Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Κι, όμως, για όσους έχουν μυηθεί στο DNA του Ολυμπιακού όλα αυτά τα τελευταία χρόνια που έχει κάνει μεγάλες επιτυχίες στην Ευρώπη, έχει αλλάξει επίπεδο και έχει προσθέσει πολλά κιλά – ειδικό – βάρος στη φανέλα του, αυτός που είδαμε και στα δύο ημίχρονα, ήταν Ολυμπιακός!
Στο πρώτο, ο καλός και προσηλωμένος Ολυμπιακός, ο σφιχτός στην άμυνα, με σκορ σε τρανσίσιον καταστάσεις, αρκετή πολυφωνία και πλουραλισμό επιθετικά. Η ομάδα που κέρδισε τις μάχες των ριμπάουντ και κατάφερε στο εναρκτήριο κιόλας δεκάλεπτο να δημιουργήσει αβαντάζ +11 κατοχών από τον αντίπαλό του!
Και στο δεύτερο ημίχρονο της απόλυτης καθίζησης; Ήταν εκείνος ο Ολυμπιακός που έχουμε δει τόσες και τόσες φορές στην Ευρωλίγκα, όταν όλοι θεωρούμε πως η δουλειά είναι εύκολη και διαδικαστική! Ο Ολυμπιακός που στα ζόρικα κάνει τα δύσκολα να μοιάζουν εύκολα και στα φαινομενικά ελεγχόμενα, κάνει τα εύκολα… απρόβλεπτα δύσκολα και τελικά χάνει.
Εκεί που δεν το περιμένεις!
Τέσσερις αγωνιστικές απομένουν για να τελειώσει η κούρσα της κανονικής περιόδου. Κι έχουμε ζήσει μια ομάδα που έχει πετύχει σειρά από μεγάλες νίκες, που έχει αποδειχτεί εντυπωσιακά αξιόπιστη σε εκτός έδρας αποστολές και στην ίδια σεζόν, η ίδια ομάδα έχει χάσει δύο φορές από την Γαλατά, έχασε στο Μιλάνο, έχασε από την Μακάμπι μέσα στο σπίτι της.
Η Γαλατά ως ρόστερ δεν είναι για πέταμα, όπως πολλοί πιστεύουν. Είναι μια ομάδα με πολύ επιθετικό ταλέντο, που αντιμετωπίζει πολλά εσωτερικά προβλήματα σχέσεων, που δεν πληρώνει παίκτες, που τους τιμωρεί και τους βγάζει εκτός ομάδας πολύ συχνά, που έχει ένα προπονητή κατά τη γνώμη μου “τρελό για δέσιμο”.
Αν ήταν ομάδα χωρίς ταλέντο, δεν θα είχε νικήσει την Ρεάλ, πριν δύο μόλις εβδομάδες. Η Γαλατά είναι ακριβώς αυτό που έδειξε στο ΣΕΦ. Ένας αντίπαλος που αν τον πιέσεις στην άμυνα, παίξεις σκληρά και μεθοδευμένα θα τον φέρεις στο σημείο που θα πετάξει λευκή πετσέτα, γιατί στερείται απαραίτητων ομαδικών αρχών και σταθερότητας.
Αλλά, είναι και μια ομάδα που αν την αφήσεις να βρει ρυθμό και την παίξεις… Soft, μπορεί να σου κάνει μεγάλα σερί και ζημιές.
Ε, ο Ολυμπιακός είναι η μοναδική ομάδα μαζί με την φετινή Μπαρτσελόνα που παραπαίει στην Ευρωλίγκα, που κατάφερε να ηττηθεί δύο φορές από το κινούμενο… ηφαίστειο του Αταμάν.
Δεν πάμε να δούμε τι συνέβη μπασκετικά με τον Ολυμπιακό, που μας ενδιαφέρει και περισσότερο;
Τυπικό αποτελεσματικό πρώτο ημίχρονο με ατέλειες
Μόνο στη πρώτη περίοδο οι πρωταθλητές έδειξαν πιστοί στις αρχές τους και έκαναν αυτά που μας έχουν συνηθίσει σε καλό επίπεδο, παρότοι σταθερά ήταν άστοχοι στα μακρινά σουτ.
Στα παρθενικά – αναγνωριστικά δέκα λεπτά, ο Ολυμπιακός δάμασε ολοκληρωτικά τις μάχες των κατοχών, πήρε 7 επιθετικά ριμπάουντ – κανένα η Γαλατά – πήρε 10 πόντους από το ποστ του Πρίντεζη και δημιούργησε διαφορά 13 πόντων, κάνοντας μόνο τα βασικά.
Στο δεύτερο δεκάλεπτο, συντήρησε την διαφορά αυτή και πήγε στα αποδυτήρια με το 48-35. Μόνο που σε αυτό το διάστημα, διαφάνηκαν τα πρώτα γκρίζα σύννεφα στην απώλεια του ρυθμού και την αργή, αλλά σταθερή υποχώρηση της αμυντικής αποτελεσματικότητας των γηπεδούχων.
Ο Ολυμπιακός έβαλε 21 πόντους, αλλά έφαγε άλλους τόσους με το πικ εν ρολ της Γαλατά να αρχίζει να… ρολάρει. Είτε με σουτ από τρίπλα και εύστοχα τρίποντα, είτε κυρίως από συνεργασίες κοντών – ψηλών, με τον Άλεξ Τάιους να αρχίζει το δικό του πάρτι, περιέργως απέναντι στον συνήθως εξαιρετικό στα αμυντικά του καθήκοντα Κεμ Μπίρτς.
Το ημίχρονο έκλεισε με τους ερυθρόλευκους να διατηρούν το +11 στις κατοχές και υπό αυτό το πρίσμα, η διαφορά ήταν μικρή. Όταν παίζεις στην έδρα σου απέναντι σε έναν υποδεέστερο αντίπαλο και με 11 περισσότερες επιθέσεις έχεις διαφορά 13 πόντων, κάτι δεν έχεις κάνει καλά, κι ας είσαι μπροστά.
Ολοκληρωτική κατάρρευση με διπλή ανάγνωση
Ε, το δεύτερο ημίχρονο ήταν δίχως αμφιβολία το χειρότερο, το πιο ανεπαρκές μπασκετικά, που έχει παρουσιάσει ο Ολυμπιακός σε όλη την φετινή μακράς διάρκειας Ευρωλίγκα. Μετά το 54-39 στο ξεκίνημα της επανάληψης, η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου έπαιξε 16 λεπτά… κακοποίησης του μπάσκετ.
Οι αριθμοί εδώ, είναι κομματάκι σοκαριστικοί. Από το 54-39 ως το τέλος, η Γαλατά έτρεξε σερί 17-41(!) και 23-45 συνολικά στο δεύτερο ημίχρονο και εν τέλει κέρδισε δίκαια και εύκολα, χωρίς να απειληθεί ουσιαστικά στο τελευταίο λεπτό!
Θεωρώ πως αν ψάξουμε τους λόγους της κατάρρευσης και της υπερβολικά μεγάλης μπασκετικής καθίζησης του Ολυμπιακού, κάτι που οφείλουμε να κάνουμε, θα καταλήξουμε σε ένα συνδυασμό δύο βασικών αιτιών.
Η πρώτη είναι σίγουρα η λάθος πνευματική προσέγγιση και κυρίως διαχείριση. Ο Ολυμπιακός έδειξε ξεκάθαρα μέσα στο γήπεδο και ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως όχι απλά χαλάρωσε, αλλά “κρέμασε” αγωνιστικά.
Έσβησε η μηχανή που λέμε και όταν οι συνθήκες του αγώνα απαίτησαν να ανάψει ξανά, ήταν ήδη αργά. Προφανώς ο Ολυμπιακός ίσως και ασυνείδητα θεώρησε ότι είχε κερδίσει κι εκεί ακριβώς ξεκίνησε η κατηφόρα.
Αυτό αφορά το πνευματικό κομμάτι. Στο αγωνιστικό, έγινε ό,τι έχουμε δει αρκετές φορές, κατά κανόνα στα “νεκρά” διαστήματα της φετινής ομάδας.
Το είδαμε στην πρεμιέρα στη Μαδρίτη, το είδαμε με την Γαλατά στην Πόλη, με την Μακάμπι στο ΣΕΦ, με την Αρμάνι στο Μιλάνο.
ΟΤΑΝ ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να σκοράρει στην επίθεση και οδηγείται σε μεγάλα διαστήματα κακού επιθετικού μπάσκετ όχι μόνο με αστοχία στα σουτ, αλλά και με κακές επιλογές σε διαδοχικές κατοχές, η κακή του επίθεση επηρεάζει και μεταμορφώνει άμεσα την άμυνά του.
Από κύκνο την κάνει μονομιάς… ασχημόπαπο!
Αυτό το φαινόμενο όσο περνάει ο καιρός και το σύγχρονο μπάσκετ καθίσταται πιο γρήγορο, οι εναλλαγές από καταστάσεις άμυνας σε επίθεση και τούμπαλιν γίνονται σε κλάσματα δευτερολέπτου, εμφανίζεται ολοένα και πιο συχνά.
Όσο η επίθεση του Ολυμπιακού γινόταν αναποτελεσματική, βιαστική, “χαζή”, τόσο η άμυνα κατέρρεε. Αρχικά το αμυντικό τρανζίσιον, οι θέσεις και η ισορροπία της άμυνας και όταν πια βρήκαν ρυθμό οι σουτέρ της Γαλατά και κυρίως ο Μίτσοφ και σε καταστάσεις μισού γηπέδου.
Αρχικά με ένα σερί 18-3 η Γαλατά ισοφάρισε σε 57-57 λίγα δευτερόλεπτα πριν εκπνεύσει η τρίτη περίοδος και η καθίζηση επεκτάθηκε και στο τελευταίο και καθοριστικό δεκάλεπτο.
Ο Κοκσάλ, ο Τάιους, ο Μίτσοφ έκαναν την ζημιά στην επίθεση με τον Γκιουλέρ πάντα σε ρόλο δημιουργού και “εγκεφάλου”.
Ο Ολυμπιακός άρχισε να κάνει εύκολα το λάθος, υποχώρησε στο αμυντικό ριμπάουντ, έκανε την μια βεβιασμένη επιλογή μετά την άλλη στην επίθεση και από εκεί ξεκινούσε ο αντίπαλος και ακόμα και σε κατοχές που κατέληγαν σε εύστοχο τρίποντο, το μυστικό ήταν πως η κόκκινη άμυνα βρισκόταν σε ανισορροπία, δεν προλάβαινε να οργανωθεί, δεν προλάβαινε να πάρει τις θέσεις της.
Στα τελευταία λεπτά, ο άνθρωπος κλειδί που έκρινε την αναμέτρηση ήταν ξεκάθαρα ο Μίτσοφ. Ο τύπος έβαλε 13 πόντους στην 4η περίοδο, εκμεταλλεύτηκε κάθε λάθος περιστροφή της άμυνας του Ολυμπιακού και κάθε υπέρ του Close out κατάσταση στην επίθεση.
Ακόμα και όταν πήγε πάνω του ο Παπανικολάου και τον έπαιξε δυνατά βάζοντας στην άμυνα κορμί και… πόδια, ο Σέρβος τα έβαλε όλα.
Ως γνωστόν στο μπάσκετ, η καλή επίθεση, η επίθεση που έχει καυτό ρυθμό, κερδίζει την καλή άμυνα. Που όταν… θυμήθηκε να την επαναφέρει στο προσκήνιο ο Ολυμπιακός, ήταν αργά.
Ο Ολυμπιακός είχε μια ευκαιρία όταν το σκορ έγινε 69-68 με τρίποντο του Έρικ Γκριν. Εκεί, η Γαλατά απάντησε ακαριαία με σερί 8-0 (ένα καλάθι του Γκιουλέρ και δύο τρίποντα – μαχαιριές του Μίτσοφ) πήγε στο 69-76 λίγα δευτερόλεπτα πριν μπούμε στο τελευταίο λεπτό και εκεί κλείδωσε το μεγάλο διπλό.
Ο Ολυμπιακός δεν ήταν ικανός να εκμεταλλευτεί ούτε τις άστοχες βολές του Ντέι, γιατί τα λίγα που κέρδισε από την άμυνά του όσο το ματς όδευε στο τέλος, τα πετούσε στα σκουπίδια με την άθλια επιθετική του εικόνα.
Η ομάδα έχασε τον αγώνα χωρίς να καταλάβει καλά – καλά τι έγινε, κατόρθωσε τελικά να ολοκληρώσει το ματς με -1 κατοχή(!) και με το 2/20 τρίποντα, ουσιαστικά απώλεσε και το όποιο πλεονέκτημα είχε αποκτήσει από την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα μέσα στο ζωγραφιστό.
Εκεί που ο Ολυμπιακός σκόραρε 13/24, ενώ ο αντίπαλός του έμεινε πιο χαμηλά με 8/15. Η Γαλατά έβαλε, όμως, 7 τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο, υπερκάλυψε το χάσμα στα επιθετικά ριμπάουντ και πήρε το παιχνίδι δίκαια.
Ασθένεια που εξαπλώνεται, γίνεται επικίνδυνη
Προσωπικά, θεωρώ πως βαθμολογικά αυτή η εντελώς απρόσμενη ήττα, δεν θα στοιχίσει στον Ολυμπιακό και θα το εξηγήσω όσονουπω. Άλλο είναι το στοιχείο, αμιγώς μπασκετικό, που επαναλαμβάνεται και πρέπει να προβληματίσει πάρα πολύ τον Σφαιρόπουλο και τους παίκτες του.
Είναι το τρίτο παιχνίδι σε διάστημα μικρότερο των τεσσάρων εβδομάδων, που ο Ολυμπιακός παθαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Στην Πόλη με την Φενέρ, έβαλε 8 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο, έφαγε 20, κατέρρευσε και αμυντικά όντας ανίκανος να σκοράρει κι έτσι έχασε μέσα από τα χέρια του το μεγάλο διπλό, παρότι ήταν 10 πόντους μπροστά στο 32′.
Με την Νταρουσάφακα στο ΣΕΦ, μόλις πριν μια εβδομάδα; Πάλι τα ίδια. Είχε εξασφαλίσει μεγάλη διαφορά και όλα έδειχναν ότι θα νικήσει πανεύκολα. Η εικόνα του στο δεύτερο ημίχρονο ήταν από μετριότατη ως… κάκιστη!
Σκόραρε μόλις 12 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο, επέτρεψε στην ομάδα του Μπλατ να καλύψει την διαφορά και να φτάσει σε απόσταση… κατοχής πολύ εύκολα και επιπόλαια και λίγοι θυμούνται πως κι εκείνο το παιχνίδι θα μπορούσε να έχει την ίδια άσχημη κατάληξη.
Ο Ολυμπιακός δεν έκανε τίποτα καλύτερο από ότι στο δεύτερο ημίχρονο με την Γαλατά. Γιατί κέρδισε; Επειδή η Νταρουσάφακα δεν έβαλε τα σουτ, όπως τώρα η Γαλατά, αλλά τα… έσπασε με 2/20 τρίποντα (ποσοστό 10%…), όσα ακριβώς είχαν οι ερυθρόλευκοι το βράδυ της Παρασκευής!
Ο Ουίλμπεκιν, ο Άντερσον και Ουάναμέικερ που συνήθως κάνουν πολλές ζημιές από το τρίποντο, είχαν μαζί απέναντι στον Ολυμπιακό 0/11! Κι έχασαν όλα, μα όλα τα κρίσιμα σουτ. Για αυτό νίκησε ο Ολυμπιακός και όχι επειδή ο ίδιος έκανε κάτι σωστά στο δεύτερο ημίχρονο.
Ακόμα και με την “τελειωμένη” Μακάμπι και στη νίκη στο Τελ – Αβίβ, ο Ολυμπιακός επέτρεψε σε μια διαλυμένη ψυχολογικά και με πάρα πολλές απουσίες ομάδα να του βάλει 26 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Συμπερασματικά: Στα τελευταία 4 ευρωπαϊκά παιχνίδια, ο Ολυμπιακός έχει χάσει όλα τα τελευταία δεκάλεπτα και από τα μέσα της τρίτης περιόδου και έπειτα είναι είτε μέτριος, είτε κακός, είτε τραγικός μπασκετικά, όπως συνέβη τώρα με την Γαλατά.
Με την Γαλατά έβαλε 12 πόντους στα τελευταία 10 λεπτά, με την Νταρουσάφακα πάλι 12 σε αγώνες που έγιναν στην έδρα του και στην Τουρκία χρειάστηκε να βάλει μόλις… 8, για να προλάβει να τον κερδίσει η Φενέρμπαχτσε.
Ο κοινός παρονομαστής και στις 3 αυτές αναμετρήσεις, όλες τις τελευταίες 25 μέρες;
Ο Ολυμπιακός πέφτει σε “μαύρη τρύπα” στην επίθεση και από εκεί ξεκινάει να… ξεχαρβαλώνεται όλη η απόδοσή του.
Χαλάει το μυαλό του, χαλάει η ισορροπία στην άμυνά του, χάνει ολότελα τον έλεγχο του ρυθμού και τελικά δεν βρίσκει κάπου να πατήσει και να σταθεί για να σταματήσει την κατηφόρα και να ορθώσει μπασκετικό ανάστημα.
Μιλάμε για μια μπασκετική ασθένεια, που πλέον μοιάζει με ίωση, που δεν λέει να περάσει εδώ και ένα μήνα…
Ο Ολυμπιακός πρέπει να το ψάξει, να κάνει μπασκετική ενδοσκόπηση, να αναγνωρίσει τις αιτίες και τις αδυναμίες, να δουλέψει πάνω σε αυτές και να αφήσει πίσω του αυτή την πολύ κακή και επικίνδυνη συνήθεια.
Ναι, η άμυνα είναι το Α και το Ω για αυτή την ομάδα και μέσα από εκείνη, ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να διαγράψει μια σταθερή πορεία στην πιο δύσκολη Ευρωλίγκα όλων των εποχών και να έχει το απόλυτο πάνω χέρι για το πλεονέκτημα έδρας.
Στο μπάσκετ, όμως, κερδίζει όποιος σκοράρει περισσότερο κι αν η ομάδα δεν σεβαστεί την επιθετική φύση και την πεμπτουσία του σπορ, θα το πληρώσει ακριβά.
Αυτός εδώ ο τύπος, ο καλύτερος αμυντικός στην Ευρώπη σε άμυνες αλλαγών και ένας από τους ελάχιστους παίκτες του Ολυμπιακού που μπορούν να παίξουν κάθετο μπάσκετ, να “τρυπήσουν” την άμυνα και να δημιουργήσουν, λείπει πολύ κάτι τέτοιες ώρες…
Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό, μετά το δείγμα του τελευταίου μήνα…
Η λέξη – κλειδί είναι η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ.
Και ο Ολυμπιακός χάνει την μπασκετική του ισορροπία ως ομάδα, όταν αρχίζει να παραπαίει επιθετικά και δεν είναι ικανός ούτε να δημιουργήσει, ούτε να σκοράρει, ούτε καν να εκδηλώσει επιθέσεις που τουλάχιστον θα του διασφαλίσουν την αμυντική ισορροπία στα μετόπισθεν μετά από ένα άστοχο σουτ.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ομάδας του Ολυμπιακού, την άνοιξη του 2017, οδεύοντας προς τα πλέι οφ και το φάιναλ φορ.
Από εμπειρία και ένστικτο, λέω… ναι!
Μια σοβαρή εξήγηση για αυτό το μεγάλο επιθετικό πρόβλημα που επηρεάζει τους δείκτες της απόδοσης σε ΟΛΑ τα επίπεδα είναι πως οι δύο κεντρικοί πυλώνες στον τομέα αυτό, δεν είναι στα καλύτερά τους, δεν είναι… σταθεροί.
Ο Βασίλης Σπανούλης μετά από δύο διαδοχικούς τραυματισμούς, χαμένες προπονήσεις και την πρόσφατη αρρώστια του είναι φανερά εκτός ρυθμού, ίσως και χωρίς την απαιτούμενη φυσική κατάσταση – για τα δικά του μέτρα πάντα – και ο Γιώργος Πρίντεζης μπορεί να έχει καλύτερα νούμερα, αλλά για όποιον βλέπει, φαίνεται πως υποφέρει λιγάκι.
Είναι πολύ κουρασμένος, “τρώει το ξύλο της αρκούδας” συστηματικά και δεν έχει την διάρκεια στην – επιθετική – απόδοσή του που μας έχει συνηθίσει.
Όταν μιλάμε για απώλεια του ρυθμού, έλλειψη δημιουργίας και διαβάσματος στην επίθεση, προσθέστε αποκλειστικά για το ματς με την Γαλατά πως ο δεύτερος πικ εν ρολ δημιουργός του Ολυμπιακού από την θέση “1”, ο Ντόμινικ Ουότερς έπαιξε μόλις 6 λεπτά, δεν είχε ασίστ και έκανε 4 φάουλ προφανώς επηρεασμένος από τον τραυματισμό του.
Όταν ο Vspan δεν είναι σε καλή κατάσταση, ο Ουότερς παίζει 6 λεπτά και ο βασικός σου πόιντ γκαρντ ο Μάντζαρης, έχει σε 27 λεπτά 0 πόντους με 0/6 σουτ, τότε πως να μη βάλεις μόνο 23 πόντους σε ένα ημίχρονο, όταν μιλάμε για το ίδιο βράδυ που σουτάρεις με 10% από το τρίποντο μέσα στην έδρα σου;
Σε ό,τι αφορά την βαθμολογία, το πλεονέκτημα έδρας και όλα τα σενάρια για τα οποία είναι πολύ νωρίς ακόμα, δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω, γιατί το θεωρώ άδικο κόπο.
Ναι, μαθηματικά, υπάρχει τρόπος να χάσει το πλεονέκτημα έδρας ο Ολυμπιακός πλέον. Και είναι αλήθεια πως έχει δύσκολο πρόγραμμα με Αστέρα, Εφές, ΤΣΣΚΑ εκτός και Ρεάλ εντός.
Τώρα, μετά από αυτή την ήττα σοκ, θα εκφράσω την άποψή μου.
Πιστεύω πως ο Ολυμπιακός θα τελειώσει την δουλειά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα πάρει το πλεονέκτημα έδρας το οποίο ήδη αγγίζει με το ένα χέρι του και το ένστικτό μου, η διαίσθησή μου, λένε πως θα πάει και στο φάιναλ φορ.
Θα είναι τον Μάη στην Πόλη! Έχω εμπιστοσύνη σε αυτή την ομάδα που τόσες και τόσες φορές έχει αποδείξει πως είναι Ροκ! Και στα δύσκολα και στα… σοκ.
Είναι μια ομάδα γήινη, με πολλές ατέλειες και αδυναμίες. Πιστεύω, όμως, πως στον ένα μήνα που μεσολαβεί από τώρα ως το τζάμπολ των πλέι οφ, ο Ολυμπιακός θα δουλέψει ακόμα περισσότερο, το στραπάτσο από την Γαλατά θα βάλει βούτυρο στο… ψωμί του Σφαιρόπουλου και “νεύτη” στον αθλητικό εγωισμό των παικτών.
Μετά από τόσα χρόνια τριβής, καταγραφής, παρατήρησης και παρέας με τα μέλη του ελληνικού κορμού του Ολυμπιακού, θεωρώ πως με Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου, Μάντζαρη και όλους τους υπόλοιπους, όταν έρθει η ώρα της κρίσης, θα δούμε τον Ολυμπιακό που “δαγκώνει”.
Τα καλά στοιχεία θα γιγαντωθούν, οι αδυναμίες θα υπάρχουν, αλλά θα ελεγχθούν στο μέτρο του δυνατού.
Η σωστή διαχείριση, το τεράστιο κίνητρο της επιστροφής στα φάιναλ φορ και δη στο γήπεδο των… θαυμάτων που άλλαξε την ιστορία της ομάδας, το πλεονέκτημα έδρας, η συσπείρωση μα πάνω από όλα οι προσωπικότητες που διαθέτει ο Ολυμπιακός, θα βγουν στον αφρό και θα κάνουν την διαφορά.
ΥΓ1. Αν ο Ολυμπιακός είχε κάνει το αναμενόμενο απέναντι στη Γαλατά, ο αγώνας με τον Ερυθρό Αστέρας που “καίγεται” για την νίκη, ίσως είχε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ένα χαρακτήρα γιορτής. Πλέον, αυτό δεν υπάρχει. Γιατί και οι δύο το θέλουν πολύ και το χρειάζονται το αποτέλεσμα. Οπότε την Τετάρτη στο Βελιγράδι, αδελφική μεν, μάχη σώμα με σώμα, δε.
ΥΓ2. Δεν διαφωνώ πως ο Έρικ Γκριν ήταν καλός. Και για τα… προσεχώς, την τελική ευθεία της σεζόν, μου αρέσει που σιγά – σιγά ο κόουτς δίνει περισσότερο χρόνο σε σχήμα με τον Αμερικανό και τον Σπανούλη μαζί. Τι λείπει από τον Ερικ; Το να είναι ζεστοί και οι υπόλοιποι, το να χρειάζεται η άμυνα να προσέχει και τους συμπαίκτες του, όταν ο ίδιος επιτίθεται μέσα από καταστάσεις απομόνωσης. Θέλουμε το Instant Score, εννοείται, το να μπορεί ένας παίκτης να φτιάξει και να βάλει δικό του σουτ είναι δημιουργία σούπερ – απαραίτητη στο σύγχρονο μπάσκετ, αλλά ο Γκριν δεν δημιουργεί για τους συμπαίκτες του.
Όταν έχει τη μπάλα και ξεκινήσει να επιτίθεται κοιτάει σχεδόν πάντα, μόνο το καλάθι. Αυτό, κάποιες φορές αντί να καταστήσει τον Ολυμπιακό πιο απρόβλεπτο – κάτι που το έχει ανάγκη – με τον Γκριν να παίρνει τις επιθέσεις, τον κάνει ακόμα πιο προβλέψιμο. Είναι το μοναδικό στοιχείο που του λείπει για να γίνει παίκτης τοπ επιπέδου. Είναι, όμως και από τα πιο σημαντικά, ιδίως στο ευρωπαϊκό στιλ μπάσκετ.
ΥΓ3. Στα 14 λεπτά που έπαιξε ο Μιλουτίνοφ, ο Ολυμπιακός κέρδιζε με 17 πόντους! Πιστεύω πως μπορούσε και έπρεπε να παίξει περισσότερο την ώρα της… θαλασσοταραχής. Το άξιζε, μόνο και μόνο για τα ριμπάουντ. Στο συγκεκριμένο ματς, το ίδιο μοιάζει να ισχύει και για τον Αγραβάνη. Όχι επειδή στα 6 λεπτά που πάτησε παρκέ έβαλε 5 πόντους. Περισσότερο γιατί ταίριαζε με το παιχνίδι και θα μπορούσε να είχε βοηθήσει αμυντικά, σε παίκτες όπως ο Ντέι και ο Τάιους.
ΥΓ4. Είμαστε 18 Μάρτη και στο θέμα Γιανγκ, βρισκόμαστε ακόμα στον Νοέμβρη. Παίζει λίγα λεπτά, είναι πάντα απρόβλεπτο το πότε θα τον επιστρατεύσει ο Σφαιρόπουλος και εμείς οι απέξω δεν έχουμε καταλάβει αν μπορεί να βοηθήσει ή όχι, έστω ως τρίτος στο ροτέσιον των σέντερ.
ΥΓ5. Περί Σπανούλη, για όσους ρωτάτε. Φυσικά, ήταν είτε αναποτελεσματικές, είτε λανθασμένες οι περισσότερες από τις επιλογές του στις τελευταίες κρίσιμες κατοχές κι αυτό στοίχισε στον Ολυμπιακό. Υπάρχουν, όμως, κάποια πολύ σημαντικά και αληθινά πράγματα που πρέπει να ειπωθούν. Ο Ολυμπιακός ήταν το ίδιο κακός, αν όχι ακόμα χειρότερος και άνευ αρχηγού. Θυμίζω πως βγήκε στο 54-44 και όταν επέστρεψε στο παρκέ στα μισά περίπου της τελευταίας περιόδου, το σκορ ήταν 64-66. Το πιο σημαντικό από όλα; Η προσέγγιση: “Αφού βλέπει ότι δεν είναι καλά, ας μην πάρει πρωτοβουλίες, ας μην σουτάρει, γιατί κάνει κακό στην ομάδα” είναι και μη ρεαλιστική και λιγουλάκι… αχάριστη.
ΥΓ6. Γιατί; Μα, αν το έκανε αυτό δεν θα ήταν ο Σπανούλης. Θα ήταν κάποιος άλλος παίκτης, με άλλα χαρακτηριστικά, με διαφορετικό μπασκετικό DNA και χαρακτήρα. Να το πω όσο πιο απλά μπορώ. Αν ο Σπανούλης όταν δεν ένιωθε καλά, ή όταν δεν είναι σε καλή μέρα, υποχωρούσε και δεν προσπαθούσε να βγει μπροστά ορίζοντας τις κατοχές, τότε ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ο Σπανούλης που έχει πάρει δεκάδες ματς και έχει γράψει ιστορία με απίστευτα προσωπικά κρεσέντα σε κρίσιμες στιγμές μεγάλων αγώνων!
Διαλέξτε και πάρτε. Όσοι θέλετε έναν Βασίλη αθόρυβο και λιγότερο… επιζήμιο, όπως λέτε, όταν δεν του βγαίνει και χάνει ο Ολυμπιακός, τότε θέλετε ένα άλλο παίκτη! Ένα παίκτη που ΔΕΝ θα είχε πετύχει όσα έχει γράψει η ιστορία, που μας έχουν κάνει να πεταχτούμε από τη καρέκλα μας, να κλάψουμε από χαρά και συγκίνηση. Είναι τόσο απλό.
Ακριβώς επειδή αυτός ο τύπος επιμένει να προσπαθεί να “τρυπήσει τον τοίχο” όταν βλέπουμε ότι δεν μπορεί και κάποιες φορές αυτό είναι εκνευριστικό, έχει καταφέρει τόσες και τόσες φορές να τον τρυπήσει τον τοίχο και να σπρώξει βουνά, σε στιγμές που επίσης ΌΛΟΙ βλέπουμε και πιστεύουμε ότι αποκλείεται να τα καταφέρει! Αυτός είναι ο Βασίλης. Αν δεν γουστάρεις τα άσχημά του, τότε άσε πίσω τα… ωραία του, πέτα στη θάλασσα όλες τις χαρές που σου έχει δώσει και μην τα ζήσεις. Μην ελπίζεις πως θα τα δεις ξανά και στο μέλλον.
ΥΓ7. Προσωπικά, για το μόνο που αγωνιώ, είναι τις επόμενες 3 εβδομάδες να μείνει υγιής και να καταφέρει να βρει ρυθμό. Τους πρώτους δύο μήνες της σεζόν έπαιξε ποιοτικά και παραγωγικά το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του. Δηλαδή, τι έγινε, γέρασε μέσα σε 4 μήνες; Τα ίδια λέγανε πάμπολλοι και πέρυσι μετά τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό πριν τους τελικούς. Το μετά το θυμόμαστε όλοι και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Αυτό που χρειάζεται ο Σπανούλης είναι εβδομάδες “γεμάτων προπονήσεων” και ρουτίνας όπως ο ίδιος την ορίζει και την δουλεύει μέρα – μέρα.
Και από εκεί και πέρα χρειάζεται διαχείριση του αθλητικού του εγωισμού, ώστε όταν είναι ξανά σε φόρμα, να έχει καθαρό μυαλό να παίρνει κάθε φορά την σωστή απόφαση. Διαθέτει την εμπειρία, την στόφα, την πνευματικότητα, το οικογενειακό περιβάλλον και τους ανθρώπους που χρειάζεται γύρω του, για να τα καταφέρει. Άλλωστε και ο ίδιος θέλει περισσότερο από τον καθένα να… κερδίσει. Για αυτό το σκοπό, θα προσαρμοστεί σε κάθε περίσταση, προκειμένου να φτάσει στη πηγή.
ΥΓ8. Λίγο περίεργη και αρκετά μπερδεμένη η ιστορία με τα πανό χθες στο ΣΕΦ. Μου διηγήθηκαν δύο εκδοχές. Μια που δεν μου αρέσει και μια που μου φαίνεται αθώα και φυσιολογική. Δεν θέλω να το σχολιάσω, γιατί δεν γνωρίζω ποια πραγματικά ισχύει. Θα πω μόνο πως και ο πάγκος επηρεάστηκε και μπήκε στη διαδικασία να μάθει και να το σηζητάει την ώρα του αγώνα και αυτό σίγουρα δεν έκανε καλό στην ομάδα.
ΥΓ9. Ζω τους παίκτες από κοντά, σε κάθε επίπεδο, τα τελευταία 20 χρόνια. Ξέρω καλά πως λειτουργούν… Μοιάζουν πολύ με παιδιά στο σχολείο – πολλές φορές κακομαθημένα – που συνήθως κάνουν ότι γουστάρουν και δυσκολεύονται να αφουγκραστούν τι συμβαίνει έξω από την δική τους γυάλα. Πολλές φορές λένε ή κάνουν με ευκολία πράγματα, που έχουν μεγάλο αντίκτυπο και συζητιούνται. Γιατί, είναι δημόσια πρόσωπα και άνθρωποι αναγνωρίσιμοι. Που στην σύγχρονη εποχή των Social Media έχουν και πολύ κόσμο να τους παρακολουθεί.
Ας πιάσει κάποιος από τους τόσους Έλληνες που δουλεύουν στον Παναθηναϊκό τον Γκιστ και τον κάθε Γκιστ κι ας του εξηγήσει πως δεν είναι χιούμορ να ποστάρεις στο Instagram υβριστικό σύνθημα για να πειράξεις τον συμπαίκτη σου ή να του κάνεις πλάκα. Μια μπούρδα είναι που ανοίγει ένα ακόμα περιττό, τοξικό φαύλο κύκλο. Έλεος, για μεγάλα παιδιά μιλάμε και ο Γκιστ δεν έχει καμία δικαιολογία γιατί ζει χρόνια στην Ελλάδα.
ΥΓ10. Καλό ταξίδι στον Θόδωρο Νικολαϊδη. Δεν είχα ποτέ την παραμικρή επαφή μαζί του, αλλά στο σπίτι που μεγάλωσα υπήρχε πάντα το ΦΩΣ μέχρι τα εφηβικά μου χρόνια και ξέρω πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν ο μπροστάρης στο να γαλουχηθούν σωστά και με πιο σωστά οπαδικά πρότυπα και ερεθίσματα από ότι τώρα, γενιές και γενιές Ολυμπιακών. Έχω δουλέψει σε εφημερίδες για 16 χρόνια και όσο βούταγε ολοένα και πιο βαθιά η Ελλάδα στα “σκατά” της οπαδικής – προκλητικής, προβλέψιμης και στείρας έντυπης δημοσιογραφίας που σε κάνει να προσπαθείς να καταλάβεις ποιος είναι ο ποιο φανατισμένος πνευματικά, ο απλός οπαδός χωρίς τόσο μεγάλη κοινωνική ευθύνη και υποχρέωση ή ο δημοσιογράφος, πάντα εκτιμούσα περισσότερο αυτό τον άνθρωπο.
Γιατί η ψυχή του ήταν προφανώς εκείνη που γέννησε και συντήρησε επί δεκαετίες μια εφημερίδα που ναι μεν ήταν ξεκάθαρα χρωματισμένη, αλλά πάντα είχε τον τρόπο να υπηρετεί παράλληλα με την ομάδα που αγαπούσε την πραγματική και ολοκληρωμένη δημοσιογραφία, πριν η έννοια της ιερής αυτής λέξης από λειτούργημα καταντήσει στο να ισοδυναμεί για πολλούς με… βρισιά. Με σεβασμό στη δουλειά μας, στον αναγνώστη, στον αντίπαλο, στις βασικές αρχές και αξίες της ζωής που στην σύγχρονη Ελλάδα καταπατούνται εκατομμύρια φορές κάθε μέρα, με την δικτατορία της βλακείας και της “άρρωστης” νοοτροπίας να σκεπάζει και να δηλητηριάζει τους πάντες και τα πάντα.