ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
Ενα ακόμη Ευρωμπάσκετ ( το 41ο ) πέρασε στη ιστορία. Ηταν – ομολογουμένως- το πιο ανταγωνιστικό όλων των εποχών. Ο πρόωρος αποκλεισμός των φαβορί τα λέει όλα. Το ίδιο και η (επαν)εμφάνιση ομάδων , που είχαν δεκαετίες να μας απασχολήσουν τόσο πολύ.
Τι κρατάμε και τι πετάμε (ευτυχώς είναι λίγα) από το συγκεκριμένο τουρνουά; Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Κρατάμε:
* Οτι η Ισπανία ήταν η πιο hustle ομάδα της διοργάνωσης. Πήρε το χρυσό , επειδή είχε πλάνο σε άμυνα και επίθεση. Είχε τρομερή καθοδήγηση από τον Σέρτζιο Σκαριόλο και απίστευτη βοήθεια από τον νατουραλιζέ Λορέντζο Μπράουν.
* Οτι η «φούρια ρόχα» ήταν οικογένεια – όπως είναι και το επίσημο hashtag της ισπανικής ομοσπονδίας στα σόσιαλ μίντια: La famiglia!!!
* Οτι σχεδόν όλες οι ομάδες ακολούθησαν την εξέλιξη του μπάσκετ και προσπάθησαν να παίξουν το παιχνίδι στους 90 και τους 100 πόντους.
* Το τριπλ νταμπλ του Ματέους Πονίτκα. Ιστορικό επίτευγμα , όπως και η πρόκριση της Πολωνίας στη ζώνη των μεταλλίων.
* Το ρεκόρ του Λούκα Ντόνσιτς με τους 47 πόντους. Ξεπέρασε ακόμη και τον Νίκο Γκάλη.
* Τις μοναδικές συγκινήσεις και τις ματσάρες των νοκ άουτ φάσεων. Ειδικά τις δυο προκρίσεις της Γαλλίας στις παρατάσεις ( με Τουρκία και Ιταλία) , τη νίκη της Ιταλίας επί της Σερβίας , αλλά και τη νίκη της Πολωνίας επί της Σλοβενίας.
* Τις καταπληκτικές εμφανίσεις του βασιλιά του Βορρά , Λάουρι Μάρκανεν , που έγραψε ρεκόρ 43 πόντων σε ένα ματς.
* Τον θαυμασμό για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο , που ήταν πόλος έλξης για όλους τους μπασκετόφιλους , όπου κι αν βρισκόταν. Μαζί και τη δήλωση του Greak Freak ότι -παρά τον πρόωρο αποκλεισμό- αναγεννήθηκε μέσα από την εθνική!!!
* To ταπεραμέντο των Ιταλών , που τα έδωσαν όλα και -φυσικά- τη φιγούρα του Τζιανμάρκο Ποτσέκο , ο οποίος έζησε με έναν μοναδικό τρόπο τα ματς, αλλά μας χάρισε και τη μοναδική στιγμή της αγκαλιάς με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, στο τέλος του αγώνα Ιταλίας – Σερβίας.
* Τη δήλωση του Εβάν Φουρνιέ ότι η Γαλλία , πλέον, κερδίζει τα παιχνίδια με τον ελληνικό τρόπο.
* Τη «δεσποτική» παρουσία του σπουδαίου Ντιρκ Νοβίτσκι από την αρχή μέχρι το τέλος της διοργάνωσης.
* Τις έξι νίκες της Ελλάδας και την ξεχωριστή παρουσία των Πελαργών τόσο στο Μιλάνο , όσο και στο Βερολίνο. Ακόμη και τις μέρες που η εθνική έλειπε, οι Ελληνες έκλεψαν την παράσταση στην κερκίδα.
* Τα δάκρυα του Γιαννούλη Λαρεντζάκη και του Κώστα Αντετοκούνμπο για το άδοξο τέλος του ταξιδιού της εθνικής. Δάκρυα λύπης φέτος για την αποτυχία και τον τρόπο που αυτή ήρθε. Ελπίζουμε ότι στο παγκόσμιο θα είναι δάκρυα χαράς για κάτι σπουδαίο που περιμένουμε από το 2009 και εντεύθεν.
Πετάμε:
* Το λάθος τρόπο που προσέγγισε η εθνική μας (σε άμυνα και επίθεση) το κρίσιμο παιχνίδι με τη Γερμανία. Η Ελλάδα έχασε ιστορική ευκαιρία για να επιστρέψει στα ύπατα αξιώματα του ευρωπαικού μπάσκετ. Με ένα από τα καλύτερα ρόστερ όλων των εποχών και με τα φαβορί να έχουν φύγει από το δρόμο της.
* Τα (τραγικά) λάθη των περισσότερων διαιτητών , που σε καμία περίπτωση δεν ήταν επιπέδου Ευρωμπάσκετ.
* Τα όσα έγιναν στο περιθώριο του αγώνα Γεωργίας – Τουρκίας, που δεν τιμούν κανέναν.
* Την απουσία εκπροσώπου της Ευρωλίγκας τη μέρα των τελικών. Ο Μπερτομέου έφυγε , αλλά η κόντρα με τη FIBA συνεχίζεται.