Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Η οποία Άλμπα, συγγνώμη στη γερμανική ομάδα, δεν έχω καταλάβει τι ρόλο βαράει. A-licensed ομάδα φιλοδοξεί να γίνει, τι κάνει για να τη διεκδικήσει εκτός από το να υπάρχει, τι περιμένει για να γίνει επιτέλους ανταγωνιστική; Τις υπόλοιπες ομάδες να πέσουν στο επίπεδό της περιμένει; Γιατί, μη νομίζετε, αυτό ανάγκασε τον Παναθηναϊκό να κάνει στην επιστροφή στην Uber Arena, όπου κατέκτησε το (πέμπτο και το) έβδομο τρόπαιο Ευρωλίγκας στην ιστορία του.
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε όσο χρειαζόταν για να κερδίσει τέτοια αντίπαλο, τέτοια εποχή στην Ευρωλίγκα. Η υποθετική ερώτηση του τι θα γινόταν αν αντίπαλος ήταν καμιά πιο σοβαρή ομάδα απαντάται με την υπόθεση πως πιο σοβαρός θα ήταν κι ο Παναθηναϊκός.
Ήταν αυτά τα παιχνίδια που, όπως λένε, δέκα ημέρες να έπαιζαν “γκολ” η Άλμπα δε θα έβαζε ή, για να λέμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, “γκολ” ο Παναθηναϊκός δε θα έτρωγε.
Ναι μεν έδωσε δικαιώματα από το +14, αλλά φαινόταν πως η νίκη δε θα χανόταν με κανένα τρόπο. Το ελάχιστο επίπεδο συγκέντρωσης ανά τακτά διαστήματα ήταν αρκετό για να ξεφεύγει κάθε φορά στο σκορ.
Δεν είναι ανάλυση για σεμινάριο αυτή, ωστόσο, την ίδια αίσθηση είχαμε όλοι.
Μέχρι κι άνετη νίκη μπορεί να πει κανείς.
Τι έχει να κρατά ο Παναθηναϊκός πέραν της νίκης, έστω επί της πιθανότατα χειρότερης ξανά ομάδας στη διοργάνωση;
- Την πρώτη επίσημη παρουσία του μέχρι πρότινος τραυματία Λορένζο Μπράουν στα πράσινα, ας βαθμολόγησε με “Β” με τον εαυτό του.
- Τις συνεργασίες Κώστα Σλούκα & Ομέρ Γιουρτσεβέν.
- Τις πρωτοβουλίες του Τσεντί Οσμάν, που ανεβοκατέβαινε θέσεις στο παρκέ, επίσης στη δική του πρώτη επίσημη παρουσία στα πράσινα και πρώτη στην Ευρωλίγκα από το 2017.
- Την απόδοση του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ (και) στην επίθεση.
- Την αναλογία 21 ασίστ/4 λάθη.
Και συνεχίζει…