Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Ας είμαστε ειλικρινείς, οι νίκες στην Ευρωλίγκα από το 2020 και μετά αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα για τον Παναθηναϊκό. Έντεκα νίκες σε 34 παιχνίδια το 2020-21, εννιά όλες κι όλες σε 28 παιχνίδια το 2021-22 και μόλις πανηγύρισε τη δεύτερη σε εφτά παιχνίδια την τρέχουσα χρονιά.
Ας είναι. Όπως η ζωή, κι ο αθλητισμός κύκλους κάνει.
Τι άλλο κάνει κύκλους; Τα όνειρα του Τάκη του Κυριλέ, όταν κλείνει τα μάτια του και κοιμάται. Τα νεύρα μας, όταν ανοίγουμε τα δικά μας μάτια και βλέπουμε τον Παναθηναϊκό του 2020-σήμερα.
Κι άντε, όπως έχω γράψει κατ’ επανάληψη, περνάει η ώρα με την γκρίνια, μη σου μείνει χούι, όμως. Εμένα μου έμεινε. Και τώρα που ο Παναθηναϊκός, όχι απλώς νίκησε τη Μπασκόνια στο ΟΑΚΑ, σάρωσε με 98 πόντους στην επίθεση και +15 στη διαφορά, δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ.
Θα γκρίνιαζα για τον Νέιτ Ουόλτερς που είχε 2/6 σουτ και 0 ασίστ μέχρι το 22′ (38-45), πήγε κι έδωσε 7 ασίστ μέχρι το 28′ (64-55), όλες του Παναθηναϊκού στην τρίτη περίοδο, και μου το χάλασε.
Θα γκρίνιαζα για τον Πάρις Λι που μετά από τα 0/4 τρίποντα στην ήττα από την Παρτιζάν (89-91) είχε άλλα 2/8 τώρα, πήγε κι έβαλε το δεύτερο όταν η Μπασκόνια πλησίασε σε 71-65 στο 32′ και μου το χάλασε κι αυτός.
Θα γκρίνιαζα για τον Γιώργο Παπαγιάννη που δεν είναι “Big Papa” ακόμα, πήγε κι έκανε double-double από το 28′ (65-55) και μάνι-μάνι φτάσαμε στους τρεις που μου το χάλασαν.
Θα γκρίνιαζα για τον Ντέρικ Ουίλιαμς που ξέρει πως είναι μόνος του στη θέση “4” κι ώρες-ώρες παίζει λες κι είναι μόνος του γενικά στο παρκέ, πήγε κι έβαλε ξανά διψήφιο αριθμό πόντων κι ήταν πρώτος σκόρερ μαζί με τον Ντουέιν Μπέικον, να ακόμη μία χαλάστρα.
Θα γκρίνιαζα για τον Ντουέιν Μπέικον που σούταρε ξανά κάτω από 50% εντός παιδιάς, πήγε κι ήταν ξανά πρώτος σκόρερ μαζί με τον Ντέρικ Ουίλιαμς, χωρίς να κάνει υπερβολές, οπότε προσθέστε κι αυτόν στη λίστα με όλους όσοι μου το χάλασαν.
Θα γκρίνιαζα για τον Ματέους Πονίτκα που δε μπορεί να παίξει πάουερ φόργουορντ ή σέντερ, πάει και παίζει διαρκώς σε όλες τις υπόλοιπες θέσεις, ε, αυτός κι αν μου το χαλάει.
Θα γκρίνιαζα για τον Μάριους Γκριγκόνις που είχε career-low 37,7% εντός παιδιάς πριν από το τζάμπολ (και career-low 40% μετά), πήγε κι έβαλε 13 πόντους με 57,1%, τους τελευταίους 11 από το 30′ (67-59) και μετά, εντάξει, δεν είναι κατάσταση αυτή με τις χαλάστρες.
Θα γκρίνιαζα για τον Αρτούρας Γκουντάιτις που σούταρε άλλες 2/5 ελεύθερες βολές και μετρά συνολικά career-low 37,9%, δε βαριέσαι, νίκησε η ομάδα, ας χαρίσω κι έναν.
Θα γκρίνιαζα και για τον Ντέγιαν Ράντονιτς, έτσι, γιατί πρέπει ως προπονητής ομάδας που ήταν στο 1-5 χωρίς νίκη εντός έδρας, πήγε και προετοίμασε πνευματικά σωστά την ομάδα για να μη τρέχει να κυνηγάει ξανά από το -18 στην πρώτη περίοδο, δεν έβγαλε τον Μάριους Γκριγκόνις από το 27′ και μετά, δεν έβαλε στην τέταρτη περίοδο τον κατά τα άλλα φιλότιμο Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, ο Παναθηναϊκός έπαιξε επιτέλους ̶ε̶π̶ί̶θ̶ε̶σ̶η̶ μπάσκετ κι έδειξε πως όλοι μπορούν να αλλάξουν αν το θέλουν, ακόμη κι εγώ που δεν γκρίνιαξα σε ολόκληρο blog.
ΥΓ. Ο Παναθηναϊκός σκόραρε +13 πόντους (22-9) από διπλάσια λάθη αντιπάλου (7-14). Κι έτσι να μην ήταν, όμως, ο αριθμός των μόλις 7 δικών του φανερώνει τον υψηλό βαθμό συγκέντρωσης που υπήρχε σε όλο το παιχνίδι.
ΥΓ2. Εκτός αυτών, σκόραρε και +10 (15-5) από τρία όλα κι όλα περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ (12-9). Εξίσου ενθαρρυντικός αριθμός.
ΥΓ3. Δε με στεναχωρούν καθόλου τα DNPs στον 28χρονο Λευτέρη Μποχωρίδη και στον 19χρονο συνονόματο Μαντζούκα ή τα 1:56 στον 23χρονο Γιώργο Καλαϊτζάκη της μίας χρονιάς (δήθεν, όπως δυστυχώς αποδεικνύεται) προϋπηρεσίας στο ΝΒΑ. Η ομάδα ήθελε/θέλει αποτελέσματα αυτή την εποχή, αυτά θα φέρουν και τα υπόλοιπα, όπως ψυχολογία και χρόνο συμμετοχής για όλους.
ΥΓ4. Θέλω να γράψω κι ένα υστερόγραφο περί διαμάχης FIBA-Ευρωλίγκα, τα “παράθυρα” και την Εθνική Ομάδα των “παραθύρων”, αλλά με έπιασε ξανά νευρικό γέλιο με την όλη φάση και δε μπορώ.
Διαβάστε επίσης: