Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Θα αρχίσω με μία παρεξηγημένη δήλωση-tweet με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ κι εγώ. “Δε θα πανηγύριζα ούτε το Πρωτάθλημα Ελλάδας. Θα μάζευα τα μπογαλάκια μου και θα γινόμουν καπνός. Σπίτι και τέλος” ήταν τα γραφόμενα του Ταϊρίς Ράις στο Twitter μόλις ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας επί του Προμηθέα (9/5). “Τι να πανηγυρίσω; Όλοι στην Ελλάδα ήξεραν ποια ομάδα θα το κέρδιζε. Σαν να ήταν παιχνίδι κανονικής περιόδου. Το πήρα κι έφυγα”.
Τα δύο tweets του πρώην παίκτη του Πανιωνίου, του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ έχουν διπλή ανάγνωση. Η μία είναι αρνητική και συγχρόνως εμπεριέχει και βλακεία για όποιον την ερμήνευσε έτσι, πως ο Παναθηναϊκός κερδίζει στην Ελλάδα ό,τι και να γίνει με σαφή υπονοούμενα για οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς στην Ελλάδα του 2021. Η δεύτερη είναι θετική κι η σωστή, πως ο Παναθηναϊκός, ακόμη κι αυτός του 2021, δεν έχει αντίπαλο στην Ελλάδα, πολύ περισσότερο Ολυμπιακού απόντος.
Παρότι, όμως, ο “Rese” είχε δίκιο γενικά, έπεσε πολύ έξω ειδικά. Κι αντίπαλο είχε ο Παναθηναϊκός, μία τον Προμηθέα και δύο το Λαύριο, ασχέτως αν συνέβαλε κι ο ίδιος στο κλείσιμο της ψαλίδας, και τα πανηγύρισε και τα δύο. Και πολύ καλά έκανε.
Βλέποντας, όμως, τους παίκτες του Παναθηναϊκού στο Λαύριο να πανηγυρίζουν την κατάκτηση (και) της Basket League, με την οποία ολοκληρώθηκε η χρονιά, μαζί με τη χαρά στα πρόσωπά τους διέκρινα κι μία είδους ανακούφιση. Ανακούφιση πως τελείωσε η χρονιά. Και πως τελείωσε έτσι όπως τελείωσε: Με το double σε μία άκρως περίεργη και πρωτόγνωρη χρονιά για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού.
Επιτέλους τέλος, δηλαδή!
ΤΕΛΟΣ σε μία χρονιά χωρίς πυξίδα. Ο Παναθηναϊκός αποπροσανατολίστηκε γρήγορα στην αναζήτηση μίας αξιοπρεπούς πορείας στην Ευρωλίγκα και στη διατήρηση των σκήπτρων στην Ελλάδα και βρήκε το δρόμο του μόνο όταν είχε πια μπροστά του τον μοναδικό στόχο που ήταν στις δυνατότητές του: Το double. Κι όχι, δεν το έκανε παίζοντας “το καλύτερο μπάσκετ της σεζόν”, όπως είχε πει ο αρχηγός Ιωάννης Παπαπέτρου πριν από την έναρξη των ημιτελικών στα playoffs. Από όταν το είπε, σε τέσσερα παιχνίδια με την ΑΕΚ έκανε δύο οριακές νίκες και μία ήττα, συν μία ήττα από το Λαύριο.
ΤΕΛΟΣ σε μία χρονιά χωρίς πόιντ γκαρντ. Από τον -ούτε που τον είδαμε- Πιέρ Τζάκσον στον Κίφερ Σάικς και στον Σέλβιν Μακ -επέστρεψε στις ΗΠΑ λόγω προσωπικού θέματος πριν τελειώσει η χρονιά-, για να παίζει σταθερά στο “1” ο τίμιος Χάουαρντ Σαντ-Ρος ή να κατεβάζει τη μπάλα ακόμη κι ο Μάριο Χεζόνια. Όλα αυτά σε μία ομάδα που είχε ανέκαθεν παίκτες-αναφορά στη θέση. Δηλαδή, αν η πρώτη μετεγγραφή στην offseason δεν είναι πόιντ γκαρντ (της προκοπής), ε, τι να πω…
ΤΕΛΟΣ σε μία χρονιά “χωρίς” προπονητή. Η διοίκηση είχε αποφασίσει να πορευτεί σε αυτή την περίεργη χρονιά με έναν rookie, αλλά δικό της παιδί, προπονητή, τον Γιώργο Βόβορα, γρήγορα, όμως, εμφανίσεις κι αποτελέσματα την έκαναν να χάσει την υπομονή της. Η λύση του Όντεντ Κάτας παρουσιάστηκε ως η καλύτερη δυνατή, μάλιστα, χρειάστηκε να παρατήσει τη Χάποελ Τελ Αβίβ για να έρθει, αλλά, για να είμαι απολύτως ειλικρίνης, με τις επιπέδου α’ δημοτικού γνώσεις μου, ο ίδιος δεν παρουσίασε και πολλά. Θα του πιστώσω το ελαφρυντικό πως ήρθε άρον-άρον Γενάρη μήνα για να διαχειριστεί το συγκεκριμένο ρόστερ, που μόνο για “ψηλά σχήματα” ήταν ελλείψει αξιόλογων κοντών, πολύ περισσότερο όταν βγήκε οριστικά off ο Νεμάνια Νέντοβιτς, θα του χρεώσω, όμως, την έλλειψη κινήτρου σε αρκετά παιχνίδια, καθώς και σκηνικά όπως το μη φάουλ στον Τάισον Κάρτερ του Λαυρίου στο Game 2 των Τελικών. Μένει να φανεί τι μπορεί να κάνει με δικό του ρόστερ και δική του προετοιμασία, αν, λέω αν, ισχύσει πως “η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ ανακοινώνει τη συμφωνία της με τον Όντεντ Κάτας για τη θέση του πρώτου προπονητή για 1,5 χρόνο”.
ΤΕΛΟΣ σε μία χρονιά που δύο Έλληνες παίκτες όπως ο Ιωάννης Παπαπέτρου κι ο Ντίνος Μήτογλου είναι στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου τους και δεν έχουν υπογράψει νέο πριν καν τελειώσει η χρονιά. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να μην έχει πια το μπάτζετ άλλων εποχών, ακόμη και των πιο πρόσφατων χρόνων, δεν έχει ούτε την πολυτέλεια να μπει σε διαδικασία πλειστηριασμού με άλλες ομάδες για να κρατήσει δύο Έλληνες αυτού του επιπέδου κι αυτής της προοπτικής. Θέλω να πιστεύω πως η διοίκηση έχει ήδη προετοιμάσει το έδαφος, άλλωστε, η offseason έχει ήδη αρχίσει. Θέλω επίσης να πιστεύω ή, καλύτερα, να φαντασιώνομαι, πως θα μπει και λίγο συναίσθημα από πλευράς παικτών.
ΤΕΛΟΣ στις άδειες εξέδρες. Κι ας μην ήταν και τόσο άδειες στα περισσότερα γήπεδα, παρά την απαγόρευση λόγω πανδημίας του κορωνοϊού. Γιατί μάτια έχουμε και βλέπουμε. Γενικά, όμως, έλειψε ο κόσμος από τις εξέδρες. Όχι αυτοί που σε παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών βρίζουν τον προπονητή της αντιπάλου ομάδας και προκαλείται επεισόδιο, αλλά αυτοί που σε παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών δίνουν το “παρών” για να πανηγυρίσουν με την ομάδα τους την κατάκτηση ακόμη ενός τίτλου. Γιατί καλώς ή κακώς γήπεδο χωρίς οργανωμένους οπαδούς ίσον φαγητό χωρίς αλάτι. Αρκεί να μένουν στα της ομάδας τους, αλλιώς καλύτερα κεκλεισμένων των θυρών, δηλαδή με καμιά 500αριά νοματαίους μέσα.
ΤΕΛΟΣ στην εκνευριστική διαχείριση του προϊόντος της Basket League από την ΕΡΤ. Μπορεί η κρατική τηλεόραση να περηφανεύεται πως με τις συνεχείς μεταδόσεις ξανάβαλε το μπάσκετ, συγγνώμη, τη Basket League εννοούσα, στα σπίτια μας, ας ρωτήσει, όμως, και παραέξω τι γνώμη έχουν οι υπόλοιποι, κυρίως όλοι όσοι δεν έχουν internet και δεν είχαν τη δυνατότητα να δουν όλα όσα παιχνίδια έστελνε ΜΟΝΟ στο ΕΡΤflix. ΟΟΟΧΙ κυρία μου ΕΡΤ, δε θα στέλνεις παιχνίδια, για τα οποία παίρνεις τα λεφτά μας, μόνο στο ERTflix. Θα τα δείχνεις σε ένα από τα τρία κανάλια -κανείς δεν κατάλαβε γιατί μειώθηκαν από τέσσερα, όπου τέσσερα ήταν η “ΕΡΤ Sports”- και συγχρόνως θα τα δείχνεις και στο ERTflix. Ή και στα δύο ή σε κανένα από τα δύο. ΟΧΙ μόνο στο ERTflix. Αν δε μπορείς να δώσεις στον κόσμο, που σε πληρώνει, ένα προϊόν, το οποίο στο έχει προπληρώσει, να επενδύσεις αλλού τα χρήματα (του). Και να μη διατυμπανίζεις τι ωραία, τάχα, περνάμε στον μαγικό κόσμο της Basket League.
ΥΓ. Μακάρι να είχα να γράψω ένα “ΤΕΛΟΣ” και για την ΕΟΚ. Πού να μην αγαπούσαν το άθλημα οι υποψήφιοι πρόεδροι ή να μην τα έκαναν όλα για την καρέκλα. Αν δεν είσαι μέλος μίας παράταξης, αν δεν υποστηρίζεις ως ΚΑΕ μία από αυτές τις παρατάξεις, αν δεν είσαι δημοσιογράφος και δεν τα γράφεις κατά το δοκούν με την ελπίδα ή την υπόσχεση πως θα είσαι ένα από τα μελλοντικά γραφεία Τύπου, αν δεν είσαι τυφλωμένος από την οπαδική σου αγάπη για μία ομάδα κυρίως εκ των δύο “αιωνίων”, πρέπει να γελάς και να κλαις με την κατάντια κατάσταση. Κι όλοι οι προαναφερθέντες να κάνουν το σταυρό τους που θες ακόμα να ασχολείσαι με το μπάσκετ στην Ελλάδα και δεν το έχεις γυρίσει στο κέρλινγκ.
ΥΓ2. Ήταν σίγουρο πως ο Μάριο Χεζόνια θα έκανε αφιέρωση στον αείμνηστο Παύλο Γιαννακόπουλο. Δεν είναι δεδομένο για ξένο παίκτη κι αυτό είναι που καθιστά ξεχωριστή την κίνησή. Μείνε/Κρατήστε τον, ρε!
ΥΓ3. Απονομή τροπαίου στην έδρα της αντίπαλης ομάδας; Ποιος να το ‘λεγε.
ΥΓ4. Λείπει ο Ολυμπιακός και πείτε ό,τι θέλετε.
Photo credit: Βαγγέλης Στόλης