Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Η οποία θέση μπορεί να γίνει δεύτερη, αν η Παρί νικήσει τη Φενέρμπαχτσε (3/3, 21:30) στην adidas Arena και ξεχρεώσουν επιτέλους το παιχνίδι για τη 17η αγωνιστική. Τότε κι οι τρεις τους θα είναι στο 17-10, έχοντας τον Παναθηναϊκό να ηγείται της ισοβαθμίας λόγω +-, αφού δεν έχουν παίξει ακόμα όλα τα μεταξύ τους παιχνίδια (2-1 ο Παναθηναϊκός, 2-0 η Παρί και 0-3 η Φενέρμπαχτσε σε αυτή την περίπτωση).
Σταθερά στην πρώτη παραμένει ο Ολυμπιακός (20-7), ενώ οι θέσεις 5-7 είναι με ομάδες με το ίδιο ρεκόρ (Μονακό, Ερυθρός Αστέρας & Μπάγερν Μονάχου στο 16-11).
Δε μου αρέσει καθόλου που η κανονική περίοδος πλησιάζει στην ολοκλήρωσή της -άλλες εφτά αγωνιστικές ακόμα- κι οι πολλαπλές ισοβαθμίες αυξάνονται αντί να μειώνονται.
Αλλά ας κρατήσει γερά ο Παναθηναϊκός τη θέση του στην πρώτη τετράδα, ας προκριθεί στα playoffs με πλεονέκτημα έδρας και ραντεβού στο ΟΑΚΑ τότε.
Τα επόμενα δύο παιχνίδια στην Ευρωλίγκα θα δείξουν τι και πώς για τη συνέχεια:
Ρεάλ Μαδρίτης 6/3
Ολυμπιακός 14/3
Θα ακολουθήσουν άλλα δύο θεωρητικά εύκολα…
…αν κι η Μακάμπι Τελ Αβίβ απέδειξε (94-76 επί της Φενέρμπαχτσε) πως, μη έχοντας να διεκδικήσει κάτι στην κατάταξη, της αρέσει ο ρόλος της ρυθμίστριας για τα playoffs και το Play-In Showdown. Για την Άλμπα Βερολίνου ούτε λόγος.
Κάτι τέτοια παιχνίδια όπως αυτό με την “ομάδα του λαού” είναι που φοβάμαι περισσότερο. Πάρτε παράδειγμα ό,τι έγινε με τη Βιλερμπάν (93-96).
Ακόμη κι αν το αποτέλεσμα στο Astroballe ήταν διαφορετικό, η γαλλική ομάδα θα ήταν τουλάχιστον -λόγω και των ισοβαθμιών- δύο νίκες μακριά από τη δέκατη προνομιούχο θέση. Το γόητρο και το γεγονός πως στην ουσία δεν έχει σχεδόν τίποτα να χάσει ήταν που την έκανε τόσο επικίνδυνη. Αυτά κι ο… Παναθηναϊκός όσο δεν ήταν συγκεντρωμένος και σπαταλούσε ξανά και ξανά διψήφιες διαφορές μέχρι και τους 17 πόντους στο πρώτο ημίχρονο (16-33 στο 12′) και τους 15 στο δεύτερο (52-67 στο 26′, 54-69 στο 27′).
Αφήστε που το παιχνίδι διεξήχθη στο Astroballe (5.500θ.) της ούτε μισής χωρητικότητας σε σχέση με την LDLC Arena (12.500θ.) κι είναι πάντα πιο δύσκολα για κάθε αντίπαλο. Στο μεταξύ, 4-0 μετρούσε η Βιλερμπάν στο Astroballe μέχρι να το επισκεφτεί ο Παναθηναϊκός.
Έκανα κάποια στιγμή τον παραλληλισμό με τη Μπάγερν Μονάχου και το SAP Garden, όταν η γερμανική ομάδα μετρούσε 8-0 πριν από το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος ό,τι είχε αποκτήσει τον Ουένιεν Γκέιμπριελ και θα έπρεπε να πάρει αμέσως πράγματα από αυτόν στη θέση “5”. Τώρα ήταν ο Τίμπορ Πλάις αυτός με τις ελάχιστες προπονήσεις στα πράσινα και το ντεμπούτο. Ο 35χρονος Γερμανός σέντερ δεν ήταν τόσο επιδραστικός όσο ο 28χρονος Νοτιοσουδανός τότε (6π. με 3/3δίπ., 0/4β., 8ρ., 2κλ., 5κοψ. σε 29:45), έδωσε, όμως, πράγματα (4π. με 2/4δίπ., 0/3τρίπ., 1ρ., 2ασ., 1κλ., 1λ. σε 13:49), αν και τα περισσότερα στην άμυνα δεν είναι από αυτά που μπορούν να καταγραφούν από τη στατιστική υπηρεσία.
Όπως και να έχει, τέτοια εποχή τα παιχνίδια που φτάνουν να κριθούν στο τέλος θα τα κρίνουν οι μεγάλοι παίκτες. Ο Κέντρικ Ναν σκόραρε 7 πόντους στα τελευταία 2:10 (82-88 και μετά) κι ο Κώστας Σλούκας άλλους 6 στα τελευταία 3:45 (81-83 και μετά), δηλαδή τους 13 από τους τελευταίους του Παναθηναϊκού. Ο Ντίνος Μήτογλου σκόραρε τους υπόλοιπους με δεύτερη προσπάθεια στα 1:36 (85-90), που θα ήταν +1 αν δεν είχε αστοχήσει στη συμπληρωματική ελεύθερη βολή.
Το θέμα είναι να μη φτάσει μέχρι εκεί το πράγμα.
Η συνέχεια με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ, όπου το επίπεδο συγκέντρωσης ακόμη και -λέμε τώρα- σε διαφορές 15-17 πόντων όπως επί της Βιλερμπάν στο Astroballe θα παραμένει υψηλό, Ρεάλ Μαδρίτης αφού. Τις “Βιλερμπάν” φοβάμαι…
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
ΥΓ. Ο μόνος λόγος που ό,τι γράφω τώρα είναι σε υστερόγραφο είναι γιατί δεν είχα πώς να το χωρέσω στην κουβέντα. Δε θα έπρεπε να είναι καν υστερόγραφο, ίσα-ίσα θα έπρεπε να είχα αρχίσει με αυτό, αλλά μετά δε θα είχα πώς να μεταπηδήσω στα αθλητικά, όχι πως έγραψα και κάνα blog για βραβείο. Συνήθως είμαι καλός σε αυτά, αλλά το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να σκεφτώ να γράψω εξυπνάδα.
Δεν είμαι φαν των διαδηλώσεων και των πορειών. Είμαι τόσο κυνικά προγραμματισμένος που τα απορρίπτω όλα με το επιχείρημα πως είναι κενά, αφού κανείς δεν κέρδισε έτσι τίποτε από όλα όσα βγήκε για να φωνάξει, να διαμαρτυθεί για να διεκδικήσει το δίκιο του.
Δεν ιδρώνει το αυτί των πολιτικών, εδώ καλά-καλά δεν ιδρώνουν όταν ανοίγουν το στόμα τους και λένε πράγματα που σε κάνουν να θες να μπεις μέσα στην τηλεόραση. Και θα έπρεπε να ιδρώνουν, με κρύο ιδρώτα.
Παρόλα αυτά, ό,τι γίνεται από την αποφράδα 28η Φεβρουαρίου 2023 δε γίνεται να μην έχει αγγίξει και τον πιο αναίσθητο, να μην έχει εξοργίσει και τον πιο ήρεμο. Και σίγουρα δεν πρέπει να περάσει έτσι.
Το πρωί της Παρασκευής 28/2/25, ανήμερα τη δεύτερης μαύρης επετείου από το έγκλημα στα Τέμπη, ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα πως έπρεπε να διαδηλώσω επιτέλους κι εγώ, να κάνω κι εγώ την “πορεία” μου μέχρι το Σύνταγμα ή έστω μέχρι όπου μπόρεσα να προσεγγίσω τις εκαντοντάδες χιλιάδες κόσμου που βγήκαν στους δρόμους για να γίνουν η φωνή των 57 ψυχών που χάθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Αν δεν το είχα κάνει θα αισθανόμουν κενός, πιο κενός κι από όσο θεωρώ τις διαδηλώσεις και τις πορείες.
Πιο κενός κι από το “μέσα” των καρεκλοκένταυρων.
Ειλικρινά απορώ, οικογένειες, παιδιά δεν έχουν αυτοί; Όταν κάνουν όσα κάνουν, όταν λένε όσα λένε και γυρίζουν σπίτι τι κάνουν; Πάνε και κλειδώνονται στο γραφείο τους για να μη βλέπουν και κυρίως να μη τους βλέπει κανένας και μετά για ύπνο; Δεν κοιτούν τους δικούς τους ανθρώπους στα μάτια; Και πώς μπορούν και κοιμούνται;
Τρέμω στην ιδέα πως γυρίζουν σπίτι κι αρχίζουν τα high five μεταξύ τους.
Αλλά ορίστε κι άλλο ένα high five από εμένα, απλώς με ανοιχτά τα δάχτυλα. Όρσε!
Είναι να μη κατέβει αυτό το χέρι σε κάνα κεφάλι…
ΥΓ2. Μπράβο σε όλους όσοι παίκτες και προπονητές μίλησαν με οποιοδήποτε τρόπο για το συγκεκριμένο θέμα, με συναίσθημα, χωρίς ξύλινη γλώσσα, ως άνθρωποι, βρε παιδί μου!