Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Άκουγα και διάβαζα για την πολυαναμενόμενη εφαρμογή του πολυδιαφημισμένου μέτρου “το Καλάθι του Νοικοκυριού” κι έλεγα από μέσα μου “άντε να πάει 2 Νοεμβρίου για να φάμε καλά!”. Φρεσκοπληρωμένος κιόλας, ήμουν έτοιμος να “σηκώσω” το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, να μη φτάνουν τα καρότσια να τα γεμίζω. Κλασικά πράγματα για αρχές μήνα.
Ντύθηκα, φόρεσα παπούτσια, έψαξα να βρω πού είχα και την κάρτα πόντων για να είμαι διπλά κερδισμένος, αμαρτία να τους τους “χαρίσω”, έριξα και μία ματιά να δω τι καιρό είχε έξω και κίνησα.
Έφτασα στο σούπερ μάρκετ, η πόρτα άνοιξε, πήρα ένα καρότσι, ένα για αρχή, το έσπρωξα κι άρχισα να σκέφτομαι από πού να αρχίσω το γέμισμα.
“Μωρέ, μήπως να κάνω πρώτα μία αναγνωριστική βόλτα;”, ξανασκέφτηκα.
Αφού γύρισα όλους τους διαδρόμους, τσεκάροντας τις τιμές για “το Καλάθι του Νοικοκυριού”, γύρισα και στην είσοδο για να αφήσω πίσω το καρότσι. Πήρα καλάθι. Του νοικοκυριού μου, χωρίς εισαγωγικά. Και πολύ μου ήταν.
Έτσι και με τον Παναθηναϊκό.
Ακρίβυνε το καλοκαίρι, ακρίβυνε και φθινόπωρο, έτοιμος να μπει ξανά στα πάνω ράφια. Μόλις, όμως, άνοιξε το σούπερ μάρκετ της Basket League και της Ευρωλίγκας έπεσε η τιμή του. Πιο ακριβός ακόμα απ’ ό,τι πριν από το καλοκαίρι, πιο φθηνός απ’ ό,τι μέχρι το φθινόπωρο.
Κι αντί να τρώμε καλά, “τρώμε” καλά.
Μόνο οι κυβερνητικοί λείπουν, να ποζάρουν δίπλα του, κονιόρδοι, για το προϊόν που πουλάνε. Χωρίς καν να είναι premium πια.
“Καλά μας κάνουν”, όπως και να ‘χει…
ΥΓ. Χρειάστηκε να περάσουν 7:38 παιχνιδιού στην πρώτη περίοδο κι η διαφορά να είναι ήδη σε διψήφιο αριθμό (10-20) για να κάνει ο Παναθηναϊκός το πρώτο φάουλ.
ΥΓ2. 11-29 στο 10′ με τη Μονακό στο ΟΑΚΑ, 13-31 στο 10′ και με την Παρτιζάν στο ΟΑΚΑ σε διάστημα δύο εβδομάδων.
ΥΓ3. Ο Παναθηναϊκός δεν προηγήθηκε ποτέ στο παιχνίδι.
ΥΓ4. Θα συνεχίσω να γράφω μόνο για αυτούς από τους οποίους έχω κι έχουμε απαιτήσεις και θα πω πως ο Γιώργος Παπαγιάννης θα έπρεπε να είχε 10τόσα ριμπάουντ σε κάθε παιχνίδι. Πώς δεν έχει φτάσει σε κανένα παιχνίδι ακόμα σε διψήφιο αριθμό ή είχε μόλις 5 τώρα, όλα αμυντικά, μόνο ο ίδιος το ξέρει.
ΥΓ5. Κι αφού γράφω γι’ αυτούς, θα επαναλάβω πως, για εμένα τουλάχιστον, βαρόμετρο εξακολουθεί να είναι ο Μάριους Γκριγκόνις (9π. με 1/2δίπ., 1/4τρίπ., 4/4β., 1ρ., 2ασ., 1λ.) και μακάρι να το “βρει” γρήγορα. Από την άλλη, τι να “βρει” ερχόμενος από τον πάγκο στο 8′ και παίζοντας 15:57 όλα κι όλα; Χώρια πως στην τέταρτη περίοδο πάτησε παρκέ μόνο στα τελευταία 15,5″.
ΥΓ6. Ο κανονισμός του “coach challenge” έχει αλλάξει στην Ευρωλίγκα και κάθε προπονητής μπορεί να αμφισβητήσει μία απόφαση των διαιτητών ανά παιχνίδι χωρίς πια το χρονικό όριο των τελευταίων 02:00 σε κανονική διάρκεια ή παράταση. Ωστόσο, δε μπορεί να ζητήσει “challenge” για φάσεις όπως με το εξόφθαλμο φάουλ που δε δόθηκε πάνω στον Ντουέιν Μπέικον στα -3:41 (78-84). Όχι πως δεν υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να ζητηθεί “challenge” για ένα ένα φάουλ και να εξεταστεί μέσω instant replay κάτι σχετικό με αυτό, αρκεί να έχει καταλογιστεί πρώτα. Στη συγκεκριμένη ούτε που σφυρίχτηκε τίποτα. Ο μόνος λόγος που οι διαιτητές πήγαν στο video ήταν για να δουν από ποιον είχε βγει η μπάλα στην εξέλιξη. Κι αφού είδαν αυτό, σίγουρα θα είδαν και τι λάθος είχαν κάνει κι ίσως να στραβοκατάπιαν διπλά, λέμε τώρα, μόλις είδαν και τις συνέπειες από την εξέδρα, που πλέον έχει εικόνα στα replays, όχι όπως παλιά.
ΥΓ7. Αφού δεν προτείνετε εσείς, θα προτείνω εγώ: The Devil’s Hour (2022). Φρέσκο, σπαρταράει. Έξι επεισοδιάκια, όλο και κάπου θα βρείτε να τα κλέψ… εεε… δείτε.
ΥΓ8. Κλείνω γιατί έχω να πάω και σούπερ μάρκετ.
Διαβάστε επίσης: