Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Έτυχε τώρα να είναι από τον Ολυμπιακό. Στο ΟΑΚΑ. Με 19 πόντους. Ε, είχε 12 ήττες σε 16 παιχνίδια πριν, τις έκανε 13 σε 17 τώρα. Δέκατος έβδομος ήταν, 17ος είναι. Βασικά, 17ος θα ήταν και σε περίπτωση νίκης. Κι ενώ θα έπρεπε να πέσω σε βαριά κατάθλιψη και μόνο στη σκέψη να γράψω αυτό που μόλις έγραψα μόλις τώρα, θυμάμαι πού τερμάτισε την περασμένη χρονιά και δε μου κάνει αίσθηση πια.
Σόρρυ κιόλας που δε θα κάτσω να κλάψω για μία ήττα στην Ευρωλίγκα. Ας ήταν κι από τον “αιώνιο” αντίπαλο. Άλλωστε, εκείνος είχε να αποδείξει πράγματα μέσα στην παράνοια της ελληνικής πραγματικότητας που μπορεί να κάνει την τρίτη ομάδα στην κατάταξη να αμφιβάλλει για τις δυνατότητές της σε περίπτωση (νέας) ήττας από τη 17η.
Χου κερς, λοιπόν, από τη στιγμή που δεν ήταν στη Stoiximan Basket League. Ή στο Κύπελλο Ελλάδας.
Τι; Νοιάζονται αυτοί οι 11.700 που πήγαν στο ΟΑΚΑ; Δε θα έπρεπε κανονικά. Διαφορετικά θα έπρεπε να πήγαιναν 11.700 σε κάθε παιχνίδι στην Ευρωλίγκα (από όταν ανέβηκε στις 12.000 το όριο λόγω κορωνοϊού).
Δεν πάνε γιατί ο Παναθηναϊκός είναι προτελευταίος στην κατάταξη; Τι άλλαξε τώρα και πήγαν τόσοι πολλοί; Μήπως επειδή αντίπαλος ήταν η τρίτη ομάδα στην κατάταξη; Δε νομίζω. Αλλιώς θα είχαν πάει τόσοι και μία εβδομάδα νωρίτερα, όταν αντίπαλος ήταν η πρώτη ομάδα στην κατάταξη (6.122 με τη Μπαρτσελόνα).
Α, είναι που ήταν αντίπαλος ο Ολυμπιακός; Ε, πες έτσι. Για να πω κι εγώ πως, αφού όλοι θέλουν να νικάνε τον Ολυμπιακό ας κρατήσουν τα χρήματα για εισιτήρια και φωνή για συνθήματα για τα παιχνίδια σε διοργανώσεις που όντως μπορεί να κρίνουν και κάτι σε αυτή τη ρημάδα τη διετία στη ζώνη του λυκόφωτος.
Προσωπικά τα περί αξιοπρέπειας ως κίνητρο στην Ευρωλίγκα ή την ανάγκη να αποδείξει ο Δημήτρης Πρίφτης κι οι παίκτες του πως είναι καλύτεροι από ό,τι δείχνουν τα αποτελέσματα τα ακούω βερεσέ. Η αξιοπρέπεια στην Ευρωλίγκα έχει χαθεί για τον Παναθηναϊκό από το καλοκαίρι του 2020. Μόνο οι τίτλοι στη Stoiximan Basket League και στο Κύπελλο Ελλάδας κρατούν ψηλά τη σημαία του Παναθηναϊκού. Ή μεσίστια, πιο σωστά.
Αφού, λοιπόν, το νταμπλ στην Ελλάδα μπορεί να χρυσώσει το χάπι ή γιατί, λένε, “οι τίτλοι κάνουν τις ομάδες”, τέσσερις* νίκες επί του Ολυμπιακού φτάνουν και περισσεύουν για να βγει (κι αυτή) η χρονιά. Μία στο Κύπελλο Ελλάδας σε όποια φάση κι αν συναντηθούν ή/και τρεις στους Τελικούς των playoffs στη Stoiximan Basket League. Με πλεονέκτημα έδρας αν κάνει 2-0 στην κανονική περίοδο, με μειονέκτημα αν ηττηθεί ξανά στο ΟΑΚΑ.
Προτρέχω; Εγώ προτρέχω; Κι ο Παναθηναϊκός που έχει τελειώσει από Οκτώβριο μήνα στην Ευρωλίγκα τι κάνει δηλαδή;
Ένα θεματάκι, πάντως, είναι με ποιους παίκτες θα μπορέσει να κάνει αυτές τις τέσσερις νίκες. Και μη πει κανείς με αυτούς που έκανε και την ήδη μία στο ΣΕΦ. Με εξαίρεση τον “Νέντο” κατά κύριο λόγο και τον Γιώργο Παπαγιάννη εν συνεχεία δεν υπάρχει άλλος που να έχει κάνει back to back καλό παιχνίδι. Ούτε καν ο Ιωάννης Παπαπέτρου.
Πέρασαν δύο εβδομάδες από το tweet του Κέντρικ Πέρι που έγραφε πως “ξέρω πως πολλοί φίλοι του Παναθηναϊκού ασκούν κριτική στο παιχνίδι μου μέχρι τώρα. Ένα πράγμα που πρέπει να ξέρετε για εμένα, δουλεύω πάντα για να κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω αυτή την ομάδα! Ξέρω τι παίκτης είμαι κι έχω πίστη στις δυνατότητές μου!” κι ακόμα να δούμε κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα. Στο ένα παιχνίδι που έπρεπε να κάνει κάτι, αστόχησε ελεύθερος σε τρίποντο στο 51-54 στο 31′ και σε ένα από τα -ο Δρ. Τζέιμς Νέισμιθ να τα κάνει- floaters του στο 54-59 στο 33′.
Ο Οκάρο Ουάιτ ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν έχει σταματήσει να παίρνει σουτ που δεν του αναλογούν και σουτάρει ακόμα τρίποντα (0/3 με τον Ολυμπιακό). Το έγραψα και στο προηγούμενο blog, ας αφήσει το σουτ για αυτούς που το έχουν. Αν βγαίνει/μένει ελεύθερος στο τρίποντο ίσως υπάρχει λόγος που βγαίνει/μένει έτσι.
Στο μεταξύ, δεν έγραψα στην τύχη για αυτούς τους δύο. Αμφότεροι είναι προσωπικές επιλογές του Δημήτρη Πρίφτη. Αυτός τους χρεώνεται. Όπως την αδυναμία του Παναθηναϊκού πολλές φορές στην επίθεση να παράξει μπάσκετ. Έκτη φορά που δε φτάνει καν τους 70 πόντους, έκτη ήττα αντιστοίχως. Χώρια την αναλγησία την πρώτη φορά που ο αντίπαλος προπονητής έκατσε και δούλεψε στην αντιμετώπιση της ζώνης στην άμυνα.
Ίσως με την ενίσχυση που προανήγγειλε -κανένα spoiler alert- να βελτιωθεί κάπως το πράγμα. Ευσεβείς πόθοι…
YΓ1. Όπως στην περσινή ήττα στο ΟΑΚΑ (71-78) ο Παναθηναϊκός δεν προηγήθηκε ποτέ στο σκορ.
ΥΓ2. Διπλά αισθητή η απουσία του Χάουαρντ Σαντ-Ρος για μία ομάδα με το ρόστερ του Παναθηναϊκού.
ΥΓ3. Οι alley-oop πάσες του Ντάριλ Μέικον στον Γιώργο Παπαγιάννη θύμισαν σέντρες του Λουκά Βύντρα στα… καλύτερα χειρότερά του. Θα το χρεώσω στον υπερβάλλοντα ζήλο να ικανοποιήσει το γεμάτο (τηρουμένων των αναλογιών) ΟΑΚΑ. Βασικά, δεν έχω κι άλλη εξήγηση για εκεί όπου ύψωσε τόσες φορές τη μπάλα.
ΥΓ4. Έγραψα για τον Κέντρικ Πέρι και τον Οκάρο Ουάιτ και παραλίγο να ξεχάσω να γράψω για το ποσοστό του αρχηγού στα τρίποντα μετά από τα νέα 0/4 τρίποντα: 25,3%. Για να έχετε κάτι να συγκρίνετε, ο Κέντρικ Πέρι έχει 26,8% κι ο “Ρο” 34%.
ΥΓ5. Η τεχνική ποινή για διαμαρτυρία είναι η χειρότερη μορφή κατάχρησης εξουσίας στο μπάσκετ. Ο χρόνος που κάνουν οι διαιτητές για να τη δώσουν είναι ο μισός κι ούτε από αυτόν που κάνει ο κάθε προπονητής ή παίκτες να διαμαρτυρηθεί για κάτι που τις περισσότερες φορές έχει δίκιο κιόλας.
ΥΓ6. Ακόμη και με 2/2 στα παιχνίδια με τη Ζαλγκίρις (εντός στις 30/12) και την Άλμπα Βερολίνου (εκτός στις 6/1) ο Παναθηναϊκός παίζει και να μη ξεκολλήσει καν από τη 17η θέση. Πω πω…