Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Δύο βασικά πράγματα για εμένα πριν συνεχίσω και συνεχίσετε. Πρώτον, βλέπω πολλές ταινίες. Πολλές. Αρκεί να είναι αγγλόφωνες. Α, ναι. Και να παίζουν γνωστοί ηθοποιοί. Έστω ένας, βρε αδερφέ. Πρέπει να είναι ειδική περίπτωση που θα κάτσω να δω οτιδήποτε άλλο. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση θα πρόκειται είτε για Oscarική είτε για ταινία που τσούλησε στο box office. Απλώς με ηθοποιούς που δεν τους έχω ξαναδεί, τους περισσότερους, αν όχι όλους. Τότε, ναι, θα κάνω την εξαίρεση να μην καταλαβαίνω τι λένε όταν βγαίνει από το στόμα τους και να βασίζομαι αποκλειστικά και μόνο στους υπότιτλους. Έλα, όμως, που δε βλέπω νεοελληνικό κινηματογράφο. Κι ας ξέρω τι λένε, ας ξέρω όλους τους ηθοποιούς. Ούτε “Πολίτικη Κουζίνα” δεν έχω δει, ένα πράγμα. Ούτε “1968”, την οποία θα “έπρεπε” να έχω δει λόγω (μπασκετικού) θέματος.
Έτσι ερχόμαστε στο δεύτερο βασικό πράγμα για εμένα, που στην ουσία είναι πρώτο. Δε θέλω να μου λένε τι να κάνω. Πάμε πάλι, γιατί δεν το έγραψα σωστά. Δε θέλω να μου λένε να κάνω αυτό που ξέρω από μόνος μου πως πρέπει να κάνω. Αν μου το πουν, αυτομάτως γίνεται αγγαρεία για εμένα.
Όταν, λοιπόν, με πήραν τηλέφωνο από τον Παναθηναϊκό και μου είπαν πως θα μου έστελναν κωδικό Viva για να δω (πριν από τους υπόλοιπους) την ταινία “Ταξίδι στα Αστέρια”, σκέφτηκα αμέσως: “Πωωω! ‘Πρέπει’ να δω ελληνική ταινία, ‘πρέπει’ να γράψω και για αυτή”. Μηδέν στα δύο. Έτσι νόμιζα ο αφελής.
Πρώτον, δε θέλω πίσω το σχεδόν δίωρο που αφιέρωσα στην ταινία. Όχι γιατί είχε θέμα τα 100 χρόνια του τμήματος, άρα “ΠΑΟ ολέ!”, αλλά γιατί πότε άρχισε πότε τελείωσε. Τόσο ευχάριστα πέρασε η ώρα. Επίσης, δεν είναι στυλ ντοκιμαντέρ, δεν εμφανίζονται στην πραγματική ζωή πρόσωπα που υποδύονται οι ηθοποιοί για να αφηγηθούν τις καταστάσεις που παρουσιάζονται στην ταινία όπως ακριβώς τις έζησαν. Μου είπαν πως θα δω ταινία και ταινία είδα.
Δεύτερον, αλλά πρώτον. Αυτές τις γραμμές τις γράφω χωρίς να μου έχει πει κανείς να το κάνω. Όχι γιατί πρόλαβα τον αρχισυντάκτη μου. Ο λόγος είναι πως η ταινία όντως με ταξίδεψε και σκέφτηκα πως αξίζει να γράψω δύο λόγια. Και δεν είναι πως ταξίδεψε μόνο “στα Αστέρια”, με ταξίδεψε σε μία άλλη εποχή που μου έχει λείψει. (Πιο) αγνή. Γεμάτη (περισσότερες) αξίες. Όχι απαραίτητα Παναθηναϊκές αξίες. Αξίες της ζωής. Μία εποχή που φαντάζει πολύ μακρινή. Μία εποχή που (θα) τη βλέπουμε πια μόνο στις ταινίες.
ΥΓ. Μυθοπλασία ή όχι, υπήρξαν δύο στιγμές στην ταινία που δε μου έκατσαν καλά. Μία με τον “Ζέλικο Ομπράντοβιτς” να μιλάει, δύο με άλλους να μιλάνε για αυτόν.
ΥΓ2. Μία και τον ανέφερα. Εξαιρετικός ο Γιώργος Γάλλος στο ρόλο του “Ζοτς”. Σαν να τον ακούω. Την προφορά, γιατί τα αγγλικά του “Ζοτς” δεν ήταν ποτέ σε αυτό το επίπεδο επί Παναθηναϊκού.
ΥΓ3. Εξαιρετικός ο Γιώργος Γάλλος σαν “Ζοτς”, πιο εξαιρετικός ο Δάνης Κατρανίδης σαν Παύλος Γιαννακόπουλος. Δεν είχε προφορά να πετύχει, πέτυχε, όμως, όλα τα υπόλοιπα.
ΥΓ4. Πληροφορίες στο παρακάτω post για το πώς θα τη δείτε κι εσείς πολύ πριν κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες: