Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
“Δε με τιμά που το σκέφτηκα, ωστόσο, θεωρώ πώς ο Παναθηναϊκός πρέπει να πάει για να νικήσει στη Βαλένθια (13/12) και να χάσει τιμητικά στη Βαρκελώνη (16/12), εννοώντας πως πρέπει να ρίξει το βάρος στο πρώτο παιχνίδι. Ούτως ή άλλως, το 1/2 την προσεχή ‘διαβολοβδομάδα’ με νίκη στο ‘la Fonteta”’ είναι ό,τι πιο ρεαλιστικό ως στόχος τη δεδομένη στιγμή. Υπενθύμιση: Το 2022 θα κλείσει με την Εφές εκτός (23/12) και τον Ολυμπιακό εντός (30/12)“.
Έτσι είχα κλείσει το προηγούμενο blog, έτσι αρχίζω αυτό. Που να μη το άρχιζα…
Δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερος τρόπος να χάσεις δύο παιχνίδια σε 48 ώρες. Ούτε καν με 30άρες. Το ένα στην παράταση (94-91) από αντίπαλο που τον “έχεις”, το άλλο στις λεπτομέρειες (74-68), από το -17, από αντίπαλο που δεν τον “έχεις”.
Τώρα κάθεσαι και λες “μπορούσαμε τη νίκη”, και για το ένα, και για το άλλο.
Σκεφτείτε πώς ήταν η κατάταξη πριν από την τρίτη “διαβολοβδομάδα” στην Ευρωλίγκα και πώς είναι τώρα. Δεν υπάρχει ομάδα που να ήταν στις ίδιες νίκες με τον Παναθηναϊκό, μία λιγότερη, μία περισσότερη και να μη κέρδισε έστω ένα παιχνίδι. Άλλες του ξέφυγαν περισσότερο, άλλες τον έφτασαν κι άλλες τον πλησίασαν όσο δεν πάει άλλο.
Ποιες άλλες ομάδες έκαναν 0/2; Η Φενέρμπαχτσε που έχασε το μονοπώλιο της κορυφής, η Άλμπα Βερολίνου που έχει να νικήσει από το παιχνίδι με τον ίδιο (στις 19/10!!!) κι η Εφές που τον περιμένει αμέσως μετά στην Κωνσταντινούπολη (23/12, 19:30/NOVASPORTS PRIME).
Πάλι καλά που ο ΕΣΑΚΕ αποφάσισε να διεξάγει All-Star Game (17-18, ΟΑΚΑ) κι η ομάδα δε θα ταξιδέψει μετά από παιχνίδι στη Basket League. Δε θα καταπονηθεί, ενώ θα μπορέσει να προετοιμάσει καλύτερα το πλάνο της. Ό,τι προετοιμάσει, τέλος πάντων. Αρκεί να περιλαμβάνει λιγότερο “hero ball”.
Ο Ντουέιν Μπέικον είναι (παιχταράς και) σούπερ για να σου ξεμπλοκάρει την επίθεση όταν οι υπόλοιποι κάάάθονται και κοιτάνε, αλλά κάπου “ώπα”. Too much οι 20,5 πόντοι με 12/28 δίποντα και 1/15 τρίποντα. Όχι πως δεν έχει υπάρξει ξανά τόσο άστοχος όσο στα δύο παιχνίδια σε Βαλένθια και Βαρκελώνη, τουλάχιστον τα είχε κερδίσει τα περισσότερα ο Παναθηναϊκός (5-4 από όταν αποκτήθηκε).
“Κιχ” δε θα είχα βγάλει αν είχε κερδίσει αυτό στο “la Fonteta”. Τώρα, όμως…
Πλέον η (ρεαλιστική) ελπίδα είναι το 1/2 στα εναπομείναντα παιχνίδια μέσα στο 2022. Ευτυχώς ο Μάριους Γκριγκόνις είναι στο στάδιο της επιστροφής κι ο Παναθηναϊκός θα έχει ξανά ακόμη ένα σημείο αναφοράς στην επίθεση. Ακόμη κι όταν δεν ήταν “Super”, ο Marius έδινε πράγματα.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να στερείται ούτε την ελάχιστη συνεισφορά, επιθετική κυρίως. Όχι χωρίς back up “4άρι” του Ντέρικ Ουίλιαμς που έχει χάσει τις ανάσες του και τη συνέπεια των προηγούμενων παιχνιδιών, όχι με έναν από τους οχτώ ξένους να πληρώνεται για να κάθεται (χωρίς προφανώς να φταίει ο ίδιος ο Άντριου Άντριους), όχι με παίκτες να έχουν σαφή αμυντικό ρόλο (ή καθόλου ρόλο) και να υπάρχουν φορές που είναι σαν να παίζει με παίκτη λιγότερο στην επίθεση.
ΥΓ. Ήθελα να γράψω μία καλή κουβέντα για τον Γιώργο Παπαγιάννη, αλλά έχω σκαλώσει με ένα κάρφωμα που δεν έκανε στην πρώτη περίοδο (19-8 στο 8′), έχοντας mismatch με τον Νίκολα Κάλινιτς, έστω από δύσκολη γωνία. Αντί να τον κουνήσει, πήγε να το βάλει από το πλάι με ταμπλό και το έχασε κι αυτό. Θα γράψω καλή κουβέντα όταν κάνει μία φορά στους όλους, μία, όχι παραπάνω, ό,τι κάνει στον ίδιο ο Μουσταφά Φαλ του Ολυμπιακού (bullying, όχι επιθετικό φάουλ).
ΥΓ2. Στο μεταξύ, προσπαθώ να φανταστώ τον “Big Papa” με τις κινήσεις του Αρτούρας Γκουντάιτις και τον Αρτούρας Γκουντάιτις με τα προσόντα του “Big Papa”. Αυτομαστιγώνομαι ώρες-ώρες.
ΥΓ3. Κάθε πεταμένη πρώτη περίοδος, πόσω μάλλον κατ’ επανάληψη, λέει περισσότερα για το προπονητικό επιτελείο παρά για τους παίκτες.
ΥΓ3. Εγγυημένος χρόνος συμμετοχής; “Call” και “raise” εγγυημένη συνεισφορά με double-double. Ε, μα…
ΥΓ4. Πάει και το Μουντιάλ. Θα πείτε τώρα καμία σειρά της προκοπής να δούμε ή όλα εγώ θα τα κάνω;