Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Αν ερχόταν κάποιος πριν από την έναρξη της χρονιάς και με ρώταγε ποιον από τους τρεις δύο τίτλους που διεκδικεί ο Παναθηναϊκός δε θα με πείραζε να χάσει, θα του έλεγα το Κύπελλο. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Και γιατί έχει τη λιγότερη αξία/αίγλη από όλους τους τίτλους (δεν πιστεύω να είστε από αυτούς που μετράνε και το SuperCup;), και γιατί, όπως γράψει ξανά και ξανά, το Πρωτάθλημα, από τη στιγμή που ολοκληρώνεται τελευταίο, μπορεί να σου προκαλέσει μέχρι και μερική αμνησία για το ό,τι έχει προηγηθεί στη χρονιά, όπως απώλεια Κυπέλλου και 17η στην Ευρωλίγκα.
Τώρα, αν επέστρεφε για να μου πει πως θα τον έχανε από τον Ολυμπιακό (73-81), που επέστρεψε στη διεκδίκηση των εγχώριων τίτλων, από το +12 κιόλας, ή το +9 στην έναρξη της τέταρτης περιόδου, με 0/14 σουτ εντός πεδιάς, σίγουρα θα αργούσα κάπως να του απαντήσω (το ίδιο). Κάνα δεκάλεπτο. Όσο πήρε στον Παναθηναϊκό για να τα χάσει όλα. Αντοχές, μυαλό, ψυχολογία, διαφορές και τρόπαιο.
Κι αν όλοι λένε για τα 0/5 δίποντα και τα 0/9 τρίποντα (και τις 6/8 ελεύθερες βολές) στην τέταρτη περίοδο, κάποιος πρέπει να πει και για την άμυνα που (δεν) έπαιξε στο πρώτο της μισό κι επέτρεψε στον Ολυμπιακό να του τα πάρει όλα. Αέρα, μυαλό, ψυχολογία, διαφορές και τρόπαιο.
- 67-60 στο 31′: Ελεύθερο layup από τον Ουόκαπ
- 67-62 στο 31′: Ελεύθερο layup από τον ΜακΜακίσικ από την επαναφορά
- 67-64 στο 32′: Ελεύθερο τρίποντο από τον Ντόρσεϊ
- 67-66 στο 33′: Ελεύθερο layup από τον Μάρτιν
- 67-68 στο 34′: Ελεύθερες βολές από τον ΜακΚίσικ από φάουλ που δεν ήταν για ελεύθερες βολές
Κι όσο ο Ολυμπιακός έπαιζε μπάσκετ κι άμυνα στα όρια του φάουλ (ή και σκέτο “φάουλ”), ο Παναθηναϊκός δεν είχε ούτε τον πόιντ γκαρντ να του δώσει λίγη σιγουριά στην επίθεση (Στέφαν Γιόβιτς, λυπήσου μας κι εσύ) ούτε τον πάγκο να αντιδράσει. Γιατί προφανώς κι έχει μεγάλη ευθύνη ο Δημήτρης Πρίφτης που η ομάδα του δεν ευστόχησε εντός πεδιάς σε μία ολόκληρη περίοδο κι έχασε έναν τίτλο, αλλά ποιον να έφερνε από τον πάγκο για να του κάνει τη διαφορά σε έναν τέτοιο τελικό με τον Ολυμπιακό;
Τρεις παίκτες (Καββαδάς, Χουγκάζ, Μαντζούκας) προορίζονταν για DNP και DNP κατέγραψαν, ο Λευτέρης Μποχωρίδης είχε ξεμείνει από το 5′ όπως συνήθως ξεμένει, μας μένουν οι ίδιοι οι οχτώ που το πήγαν στο +12 και μετά πάτησαν το κουμπί της αυτοκαταστροφής με 100% αστοχία στην τέταρτη περίοδο.
Την ίδια ώρα, ο Ολυμπιακός έδωσε DNP σε έναν Αμερικανό, που συνήθως οι ομάδες τους παίρνουν για να γίνουν καλύτερες κι όχι για να τρώνε, ασχέτως τι παίζει με τον Κουίνσι Έισι, έδωσε μόλις 4:07 σε άλλον ξένο (Λιβιό Ζαν-Σαρλ) και, το κυριότερο, έπαιζε από το 27′ χωρίς τον Κώστα Σλούκα, τον πιο ακριβοπληρωμένο του παίκτη και φερόμενο ηγέτη της ομάδας. Ούτε που τον ξανάβαλε.
Κι αν πει κανείς πως κι ο Παναθηναϊκός έπαιζε σε όλο το Final Four χωρίς τον Ιωάννη Παπαπέτρου, θα του πω πως χωρίς εκείνον πήγε στο +12. Μόνο μη με ρωτήσει πώς φτάσαμε να μην ήταν διαθέσιμος στη διεκδίκηση του ενός εκ των δύο στόχων που έχει είχε η ομάδα, ενώ ήταν γνωστό το πρόβλημα με την ιγμορίτιδα.
- 100% αστοχία στον σοβαρό προγραμματισμό
- 100% αστοχία στα σουτ εντός πεδιάς στην τέταρτη περίοδο
- 100% αστοχία στους τίτλους που πέρασαν
ΥΓ. Αυτό που οι αδερφοί Αγγελόπουλοι εξακολουθούν να προσπαθούν να πείσουν κι εμάς τους υπόλοιπους πως “το ‘μέχρι τέλους’ είναι η καλύτερή απόφαση που έχουμε πάρει ποτέ στη ζωή μας”, όπως επανέλαβε ο Γιώργος Αγγελόπουλος (στην ΕΡΤ3), πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.
ΥΓ2. Οι διαιτητές χρειάστηκαν 3:25 πραγματικό χρόνο για να διορθώσουν το χρονόμετρο με το σκορ στο 67-70 στο 36′. Αμέσως μετά ο Γιάννης Φούφης δεν είδε ακριβώς μπροστά του πως η μπάλα βγήκε εκτός από τον Σακ ΜακΚίσικ κι όχι από τον Γιώργο Παπαγιάννη. Θα τον είχαν πονέσει τα μάτια τόση ώρα στο μόνιτορ.
ΥΓ3. Πρωτόγνωρα όμορφη η εικόνα στο “Δύο Αοράκια” με φίλους του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού να κάθονται μέχρι και δίπλα-δίπλα και να παρακολουθούν από κοντά, χωρίς παρατράγουδα, την αγαπημένη τους ομάδα. Σε πόσα χρόνια λέτε να ξαναδούμε κάτι τέτοιο;