Αποστολή στο Τορίνο, Νίκος Βαρλάς / varlas@eurohoops.net
Από το 2009 κι έπειτα η εθνική ομάδα έχει κερδίσει ελάχιστα κρίσιμα παιχνίδια, είναι η αλήθεια. Μπορώ να θυμηθώ το ματς που έδινε πρόκριση στο Προ – Ολυμπιακό τουρνουά της Βενεζουέλας, στο Ευρωμπάσκετ του 2011 απέναντι στους Σέρβους.
Ματς κατάταξης και εκτός ζώνης μεταλλίων, θα πείτε. Έκρινε, όμως, ένα στόχο και άφηνε “ζωντανό” το όνειρο της παρουσίας σε τρίτη διαδοχική Ολυμπιάδα, στο Λονδίνο. Βέβαια, μετά ήρθε η σφαλιάρα από τη Νιγηρία.
Ένα ακόμα ήταν το πρώτο νοκ – άουτ στο περσινό Ευρωμπάσκετ στο Λιλ, με αντίπαλο το Βέλγιο. Μετά ήρθε η ήττα από την Ισπανία. Τώρα, από την μετριότατη και επίσης με προβλήματα, ελλείψεις και πολλές σερί αποτυχίες στη πλάτη της, Κροατία.
Σε ένα ματς που σε πολλά πράγματα έμοιαζε με εκείνο απέναντι στην Ισπανία, πέρυσι. Κυρίως στην καλή τρίτη περίοδο και στο τραγικό επιθετικά φίνις. Βέβαια οι Ισπανοί είχαν Πάου Γκασόλ.
Οι Κροάτες την γνωστή τους αστάθεια, την ανασφάλειά τους, ελάχιστα γκαρντ επιπέδου και 3-4 πραγματικά καλούς παίκτες. Αυτοί τράβηξαν το κάρο και με μπροστάρη τον Σάριτς και τον Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς όταν έσφιξαν τα γάλατα, μας κέρασαν μια ακόμα πίκρα.
Δεν θέλω και δεν υπάρχει λόγος να μπω σε διαδικασία ατομικής κριτικής για κάθε παίκτη. Για αυτή την εθνική των 6 πρωτοεμφανιζόμενων σε μεγάλη διοργάνωση παικτών, του Μπουρούση που πιθανότατα έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι με το εθνόσημο στο στήθος, του Γιάννη Αντετοκούνμπο, που σε αυτό το παιχνίδι πήρε ένα σκληρό μάθημα.
Όταν έχεις δύο καθαρόαιμα γκαρντ (Καλάθης, Μάντζαρης) και στο πρώτο νοκ – άουτ αγώνα έχουν παρέα 6 πόντους με 2/12 σουτ, 4 ασίστ και 3 λάθη, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.
Όταν τα δύο μεγάλα σου όπλα στην επίθεση μένουν σε μονοψήφιο αριθμό πόντων (Μπουρούσης, Αντετοκούνμπο) και ο Γιάννης τελειώνει με 3/14 σουτ και 6 λάθη, η ήττα μάλλον μοιάζει με μοιραίο, αλλά συνάμα φυσικό επακόλουθο.
Η Ελλάδα ηττήθηκε από ένα αντίπαλο που είχε 10 ασίστ στα πρώτα 10 λεπτά και 2 στα επόμενα 30!!!
Η Ελλάδα που πριν 10 χρόνια είχε πυραυλοκίνητη περιφέρεια, σε αυτό το τουρνουά ήταν μια ομάδα με τρομερό έλλειμμα στην δημιουργία και με αναχρονιστικό μπάσκετ σε οποιαδήποτε κατάσταση επίθεσης, πέρα από το τρανζίσιον.
Στο 5 εναντίον 5 είμασταν κουραστικοί, προβλέψιμοι, αργοί, χωρίς φαντασία, χωρίς κίνηση μακριά από την μπάλα και οι μόνες οψιόν που φαινόταν να υπάρχουν είναι το ποστ απ του Μπουρούση και τα Isolation του Γιάννη. Τα οποία δεν δούλεψαν, δεν βγήκαν στο ματς με την Κροατία.
Ας μην μείνουμε περισσότερο σε αυτή την ήττα, στον νέο αποκλεισμό, στην νέα στενοχώρια. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και να κερδίζαμε την Κροατία, θα περνούσαμε στο Ρίο; Ακόμα κι αν γινόταν μια υπέρβαση που δεν φαίνεται να αξίζαμε, στους Ολυμπιακούς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;
Αυτό που “καίει” είναι το μέλλον
Η αυτογνωσία σώζει και “γεννάει” ευκαιρίες και νέες επιτυχίες. Όπως και η αυτοκριτική… Με την διαφαινόμενη αποχώρηση του Μπουρούση κλείνει οριστικά και αμετάκλητα ένας μεγάλος κύκλος.
Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή στην οποία πρέπει να δημιουργηθεί μια μίξη ανάλογη με αυτή που είχε δρομολογηθεί το 2003 και το 2004, με ευεργετικά αποτελέσματα.
Είμαστε τυχεροί που έχουμε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όσοι δεν το έχουν καταλάβει, θα το συνειδητοποιήσουν στο μέλλον. Ναι δεν έπαιξε καλά, ναι έκανε λάθη, ναι ήταν άστοχος, ναι έχει μπόλικο μερίδιο σε αυτή την ήττα. Ε, και;
ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!
Ποιος έγινε ηγέτης και “κατέκτησε” τον κόσμο χωρίς να φάει σφαλιάρες, χωρίς να κάνει λάθη, χωρίς να αποτύχει;
Μήπως ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς που το 2003 μετά το Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας γινόταν λόγος ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ αν αξίζει να παίζει στην εθνική;
Για να έρθουν τα χρόνια 2005-8, που η εθνική ήταν μέσα στις 3 καλύτερες ομάδες στο κόσμο και ο Παπαλουκάς ο ξεκάθαρος ηγέτης της.
Μήπως ο Λεμπρόν Τζέιμς;
Τις καλύτερες ατάκες με το βγαλμένο μέσα από τη ζωή νόημα πως αν δεν αποτύχεις σκληρά, δεν περνάς την κατάλληλη διαδικασία για να πετύχεις και να γράψεις ιστορία, τις έχει πει ο Μάικλ Τζόρνταν.
Ο Γιάννης ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να περάσει από αυτή την διαδικασία, να “φάει τα μούτρα” του, να πονέσει, να πεισμώσει και θα έρθει αργά ή γρήγορα η ώρα που θα πετύχει σπουδαία πράγματα με την Ελλάδα.
Η βάση υπάρχει.
Ο Πρίντεζης, ο Καλάθης, ο Σλούκας, ο Μάντζαρης, ο Περπέρογλου, ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου, ο Κουφός και ΟΣΑ παιδιά πρωτοεμφανίστηκαν φέτος στη μεγάλη σκηνή, μπολιάστηκαν, ένιωσαν τι εστί να φοράς την φανέλα της εθνικής και έζησαν ήδη την πρώτη πίκρα τους. Από πίσω έρχονται κι άλλοι.
Τι δεν υπάρχει, δεν είναι ξεκάθαρο και αν δεν αποσαφηνιστεί δεν θα πάμε πουθενά;
Μια ξεκάθαρη, νέα, ταυτότητα.
Το μπάσκετ δεν αλλάζει, ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΑΛΛΑΞΕΙ.
Η επίσημη αγαπημένη έχει ήδη αργήσει να προσαρμοστεί, αλλά διαθέτει την πρώτη ύλη για να το κάνει και να πετύχει. ΟΧΙ, όμως, χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα.
Από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, μέχρι τον προπονητή και τον τελευταίο “τροχό της αμάξης”.
Πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, να χρησιμοποιήσουμε τα παιδιά με το υψηλό μπασκετικό IQ και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να πάμε σε πιο γρήγορο και σύγχρονο μπάσκετ. Να επενδύσουμε στην αθλητικότητα, στην ταχύτητα, στην έκρηξη στο πιο μοντέρνο μπάσκετ.
Προσωπικά δεν έχω βαρεθεί να βλέπω την εθνική να χάνει – σέβομαι τους κανόνες του αθλητισμού και ξέρω πως υπάρχουν και τέτοιες περίοδοι σερί αποτυχιών – έχω βαρεθεί να βλέπω την εθνική να μην… βλέπεται επιθετικά στο 5 Vs 5!
Τα δύο καλοκαίρια που κατακτήσαμε την πρώτη θέση στην Ευρώπη και την δεύτερη στο κόσμο, παιζόταν ΑΛΛΟ ΜΠΑΣΚΕΤ. Πρέπει να ξεπεράσουμε επιτέλους αυτές τις εικόνες και ερεθίσματα να πάψουμε να αναπολούμε το παρελθόν και να χτίσουμε το καινούριο με συνειδητοποιημένες αποφάσεις.
Η Εθνική πρέπει να αλλάξει μυαλά και ταυτότητα και αυτό πρέπει να ξεκινήσει από το μεγάλο κεφάλι, τον Βασιλακόπουλο.
Ναι, ο Κατσικάρης φέρει φυσικά την μεγαλύτερη ευθύνη. Είναι ο προπονητής και τρία συνεχόμενα καλοκαίρια η ιστορία γράφει μόνο αποτυχίες. Σύμφωνοι. Η λογική λέει ότι έχει κλείσει τον κύκλο του.
Δεν είναι μόνο μπασκετικό το θέμα πια. Είναι πνευματικό, ζήτημα ψυχολογίας και αύρας. Σίγουρα το νιώθει και ο ίδιος πως ο κύκλος πρέπει να κλείσει γιατί είναι έξυπνος άνθρωπος.
Πρέπει, όμως, να σταματήσει η ομοσπονδία και ο “αυτοκράτοράς” της να κρύβονται στις αποτυχίες πίσω από προπονητές που τους χρησιμοποιούν επικοινωνιακά ως Δούρειους Ίππους.
Ο Γιαννάκης που είναι ο πιο πετυχημένος προπονητής στην ιστορία της εθνικής, δεν εκτιμήθηκε και δεν τιμήθηκε ποτέ όπως του έπρεπε. Ο Ζούρος πετάχτηκε “στα σκουπίδια των αχρήστων” μετά το πατατράκ της Βενεζουέλας και η εθνική δεν ήθελε καν να σεβαστεί το συμβόλαιό της.
Τα ίδια και με τον Τρινκιέρι που είναι εξαιρετικός προπονητής και εδώ τον ξεφτιλίσαμε, όπως… ξεφτιλίζουμε τα πάντα.
Ο Βασιλακόπουλος στην επίσημη παρουσίασή του τσαντίστηκε με τους δημοσιογράφους που… τόλμησαν να ρωτήσουν το προφανές – για την απειρία του τότε, στο τοπ επίπεδο – και μετά την αποτυχία στο Ευρωμπάσκετ του 2013, ο Τρινκιέρι τον έψαχνε σχεδόν δύο χρόνια, για να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση με το συμβόλαιο και με τα χρωστούμενα.
Ο Κατσικάρης είδε το συμβόλαιό του να εκπνέει πέρυσι και παρέμεινε στην εθνική και φέτος χωρίς συμβόλαιο. Σας μοιάζουν όλα αυτά με σοβαρή και υγιή κατάσταση;
Για να μην ανοίξουμε τώρα το θέμα για τα σχόλια και τις αντιδράσεις του Γιώργου Βασιλακόπουλου απέναντι σε “ιερά τέρατα” που έχουν προσφέρει και την ψυχή τους στην εθνική ομάδα.
Από τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, μέχρι τον Παπαλουκά και τον Σπανούλη… Ας το αφήσουμε αυτό καλύτερα.
Στην ομοσπονδία πρέπει να σοβαρευτούν, να βάλουν στην άκρη την τεράστια ματαιοδοξία, τον εγωισμό τους και το βόλεμά τους στην καρέκλα και να ποντάρουν επιτέλους σε νεότερους ανθρώπους. Με πιο φρέσκες ιδέες, με προσωπικότητες που έχουν περάσει από την εθνική ως παίκτες, πονάνε την ομάδα, έχουν την τεχνογνωσία και τον σεβασμό των άλλων.
Δηλαδή η Λιθουανία, η Σερβία, εσχάτως η Κροατία και τόσοι άλλοι που το κάνουν είναι βλάκες; Έλεος, όλα κάποτε έχουν ένα τέλος ή τέλος πάντων, μια εξέλιξη, ένα εκσυγχρονισμό.
Από ΕΚΕΙ πρέπει να ξεκινήσει η αλλαγή. Μετά, να ακολουθήσει μια σωστή επιλογή με ένα πολύ ισχυρό και πολυσυλλεκτικό τεχνικό τιμ, πλαισιωμένο από ανθρώπους που ΕΜΠΝΕΟΥΝ και αποτελούν αρμονικούς συνδετικούς κρίκους μεταξύ διοίκησης και παικτών.
Όπως ήταν ο Γιώργος Κολοκυθάς.
Μετά θα έρθει από μόνος του, αβίαστα και ο… μπασκετικός εκσυγχρονισμός και θα ζήσουμε ξανά όμορφες στιγμές.
Που θα τις εκτιμήσουμε μετά από τόσο… πόνο και αποτυχίες.
Τώρα είναι – ακόμα – σκοτάδι. Η αυγή θα έρθει. Αλλά θέλει, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, νέα ταυτότητα.
Μεγαλοψυχία, τόπο στα νιάτα (και διοικητικά και αγωνιστικά) και σοβαρότητα…