Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Πολλοί πιστεύουν πως στην ζωή δεν υπάρχει το τέλειο. Κι αν υπάρχει, δεν είναι πάντα το απόλυτα… ελκυστικό! Πόσες φορές σε αντροπαρέες δεν λέμε ότι ναι ρε φίλε, αυτή η γκόμενα είναι αντικειμενικά τέλεια σε ομορφιά, το πρόσωπό της, οι αναλογίες της τα πάντα… Αλλά εμένα μου αρέσει η άλλη. Που δεν είναι τόσο… τέλεια όμορφη, αλλά είναι πολύ γλυκιά, βγάζει κάτι που με ελκύει, είναι ο τύπος μου!
Ειλικρινά, αυτό πιστεύω ότι ισχύει όλα τα τελευταία χρόνια με τον μπασκετικό Ολυμπιακό κι αυτός είναι ο λόγος που έχει αυξηθεί το ποσοστό του κόσμου που έχει συνδεθεί συναισθηματικά με την ομάδα και είτε την αγαπάει βαθιά, είτε παραμένει αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της.
Όλα αυτά τα χρόνια που ο Ολυμπιακός πηγαίνει στα φάιναλ φορ, αλλά και στο Back2back, ποτέ δεν ήταν η πιο τέλεια ομάδα. Ποτέ δεν υπήρξε η πιο ταλαντούχα ή αυτή με τους περισσότερους καλύτερους παίκτες. Βρήκε, όμως, τους τρόπους ξανά και ξανά να συναρπάσει, να… δαμάσει, να συγκινήσει και στο τέλος να κερδίσει!
Δεν είναι δε τυχαίο, πως η συγκεκριμένη ομάδα έχει αποκτήσει θαυμαστές και υποστηρικτές και σε πολλές μπασκετικές ευρωπαϊκές πόλεις. Γιατί, εκπροσωπεί το απρόβλεπτο, το γήινο που μπορεί συνάμα να γεννήσει στιγμές που μοιάζουν μη ρεαλιστικές!
Ακόμα και πέρυσι, που το στραπάτσο στο τοπ 16 ήταν μεγάλο και ο θόρυβος από το πέσιμο ηχηρός, ο Ολυμπιακός μετά το μπρέικ του Παναθηναϊκού στον πρώτο τελικό, κατόρθωσε μέσα σε μια εβδομάδα να γυρίσει τα πάντα τούμπα και να κατακτήσει το πρωτάθλημα με τέτοιο τρόπο, που έστειλε στο ΣΕΦ εκστασιασμένο τον διπλάσιο, ίσως και ακόμα περισσότερο κόσμο, από αυτόν που τον υποδέχτηκε μετά το επικό ευρωπαϊκό της Πόλης, το 2012!
Ο Ολυμπιακός έχει εμφανέστατες αδυναμίες και ελλείψεις, πολλά “νεκρά διαστήματα”, είναι φορές που στην επίθεση σε εκνευρίζει, σε απογοητεύει, μοιάζει λίγος, χωρίς ιδέες, χωρίς φαντασία, χωρίς σκορ!
Ο Ολυμπιακός έχασε δύο φορές από την Γαλατά, έχασε από την Μακάμπι στο ΣΕΦ, ηττήθηκε από το Μιλάνο και όλες αυτές οι ομάδες είναι στο πάτο της βαθμολογίας.
Ε, αυτός ο ίδιος Ολυμπιακός στην πιο δύσκολη Ευρωλίγκα όλων των εποχών, στην διοργάνωση που πέφτουν κορμιά, γίνονται μάχες επιβίωσης και πολλοί μεγάλοι τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος αγωνιούν, έχει εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας και άκουσον, άκουσον έχει μπροστά του τρία πολύ δύσκολα ματς (Ρεάλ εντός, Εφές και ΤΣΣΚΑ εκτός) στα οποία θα μπει να παίξει χωρίς το παραμικρό άγχος, με 0 πίεση!
Αυτή η επιτυχία, είναι αντίστοιχη με την διάρκεια της κανονικής περιόδου. Πραγματικά μεγάλη!
Για μια ακόμα φορά, οι “κόκκινοι διάβολοι” δεν είναι ούτε η πιο ακριβή, ούτε η πιο ταλαντούχα, ούτε η πιο… όμορφη μπασκετικά ομάδα, αλλά διαθέτουν αυτό το… κάτι που έχει ανάγκη ο οπαδός για να γουστάρει και να νιώθει κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά!
Κι αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι τον προτιμούν αντίπαλο στα πλέι οφ από τις ομάδες που έχουν το πλεονέκτημα, είμαι σίγουρος πως κανείς δεν θα τον ήθελε αντίπαλο σε ένα παιχνίδι φάιναλ φορ…
Τα γνωστά προβλήματα, η γνωστή τρέλα!
Μέσα στο γήπεδο, είδαμε και καταγράψαμε πράγματα που τα έχουμε δει πολλές φορές φέτος και διαδοχικές φορές τον τελευταίο μήνα…
Ο Ολυμπιακός ήταν σοβαρός και προσηλωμένος στην άμυνα, αποτελεσματικός στα ριμπάουντ, αλλοίωσε το επιθετικό παιχνίδι του αντιπάλου του στο μέγιστο δυνατό βαθμό για 30 περίπου αγωνιστικά λεπτά, αλλά στην επίθεση;
Στην αρχή μέτριος, στο δεύτερο ημίχρονο – πάλι – άθλιος και στο τέλος ήταν απλά Ολυμπιακός με τη γνωστή τρέλα του!
Αυτό που έγινε στο πρώτο ημίχρονο ήταν παρά φύση. Ναι μεν ήταν πραγματικά καλή η άμυνα της ομάδας του Σφαιρόπουλου, αλλά οι 17 πόντοι, αρνητικό ρεκόρ παραγωγικότητας στην ιστορία του Ερυθρού Αστέρα για ένα ημίχρονο, ήταν 50% προϊόν της άμυνας των ερυθρολεύκων και 50% προϊόν της αστοχίας του σε ελεύθερα σουτ και σε λει απ! Έχασαν πάρα πολλά σουτ με πολύ καλές προϋποθέσεις και από ένα σημείο και έπειτα χάλασε και το μυαλό τους.
Το 17-30 έμοιαζε λιγάκι με… παιδικό σκορ και ήταν αδύνατο και στατιστικά και μπασκετικά, να μην προκύψει ένα διάστημα που η ομάδα του Ράντονιτς θα βρει ρυθμό και θα σκοράρει.
Δεν ήταν δυνατό να μείνουν ολόκληρο ματς χωρίς τρίποντο και με 30% στο δίποντο. Ήρθε λοιπόν η τρίτη περίοδος. Ο Αστέρας όπως σχεδόν όλες οι ομάδες στην Ευρωλίγκα στηρίζεται πάρα πολύ σε ότι αφορά την αποτελεσματικότητά του στα τρίποντα.
Αρκεί μόνο να δει κάποιος τα ποσοστά του στις νίκες και τις ήττες και θα καταλάβει.
Ε, έβαλαν 5/7 μετά το αρχικό 0/7 και είχαμε επί μέρους σκορ 26-12 στο τρίτο δεκάλεπτο. Ο Ολυμπιακός κάποια στιγμή από το 17-30 του ημιχρόνου, βρέθηκε να χάνει με 50-42.
Μιλάμε για επί μέρους σκορ 33-12… Και σε εκείνο το σημείο έγινε ένα 18-0, για να βρεθούν οι γηπεδούχοι με το +8. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι νορμάλ, δεν πρέπει να είναι αποδεκτό, πόσο μάλλον όταν επαναλαμβάνεται.
Γιατί το είδαμε και με την Γαλατά, το είδαμε σε αρκετά μεγάλο βαθμό προς το τέλος του ματς με τη Νταρουσάφακα, το συναντήσαμε ως φαινόμενο και στο τελευταίο δεκάλεπτο της μάχης με την Φενέρ στην Πόλη. Όλα αυτά τα κρούσματα, πλασμένα από τα ίδια προβλήματα και ελλείψεις, μέσα σε ένα ακριβώς μήνα.
Το να έρθει η στιγμή που θα φας 26 πόντους σε ένα δεκάλεπτο, είναι κάτι που στο σύγχρονο μπάσκετ πολύ δύσκολα θα το αποφύγεις. Στις άλλες 3 περιόδους, ο Αστέρας έβαλε 9, 8 και 15 πόντους!
Αυτό που δεν επιτρέπεται να συμβαίνει τόσο συχνά σε μια ομάδα του επιπέδου του Ολυμπιακού είναι να μετατρέπεται σε “επιθετικό φάντασμα”!
Μόλις 28 πόντοι στο δεύτερο ημίχρονο… Και δεν είναι η πρώτη φορά.
Χρειάστηκε να γίνει κάτι απρόσμενο, που δεν το περίμενε όχι μόνο ο αντίπαλος, αλλά πιθανότατα ούτε ο ίδιος ο Σφαιρόπουλος. Να μπει ο Αγραβάνης στο δεύτερο ημίχρονο, εκεί που τον Ολυμπιακό τον είχε πάρει η κατηφόρα και να αλλάξει μόνος του άρδην την εικόνα του αγώνα σε ελάχιστο χρόνο!
Γιατί, το να πάρει τα ριμπάουντ, το να βάλει δυνατά το κορμί του, το να παίξει καλή άμυνα τόσο στη ρακέτα, όσο απέναντι σε γκαρντ μετά από αλλαγές, είναι κάτι που το περιμένεις και έχει αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει.
Το να μπει σε αυτό το τάιμινγκ, στο συγκεκριμένο γήπεδο και να σκοράρει 11 πόντους σερί, κανείς δεν το περίμενε, κακά τα ψέματα!
Ο Ολυμπιακός έφερε ξανά το ντέρμπι στα ίσια και μετά μπήκαμε στις ειδικές καταστάσεις, όπου όλα μπορούν να συμβούν και οι αποφάσεις των προπονητών, συνήθως κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Η ομάδα δεν τελείωσε το ματς στη κανονική περίοδο, γιατί η τελευταία κατοχή εκδηλώθηκε με ανούσιο και μη δημιουργικό τρόπο – το τρίποντο του Μάντζαρη – αλλά το τελείωσε μια… χαρά στην ύστατη κατοχή της παράτασης!
Από το 35′ ως το τέλος η τακτική και όσα ρίσκα πήρε ο κόουτς Σφαιρόπουλος βγήκαν στο έπακρο. Χαμήλωσε το σχήμα, έβαλε τον Πρίντεζη στο “5”, αλλά την ίδια στιγμή σωστά διατήρησε τον σεληνιασμένο Αγραβάνη στο παρκέ και έκανε το εξής.
Στην επίθεση του Ολυμπιακού έπαιζε 4 ο Αγραβάνης και 5 ο Πρίντεζης. Στην άμυνα, 5 ο Αγραβάνης και 4 ο Πρίντεζης! Ο Ράντονιτς ακολούθησε τον ομόλογό του, πέταξε στο πάγκο το “χαρτί Κούζμις στο ποστ” και τελικά ηττήθηκε.
Η τελευταία φάση με το πεταχτάρι Νούμερο… ούτε ο Γιώργος ξέρει, ξεσήκωσε, ενθουσίασε και πάνω από όλα… θύμισε!
Την πιο ιστορική κατοχή στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού.
Πραγματικά, τρομερή ομοιότητα. Μόνο ο Κάιλ έλειπε, για να δώσει το σκριν στον Σπανούλη, ε συγγνώμη στον Γκριν και εκείνος να επιλέξει να πάει αντίθετα και να μπερδέψε τον Σβεντ, ε σόρυ, τον Λάζιτς!
Συνολικά, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε το παιχνίδι ακριβώς όπως τον ξέρουμε, σούπερ αποτελεσματικός στην άμυνα και μέτριος στην επίθεση, έκανε μια πολύ μεγάλη κοιλιά με άσχημο μπάσκετ και έλλειψη σημείων αναφοράς και ιδεών στην επίθεση και εκεί που όλα έδειχναν ήττα, γκρίνια και συνέχιση της προσπάθειας για το πλεονέκτημα… βγήκε πάλι ο κόκκινος ο ήλιος, έλαμψε και ζέστανε τον κόσμο και τους πάντες μέσα στην ομάδα.
Αυτός είναι ο μπασκετικός Ολυμπιακός… Μπασκετικός θνητός, αλλά… Ολυμπιακός!
Τώρα έχει Ρεάλ. Σε λίγες ώρες. Μην ρωτάτε με ποιον θα παίξει η ομάδα στα πλέι οφ. Σε όλα τα ματς θα μπει να δώσει αυτό που έχει ως το τέλος της κανονικής περιόδου – με πολυτέλεια πια για αγωνιστική, ενεργειακή και πνευματική διαχείριση, αγαθά υπερπολύτιμα – και όποιος αντίπαλος ήθελε ας προκύψει!
Οι μεγάλες ομάδες δεν διαλέγουν. Οι μεγάλες ομάδες παίζουν πάντα για να κερδίσουν. Κι αν χάσεις, αν απογοητευτείς, τότε είναι 1000 φορές πιο υγιές να ξέρεις ότι δεν το επέλεξες!
Τόσο απλά
ΥΓ1. Φέτος στην Ευρωλίγκα, Σπανούλης, Λοτζέσκι, Μάντζαρης και Γκριν έχουν 37 πόντους μέσο όρο. Από αυτή τη τεράδα και με τον Ματ εκτός ο Ολυμπιακός πήρε μόλις 13 πόντους. Και νίκησε δύσκολο εκτός έδρας ματς!
ΥΓ2. Οι Έλληνες του Ολυμπιακού σκόραραν τους 48 από τους 66 πόντους της ομάδας! Κι αυτό το στοιχείο θυμίζει λίγο τελικό 2012, απλά τότε οι Αμερικανοί, όλοι μαζί, είχαν μείνει στο ζερό!
ΥΓ3. Μπράβο στον Αγραβάνη. Εμφάνιση ικανή να του αλλάξει μομέντουμ, χρόνο συμμετοχής, ακόμα και ρόλο. Αν έχει διάρκεια και δείξει βελτίωση στην πνευματική και αγωνιστική του ωριμότητα, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Αν λέμε…
ΥΓ4. Παπανικολάου… Πανταχού παρών στην άμυνα, όχι μόνο στη περιφέρεια αλλά και στο πόστ απέναντι σε ψηλότερους αντιπάλους. 17 πόντοι χωρίς να εκβιάσει ούτε ένα σουτ, 9 ριμπάουντ, όλες οι κρίσιμες βολές μέσα, άγγιξε τα 38 λεπτά συμμετοχής… Δώστε του και μια σκούπα να περάσει μια γρήγορη το παρκέ ρε παιδιά!
ΥΓ5. Έδειξε κάποια μικρά σημάδια – μπασκετικής – ζωής ο Γιανγκ. Όλοι, μα όλοι είναι χρήσιμοι και κανείς δεν περισσεύει όσο μπαίνουμε στην τελική ευθεία της σεζόν.
ΥΓ6. Ο Πρίντεζης είναι πιο κουρασμένος από ποτέ! Βολή δεν ξέρω αν θα έβαζε σε εκείνο το σημείο, με τη γλώσσα έξω.. Πεταχτάρι, όμως; Τηλεκατευθυνόμενο!!
ΥΓ7. Ο Σπανούλης έχει κάνει δύο ολόκληρες προπονήσεις τον τελευταίο μήνα. Μετά το εκπληκτικό πρώτο δίμηνο της σεζόν που κατ’ εμέ έπαιξε το πιο ολοκληρωμένο και ποιοτικό μπάσκετ της καριέρας του έχει υποστεί 4 φορές τραυματισμό στους προσαγωγούς – δύο στο κάθε πόδι – και τώρα ήταν 4 μέρες εμπύρετος. Ένα πράγμα πρέπει να θέλουν όλοι. Τρεις γεμάτες εβδομάδες προπόνησης, μέχρι τα πλέι οφ. Ακόμα και μια να κάνει, η διαφορά θα αρχίσει να φαίνεται.