Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Θα αρχίσω ανάποδα, πάντως. Θα αρχίσω λέγοντας πως δεν κατάλαβα τις συνεχείς αναφορές από όλα ΜΜΕ στο παιχνίδι με τη Ρεάλ Μαδρίτης (87-86) ως το τελευταίο στο ΟΑΚΑ για την Ευρωλίγκα. Ναι, ΟΚ, ήταν το τελευταίο. Και; Πού, δηλαδή, να υπήρχε χώρος στον Βοτανικό και για τον Εξάστερο και να έμπαινε από τη νέα χρονιά κιόλας, εκεί τι θα λέγανε/λέγαμε.
Ωστόσο, αυτό το παιχνίδι, έτσι όπως υπερχαρακτηρίστηκε, αποτέλεσε λόγο για τον Δημήτρη Πρίφτη να δεχτεί να μιλήσει στην τηλεόραση της Nova για πολλά που έγιναν στον Παναθηναϊκό μέχρι τώρα κι αρκετά που ίσως γίνουν μέχρι το τέλος της χρονιάς. Και μπορεί ο κόουτς να μη δέχθηκε τον χαρακτηρισμό “απολογισμός”, αλλά ήταν. Έστω σύντομος και περιεκτικός.
Και πες-πες, είπε και πέντε μεγάλες αλήθειες.
1. “Είναι σημαντικό ότι κάποια παιδιά βρήκανε χώρο και βήμα μες στο γήπεδο. Και μιλάω για τον Λευτέρη (σ.σ. Μαντζούκα) που ακόμη και σήμερα έπαιξε 15 λεπτά, κάτι τέτοιο. Και στο προηγούμενο. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για την ομάδα. Είναι κάτι που το κάνουμε σαν κλαμπ κι είναι η βούλησή μας να το κάνουμε για να τον ενθαρρύνουμε” απάντησε αρχικά για αυτά που κρατά (και δεν κρατά) από την ευρωπαϊκή χρονιά.
“Προφανώς, βέβαια, κι η κατάσταση της ομάδας είναι τέτοια που μας το επιτρέπει” συνέχισε.
Κι αυτή ακριβώς είναι η αλήθεια. Κι είναι πικρή. Ο 18χρονος (και σύντομα 19χρονος, καθότι 8/7/03) παίρνει στην Ευρωλίγκα το χρόνο συμμετοχής που παίρνει γιατί ο Παναθηναϊκός δεν έχει (πια) στόχο.
Η σύγκριση των χρόνων του στα τέσσερα ντέρμπι “αιωνίων” είναι χαρακτηριστική:
- DNP στο πρώτο ντέρμπι “αιωνίων” στο ΣΕΦ (76-81), όπου ο Παναθηναϊκός έπαιζε τότε όλες του τις πιθανότητες για να (μπορεί να) τερματίσει στην πρώτη θέση της κανονικής περιόδου στη Stoiximan Basket League, αφού είχε ήδη μία ήττα από τον Άρη στο “Αλεξάνδρειο” μόλις στην πρεμιέρα
- DNP στο ντέρμπι “αιωνίων” του πρώτου γύρου στην Ευρωλίγκα στο ΟΑΚΑ (65-84), όπου ο Παναθηναϊκός το χτύπησε παρά την έκταση της διαφοράς στο τέλος (65-84)
- DNP στον χαμένο τελικό Κυπέλλου στο “Δύο Αοράκια” (73-81), όπου κρινόταν ο πρώτος τίτλος στη χρονιά κι ο Παναθηναϊκός ξέμεινε από λύσεις στην τέταρτη περίοδο, σούταρε 0/14 εντός πεδιάς, απώλεσε διαφορά 9 πόντων στην έναρξη (67-58) κι εν τέλει και το τρόπαιο
- 7:22 στο ντέρμπι “αιωνίων” του δεύτερου γύρο στην Ευρωλίγκα στο ΣΕΦ (101-71), με πρώτη είσοδο στο -25 (58-33) στο 20′
2. “Αυτή η παντρειά δεν είναι εύκολη, χρειάζεται κάποια υπομονή. Θα δούμε στην πορεία” το προχώρησε για το πώς νεαροί παίκτες όπως ο 21χρονος Νίκος Χουγκάζ, ο 19χρονος Λευτέρης Μαντζούκας, ο 17χρονος Αλέξανδρος Σαμοντούροφ κι ο 16χρονος Νεοκλής Αβδάλας θα μπορούν να έχουν ενεργό ρόλο στη διεκδίκηση τίτλων.
“Είναι πολύ καλό ότι ο Παναθηναϊκός έχει αρχίσει να διαμορφώνει ένα καλό κορμό με βλέμμα στο μέλλον. Και με την προσθήκη του Σαμαντούροφ έχουμε κάποια παιδιά, ίσως και το καλοκαίρι γίνουν κάποιες κινήσεις ακόμα για να φτιαχτεί ένας καλός, μελλοντικός, ελληνικός κορμός” κατέληξε σχετικά.
Η αλήθεια εμπεριέχεται στις λέξεις “υπομονή” και “μελλοντικός”.
Άλλωστε, ο Παναθηναϊκός δεν έφτασε να έχει έξι αστέρια στο σήμα ποντάροντας στην προοπτική των νεαρών παικτών. Κι όποτε έφτασε να βάζει μικρούς, ήταν περισσότερο για να λέει πως το έκανε. Κι είδαμε το αποτέλεσμα της εξέλιξής τους (της ποιας;).
3. “Είναι αμείλικτη η Ευρωλίγκα κι αν χάσεις τη συγκέντρωσή σου για 2-3 λεπτά μπορεί να χαθεί το παρκέ απ’ τα πόδια σου. Κι αυτό δυστυχώς το είδαμε πολλές φορές φέτος”.
Αυτό κι αν είναι αλήθεια. Σκληρή, μάλιστα. Μόνο που είναι δουλειά (και) του προπονητή να κρατά συγκεντρωμένους τους παίκτες του και να τους επαναφέρει αν κι όποτε παρεκκλίνουν. Χώρια να μένει ο ίδιος συγκεντρωμένος.
“Αυτό ισχύει, και για τον προπονητή, και για τους παίκτες” πρόσθεσε προς τιμήν του.
4. Με όλα αυτά η συζήτηση δύσκολα δε θα πήγαινε και στο πώς αντιμετωπίζει την κριτική που δέχεται.
“Είναι δύσκολο, το ήξερα. Το βίωμα δεν είναι εύκολο, για κανέναν, όχι μόνο για εμένα. Κι αντίστοιχα για τον συνάδελφο που είναι στον Ολυμπιακό. Η χώρα είναι δύσκολη. Ο κόσμος είναι μέρος των ομάδων, παίζει ρόλο. Το έζησα λίγο στον Άρη, όπου κι εκεί η Θεσσαλονίκη είναι λίγο δύσκολη πόλη. Κι εδώ. Η κριτική, όμως, είναι ένα κομμάτι της δουλειάς, πρέπει να το αποδεχτώ. Πρέπει να το απομονώσω, πρέπει να το ακούω όμως. Πρέπει να το επεξεργάζομαι γιατί πολλές φορές υπάρχει και σωστή κριτική. Τη δέχομαι την κριτική”.
Καθώς έγραφα τη συγκεκριμένη δήλωση, διαπίστωσα πως εδώ η αλήθεια βρίσκεται πίσω από τις λέξεις. Γιατί νομίζω πως ο κόουτς πάτησε πάνω στις δυσκολίες (κι αυτής) της χρονιάς, σε στυλ “οκ, αναμενόμενο εδώ πού φτάσαμε”, έτσι άργησε χαρακτηριστικά να τα πει όλα αυτά. Κυρίως απομόνωσε, παρά άκουσε. Όχι εγκαίρως τουλάχιστον.
Θα μου πει κανείς, πώς να έκανε νωρίτερα απολογισμό; Και θα πω εγώ πως κανείς δε (του) “ζήτησε” ποτέ απολογισμό, μόνο να βγει να πει τα αυτονόητα. Γιατί σε αυτή τη χώρα που είναι δύσκολη κι όπου κόσμος που είναι μέρος των ομάδων καμία φορά ακόμη κι αυτό είναι αρκετό. Για να μην αρχίσει ο κόσμος να νομίζει πως τον περνάνε για τρελό. Δε θέλει και πολύ μετά…
5. “Πραγματικά υπήρχαν ημέρες που ο Σίμτσακ με τον Χαραλαμπίδη ‘δεθήκανε’ κανονικά για να κάνουμε προπόνηση. Εντάξει, τι να κάνουμε. Είναι μία χρονιά δύσκολη για πολλές ομάδες. Είχαμε ένα περιορισμένο ρόστερ”.
Ατυχία, τραυματισμοί και κορωνοϊός ευθύνονται για πολλές από τις απουσίες, που ανάγκασαν τα δύο μέλη του προπονητικού επιτελείου να… πατήσουν ξανά παρκέ κι όχι μια και δυο φορές. Το περιορισμένο ρόστερ, όμως, δεν είχε αρχίσει τη χρονιά με αυτή τη μετοχή μπροστά. Αλλιώς μας/σας το παρουσίαζαν/παρουσιάζαμε.
Η τραγική ειρωνεία; Κάθε επιλογή με στόχο τη βελτίωση ήταν χειρότερη από την άλλη. Σίγουρα θέλει χρήματα για να μη ρισκάρεις στις επιλογές, αλλά θέλει και προσπάθεια να μη πετυχαίνεις τίποτα.
ΥΓ. Δε νομίζω πως χρειάζεται να γράψω τίποτα για τη νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης. Ήταν η μόλις τρίτη σε 16 παιχνίδια με τις ομάδες στο Top 8 κι όγδοη σε 26 στην Ευρωλίγκα.
ΥΓ2. Στην αρχή τρελαινόμουν όποτε ο Τζέρεμι Έβανς έπαιρνε τη μπάλα στα 5-6 μέτρα και σούταρε με τη μία. Πάντα δηλαδή. Δεν πρέπει να έχει δώσει ποτέ πάσα μετά. Πλέον το(ν) απολαμβάνω. Ιδίως όταν παίκτες όπως ο Λεωνίδας Κασελάκης έχουν αρχίσουν να φοβούνται να σουτάρουν ακόμη κι όταν είναι… ντιπ ελεύθεροι.