mario, αγωνιστικά και μη, μπορεί να κάνει μεγαλύτερη την ομάδα.
Τον ακούω να λέει όλα αυτά που λέει για τον Παναθηναϊκό, αυτά που πάνω-κάτω ξέραμε, για την τρέλα του με το “Τριφύλλι”, ή ακόμη κι αυτά που δεν ξέραμε, πως έχει έρθει για να μείνει (;), τον ακούω να τα λέει κι ενθουσιάζομαι. Κι όπως είπα, δεν το ‘χω μέσα μου πια.
Νομίζω, πιστεύω δηλαδή, πως αυτό(ς) ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν αυτή τη στιγμή αυτή την εποχή ο Παναθηναϊκός.
Ένας παίκτη που να ξυπνά τον Παναθηναϊκό μέσα σου. Και την ελπίδα.
Ο τελευταίος που με είχε αγγίξει έτσι ήταν ο Μάικ ο Τζέιμς. Μόνο που αυτός είχε έρθει (δις) σε χρονιές που ο Παναθηναϊκός άρχιζε με στόχο την πρόκριση το Final Four και τη διεκδικούσε ως ίσο προς ίσο. Ως Παναθηναϊκός δηλαδή. Φέτος η χρονιά στην Ευρωλίγκα έχει χαθεί προ πολλού κι ο εναπομείναν στόχος είναι να την ολοκληρώσει όσο πιο αξιοπρεπώς γίνεται και μπορεί κι εν συνεχεία να κατακτήσει το Κύπελλο και το Πρωτάθλημα Ελλάδας. Ως Γιάννης, ακόμη κι ως Παναθηναϊκός, ούτε θα πανηγυρίσω αν/όταν το κάνει, ούτε θα κάτσω να κλάψω σε αντίθετη περίπτωση. Και δεν έχει σχέση με όσα έγραψα πριν.
Τι ένα τρόπαιο περισσότερο, τι ένα λιγότερο για τον Παναθηναϊκό του 2021, ιδίως αυτά made in Greece. Άλλωστε, αυτό που λέω για το Πρωτάθλημα Ελλάδας, που είναι πάντα η τελευταία διοργάνωση της χρονιάς, είναι πως έχει την αξία που έχει γιατί γίνεται μετά από την Ευρωλίγκα. Σου επιτρέπει να δώσεις μία ευχάριστη νότα στη χρονιά, όταν δεν τα έχεις καταφέρει στην Ευρωλίγκα, να κατακτήσεις το τρόπαιο, να προκριθείς στο Final Four, να προκριθείς στα playoffs, οτιδήποτε. Αν και με την ελληνική νοοτροπία ούτε η κατάκτηση της Ευρωλίγκας δε σε σώζει. Θυμηθείτε τον Παναθηναϊκό του 1996 ή τον Ολυμπιακό του 2013.
Σκεφτείτε μόνο αυτό. Να είχε ήδη κατακτήσει ο Παναθηναϊκός και τα δύο τρόπαια στην Ελλάδα και να είχε ακόμη εννιά παιχνίδια στην Ευρωλίγκα. Στις 8 Απριλίου, οπότε είναι προγραμματισμένη η 34η αγωνιστική με τη Ζαλγκίρις στο Κάουνας, ποιος θα θυμόταν, καταλαβαίνετε τι εννοώ, τα δύο αυτά τα τρόπαια; Όχι εγώ.
Την ίδια ώρα, η παρουσία του 26χρονου Κροάτη με έχει κάνει, όχι απλώς να ανυπομονώ για το επόμενο παιχνίδι, να ανυπομονώ για την επόμενη χρονιά. Πάντα με δεδομένο στο μυαλό μου πως δε θα γίνει τίποτα διαφορετικό από αυτά λέει διαρκώς κι ίσως άθελά του υπόσχεται, πως, όταν έρθει η στιγμή να αποφασίσει, θα είναι εύκολη η απόφαση να παραμείνει.
Γιατί ο Παναθηναϊκός του Μάριο Χεζόνια μπορεί να πείσει και τον Νεμάνια Νέντοβιτς να παραμείνει. Κι αν δεν παραμείνει ο “Νέντο”, μπορεί να πείσει άλλον εξίσου ικανό να έρθει στη θέση του. Ο Παναθηναϊκός του Μάριο Χεζόνια μπορεί να πείσει κι έναν πόιντ γκαρντ της προκοπής να έρθει, μία θέση που σε κάνει να απορείς πώς έπεσε τόσο έξω η διοίκηση, μία διοίκηση με τόση γνώση πάνω στο αντικείμενο και στην ίδια τη θέση τελικά.
Κανείς γνωστός παίκτης δε θέλει να παίζει με αγνώστους. Ακριβώς γιατί υπάρχει λόγος που είναι άγνωστοι. Και κανείς οπαδός δε θέλει, ούτε μπορεί να ταυτιστεί με αγνώστους.
Με ποιους θέλει και μπορεί να ταυτιστεί; Με αυτούς που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και κάνουν tweets για την ομάδα τους. Με αυτούς που φτάνουν στο αεροδρόμιο και λίγο πριν μπουν στο αυτοκίνητο υψώνουν τις γροθιές τους ή χτυπούν την οροφή του αυτοκινήτου στο ρυθμό αυτού που τραγουδούν όλοι όσοι έχουν σπάσει το lockdown για να τον υποδεχτούν. Με αυτούς που στην προπόνηση πάνε και πανηγυρίζουν με τον κανέναν μπροστά από τη θύρα των οργανωμένων. Με αυτούς που, παρότι χρειάζεται να μαζευτούν χρήματα για να έρθουν, δεν έρχονται για τα χρήματα.
Κι άλλοι ήρθαν και κράτησαν την ομάδα ψηλά, αλλά έφυγαν, αργά ή γρήγορα, για τα χρήματα, περισσότερα ή λίγο περισσότερα. Ο Μάριο Χεζόνια (μακάρι να) είναι το ακριβώς αντίθετο. Πλέον έχει την ευκαιρία να το (απο)δείξει και με πράξεις. Κι όσο μακρινό κι αν ακούγεται για τον φετινό Παναθηναϊκό και με αυτόν τον ανταγωνισμό στην Ευρωλίγκα, ίσως φτιάξει και την ευκαιρία να γράψει ιστορία.
Κι η ιστορία το έχει από πάντα να ανταμείβει τους ρομαντικούς.
“Θυμήθηκα το 2010. Γι’ αυτό ο Παναθηναϊκός είναι ο Παναθηναϊκός. Ξύπνησαν συναισθήματα μέσα μου με την υποδοχή στον Μάριο. Χάρηκα που το έζησε αυτό, γιατί αυτά γίνονται μόνο μία φορά στη ζωή σου. Μόνο σε αυτή την ομάδα μπορείς να ζήσεις κάτι τέτοιο”. Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.
Here is exactly what Sarunas Jasikevicius said about Mario Hezonja’s airport welcome from Panathinaikos fans. #PAOFCB #paobc pic.twitter.com/uMZ1opTUkk
— George Zakkas (@ZakkasGeorge) March 2, 2021
YΓ. Κρίμα για τον Μάριο Χεζόνια που ντεμπούταρε σε άδειο ΟΑΚΑ.
ΥΓ2. Κρίμα για τον Νικ Καλάθη που επέστρεψε σε άδειο ΟΑΚΑ.
ΥΓ3. Σέλβιν Μακ: 0 ασίστ, 1 λάθος. Λευτέρης Μποχωρίδης: 3 ασίστ, 4 λάθη. Χάουαρντ Σαντ-Ρος: 1 ασίστ, 4 λάθη. Όλοι μαζί: 4 ασίστ, 8 λάθη.
ΥΓ4. “Ευτυχώς” που η χρονιά στην Ευρωλίγκα είναι χαμένη για τον Παναθηναϊκό, γιατί το να είναι η μοναδική ομάδα που έχει παίξει μέσα σε 48 ώρες όλες τις διπλές αγωνιστικές (Τρίτη-Πέμπτη ή Τετάρτη-Παρασκευή) δεν είναι δίκαιο. Ξημερώματα ταξίδεψε για το Μόναχο για να παίζει την επομένη (4/3). Η πρωτοπόρος Μπαρτσελόνα επέστρεψε στη Βαρκελώνη για να παίξει τη μεθεπόμενη (5/3).
ΥΓ5. Ο Νεμάνια Νέντοβιτς συμπλήρωσε ένα μήνα απουσίας λόγω τραυματισμού, αλλά δεν υπάρχει λόγος βιασύνης επιστρέψει και δεν ακολούθησε την αποστολή στη βαυαρική πρωτεύουσα. Υπομονή και θα το απολαύσουμε το δίδυμο με τον Super Mario.