Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Dear Rick,
Συγγνώμη, που όταν πρωτοήρθες στην Ελλάδα για να εργαστείς στον Παναθηναϊκό “τσακωνόμασταν” ποιο ΜΜΕ θα γράψει το καλύτερο χειρότερο αφιέρωμα για το σκάνδαλο στο Λούιβιλ, λες κι είχαμε inside info.
Συγγνώμη, που όταν ήρθες για δεύτερη φορά στην Ελλάδα για να εργαστείς πρώτα στην Εθνική Ομάδα κι εν συνεχεία ξανά στον Παναθηναϊκό δε σε προστατεύσαμε από τον ελληνικό οπαδισμό, λες κι έχουμε μάθει αλλιώς.
Συγγνώμη, που όποτε έλεγες πως θα προσπαθήσεις να πείσεις τον Βασίλη Σπανούλη να επιστρέψει στην Εθνική γελούσαμε, γιατί τάχα ξέραμε.
Συγγνώμη, που όποτε μας διηγείσαι ιστορίες από τις Νικς και τους Σέλτικς αισθανόμασε τον χρόνο να κυλά βασανιστικά αργά, λες κι εμείς έχουμε καλύτερες ιστορίες να διηγηθούμε.
Συγγνώμη, που όταν αποχώρησες την πρώτη φορά από τον Παναθηναϊκό γράφαμε πως τον χρησιμοποίησες για να γίνεις ξανά relevant στις ΗΠΑ, γιατί τόσο (δεν) αντέχουμε την επιτυχία του διπλανού μας.
Συγγνώμη, που όποτε σε βλέπουμε από κοντά, στην τηλεόραση ή σε φωτογραφίες σε sites κι εφημερίδες αναρωτιόμαστε τι βαφή μαλλιών χρησιμοποιείς, λες κι εμείς δεν έχουμε ανασφάλειες.
Συγγνώμη, που σου γράφουμε όλα αυτά που σου γράφουμε στα social Media (και δεν τα ελέγχουμε ως ΜΜΕ), λες κι εμείς είμαστε καλύτεροι.
Συγγνώμη, που σε στείλαμε στον Καναδά με ελλιπές ρόστερ, λες και το κάναμε επίτηδες.
Συγγνώμη, που λες πάντα τα καλύτερα για την Ελλάδα, ποτέ κακό λόγο για κανέναν, που “δεν είμαι Έλληνας, αλλά νιώθω Έλληνας” κι εμείς τρωγόμαστε μεταξύ μας.
Συγγνώμη, που έχουμε μάθει να αγαπάμε μόνο τη νίκη κι άνετα θα ανακαλέσουμε όλες τις “συγγνώμες” σε περίπτωση ήττας από την Τσεχία.
Συγγνώμη, αλλά δε μας αξίζεις…