Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Γιατί, ναι, δεν είμαι φαν του Super Cup. Κι ας δίνει τρόπαιο, τρόπαιο που σε άλλες χώρες εκτιμάται αρκετά.
Ίσως φταίει που είναι νεοσύστατο (2020-σήμερα). Στην Ιταλία διεξάγεται από το 1995 και στην Ισπανία από το 2004.
Ίσως φταίει η απουσία του Ολυμπιακού. Καλοί οι τίτλοι, καλύτεροι όταν είναι σε βάρος του “αιωνίου” αντιπάλου. Με κάθε σεβασμό στον Προμηθέα (στην ΑΕΚ και στο Λαύριο), που το κέρδισε και πρώτος.
Ίσως φταίω εγώ κι η μιζέρια μου, ποιος ξέρει…
Αλλά θα μπορούσε και χειρότερα, να μη το είχε κερδίσει ο Παναθηναϊκός (η μιζέρια που λέγαμε). Τότε θα υπήρχε ακόμη ένα πράγμα που δε θα μου άρεσε στο Super Cup (να τη πάλι), στο οποίο, όμως, είδα και πράγματα που μου άρεσαν (plot twist).
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ που είδα τον Γιώργο Παπαγιάννη να μη πτοείται που ήρθε από τον πάγκο (και στα δύο παιχνίδια) και να αναδεικνύεται MVP του τελικού (14π. με 7/8δίπ., 6ρ., 1ασ., 1κλ., 2κοψ., 1λ. σε 27:34). Ως γνωστόν, η ψυχολογία παίζει κι αυτή μπάσκετ.
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ που είδα τον Οκάρο Ουάιτ (19π. με 52,2% εντός πεδιάς, 8,5ρ., 0,5ασ., 1,5κλ., 1λ. σε 24:30) να υπενθυμίζει γιατί ο Δημήτρης Πρίφτης τον έχει επιλέξει σε τρεις ομάδες (Άρης 2015-16, Ούνιξ Καζάν 2020-21). Θα έγραφα “επιτέλους”, αλλά δε θα σκάσω επειδή δεν έπαιζε καλά στην προετοιμασία.
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ που είδα τον Παναθηναϊκό να έχει περισσότερες ασίστ από ό,τι λάθη και στα δύο παιχνίδια (12-10 + 18-12), έστω με 15 ασίστ μέσο όρο. Δεν ξέρω αν είναι εξίσου θετικό στο θέμα της δημιουργίας πως συνείσφεραν σχεδόν όλοι όσοι έπαιξαν ή αρνητικό πως ο βασικός πόιντ γκαρντ είχε 3 ασίστ μ.ό., λαμβάνοντας, όμως, υπ’ όψιν το θέμα που εξακολουθεί να υπάρχει στο “1” θα κρατήσω μόνο τα θετικά.
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ που είδα τον Παναθηναϊκό να σουτάρει με 85,7% μ.ό. στις ελεύθερες βολές (14/18 + 22/24). Φτου μη τον ματιάσω.
Και για να μη ξεχνιόμαστε…
ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ που είδα τον Παναθηναϊκό να σουτάρει με 22,6% μ.ό. στα τρίποντα (6/31 + 6/22). Αλλά γίνονται κι αυτά. Άλλωστε, ο Ντάριλ Μέικον του 1/11 (0/4 + 1/7), για παράδειγμα, τα μπουμπούναγε από τα 10 μέτρα επί ΑΕΚ.
ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ που είδα τον Παναθηναϊκό να δέχεται 0-17 σερί από το Λαύριο (από 53-33 στο 25′ στο 53-50 στο 31′) με ένα timeout να μεσολαβεί μετά από το αρχικό 0-5.
ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ που είδα τον Ντάριλ Μέικον να συνεχίζει να παίζει σε μία θέση που είναι εμφανές πως δεν την ξέρει καλά και δεν του ταιριάζει, συνεπώς δεν είναι (τόσο) αποδοτικός (3 ασίστ στα δύο παιχνίδια). Μέχρι να έρθει, όταν έρθει, ο πόιντ γκαρντ που αναζητά η ομάδα, θα προτιμούσα να κατεβαίνει ξανά ο Χάουαρντ Σαντ-Ρος από το “3” στο “1” όταν δεν είναι στο παρκέ ο Κέντρικ Πέρι (που επίσης είναι για αυτή τη δουλειά) κι ο ίδιος να παίζει ως σούτινγκ γκαρντ. Από την άλλη, του δίνω “credit” που δεν κώλωσε κι έφτασε να έχει 2/11 σουτ στον τελικό με τον Προμηθέα. Ομοίως και στον “ΠΕΡΡΥ”, όπως αναγράφεται στη φανέλα του, των 1/8. Κι αυτό σημάδι αυτοπεποίθησης.
ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ που είδα τον 18χρονο Λευτέρη Μαντζούκα να παίζει μόλις 4:38 (3π. με 1/1δίπ., 1/1β., 2ρ.) με το Λαύριο και 0:55 με τον Προμηθέα. Από την άλλη, έπαιξε περισσότερο από ό,τι ο Λευτέρης Μποχωρίδης (3:30 + 0:00) ή ο Βασίλης Καββαδάς (0:00 + 2:08).
ΥΓ. Ακόμη και χωρίς να είναι στο 100%, ο “Νέντο” είναι με διαφορά ο πιο ποιοτικός παίκτης του Παναθηναϊκού. Για να μη πω ο πιο καυλ*άρης.
ΥΓ2. Έτσι καυλ*άρης ήταν, είναι και θα είναι κι ο Μάικ Τζέιμς. Εξαίρεση τις φορές που είναι αντίπαλος, όπως την Πέμπτη (30/9). Η οποία Μονακό έχει και Πάρις Λι, Λέο Βέστερμαν, Ουίλ Τόμας και Ντονάτας Μοτιεγιούνας από τους γνωστούς και Ρομπ Γκρέι (MVP των Τελικών στο EuroCup) από τους λιγότερο γνωστούς. Την όρεξή της είχαμε για εκτός έδρας πρεμιέρα στην Ευρωλίγκα…
ΥΓ3. Με τιμάει που είδα σε ένα βράδυ κι ένα πρωινό (το επόμενο) τον πρώτο κύκλο της σειράς “Ted Lasso” και τα πρώτα δέκα επεισόδια του δεύτερου; Προφανώς και με τιμάει, ήταν ρητορική η ερώτηση.
Διαβάστε επίσης: