Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Πριν από την έναρξη της χρονιάς ο στόχος ήταν “μία Παναθηναϊκή, τίμια προσπάθεια” διά στόματος (τότε) προπονητή.
Μετά από οχτώ παιχνίδια στην Ευρωλίγκα με μόλις δύο νίκες κι έξι ήττες, την τελευταία με διαφορά 21 πόντων (93-72 από τη Μπασκόνια), ο στόχος είχε ήδη γίνει “να παίξουμε καλύτερο μπάσκετ, γιατί αυτή η εικόνα δεν αξίζει ούτε στον σύλλογο, ούτε στον κόσμο, ούτε στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι μαζί” διά στόματος αρχηγού.
Μετά από 18 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα με μόλις έξι νίκες, 12 ήττες και μία αλλαγή προπονητή ο στόχος έγινε “να πάμε καλύτερα” και “να κατακτήσουμε το double” διά στόματος νέου προπονητή.
Μετά από 28 παιχνίδια με μόλις 10 νίκες και 18 ήττες, την τελευταία εντός έδρας (82-86) από ομάδα με χειρότερη επίδοση από τη δική του (9-21 ο 17ος Ερυθρός Αστέρας), ομάδα που δεν τη νίκησε ούτε στον πρώτο γύρο χωρίς τον καλύτερό της παίκτη να παίζει τότε, ο στόχος δεν αλλάξει και πολύ. Σε αντίθεση με τις ημερομηνίες του.
Λόγω κορωνοϊού ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε τις προγραμματισμένες ημερομηνίες στο Κύπελλο Ελλάδας (10-14/2) κι η ολοκλήρωση του θεσμού έχει μεταφερθεί στα τέλη Απριλίου, μετά από την ολοκλήρωση της κανονικής περιόδου στη Basket League και πριν από την έναρξη των playoffs. Έτσι, αντί να έχει ήδη διεκδικήσει κι ίσως κατακτήσει τον πρώτο τίτλο της χρονιάς (δεν έχει παίξει ούτε προημιτελικό ακόμα), ώστε να έχει να κάτι να του πάρει το μυαλό από τη μιζέρια της όλης χρονιάς, όπως ήταν για τον κόσμο η απόκτηση του Μάριο Χεζόνια, βρίσκεται να παίζει μίζερα παιχνίδια στη Basket League ή να είναι μίζερος ο ίδιος στην Ευρωλίγκα.
Τουλάχιστον ο Ερυθρός Αστέρας ήταν σε επίπεδο που μπορεί να ανταγωνιστεί φέτος. Στα εναπομείναντα έξι παιχνίδια στην Ευρωλίγκα έχει να αντιμετωπίσει ομάδες που ή θα θέλουν τη νίκη για την καλύτερη δυνατή κατάταξη εν όψει playoffs ή για να τα προλάβουν.
@ Αναντολού Εφές στις 25/3
vs. Μπασκόνια στις 30/3
vs. Αρμάνι Μιλάνο στη 1/4
@ Ζαλγκίρις Κάουνας στις 8/4
@ Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης στις 12/4
@ ΤΣΣΚΑ Μόσχας στις 14/4
Άντε, να βγάλουμε απ’ έξω τη Ζαλγκίρις Κάουνας που μέχρι τότε, 34η και τελευταία αγωνιστική, η λογική λέει πως δε θα έχει βαθμολογικό κίνητρο. Παρόλα αυτά, είμαι σίγουρος πως θα θέλει να κερδίσει το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς στη διοργάνωση.
Ο Παναθηναϊκός των έξι αστεριών τι θα θέλει τότε; Να κερδίσει το παιχνίδι ή να τελειώνει για να γυρίσει πίσω;
Στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα τα κίνητρά του ήταν δύο περισσότερα από τη σερβική ομάδα (κοινό το γόητρο) και δεν του έφτασαν για να νικήσει την 17η ομάδα στην κατάταξη.
1. Η συμπλήρωση δύο χρόνων από το θάνατο του Θανάση Γιαννακόπουλου. “Θέλαμε να κάνουμε μία έξτρα προσπάθεια να κερδίσουμε το παιχνίδι και για αυτόν, να αφιερώσουμε τη νίκη και σε αυτόν για όλα αυτά που έχει προσφέρει τόσα χρόνια στο σύλλογο” είπε μετά από το παιχνίδι ο αρχηγός Ιωάννης Παπαπέτρου.
2. Η αποβολή του Όντετ Κάτας. Στο 32′ ο Τζόρνταν Λόιντ κάνει μπρος-πίσω, οι διαιτητές δεν καταλογίζουν την παράβαση, ο 46χρονος Ισραηλινός διαμαρτύρεται (σε ήρεμο ύφος) και χρεώνεται με δεύτερη τεχνική ποινή. Στο ενδιάμεσο ο Μάρκο Σιμόνοβιτς με τρίποντο έχει ανεβάσει το σερί του Ερυθρού Αστέρα στο 0-17 (59-65), ενώ ο Κόρι Ουόλντεν με την ελεύθερη βολή της “Τ” το τερματίζει στο 0-18 (59-66).
Κι αν δε γίνεται να σκέφτεσαι τον αείμνηστο Θανάση Γιαννακόπουλο την ώρα που παίζεις, οι Έλληνες δηλαδή, πώς γίνεται να μη ξυπνά ο εγωισμός μέσα σου, Ελλήνων και ξένων, μετά από τέτοιο σερί, τέτοιο οφθαλμοφανές λάθος με τέτοια εξέλιξη σε βάρος σου;
Το παιχνίδι είχε άλλα 8:29 κι ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε ποτέ να καλύψει αυτή τη διαφορά των τριών κατοχών με την προτελευταία ομάδα.
Ίσα-ίσα ο Τζόρνταν Λόιντ του έβαλε 16 πόντους από το 34′ και μετά. Αλλά, τι λέω, αυτός παίζει και περιμένει το επόμενο συμβόλαιο.
Στον Παναθηναϊκό παίζουν σαν να μην περιμένουν τίποτα. Άντε, τα τέλη Απριλίου. Μη πω τέλη Ιουνίου.
ΥΓ. Απίστευτη στατιστική από τον Χάουαρντ Σαντ-Ρος, αλλά…
ΥΓ2. Καλά τα ψηλά σχήματα, καλύτερα κάνα δυο κοντοί της προκοπής να “ψηλώνουν” την ομάδα.
ΥΓ3. Πόιντ γκαρντ λείπεις.
ΥΓ4. Νεμάνια Νέντοβιτς λείπεις.
ΥΓ5. Όλα τα ‘χε ο Παναθηναϊκός, να σπάσει το (δεξί) χέρι ο Τι Τζέι Μπρέι του έλειπε.