Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Ο Παναθηναϊκός δε νίκησε τον Ολυμπιακό καμία από τις προηγούμενες εφτά φορές, όταν είχε κι ένα ψυχολογικό πλεονέκτημα από εκείνο το ντέρμπι “αιωνίων” στο ΣΕΦ (76-81 στις 22/11/21), τώρα θα τον νικούσε;
- Τώρα που έχει νέο προπονητή;
- Τώρα που έχει νέο προπονητή και δέκα νέους παίκτες;
- Τώρα που έχει νέο προπονητή, δέκα νέους παίκτες και δύο μόλις μία εβδομάδα στις προπονήσεις;
- Τώρα που έχει νέο προπονητή, δέκα νέους παίκτες, δύο μόλις μία εβδομάδα στις προπονήσεις κι έναν, τον starting πόιντ γκαρντ, εκτός λόγω τραυματισμού;
Σίγουρα το γεγονός πως δεν επρόκειτο για σειρά παιχνιδιών, αλλά για έναν και μόνο τελικό, να επέτρεπε την ελπίδα και να άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο διαφορετικής εξέλιξης, δε συγκέντρωνε, όμως, τις περισσότερες πιθανότητες.
Η εξήγηση έχει να κάνει (και) με τον αντίπαλο. Κι αντίπαλος στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο Ολυμπιακός, μία ομάδα που παίζει σύγχρονο μπάσκετ, ναι μεν πάντα με την απαραίτητη συγκέντρωση στην (επιθετική) άμυνα, αλλά πρωταρχικό στόχο να παίξει όπως έχει εξελιχθεί το μπάσκετ τη σήμερον ημέρα. Θα με τοποθετούσα λίγο πάνω από το μέσο όρο στις γνώσεις, ώστε να μπω σε ανάλυση, ωστόσο, τα βασικά αρκούν για να δει κανείς τι μπάσκετ παίζει προσπάθησε να παίξει ο Παναθηναϊκός του Ντέγιαν Ράντοβιτς και τι μπάσκετ παίζει πάντα ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα. Αφήστε που του είναι και πιο εύκολο, έχοντας αλλάξει τέσσερις παίκτες όλους κι όλους. Καλά, πως είναι και καλύτερη ομάδα το έχουμε εμπεδώσει προ πολλού.
Τουλάχιστον υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, μόλις άρχισε η νέα χρονιά.
- Ο Μάριους Γκριγκόνις δε θα σουτάρει κάθε φορά 0/9 εντός πεδιάς.
- Ο Ματέους Πονίτκα δε θα παίζει σαν back up του τραυματία Νέιτ Ουόλτερς.
- Ο Γιώργος Παπαγιάννης κι ο Αρτούρας Γκουντάιτις δε θα αστοχούν στα μισά κάτω από το καλάθι, ούτε θα έχουν πάντα αντίπαλο τον Μουσταφά Φαλ για να τους κάνει μπασκετικό bullying.
- Κι όλος ο Παναθηναϊκός δε θα ζορίζεται σε όλα τα παιχνίδια να ξεπεράσει τους 50 πόντους (52-67).
Από την άλλη, θα φτάσει ένα rotation αυτών των οχτώ παικτών, άντε εννιά, μακάρι δέκα με το 4άρι που θα αποκτηθεί κάποια στιγμή, για να βγει η χρονιά; Ο Άντριου Άντριους έδειξε ξανά άτολμος, οι αδερφοί Καλαϊτζάκη δεν έδειξαν κάτι περισσότερο παρά ψαρωμένοι πάνω από το φυσιολογικό, ντέρμπι “αιωνίων” γαρ και δη τελικός, προσθέστε και δύο DNPs (Χουγκάζ & Μαντζούκας).
Γενικά, θέλει χρόνο και δουλειά ακόμα ο Παναθηναϊκός για να συγχρονιστεί στις απαιτήσεις που υπάρχουν. Πόσο χρόνο έχει για να το κάνει είναι κι αυτό ένα καλό ερώτημα. Λιγότερο γιατί αρχίζει κι η Ευρωλίγκα (vs. Ρεάλ Μαδρίτης στις 6/10, 21:00/NOVASPORTS PRIME), περισσότερο γιατί η ομάδα μαζί με τη δυναμική και τους στόχους έχει χάσει και τις αντοχές της στην υπομονή.
ΥΓ. Η ενέργεια του Γιαννούλη Λαρεντζάκη να εκδηλώσει επίθεση στην τελευταία κατοχή μειώνει τον ίδιο και μόνο. Προς τιμή του, πάντως, διάβασα πως ζήτησε “συγγνώμη”.
ΥΓ2. Όσοι συνεχίζουν να λένε για την επίθεση του Παναθηναϊκού μετά από το επιθετικό ριμπάουντ από τον Ντέρικ Ουίλιαμς στα -21″ να υπενθυμίσω πως το χρονόμετρο μετά από επιθετικό ριμπάουντ αρχίζει να μετράει από τα 14″. Πίσω στο σκορ ή όχι, καμία ομάδα δεν έμεινε επίτηδες με τη μπάλα στα χέρια μέχρι να εκπνεύσει ο χρόνος της επίθεσης κι όχι όλου του παιχνιδιού. Μη λέμε ό,τι θέλουμε για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Κι αν κάποιος, κάπου, κάποτε είχε κάνει το ίδιο unfair με τον “Λάρι”, τα λάθη είναι για να τα βλέπουμε και να τα διορθώσουμε, όχι για να τα επαναλαμβάνουμε. Προς τιμή του, επαναλαμβάνω, ζήτησε “συγγνώμη”.
ΥΓ3. Ό,τι ισχύει στην περίπτωση του “Λάρι” ισχύει και στην περίπτωση του τεχνικού διευθυντή του Παναθηναϊκού Αργύρη Πεδουλάκη. Τα “γαλλικά” αμέσως μετά μειώνουν τον ίδιο και μόνο (κι όποιον άλλον τον “στόλισε”).
ΥΓ4. Λίγο μετά απ’ όλα αυτά ο Κώστας Παπανικολάου κάλεσε δίπλα του τον Sports Director Χρήστο Μπαφέ και του παρέδωσε το τρόπαιο του Super Cup για να το σηκώσει εκείνος πρώτος. Κι ας ήταν το πρώτο με τον ίδιο ως αρχηγό. Αν κι είμαι σίγουρος πως το ίδιο θα έκανε οποιοσδήποτε κι αν ήταν αρχηγός του Ολυμπιακού. Γιατί άλλο νικητής στο παρκέ κι άλλο, πολύ πιο σημαντικό, νικητής στη ζωή.
ΥΓ5. To Super Cup είχε κι άλλες ωραίες στιγμές, ωστόσο, εμένα εξακολουθεί να μη μου αρέσει, ιδίως με τον τρόπο που (δι)οργανώθηκε τώρα. Ξέρω, δε μπορώ να σας πείσω, αλλά τους λόγους τους είχα γράψει από πριν, ενώ είχα γράψει και την περασμένη χρονιά την αντίθεσή μου.
ΥΓ6. Το οποίο Super Cup διεξήχθη για τρίτη διαδοχική χρονιά υπό την αιγίδα του ΕΣΑΚΕ του Βαγγέλη Γαλατσόπουλου. Ο δε Βαγγέλης Λιόλιος είναι πρόεδρος της ΕΟΚ. Για να ξέρουμε ποιον κράζουμε κάθε φορά. Ως γνωστό η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας.
ΥΓ7. Ο Παναγιώτης κι ο Γιώργος Αγγελόπουλος θα πρέπει να σταματήσουν μετά από κάθε επιτυχία του Ολυμπιακού να αναφέρονται στη νέα τάξη πραγμάτων στο ελληνικό μπάσκετ και να καμαρώνουν γι’ αυτή. Θα είχαν σαρώνει και με την προηγούμενη διοίκηση της ΕΟΚ, με την οποία ήταν σε κόντρα. Γιατί ο Ολυμπιακός είναι πάρα πολύ καλύτερος από τότε. Έχει ομάδα που “θα νικούσε και τους διαιτητές”, για να δανειστώ έκφραση από το ποδόσφαιρο. Κι ο Παναθηναϊκός είναι τρισχειρότερος. Αν είσαι φίλος του Ολυμπιακού χαίρεσαι να βλέπεις την ομάδα σου. Κι αν είσαι φίλος του Παναθηναϊκός σε πονάει να βλέπεις τη δική σου. Εκτός αν γίναμε Ισπανία και δεν το έχω πάρει εγώ χαμπάρι. Οι επιτυχίες αλλάζουν την οπτική. Και μαγκιά του(ς) που είναι πολλές, αλλά κάπου “ώπα” με το συγκεκριμένο.
ΥΓ8. Καμία σειρά, παλιά ή νέα, έχει να προτείνει κανείς; Μέσα σε λίγες εβδομάδες κάηκα με The Night Of (2016), Mindhunter (2017-19), Sharp Objects (2018), 1o & 2o κύκλο Succession (2018-19), Unbelievable (2019), Mare of Easttown (2021), 4o κύκλο Ozark (2022), 4o κύκλο Stranger Things (2022), 1ο και 2ο κύκλο Only Murders in the Building (2021-22) και Severance (2022) που δεν είχα προσέξει πως δεν είναι αυτοτελής ή ακόμα στον 1ο κύκλο κι έχω ήδη πάθει στέρηση. Θα άρχιζα επιτέλους Better Call Saul, αλλά πολλοί οι 6 κύκλοι, προτιμώ mini series αυτή την εποχή. Προφανώς όχι best-of-five με κάναν Ολυμπιακό…