Αποστολή στο Βερολίνο: Γιάννης Ράμμας/ irammas@eurohoops.net
Δηλώνω δημοσιογράφος. Στη φορολογική δήλωση, δηλώνω δημοσιογράφος. Κι αθλητικός δημοσιογράφος στην πιάτσα. Δουλεύω και στο Eurohoops, που ειδικεύεται στο μπάσκετ. Με έστειλε, λοιπόν, η εργασία μου επαγγελματικό ταξίδι, πρώτα στο Μιλάνο (1-9/9) και μετά στο Βερολίνο (9-19/9), για να καλύψω το 41ο Ευρωμπάσκετ και τη συμμετοχή της Εθνικής Ομάδας.
Η “γαλανόλευκη” μας την έκανε στην προημιτελική φάση, πληρωμένα ήταν όλα εξ αρχής, παρέμεινα στη γερμανική πρωτεύουσα για τις υπόλοιπες ομάδες (και τις υπόλοιπες εκδόσεις του Eurohoops).
Κι όπως σε όλες όσες ομάδες την αντιμετώπισαν, μου έλαχε κι εμένα η Ισπανία. Τι κακό με βρήκε;
Ενώ άλλοι (Έλληνες) να την κράζουν από κεκτημένη ταχύτητα, εγώ να την κράζω επειδή περνούσαν οι μισοί παίκτες από τη μικτή ζώνη για δηλώσεις και τους μισούς δεν τους ήξερα καν. Από πού παίζουν μέχρι “ποιος είναι αυτός που έρχεται;” (βλ. Λόπεθ-Αροστέγκι, Μπριθουέλα, Φερνάντεθ Χ., Πραντίγια, Πάρα, Σάιθ). Αφού, λοιπόν, δεν τους ήξερα, δε μπορούσα και να τους αντιπαθήσω όπως άλλοι κι άλλοι. Δεν είναι δα και κοτζάμ Ρούντι (από “Ροντόλφο”) Φερνάντεθ. Κι ας μη κώλωσε να είναι παρών στο (αναγκαστικό) rebuilding, κι ας πανηγύρισε με φανέλα του Σέρχιο Γιουλ.
Έλα, όμως, που, όλοι αυτοί, και με ανάγκασαν να τους μάθω, και να τους, όχι συμπαθήσω, αντιπαθήσω λιγότερο από άλλες φορές. Δε μας απέκλεισαν κιόλας για να τους αντιπαθήσω τέρμα. Θα έπρεπε να είχαμε προκριθεί στην ημιτελική φάση για να τους δίναμε ξανά την ευκαιρία να το κάνουν, αλλά φανήκαμε ασυνεπείς στο ραντεβού.
Την ίδια ώρα, η Ισπανία κέρδισε ακόμη ένα μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ, το 14ο στην ιστορία, δέκατο στα τελευταία 11 τουρνουά και τέταρτο χρυσό. Με τον Λόπεθ-Αροστέγκι, τον Μπριθουέλα, τον Φερνάντεθ Χ., τον Πραντίγια, τον Πάρα και τον Σάιθ. Που δεν έλεγαν, έμπαιναν στο παρκέ κι έκαναν. Όχι θέατρο, έκαναν-έκαναν.
Και καλά (μας) έκαναν.
Photo credit: FIBA