Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Το είχα ψάξει πριν από το παιχνίδι με την Αρμάνι Μιλάνο στο ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός είχε από τον Νοέμβριο και Δεκέμβριο του 2019 να κάνει καρέ διαδοχικών νικών στην Ευρωλίγκα. Όχι πως τα σερί σημαίνουν απαραίτητα κάτι. Μπορεί να νικάς ένα παιχνίδι και να χάνεις το άλλο και να τελειώσεις στο 17-17; Κάν’ το.
Από την άλλη, στην περίπτωση του Παναθηναϊκού ένα τέτοιο σερί σημαίνει πολλά. Πρώτα από όλα, το προφανές: Ήταν στο 2-6 και τώρα είναι στο 6-6. Επίσης, η ομάδα δουλεύει στις προπονήσεις και φαίνεται. Γιατι τις προηγούμενες δύο χρονιές δούλευε και δε φαινόταν. Πιο σημαντικό από όλα, όμως, είναι πώς ήρθαν κάποιες από αυτές τις τέσσερις διαδοχικές νίκες.
Πάμε μία επανάληψη:
- Επί τους Βίρτους (88-85 παρ.) στο ΟΑΚΑ, όπου κυνηγούσε στο σκορ στο τελευταίο λεπτό της παράτασης
- Επί της Βιλερμπάν (77-58) στο ΟΑΚΑ, όπου ήταν μπροστά στο σκορ από την αρχή και το +29
- Επί της Ζαλγκίρις Κάουνας (67-81) στη Zalgirio Arena, όπου η λιθουανική ομάδα δεν είχε χάσει μέχρι τότε
- Επί της Αρμάνι Μιλάνο (90-77 παρ.) στο ΟΑΚΑ, όπου βρέθηκε στο -15 στο 28′
Καλές, λοιπόν, οι τέσσερις διαδοχικές νίκες, καλύτερος ο τρόπος. Όπου “τρόπος” προσθέστε και λίγη τύχη/κωλοφαρδία. Χρειάζεται κι από αυτή. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς στον Παναθηναϊκό αυτό που έχασε ο Τιμοτέ Λουαού-Καμπαρό στα -31″ με το σκορ στο 70-72; Αφήστε, θα σας πω εγώ πώς: Ανικανότητα. Στιγμιαία μεν, αλλά ανικανότητα.
Αυτή κι αν χρειάζεται, ιδίως από τον αντίπαλο. Πάντα καλοδεχούμενη.
Είχε χρειαστεί κι όταν ο συμπατριώτης του στη Βίρτους Μπολόνια Μουχαμαντού Ζαϊτέ είχε αστοχήσει στην ίδια μπασκέτα, την ίδια στιγμή (-32″) στην κανονική διάρκεια, παραλίγο και με το ίδιο σκορ (74-76).
Δεν κατάλαβα, είναι καλύτερα όταν ο Ματέους Πονίτκα χάνει τουλάχιστον ένα layup ανά παιχνίδι επειδή ξεχνάει από τον ενθουσιασμό του να κόψει ταχύτητα και πετάει με δύναμη τη μπάλα στο ταμπλό; Όταν ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης χάνει τουλάχιστον ένα layup ανά παιχνίδι επειδή κοιτάει πώς να πάρει το φάουλ αντί πώς να ευστοχήσει; Όταν ο Λευτέρης Μποχωρίδης χάνει τουλάχιστον ένα layup ανά παιχνίδι επειδή ούτε-ο-ιδιος-δεν-ξέρει-γιατί ή επειδή αντί να πάει για το αριστερό layup, καθότι αριστερόχειρας, που ούτως ή άλλως του προστατεύει τη μπάλα ερχόμενος από τα δεξιά, προτιμά να πάει με το δεξί χέρι για ανάποδο layup;
Βέβαια, από μόνη της η ικανότητα του αντιπάλου δεν αρκεί, χρειάζεται και δική σου ικανότητα. Τότε είχε χρειαστεί layup από τον Πάρις Λι για την ισοφάριση και την παράταση, τώρα χρειάστηκε συλλεκτική alley-oop συνεργασία με τον Γιώργο Παπαγιάννη.
Πάλι καλά, γιατί όπως είδαμε όλοι, επιβεβαιωμένα πια, η ικανότητα δεν περισσεύει στον Παναθηναϊκό. Κι όταν λέμε “ικανότητα”, εννοούμε πάντα στην επίθεση, στην παραγωγή μπάσκετ.
Πήξαμε στην ανικανότητα στο πρώτο ημίχρονο. Είχε ένας τη μπάλα κι οι υπόλοιποι τον κοιτούσαν, ακίνητοι. Και καλά όταν αυτός ο ένας ήταν ο Ντουέιν Μπέικον. Όταν την είχαν οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους, ζωντάνευε ξανά ο εφιάλτης από τις τελευταίες δύο χρονιές, όταν ακούγαμε τη λέξη “πόιντ γκαρντ” και βουρκώναμε από νοσταλγία κι απελπισία μαζί. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές σούταρε ο Παναθηναϊκός στη λήξη των 24″ και τι σουτ έκανε.
Ευτυχώς που ο Νέιτ Ουόλτερς χτυπήθηκε από ίωση κι όχι τραυματισμό, να κλαίμε πάλι.
Οπότε απομένει να δούμε τι μπορεί να γίνει με το backup του Ντέρικ Ουίλιαμς. Έσκασε ο άνθρωπος, τα ‘φτυσε, κλάταρε, πώς το λένε. Αν η ομάδα έχει ποντάρει στη μικρότερη δυνατή τιμωρία του Ντίνου Μήτογλου, ώστε να τον περιμένει τον Μάρτιο, υπό προϋποθέσεις κιόλας, για να τον ρίξει στη μάχη μετά από 12μηνη απραξία, αφήστε καλύτερα. Προσωπικά δε μπορώ να περιμένω ούτε μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου να μπει το δώρο Χριστουγέννων, τον Μάρτιο θα περιμένω;
ΥΓ. Χωρίς τον Κέβιν Πάνγκος, χωρίς τον Σαβόν Σιλντς, χωρίς τον Τζίτζι Ντατόμε και με τον Γιοχάνες Φόιγκτμαν να καταγράφει DNP, ήταν ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό να νικήσει την Αρμάνι Μιλάνο και το έκανε. Όσο επικίνδυνη κι αν έμοιαζε λόγω των εφτά διαδοχικών ηττών, που έγιναν οχτώ. Και με το νόμο των πιθανοτήτων να το δει κανείς, δε γίνεται να χάνει πάντα. Καλή τύχη σε όλες όσες ομάδες τη βρουν μπροστά τους στην άμεση συνέχεια.
ΥΓ2. “Προφανώς κι είμαι χαρούμενος που υπογράψαμε τον Μπέικον”, είπε στη συνέντευξη Τύπου ο Ντέγιαν Ράντοβιτς. Εμείς να δεις, κόουτς. Εμείς να δεις.
ΥΓ3. Δε με τιμά που το σκέφτηκα, ωστόσο, θεωρώ πώς ο Παναθηναϊκός πρέπει να πάει για να νικήσει στη Βαλένθια (13/12) και να χάσει τιμητικά στη Βαρκελώνη (16/12), εννοώντας πως πρέπει να ρίξει το βάρος στο πρώτο παιχνίδι. Ούτως ή άλλως, το 1/2 την προσεχή “διαβολοβδομάδα” με νίκη στο “la Fonteta” είναι ό,τι πιο ρεαλιστικό ως στόχος τη δεδομένη στιγμή. Υπενθύμιση: Το 2022 θα κλείσει με την Εφές εκτός (23/12) και τον Ολυμπιακό εντός (30/12).
Διαβάστε επίσης:
- Πάρις Λι στο Eurohoops: “Συνεχίστε να έρχεστε στο ΟΑΚΑ και θα δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό!” (videos)
- Πονίτκα στο Eurohoops: “Ο κόσμος στο ίντερνετ θα νιώθει άσχημα που δεν ήταν απόψε στο γήπεδο” (video)
- Μπέικον στο Eurohoops μετά από το career-high: “Θέλω να είμαι ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη!” (video)