Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
“Ασύμφορο κι υπερεκτιμημένο”, έτσι ακριβώς είχα περιγράψει το γήπεδο πια για τον δημοσιογράφο του ηλεκτρονικού κι έντυπου Τύπου την τελευταία φορά που πήγα στο ΟΑΚΑ. Μη βαράτε, συνάδελφοι. Μία και βάλε ώρα πριν από το τζάμπολ για να γράψεις τις αποστολές των ομάδων κι άλλη τόση μετά από τη λήξη για μία συνέντευξη παίκτη, που δύσκολα δε θα έχει δώσει τουλάχιστον άλλη μία, ενώ στο ενδιάμεσο να γράψεις γρήγορα και χωρίς την πολυτέλεια του replay την περιγραφή του παιχνιδιού για να προλάβεις είτε τη συνέντευξη Τύπου, όπου συνήθως οι ερωτήσεις γίνονται από όλους όσοι δε σημειώνουν κιόλας, είτε κυρίως για να προλάβεις ανοιχτά τα αποδυτήρια για γρήγορες ερωτήσεις κι απαντήσεις; Συγγνώμη, αλλά πιο παραγωγικός (μπορεί να) είναι κανείς από το γραφείο σε μία εποχή που δεν περισσεύουν χέρια παρά μόνο διοργανώσεις και παιχνίδια.
Όχι πως γίνεται ένα Μέσο που θεωρεί τον εαυτό του σοβαρό και καλύπτει ένα παιχνίδι να μην έχει τουλάχιστον ένα άτομο στο γήπεδο. Εκεί γίνονται οι επαφές, οι γνωριμίες, όλα όσα ορίζει το επάγγελμα. Αλλά αυτός είμαι εγώ, κυνικός.
Από την άλλη, αν είσαι φίλαθλος δε γίνεται να μη πας στο γήπεδο. Κι αν είσαι φίλαθλος του Παναθηναϊκού δε γίνεται να μη πας (και) στο ΟΑΚΑ.
Δεν είναι απλώς πως μισή χρονιά κανονικού Παναθηναϊκού έχει καταστήσει μακρινή ανάμνηση τις προηγούμενες τρεις, που, όσο σκληρές κι αν ήταν, δεν πρέπει να τις ξεχάσει κανείς, οφείλει να τις θυμάται ως παράδειγμα προς αποφυγή και μέτρο εκτίμησης του “σήμερα”. Πλέον πρόκειται για μία εμπειρία που οφείλεις να κάνεις στον εαυτό σου τη χάρη να τη ζήσει από κοντά έστω μία φορά, ιδίως τώρα που ο Παναθηναϊκός είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα στην Ευρωλίγκα.
- Θα γουρλώσεις τα μάτια στο step-back τρίποντο του Κέντρικ Ναν ή στην ασίστ του Κώστα Σλούκα.
- Θα γραπώσεις τον άγνωστο δίπλα σου καθώς πετάγεσαι από τη θέση σου στο κάρφωμα του Ματίας Λεσόρ.
- Θα μυρίσεις τον ιδρώτα του Τζέριαν Γκραντ και του Ντίνου Μήτογλου.
- Θα γευτείς τη νίκη παρέα με 18.000 κόσμου.
- Θα ακούσεις τη φωνή σου να χάνεται στις φωνές των υπολοίπων στους πανηγυρισμούς με τους παίκτες στο τέλος.
Κι όταν θα έχουν διεγερθεί όλες σου οι αισθήσεις, θα καταλήξεις να έχεις χάσει και την αίσθηση του χρόνου. Το παιχνίδι θα έχει τελειώσει, αλλά θα είσαι ακόμα στη θέση του. Μέχρι πρότινος βιαζόσουν να φύγεις από το ΟΑΚΑ ακόμη και πολύ πριν την κόρνα της λήξης, τώρα δε θες να φύγεις και βιάζεσαι να επιστρέψεις εκεί.
Κι αν οι καιροί ή/κι απόσταση δε σου επιτρέπουν να δώσεις το “παρών”, συνέχισε να το ζεις το από μακριά όπως τόσοι και τόσοι. Άλλωστε, και το ΟΑΚΑ φαντάζει ξανά μικρό για να χωρέσουν όλοι.
ΥΓ. Από αρχές Σεπτεμβρίου τα έχω γράψει.
ΥΓ2. Ο Μάικ Τζέιμς κι ο κάθε “Μάικ Τζέιμς” έχει δίκιο να διαμαρτύρεται για τις κακές διαιτησίες στην Ευρωλίγκα. Χωρίς “αλλά”.
ΥΓ3. Μετά από το Ντουμπάι μακάρι να μπει κι η Αμερική (ή Ήπειρος, όχι οι Ηνωμένες Πολιτείες) στην Ευρωλίγκα και να γράφει τα εκεί παιχνίδια όποιος έχει πρωινή βάρδια.
Διαβάστε ακόμη: