Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Ο σχεδιασμός τρέχει στον Παναθηναϊκό κι ήδη έχουν γίνει τα πρώτα κόψε-ράψε. Άλλα τα ήθελε (βλ. πρόσληψη Δημήτρη Πρίφτη αντί Όντεντ Κάτας), άλλα δεν τα ήθελε (βλ. μη ανανέωση Ντίνου Μήτογλου), αλλά η ουσία μετρά. Κι αφού προπονητή έχει, μένει να φανεί άμεσα αν έχει ή δεν έχει κι αρχηγό. Βασικά, αν έχει ακόμα αρχηγό τον Ιωάννη Παπαπέτρου.
Να μερικοί λόγοι για τους οποίους ο “Πάπι” πρέπει και δεν πρέπει να μείνει στον Παναθηναϊκό.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ
- Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν είναι πια ανταγωνιστής στην Ευρωλίγκα, παραμένει, όμως, Παναθηναϊκός. Μιλάμε για μία ομάδα με έξι τρόπαια Ευρωλίγκας από το 1996 μέχρι το 2011, δυναστεία που έχει κάνει ξένους παίκτες εγνωσμένης αξίας να “παρακαλάνε” (βλ. Νεμάνια Νέντοβιτς, Μάριο Χεζόνια), για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, να παίξουν για αυτόν.
- Δεν έχουν όλοι την τιμή να είναι αρχηγοί σε μία ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου την είχε τη χρονιά που ολοκληρώθηκε. Στην αρχή της χρονιάς αναγνώριζε πως “είναι μεγάλη ευθύνη να είμαι αρχηγός του Παναθηναϊκού”, στο τέλος της πως “χαίρομαι που πήραμε το double τη χρονιά που ήμουν αρχηγός”.
- Ο “Πάπι” έλεγε στην αρχή της χρονιάς και πως “είχα όνειρο από μικρός να γίνω αρχηγός του Παναθηναϊκού”. Στην εποχή του αυστηρού επαγγελματισμού, δεν είναι λίγο πράγμα να μπορείς να παίζεις στην ομάδα που υποστηρίζεις από μικρό παιδί.
- Δεν έχουν περάσει πολλά από χρόνια από το 2012 της μεγάλης φυγής, ενώ υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα έκτοτε. Όλοι θυμόμαστε τι γράφονταν για όλους όσοι επέλεξαν να αποχωρήσουν από εκείνον τον Παναθηναϊκό. Και τι για τους δύο όλους κι όλους παραμένοντες, τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Κώστα Τσαρτσαρή. Ναι, ο κόσμος θυμάται για πάντα αυτούς που έγραψαν ιστορία με την ομάδα, δεν ξεχνά, όμως, ούτε εκείνους που έμειναν στα δύσκολα. Κατά μία έννοια, τους εκτιμά και λίγο περισσότερο. Κι αν/όταν έρθουν ξανά οι επιτυχίες πανηγυρίζονται εξίσου.
- Το ρεπορτάζ αναφέρει πως το συμβόλαιο που του προσφέρει ο Παναθηναϊκός είναι κοντά στο ένα εκατομμύριο ευρώ ετησίως. Δεν είναι και λίγο, όχι μόνο για την ελληνική αγορά. Γιατί υπάρχουν και τα παραπάνω που δε μπορεί να τα κοστολογίσει κανείς.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ
- Οι παίκτες δεν είναι οπαδοί ή τουλάχιστον δε λειτουργούν έτσι. Δε μπορεί να παίζουν για πάντα στην ομάδα της καρδιάς τους, αν κάποτε βρεθούν σε αυτή. Πολύ περισσότερο αν αυτή δεν πρωταγωνιστεί (πια) στο υψηλότερο επίπεδο. Το ενδιαφέρον που είχε/έχει ο “Πάπι” από ομάδες του εξωτερικού είναι από ομάδες που αρχίζουν τη χρονιά με στόχο το Final Four της Ευρωλίγκας.
- Καλό το λύκειο στη Φλόριντα και το κολέγιο στο Τέξας, καλύτερη η εμπειρία μίας επαγγελματικής καριέρας στο εξωτερικό. Ακόμη καλύτερα αν είναι σε μία πόλη όπως πχ. η Βαρκελώνη.
- Οπουδήποτε κι αν πάει εκτός Ελλάδας, θα είναι ακριβώς αυτό: Εκτός Ελλάδας. Μακριά, δηλαδή, από την καφρίλα, όλων μας, δημοσιογράφων κι οπαδών (ή και τα δύο μαζί) κι όχι μόνο. Όχι πως έχουμε το μονοπώλιο στην Ελλάδα, αλλά είναι αλλιώς να (ξέρεις να) διαβάζεις τι γράφει για εσένα ο κάθε “Γιάννης Ράμμας” στα ΜΜΕ κι ο κάθε “Τάκης από τα Πατήσια” στα social Media.
- Θέλω να πιστεύω πως αν τύχει και φύγει θα είναι και για (πολύ) καλύτερη πρόταση από αυτή του Παναθηναϊκού. Δεν ξέρω πόσο εύκολα θα λέγαμε εμείς “όχι” σε έστω €100.000 περισσότερα. Φανταστείτε αν είναι και +++ από αυτά.
Διαβάστε επίσης: