Tου Λευτέρη Μούτη/ moutis@eurohoops.net
Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το 18ο Κύπελλο της ιστορίας του και τον 60ο συνολικά τίτλο του και μάλιστα στην έδρα του έτερου φιναλίστ, του Αρη. Ασχολήθηκε κανείς με το βραβείο MVP του Φελντέιν, με την αποτελεσματικότητα του Καββαδά κοντά στο καλάθι, με τους τίτλους του Φώτση και με την πρώτη κούπα του Καλάθη ως αρχηγού;
Κανείς δεν νοιάζεται…
Ο Τσάβι Πασκουάλ έζησε πρώτη φορά από κοντά τι σημαίνει τελικός Κυπέλλου Ελλάδας. Η εικόνα του να κοιτάει με απορία τα γεγονότα, προκαλεί μόνο θλίψη. Η δήλωση του μάλιστα μετά τον αγώνα: “Δέκα άτομα μου είπαν καλώς ήρθες στην Ελλάδα“, δείχνει ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο… Η χρονική συγκυρία μάλιστα να διεξάγεται ο τελικός Κυπέλλου παράλληλα, με τα Φάιναλ Ειτ σε όλη την Ευρώπη προκαλεί εδώ και χρόνια απογοήτευση σε όσους αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει έξω από το Ελλαδιστάν.
Ποιος νοιάζεται;
Το συνδρομητικό κανάλι που έχει τα δικαιώματα του Κυπέλλου αναγκαζόταν να μεταδίδει για μια ώρα ρεπορτάζ ταξιθεσίας, επιθετικές δηλώσεις και καθόλου μπάσκετ. Οι χορηγοί άραγε πλήρωσαν για να μεταδοθούν τα διαφημιστικά τους μηνύματα εν μέσω διαβουλεύσεων για το αν οι 1.100 οπαδοί, είναι τελικά 1.500; Ποιο παιδάκι είδε τη… γιορτή του μπάσκετ και πήρε μετά μια μπάλα για να παίξει μπάσκετ; Ούτε ένα! Πόσα παιδάκια θα το έκαναν αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες βλέποντας All-Star Game, στην Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Τουρκία βλέποντας Φάιναλ Ειτ; Μάλλον περισσότερα…
Κανείς δεν νοιάζεται…
Το παιχνίδι άργησε να ξεκινήσει μια ολόκληρη ώρα μέχρι να αποφασίσουν όλοι οι… ταξιθέτες/παράγοντες/διαιτητές/κομισάριοι/αστυνομικοί ότι “τηρήθηκαν να συμφωνηθέντα”. Ολοι όσοι πήγαν στο Nick Galis Hall, περίμεναν πότε θα μετακινηθούν οι υπεράριθμοι για να δουν τον αγώνα, για τον οποίο πλήρωσαν και… ακριβούτσικο εισιτήριο (30 ευρώ για την Ελλάδα του 2017 δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο ποσό). Ισως στην τιμή να συμπεριλαμβάνονταν και απόλαυση… μιας ώρας έξτρα προθέρμανσης από τους παίκτες.
Ποιος νοιάζεται;
Πριν τον τελικό, κατά τη διάρκεια του, αλλά και μετά δεν ήταν πρωταγωνιστές οι παίκτες και οι προπονητές, αλλά οι παράγοντες με ουκ ολίγες “δηλητηριώδεις” δηλώσεις εκατέρωθεν. Οπως συμβαίνει πολύ συχνά και με κάθε πιθανή και απίθανη αφορμή στα ντέρμπι “αιωνίων”. Γιατί δεν σταματάει όλο αυτό; Γιατί οι παίκτες δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για να σταματήσει το θέατρο του παραλόγου και να γίνουν ξανά εκείνοι οι πρωταγωνιστές;
Κανείς δεν νοιάζεται…
Οι τελικοί-ντροπής στο Ελληνικό με “στρατούς” οπαδών και πολεμικό σχέδιο μάχης για την είσοδο και έξοδο τους από το χώρο του γηπέδου έγινε παράδοση, η οποία πλέον εγκαταλείφθηκε εξαιτίας της… κληρωτίδας. Πλέον η ομοσπονδία και όσοι υγειώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι έχουν απομείνει, εύχονται να προκρίνεται στον τελικό τουλάχιστον μια ομάδα χωρίς μεγάλη λαϊκή βάση. Για να επιβεβαιώνεται ο θεσμός των… εκπλήξεων; Οχι, βέβαια. Φυσικά και μόνο για να γλιτώνουμε τις συσκέψεις ασφαλείας, την εύρεση γηπέδων ανά την Ελλάδα που τηρούν τους κανόνες ασφαλείας (ποιούς;), τις μετακινήσεις οπαδών, τις εμπρηστικές δηλώσεις και όλα τα ωραία που συνοδεύουν ένα ματς μεταξύ δυο “μεγάλων” ομάδων. Ποιος θα τα βάλει άλλωστε, με τον υπέροχο (εκάστοτε) λαό;
Ποιος νοιάζεται;
Στην Ελλάδα η τελευταία φορά που διεξήχθη Φάιναλ Φορ (το Φάιναλ Ειτ θα ήταν τεράστια εξέλιξη και δεν υπήρχε ποτέ ούτε σαν σκέψη) ήταν πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Τα επεισόδια και τότε κυριάρχησαν. Τι έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια για να βελτιωθεί η κατάσταση; Κάποιες ελάχιστες πρωτοβουλίες (πχ. διεξαγωγή τελικού αποκλειστικά με μαθητές) “κάηκαν” πριν καν δοκιμαστούν λόγω του κυκεώνα γραφειοκρατίας, ευθυνοφοβίας και παγίωσης μιας καρκινογόνου κατάστασης. Γιατί; Διότι…
Κανείς δεν νοιάζεται…
Το βίντεο με τους οπαδούς να σκαρφαλώνουν και να μπαίνουν λαθραία στο γήπεδο, ενώ θεωρητικά υπήρχε συγκεκριμένος αριθμός επιτρεπόμενων θεατών και αυστηρός έλεγχος για την είσοδο, αντιμετωπίστηκε ως… φυσιολογικό και αναμενόμενο γεγονός, επειδή “και σε άλλους τελικούς έχει γίνει το ίδιο”.
Ποιος νοιάζεται;
Για άλλη μια φορά τηρήθηκε το έθιμο της καταστροφής του γηπέδου από τους οπαδούς αμέσως μετά το φινάλε. Οι οπαδοί του Αρη δεν σεβάστηκαν καν το γεγονός ότι το γήπεδο που κατέστρεψαν είναι το γήπεδο της ομάδας τους. Θα ασχοληθεί κανείς να βρει τους ενόχους μέσω του κλειστού κυκλώματος και να διαπιστώσει ποια καθίσματα καταστράφηκαν ώστε να τιμωρηθούν οι κάτοχοι των αντίστοιχων εισιτηρίων;
Κανείς δεν νοιάζεται…
Η ατμόσφαιρα στο τέλος του αγώνα ήταν αποπνικτική εξαιτίας των δακρυγόνων, των φωτοβολίδων που εκτοξεύονταν και άλλων… φίλαθλων συνηθειών. Η αστυνομία αντέδρασε σε όλα αυτά τα επεισόδια, πετώντας δακρυγόνα ΜΕΣΑ σε κλειστό γήπεδο μπάσκετ! Σε ποια άλλη χώρα διεξάγονται αγώνες του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου σε τέτοιες συνθήκες συστηματικά;
Ποιος νοιάζεται;
Η απονομή μεταλλίων του Αρη έγινε στα… αποδυτήρια του γηπέδου του! Αν δεν είναι αυτό ξεπεσμός και υποβάθμιση του θεσμού, τι είναι;
Κανείς δεν νοιάζεται…
Οταν ο Υφυπουργός Αθλητισμού και ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού δηλώνουν μεταξύ άλλων πως “η ομοσπονδία δεν μπορεί να οργανώσει στοιχειωδώς έναν τελικό Κυπέλλου“, χωρίς μάλιστα να είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο, τότε σίγουρα, κάτι δεν πάει καλά. Εχουν γίνει ανάλογες δηλώσεις και στο παρελθόν από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία; Φυσικά! Αλλαξε εν τέλει οτιδήποτε; Οχι.
Ποιος νοιάζεται;
Μέχρι στιγμής έχουμε το θλιβερό… προνόμιο να είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα με τελικό Κυπέλλου-παρωδία. Καλύτερα δεν θα ήταν, αν γινόμασταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα χωρίς τελικό Κυπέλλου; Τουλάχιστον δεν θα θυμίζαμε κάθε χρόνο στους εαυτούς μας και τους υπόλοιπους τη φαρσοκωμωδία που θυμίζει… τριώδιο. Ξεκινά με προετοιμασία τουλάχιστον τεσσάρων εβδομάδων πριν τον τελικό, ολοκληρώνεται η… Σαρακοστή με εορταστικό τρόπο, αλλά δυστυχώς δεν έρχεται ποτέ η Ανάσταση του ελληνικού μπάσκετ.
Τι θα γινόταν αν αποφασιζόταν η κατάργηση του θεσμού;
Θα νοιαζόταν κανείς;