Tου Πάνου Κατσιρούμπα/ info@eurohoops.net
Η Φενέρ πάντα στα πλέι οφ παρουσιάζεται ως ομάδα καμικάζι, ακόμα και αν στην κανονική περίοδο δεν μοιάζει με τέτοια. Επίσης έγινε αναφορά και στις δύο συνεχόμενες προκρίσεις της με 3-0, απέναντι στους εν δυνάμει Πρωταθλητές Ευρώπης, τόσο του 2014 όσο και του 2015.
Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό η ομάδα που εμφανίστηκε στο ΟΑΚΑ έμοιαζε με… καμικάζι, που ήρθε αποφασισμένη να πάρει τη νίκη. Ακόμα κι όταν το πράγμα φαινόταν να γέρνει προς τη μεριά του Παναθηναϊκού, η Φενέρ έμοιαζε να έχει τρόπο και πλάνο για να ξαναμπεί στο παιχνίδι, απλά χρειαζόταν 2-3 φάσεις ψυχολογίας για να αλλάξουν και το μομέντουμ, το οποίο σαφέστατα μετά το πρώτο πεντάλεπτο ήταν με το μέρος του Παναθηναϊκού.
Κι όμως η Φενέρ, με το ροτέισιον των οχτώ παικτών έδειχνε να είναι πολύ πιο φρέσκια, όσο το παιχνίδι έφτανε στο κομβικό του σημείο και με πολύ καλύτερη ψυχολογία, παρότι πέρασε πολύ μεγάλη αγωνιστική κρίση για περίπου 15 αγωνιστικά λεπτά, την ώρα που οι “πράσινοι” λύγιζαν κάτω κι από το βάρος του “πρέπει”, που, όπως φάνηκε, δημιούργησε άγχος, το οποίο δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν ο Τσάβι Πασκουάλ κι οι παίκτες του.
Τι πήγε στραβά…
Κακές συνεννοήσεις στις αλλαγές
Συνέβη σε πολύ μεγάλο βαθμό στο ξεκίνημα του αγώνα, αλλά και στην τελική του ευθεία. Παίκτες που δεν είχαν ξεκάθαρη αμυντική κατεύθυνση και έδιναν αυτό το ένα δευτερόλεπτο που χρειαζόταν η επίθεση της Φενέρμπαχτσε για να δημιουργήσει ρήγματα στην άμυνα. Κακές αντιμετωπίσεις πάνω στα σκριν, σε πολλές περιπτώσεις, ανύπαρκτο βάθος στην άμυνα, γεγονός, που οδήγησε σε εύκολα τελειώματα μέσα από το ζωγραφιστό.
Τεράστια ζημία από το κεντρικό πικ εν ρολ κατά βάση
Όπως είχαμε τονίσει και στην ανάλυση του ζευγαριού, ύψιστης σημασίας ήταν η αντιμετώπιση του πικ εν ρολ, που τρέχει κυρίως από την κορυφή γη Φενέρμπαχτσε. Τόσο ο Μπογκντάνοβιτς, με την συνδρομή του Σλούκα δημιουργικά, αλλά και του Ντίξον. που βοήθησε και εκτελεστικά, έκαναν πολύ μεγάλη ζημία στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Οι γηπεδούχοι δεν παρουσίασαν ένα ξεκάθαρο πλάνο αντιμετώπισης του συγκεκριμένου παιχνιδιού, ούτε ατομικά (ανάλογα δηλαδή ποιος θα ήταν ο δημιουργός), ούτε ομαδικά. Η τριάδα των γκαρντ είχε 37 πόντους και 12 ασίστ, ενώ άλλες τέσσερις τελικές πάσες είχε ο Ούντο, ο οποίος λειτουργούσε σαν παίκτης – σκαλοπάτι και δημιουργός μετά την πρώτη πάσα. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο έγινε τεράστια ζημιά με αυτόν τον τρόπο και η άμυνα του Παναθηναϊκού στο δεύτερο εικοσάλεπτο δεν είχε ποτέ απάντηση.
Ο Μπόγκνταν το πήρε πάνω του
Η άμυνα του Παναθηναϊκού σε προηγούμενα ματς είχε εγκλωβίσει με εντυπωσιακό τρόπο παίκτες όπως ο Γιουλ και ο Λάρκιν. Απέναντι στην Φενέρμπαχτσε δεν μπόρεσε σχεδόν σε κανένα σημείο να περιορίσει τον εκπληκτικό Μπογκνταν Μπογκντάνοβιτς. Είχαμε αναφέρει ότι είναι πολύ βελτιωμένος φέτος, όσον αφορά την υπομονή του με την μπάλα στο παρκέ και το διάβασμα των αμυνών, κάτι που έδειξε και στο πρώτο παιχνίδι της σειράς με εκκωφαντικό τρόπο. Ο Σέρβος σκόραρε 11 πόντους στο κρίσιμο τρίτο δεκάλεπτο, που σήμανε και την επιστροφή των φιλοξενούμενων στο ματς και ουσιαστικά από εκεί και μετά δεν κοίταξαν ποτέ πίσω. Εκτός αυτού ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να τον φθείρει κι αμυντικά, καθώς το περιφερειακό του παιχνίδι και η κακή κυκλοφορία από κάποιο σημείο και μετά δεν τον ταλαιπώρησαν τόσο πνευματικά όσο και σωματικά, στο αμυντικό κομμάτι του γηπέδου.
Έχασε την κατεύθυνση του στην επίθεση.
Ο Παναθηναϊκός στην επίθεση είχε δύο ημίχρονα. Ένα εξαιρετικό και ένα κάκιστο. Η διαφορά για μία ακόμα φορά ήταν η ευστοχία, που καθόρισε και την ψυχολογία αλλά και την κατεύθυνση των κατοχών. Όταν οι γηπεδούχοι βρήκαν ρυθμό, χάρις κυρίως τα πολύ καλά σουτ του Ρίβερς πίσω από τα σκριν. Οι παίκτες του Πάσκουάλ είχαν 6/10 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο, αλλά μόλις 1/13 στο δεύτερο. Όταν το παιχνίδι άρχιζε να γυρίζει έμοιαζε και το καθαρό μυαλό να πηγαίνει περίπατο για τους παίκτες του Πασκουάλ. Η μπάλα δεν κυκλοφορούσε και η επίθεση έμοιαζε συνεχώς να παγιδεύεται. Αποτέλεσμα ήταν, από κάποιο σημείο και μετά τα σουτ να είναι κυρίως ανάγκης και χωρίς ελπίδες για ευτυχή κατάληξη.
Βέβαια σε αυτό το κομμάτι έπαιξε τεράστιο ρόλο και η τακτική της άμυνας του Ομπράντοβιτς. Άρχικα με τον Κάλινιτς πάνω στον Σίνγκλετον για να μπορέσει να αμυνθεί περιφερειακά, κομμάτι στο οποίο ο Αμερικανός του Παναθηναϊκού έχει κάνει θραύση όλη τη χρονιά. Ο Σίγκλετον δεν πήρε ποτέ μέσα στο παιχνίδι σουτ που του αρέσουν και σε πολύ μεγάλο βαθμό έμεινε εκτός επιθετικού πλάνου.
Από εκεί και πέρα οι άμυνες των Ούντο και Βέσελι είτε αυτές ήταν στο πόστ, είτε στην περιφέρεια μετά από αλλαγές ήταν εξωπραγματικές. Δεν έδωσαν ποτέ κάτι με ευκολία στην επιθετική λειτουργία του Παναθηναϊκού και στην ουσία δεν υπήρξε καμία εκμετάλλευση μις ματς, από όπου και αν προέρχονταν αυτά.
Επιθετικό – Αμυντικό τρανζίσιον σημειώσατε 2
Ένα από τα “κλειδιά” του αγώνα ήταν ο τρόπος που ο Παναθηναϊκός θα χειριζόταν το επιθετικό τρανζίσιον του. Δυστυχώς φάνηκε αρκετά διστακτικός στις λίγες ευκαιρίες που του παρουσιάστηκε αυτή η δυνατότητα και δεν μπόρεσε να πάρει κάποιους έξτρα εύκολους πόντους, που θα μετρούσαν στο μομέντουμ και την οικονομία του αγώνα.
Εκτός αυτού δέχτηκε και κάποιους εύκολους πόντους στο τρανζίσιον της Φενέρμπαχτσε, που είναι μία εξίσου επικίνδυνη ομάδα σε αυτό το είδος παιχνιδιού. Κακές επιστροφές που προέκυψαν κυρίως από κακές επιθετικές επιλογές ήταν η βασική αιτία του κακού αμυντικού τρανζίσιον, αλλά ακόμα και σε αυτές τις καταστάσεις ούτε κάποια απαραίτητα φάουλ έγιναν, ενώ και τα αμυντικά ρίσκα δεν απέδωσαν.
Ο Παίκτης – κλειδί Νίκολα Κάλινιτς
Εκτός από την καλή άμυνα ακόμα και στον Κρις Σίνγκλετον, η επιθετική παρουσία του Κάλινιτς έκανε τελικά μεγάλη διαφορά και είχε καθοριστική σημασία για την έκβαση του αποτελέσματος.
Ο Σέρβος φόργουορντ ήταν και το απόλυτο ρίσκο της άμυνας του Παναθηναϊκού, που επέλεξε να δώσει βοήθειες (έστω και αργοπορημένες) σε άλλα σημεία του γηπέδου με αποτέλεσμα να πάρει το ρίσκο του περιφερειακού σουτ του Κάλινιτς. Ο Σέρβος πριν το πρώτο παιχνίδι της σειράς είχε 25% περίπου πίσω από την γραμμή των 6.75 και το ρίσκο αυτό είχε σαφέστατη βάση. Όμως δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό αυτό το ρίσκο δεν βγήκε, αφού ο Κάλινιτς είχε 4/6, όλα σουτ που είτε κράτησαν την ομάδα του κοντά στο σκορ ή της έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη διαφορά στο δικό της καλό κομμάτι του παιχνιδιού.
Το δεύτερο παιχνίδι
Πλέον χρονικά περιθώρια για απελπισία, δάκρυα, στεναχώρια δεν υπάρχουν, αφού σε λιγότερο από 48 ώρες έρχεται το δεύτερο παιχνίδι, που πλέον για να διατηρήσει οι ομάδες τις μειωμένες πιθανότητες πρόκρισης που έχει, πρέπει απαραιτήτως να το κερδίσει.
Η ομάδα τακτικά το πιθανότερο είναι ότι δεν μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα, αλλά να κάνει κάποιες έξτρα προσαρμογές ή ακόμα και κάποια νέα τρικ κυρίως στο αμυντικό κομμάτι.
Το βασικό είναι να ξαναπιστέψει στις δυνατότητές της, να φανεί πιο έτοιμη ψυχολογικά για να μην ξανασυμβεί ότι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο. Οι 16 πόντοι ενεργητικό είναι αρνητικό ρεκόρ στην ιστορία του «τριφυλλιού» και κάτι τέτοιο δεν πρέπει να επαναληφθεί.
Η ομάδα πρέπει να κρατήσει την συγκέντρωσή της για 40 λεπτά και να μην παρουσιάσει ξανά εικόνα ανάλογη του δευτέρου ημιχρόνου, αλλά και του πρώτου ημιχρόνου στο Τελ Αβιβ που ήταν tabula rasa αυτού που είδαμε στο ΟΑΚΑ.
Πρέπει να χτυπηθούν τα μις ματς. Θα υπάρξουν, όπως υπήρξαν και στο πρώτο παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός όσο σκοράρει σκοτώνει και την ψυχολογία του αντιπάλου και αυτό έχει επίδραση και στην δική του αμυντική προσπάθεια.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, αλλά ούτε και ο χρόνος μπορεί να γυρίσει πίσω. Πρέπει να κερδιθεί το δεύτερο παιχνίδι και από εκεί και πέρα η ομάδα να πάει στην Κωνσταντινούπολη, ίσως με λιγότερο άγχος, αλλά και χωρίς το «πρέπει» να πλανάται στο μυαλό των παικτών, για την υπέρβαση.
Καμία σειρά δεν κρίθηκε σε ένα ή σε δύο παιχνίδια. Έχουμε δει την Σιένα να χάνει με 50 πόντους στο ΣΕΦ και μετά να κερδίζει την σειρά, τον Ολυμπιακό να χάνει στην Βαρκελώνη με 20 και να κερδίζει μετά αυτός τρία παιχνίδια στη σειρά, ενώ το ίδιο έκανε και ο Παναθηναϊκός το 2011. Η ατμόσφαιρα «κηδείας» που επικρατεί αυτή τη στιγμή, δεν αξίζει ούτε στην ομάδα, αλλά ούτε και στο ίδιο το άθλημα που μας έχει προσφέρει αλήστου μνήμης ανατροπές.
Έχει παιχτεί απλά η πρώτη από τις, μάξιμουμ, πέντε πράξεις του δράματος. Η μάχη συνεχίζεται, ο δρόμος εξαρχής ήταν δύσκολος.