Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
“Δεν είναι must-win παιχνίδι για εμάς”. Θα μπορούσε να το είχε πει ο προπονητής της Ρεάλ, Τσους Ματέο, και δε θα μπορούσε να του πει κανείς το παραμικρό. Το είπε ο Εργκίν Αταμάν. Αν δεν είχε προηγηθεί η ατάκα του πως “το Κύπελλο Ελλάδας είναι τρίτος στόχος του Παναθηναϊκού“ κι αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε ηττηθεί από τον Ολυμπιακό (69-58) στον τελικό στο Ηράκλειο, ίσως αυτή η νέα του αλήθεια να μην είχε παρεξηγηθεί εξίσου.
Θα χανόταν ο Παναθηναϊκός αν έχανε από την πρωτοπόρο Ρεάλ στη Μαδρίτη, όπου ήταν αήττητη; Όχι. Ακριβώς επειδή, όμως, είχε προηγηθεί η πρώτη ατάκα κι ο χαμένος τίτλος στο “Δύο Αοράκια”, όλοι, και παρεξήγησαν ξανά τον 58χρονο Τούρκο προπονητή, κι άρχισαν να βγάζουν σενάρια εν όψει playoffs με ήττα του Παναθηναϊκού στο WiZink Center.
Και να που ο Παναθηναϊκός (τους) τα έφερε ανάποδα (86-97). Τόσο ανάποδα, όμως, όσο το ανάποδο θαυμαστικό στην έναρξη επιφωνηματικών προτάσεων εις την ισπανική γλώσσα.
Έτσι συνεχίζει ως είχε στην τρίτη θέση και σε θέση ισχύος για το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs, έχοντας μπροστά το παιχνίδι με την ουραγό Βιλερμπάν στο ΟΑΚΑ και μετά μία σειρά όσο πιο απαιτητικών γίνεται.
- 🏟️ Βιλερμπάν 8/3
- 🚌 Ολυμπιακός 14/3
- ✈️ Ερυθρός Αστέρας 20/3
- 🏟️ Μπαρτσελόνα 22/3
- ✈️ Βίρτους Μπολόνια 29/3
- ✈️ Μπάγερν Μονάχου 5/4
- 🏟️ Άλμπα Βερολίνου 11/4
Το rotation που άνοιξε τόσο όσο
“Η απώλεια ενός τίτλους φέρνει εσωστρέφεια, φέρνει δεύτερες σκέψεις. Θέλω να πω, δηλαδή, ο κόουτς έψαξε λίγο παραπάνω στον πάγκο του”, είπε ο Κώστας Σλούκας στην τηλεόραση της Nova και στη στατιστική αναγράφεται χρόνο συμμετοχής για 8+1 παίκτες (“DNP” για τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, τον Δημήτρη Μωραΐτη και τον Λευτέρη Μαντζούκα), όπου “+1” ο Όλεκ Μπαλτσερόφσκι, που μπήκε στο 1′, βγήκε στο 7′ και δε ξαναμπήκε ποτέ. Οι υπόλοιποι οχτώ έπαιξαν από 17:46 (ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ) μέχρι 33:24 (ο Κέντρικ Ναν, που αποβλήθηκε με 5φ. στο 37′).
Σε σχεδόν τόσους άνοιγε το rotation και στα προηγούμενα παιχνίδια, αλλά με τη διαφορά πως ο χρόνος μοιράστηκε διαφορετικά αυτή τη φορά κι έτσι ο Παναθηναϊκός πήρε περισσότερα από περισσότερους, ιδίως από τον Ιωάννη Παπαπέτρου και τον Χουάνστο Ερνανγκόμεθ, ο οποίος αδικείται από το blooper με το αυτοκαλάθι στην τρίτη περίοδο.
Όλα αυτά τη στιγμή που ο παίκτης-κλειδί του Παναθηναϊκού τις περισσότερες φορές, ο Τζέριαν Γκραντ, κατέγραψε το δεύτερο χαμηλότερο χρόνο συμμετοχής σε 27/27 παιχνίδια. Όλως τυχαίως το season-low κρατά από το παιχνίδι με τη Ρεάλ Μαδρίτης (78-90) στο ΟΑΚΑ.
Όλα αυτά τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε χωρίς τον Λούκα Βιλντόζα κι ας μην είναι ο Λούκα Βιλντόζα που ξέρουμε, αλλά και χωρίς τον Κώστα Αντετοκούνμπο κι ας μην είναι ο… αδερφός του (ο Γιάννης. Duh…).
Super Marius
“Περιττό” να αναφερθώ στην career-high εμφάνιση του Ματίας Λεσόρ, στην ηγετική του Κώστα Σλούκα και στην… εξευρωπαϊσμένη του Κέντρικ Ναν, ωστόσο, θα αναφερθώ στον παίκτη που έχω συμπάθεια από την περασμένη χρονιά κιόλας.
Ο Μάριους Γκριγκόνις επέστρεψε “άρον-άρον” στο παρκέ στο 37′, ενώ είχε καθίσει στον πάγκο ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν, στη θέση του Κέντρικ Ναν που μόλις είχε αποβληθεί με 5φ., ευστόχησε σε 2/2 ελεύθερες βολές για το 76-85 (37′), σε τρίποντο για το 80-88 (38′), έδωσε την ασίστ στον Ματίας Λεσόρ για το 80-90 (39′), ευστόχησε ξανά σε τρίποντο για το 83-95 (40′) κι adiós μετά.
Το τέλειο βράδυ
Το γεγονός, πάντως, πως ο Παναθηναϊκός άλωσε το WiZink Center, η πρώτη ομάδα που το κατάφερε την τρέχουσα χρονιά και για πρώτη φορά από τις 21/3/13 όταν ακόμα ονομαζόταν “Palacio de Deportes de la Comunidad de Madrid”, δε σημαίνει πως ντε και καλά θα τα ξαναπεί με τη Ρεάλ στον τελικό, όπως έχει προβλέψει ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, αλλά κι όπως ανανέωσε το ραντεβού ο Εργκίν Αταμάν.
Δε γίνεται να σουτάρει κάθε φορά με 61,4% από το δίποντο (27/44), με 43,5% από το τρίποντο (10/23) και με 100% από τη γραμμή των ελεύθερων βολών (13/13), να έχει και +12 ασίστ (22) από ό,τι λάθη (10) μεταξύ τόσων άλλων. Από την άλλη, γίνεται να παίζει κάθε φορά με την ίδια αυτοπεποίθηση, όπως επιβάλλει η χρονική στιγμή, ώστε να μπορεί να κάνει τέτοιες εμφανίσεις και τέτοιες νίκες που δίνουν τέτοια χαρά στον κόσμο της ομάδας.
Και να μη γίνεται το ανάποδο.
ΥΓ. Έχω πεθάνει στα γέλια με τον Τζο Αρλάουκας (Ρεάλ Μαδρίτης 1993-98, ΑΕΚ 1998-99 κι Άρης 1999-2000 μεταξύ άλλων) στην περιγραφή του για χάρη της EuroLeague TV, που πέθαινε στα γέλια στα poster καρφώματα του Ματίας Λεσόρ, σαν μη μπορούσε να πιστέψει σε αυτά που έβλεπε.
Διαβάστε ακόμη: