Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
“Οι αλλαγές στο διοικητικό καθεστώς σημάδεψαν την offseason στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν ήταν οι μόνες σημαντικές. Η αποχώρηση του Νικ Καλάθη συνυπέγραψε το τέλος εποχής κι η ομάδα έφτασε να μετρά στο ρόστερ εννιά νέα πρόσωπα, παλιά (π.χ. Νεμάνια Νέντοβιτς) και νέα (π.χ. Μάρκους Φόστερ) στη διοργάνωση, συν έναν rookie προπονητή (βλ. Γιώργος Βόβορας). Αν στόχος τα προηγούμενα χρόνια ήταν η επιστροφή στο Final Four για πρώτη φορά από το 2012, έχει επαναπροσδιοριστεί φέτος”.
Αυτά γράφαμε στο Eurohoops, εγώ δηλαδή, στα πρώτα power rankings της χρονιάς, πριν από την έναρξη της Ευρωλίγκας. Και τότε είχα τοποθετήσει τον Παναθηναϊκό στη 12η θέση, χαριστικά ενδεχομένως, άλλωστε, τα συνηθίζουμε κάτι τέτοια στην ελληνική δημοσιογραφία.
Η 15η θέση, στην οποία ανέβηκε μετά από τη νίκη-ανατροπή επί της Αρμάνι Μιλάνο (86-83 παρ.) στο ΟΑΚΑ, δε διαφέρει πολύ. Βασικά, πολλές θέσεις, αν όχι όλες, δε διαφέρουν αν δεν είναι στην πρώτη οχτάδα.
Αυτό που μπορεί να διαφέρει είναι για πού είχε αρχίσει μία ομάδα τη χρονιά και πού κατέληξε.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε αρχίσει τη χρονιά για να προκριθεί στα playoffs και δεν προκρίθηκε σε αυτά. Αυτό από μόνο του καθιστά τη χρονιά χαμένη, όχι αποτυχημένη.
- Αποτυχημένη ήταν το 2010
- Αποτυχημένη θα ήταν αν δεν είχε μπει στην οχτάδα με το περσινό μπάτζετ
- Αποτυχημένη είναι για τη Χίμκι που μόνο σε εμένα δε χρωστάει
- Αποτυχημένη είναι για τη Μακάμπι Τελ Αβίβ που ξόδεψε αρκετά χρήματα κι έχει να δει playoffs από το 2015
- Αποτυχημένη θα είναι και για τη Ρεάλ Μαδρίτης ή τη Ζενίτ -και λίγο λιγότερο για Μπασκόνια και τη Βαλένθια– αν δεν προκριθούν στα playoffs
Χωρίς τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να σπρώχνει χρήμα και τη νέα διοίκηση να προσπαθεί με περιορισμένο μπάτζετ να κλείσει τις τρύπες στο ρόστερ και να μη μπορεί, ο Παναθηναϊκός πάνω-κάτω για τόσα ήταν και τόσα έκανε.
Ποια παιχνίδια θα μπορούσε να είχε κερδίσει και δεν κέρδισε; Και ποια θα μπορούσε να είχε χάσει και κέρδισε ανέλπιστα; Ακριβώς.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξαν κι αποτυχίες μέσα σε αυτή τη χαμένη χρονιά.
- Αποτυχημένη η επιλογή ενός rookie προπονητή σε μία χρονιά ειδικών συνθηκών (και ποιος να ερχόταν;)
- Αποτυχημένη κι η επιλογή να μην τον στηρίξει μέχρι τέλους ακριβώς επειδή ήταν χρονιά ειδικών συνθηκών (πόσο χειρότερα γινόταν;)
- Αποτυχημένη η μεγάλη αναμονή με τον Νίκο Λαπροβίτολα (πού να το ‘ξερε;)
- Αποτυχημένη η διαρκής αναζήτηση έκτοτε ενός ξένου πόιντ γκαρντ της προκοπής (πού να τον έβρισκε;)
Απρίλη μήνα, όμως, δεν έχει κανένα νόημα να τα (ξανα)συζητάμε. Ό,τι έγινε έγινε και πάμε παρακάτω. Όπου “παρακάτω” μη βάζετε μόνο το στόχο του double. Ανεξαρτήτως της άποψης πως οι μεγάλες ομάδες τρέφονται από τους τίτλους, αν και προσωπικά δε με γεμίζουν χωρίς τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός έχει κι άλλα σοβαρά πράγματα να σκέφτεται.
Από τα πιο σοβαρά, τα συμβόλαια των Παπαπέτρου (μόνο καφέ δεν έχει κάνει φέτος) και Μήτογλου (step-up χρονιά) ολοκληρώνονται, χώρια του Super Μάριο Χεζόνια ή ενός υγιή Νεμάμια Νέντοβιτς. Μόνο αυτές οι περιπτώσεις αξίζουν περισσότερο από δύο εγχώριους τίτλους.
ΥΓ. Τέλος κανονικής διάρκειας, ο Μάριο Χεζόνια ισοφαρίζει σε 70-70, οι διαιτητές χαρίζουν το φάουλ στον Κάιλ Χάινς. Μισό λεπτό πριν από το τέλος της παράτασης με το σκορ στο 86-80, ο Άαρον Ουάιτ κόβεται καθαρά από δύο παίκτες της Αρμάνι, η μπάλα χτυπάει ακόμη πιο καθαρά εκτός παρκέ, τίποτα οι διαιτητές. Καλάάά…
ΥΓ2. 22/26 βολές είχε ο Γιώργος Παπαγιάννης πριν από την διαβολοβδομάδα, σούταρε 1/8 (1/3+0/5) με Μπασκόνια κι Αρμάνι. Ρημάδα ψυχολογία…
ΥΓ3. Α, ρε Μακ. Α, ρε Μακ!
ΥΓ4. Κάουνας (8/4), Αγία Πετρούπολη (12/4), Μόσχα (14/4). Προλαβαίνει να ρυθμίσει ακόμη λίγο τα playoffs.
Photo credit: Getty Images