Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Έγινε η στραβή και τώρα… τρέχει ο Ολυμπιακός! Οι κόκκινοι έχασαν εντός έδρας παιχνίδι Playoffs για πρώτη φορά μετά την άνοιξη του 2011 και εκείνο το διπλό που είχε κάνει η Σιένα στον Πειραιά, μετά τον διασυρμό της στο πρώτο παιχνίδι.
Οι ερυθρόλευκοι την πάτησαν κι αυτή την φορά στο δεύτερο ματς, έχασαν το πλεονέκτημα έδρας και πλέον καλούνται να κάνουν τουλάχιστον μια νίκη στο “Αντί Ιπεκτσί” για να μην γυρίσουν αποκλεισμένοι από την Τουρκία και να φέρουν πίσω το πλεονέκτημα της έδρας.
Ασφαλώς και μπορεί να κερδίσει εκεί ο Ολυμπιακός. Είναι μια ομάδα που έχει πετύχει 8 διπλά στα 15 φετινά παιχνίδια της μακριά από το ΣΕΦ στη κανονική περίοδο. Πόσο μάλλον απέναντι σε ένα κλαμπ που δεν διαθέτει ισχυρή βάση κόσμου και καυτή ατμόσφαιρα.
Είναι πολύ πιθανό να γεμίσει το “Αντί Ιπεκτσί” γιατί αυτές τις μάχες θα θελήσουν να τις δουν πολλοί απλοί φίλαθλοι και οικογένειες που γουστάρουν το μπάσκετ, αλλά και πάλι σε καμία περίπτωση η συγκεκριμένη έδρα δεν μπορεί να θεωρηθεί από τις δύσκολες στο κομμάτι της πίεσης από την εξέδρα για μια ομάδα τόσο έμπειρη και μπαρουτοκαπνισμένη, όσο ο Ολυμπιακός.
Όπως αποδείχτηκε, όμως, στον Πειραιά αλλά και γενικά στους πρώτους δύο γύρους της Ευρωλίγκας, όπου έγιναν 4(!) διπλά (δύο η Φενέρ στο ΟΑΚΑ, η Εφές στο ΣΕΦ και η Νταρουσάφακα στη Μαδρίτη) δεν παίζει μπάσκετ ο κόσμος, δεν κερδίζει και δεν χάνει ο κόσμος, αλλά οι ίδιες οι ομάδες στα παρκέ.
Και η αλήθεια είναι πως παρότι οι κόκκινοι μπορούσαν να νικήσουν, αν είχαν διαχειριστεί πιο σωστά στο πάγκο και στο παρκέ το 65-58 στο 34′, αν δούμε τις λεπτομέρειες του αγώνα και τους στατιστικούς δείκτες των ομάδων, αν κάνουμε φόκους στα όσα έγιναν στο παρκέ και στην συνολική εικόνα των δύο ομάδων, αυτή του Περάσοβιτς έπαιξε το καλύτερο, πιο ορθολογιστικό και πιο αποτελεσματικό μπάσκετ.
Μπορεί το σκορ να μην πήγε στα ψηλά επίπεδα που συμφέρουν την Εφές συγκριτικά με τον Ολυμπιακό, μπορεί να μην είχε πολύ απ τέμπο ρυθμό και μπάσκετ, όμως, η ουσία είναι πως οι γηπεδούχοι σε κανένα σημείο της αναμέτρησης δεν… σκλάβωσαν τον αντίπαλο στον δικό τους ρυθμό, όπως έγινε στο πρώτο παιχνίδι. Το αντίθετο συνέβη.
Η Εφές ήταν η ομάδα που έβγαζε στο παρκέ το πιο ισορροπημένο μπάσκετ και η μεγαλύτερη και πιο απρόσμενη νίκη της – πριν το τζάμπολ – ήταν η κυριαρχία τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά στο χαμηλό ποστ, μέσα στη ρακέτα.
Ρώτησα και τον Γιώργο Πρίντεζη για αυτό μετά το τέλος του αγώνα, στα αποδυτήρια. Γιατί δεν θυμάμαι φέτος στο ΣΕΦ τον Ολυμπιακό να έχει υποστεί ποτέ άλλοτε τόσο εμφατική ήττα στις μάχες κάτω από τα δύο καλάθια.
Τα ριμπάουντ ναι μεν ήταν ίδια για τις δύο ομάδες, με τους Τούρκους να έχουν στο τέλος +5 κατοχές λόγω των λαθών της ομάδας του Σφαιρόπουλου, αλλά η αποτελεσματικότητα των δύο ομάδων κοντά στο καλάθι, είχε εμφανείς διαφορές και την ζυγαριά να γέρνει υπέρ των νικητών.
Πάμε να δούμε τι εννοώ.
- Ο Ολυμπιακός που ιδίως στο σπίτι του σκοράρει πολύ και με εξαιρετικά ποσοστά μέσα από τη ρακέτα, είχε μόλις 4/6 σουτ από το ζωγραφιστό στο πρώτο ημίχρονο και μόλις 6/10 στο τέλος του αγώνα. Το αντιλαμβάνεστε; Μόλις 6 καλάθια μέσα στη ρακέτα.
- Στην αντίπερα όχθη, η Εφές ολοκλήρωσε την αναμέτρηση με 15/22 σουτ κάτω από το καλάθι, που σημαίνει πως πήρε 18 πόντους περισσότερους σε σχέση με τον Ολυμπιακό μέσα στη ρακέτα. Για τόσο κρίσιμο και κλειστό ματς, η διαφορά είναι πολύ μεγάλη και σηματοδοτεί ξεκάθαρη ήττα του Ολυμπιακού κοντά στο καλάθι. Από αυτό και μόνο το στοιχείο, κατανοεί κανείς πως ποτέ η ομάδα δεν κατάφερε να ελέγξει τον ρυθμό.
- Αυτή η τάση και εικόνα, επεκτάθηκε συνολικά στα σουτ δύο πόντων. Ο Ολυμπιακός πέτυχε μόλις 6 δίποντα στο πρώτο ημίχρονο και μόλις 13 σε όλο το παιχνίδι. Είναι… απελπιστικά λίγα και δείχνουν πόσο μεγάλο επιθετικό πρόβλημα είχαν οι κόκκινοι στο 5 εναντίον 5.
- Ο μοναδικός λόγος που η ομάδα έκλεισε προηγούμενη το πρώτο ημίχρονο, ήταν το κρεσέντο του Σπανούλη με τα 5 τρίποντα. Το 44-37 στο 20′ προέκυψε κόντρα στη ροή του αγώνα και είχε να κάνει αποκλειστικά με το ρεσιτάλ του αρχηγού από μακριά. Ο Ολυμπιακός είχε 9/18 τρίποντα στο ημίχρονο, ποσοστό 50%. Στο δεύτερο, όμως, είχε 2/12, με συνέπεια να ολοκληρώσει το ματς με 11/30.
- Δύο τρίποντα όλα κι όλα στην επανάληψη, λοιπόν και 7 δίποντα. Η ομάδα πέτυχε 9 καλάθια σε όλο το δεύτερο ημίχρονο και 27 πόντους συνολικά. Με 27 πόντους σε ένα ημίχρονο, 13 δίποντα σε ένα ολόκληρο ματς και 14 λάθη, είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις μια ομάδα με το ταλέντο και την ποιότητα της Εφές.
- Πόσο μάλλον όταν δύο παίκτες σου σκοράρουν 40 πόντους παρέα και όλοι οι υπόλοιποι 31. Στη πρώτη συνάντηση λέγαμε πόσο φοβερό ήταν που ο Ολυμπιακός σκόραρε 42 πόντους σε ένα ημίχρονο, με τους δύο πιο σημαντικούς του πόλους στην επίθεση, τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη να τσοντάρουν μόνο 2!
- Τώρα, πήγαμε απευθείας στο άλλο άκρο. Οι δυο τους τράβηξαν όλο το κουπί στην επίθεση και ο Ολυμπιακός υπέστη πολύ μεγάλη ζημιά αυτή την φορά από την θέση “5”. Ο Ντάνστον πέτυχε 12 πόντους νωρίς στο πρώτο ημίχρονο, 16 συνολικά και οι 3 σέντερ της ελληνικής ομάδας έβαλαν όλοι μαζί 9 πόντους. Ακόμα και ο Άλεξ Κιρκ έκανε σοβαρή ζημιά στο τέλος, τη στιγμή που οι πρωταθλητές δεν είχαν ούτε απειλή, ούτε δημιουργία κοντά στο καλάθι, με συνέπεια να εξωθηθούν σε περιφερειακό μπάσκετ χωρίς ιδιαίτερη ουσία και σε αρκετά “πνιγμένα” σουτ.
- Παρόλα αυτά, ο Ολυμπιακός έφτασε να προηγείται με 7 πόντους στο 34′ και εκεί πολλοί πιστέψαμε ότι βρήκε τον τρόπο να φέρει το ματς στα μέτρα του, περιμέναμε την Εφές να υποχωρήσει, αφού με καλύτερη εικόνα μπασκετικά από εκείνη του Ολυμπιακού, ήταν πίσω στο σκορ και απέμεναν 6 λεπτά για το τέλος.
- Από εκεί και μετά όλα πήγαν στραβά… Ο Περάσοβιτς πήρε τάιμ – άουτ, η Εφές σε λιγότερο από δύο λεπτά έκανε σερί 8-0 και όλα κρίθηκαν στο τελευταίο δίλεπτο. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος επέλεξε να αφήσει εκτός στο τέλος τον άποντο Μάντζαρη και να παίξει με τους Σπανούλη και Γκριν στο ίδιο σχήμα. Παράλληλα επέλεξε αλλαγές σε όλα τα σκριν και η εξέλιξη όλων των τελευταίων κατοχών της Εφές, έδειξε πως αυτό ήταν ένα λάθος που βόλεψε πολύ τον αντίπαλο και έβαλε… βούτυρο στο ψωμί του.
- Ο Περάσοβιτς σωστά έδωσε εντολή να σημαδέψουν με… μανία τα μις – ματς που δημιουργούνται μετά τις αλλαγές στα σκριν και έβλεπες σε όλες τις επιθέσεις τον Σπανούλη και τον Γκριν να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με πολύ ψηλότερους και πιο δυνατούς αντιπάλους όπως ο Ντέρικ Μπράουν, ο Μπράιαντ Ντάνστον, ακόμα και ο Ντεσουάν Τόμας ή ο Κιρκ, που χρησιμοποιήθηκαν για αυτόν ακριβώς τον σκοπό στα τελευταία 120 δευτερόλεπτα.
- Η Εφές “χτύπησε” στα μις – ματς, πήρε πόντους από το ζωγραφιστό και όταν η άμυνα προσπάθησε να προσαρμοστεί και να κλείσει για να βοηθήσει τα δυο γκαρντ που… βαλλόταν από παντού, η Εφές το διάβασε, κυκλοφόρησε σωστά τη μπάλα, ακινητοποίησε τις περιστροφές του Ολυμπιακού και βρήκε ανοιχτά σουτ.
- * Σε όλο το τελευταίο δεκάλεπτο η Εφές “έτρεξε” την άμυνα του Ολυμπιακού και την ανάγκασε να… τρέχει ενστικτωδώς προς την μπάλα, χωρίς σωστές αποστάσεις, χωρίς αποτελεσματικές περιστροφές, χωρίς καμία αμυντική ισορροπία.
- Η ζημιά έγινε ακόμα μεγαλύτερη από τη στιγμή που δεν μπορούσε να παίξει ο Μιλουτίνοφ. Με τον Σέρβο στο παρκέ, η άμυνα θα μπορούσε να είναι διαφορετική και να υπήρχε μια πιο… ενοχλητική για την Εφές βοήθεια και παρουσία πίσω από τα μις – ματς που δημιουργούσε και πάνω στα οποία δούλευε και πλήγωνε την άμυνα του Ολυμπιακού.
- Πόνεσε και στοίχισε η απουσία του Σέρβου και σα να μην έφτανε αυτό, ο Περάσοβιτς πέρα από τη κυριαρχία στα μις – ματς, είχε και σαν πολιορκητικό κριό τον Τάιλερ Χόνεϊκατ που με την έκρηξή του και την ενέργειά του έκανε άνω – κάτω την άμυνα του Ολυμπιακού, δημιούργησε μεγάλα προβλήματα και με 15 πόντους και 9 ριμπάουντ ήταν ο παίκτης που χρειαζόταν η Εφές για να κάνει την διαφορά και να γείρει οριστικά την πλάστιγγα υπέρ της, από την στιγμή που κυριαρχούσε κάτω από τα 2 καλάθια.
- Μπορούσε να αντιδράσει ο Ολυμπιακός διαφορετικά και με άλλη τακτική. Θαρρώ πως ναι, αλλά αυτές είναι σκέψεις μετά το παιχνίδι. Οι αλλαγές με το υπάρχον σχήμα στο παρκέ, όχι απλά δεν βοήθησαν την ομάδα, αλλά την πλήγωσαν. Από την στιγμή που έλειπε ο Μιλουτίνοφ και ο Μπιρτς είχε 5 φάουλ, πιστεύω πως ένα σχήμα με τους δύο Παπ μαζί στο παρκέ και τον Πρίντεζη στο “5”, θα μπορούσε να κουμπώσει πολύ καλύτερα πάνω σε αυτό της Εφές και να δώσει πολλές περισσότερες πιθανότητες νίκης στον Ολυμπιακό, στο τελευταίο τρίλεπτο που όλα κρίθηκαν.
- Ο Ολυμπιακός δεν υπερέχει σε ταλέντο της Εφές. Η δύναμη, η σκληράδα, η ενέργεια, το μπασκετικό… ξύλο είναι τα στοιχεία που έχει να αντιπαρτάξει μαζί με την προσωπικότητα και την εμπειρία. Το να παίξουν εκεί μαζί ο Παπανικολάου με τον Παπαπέτρου ή ακόμα και ο Αγραβάνης με τον Πρίντεζη σέντερ, έμοιαζε με πιο λογική και ισορροπημένη επιλογή και προσέγγιση, από την στιγμή που ο Σφαιρόπουλος ήθελε να παίξει με αλλαγές σε όλα τα σκριν.
- Η Εφές δεν θα είχε τόσο ξεκάθαρα μις – ματς, δεν θα κέρδιζε με τόσο μεγάλη ευκολία όλες τις μάχες για καλύτερη θέση κοντά στο καλάθι και ίσως είχαμε βιώσει διαφορετικό τέλος στο παιχνίδι. Πέρα από το ότι στην επίθεση με ένα τέτοιο σχήμα, όπως έχουμε δει ξανά, θα έβγαιναν πιο εύκολα ανοιχτά σουτ και θα υπήρχαν και πιο εύκολες γωνίες πάσας, για να πάρει ο Πρίντεζης την μπάλα στο ποστ και όχι να ξεκινάει από την γωνία της αδύναμης πλευράς και να περιμένει την εξέλιξη της επίθεσης, όπως έγινε σε όλες τις τελευταίες κατοχές του Ολυμπιακού στην επίθεση.
- Σε ότι αφορά την τελευταία κατοχή, πιστεύω πως ο Παπανικολάου έψαχνε τον Σπανούλη, ενθυμούμενος το λάθος που είχε κάνει σε αντίστοιχη περίπτωση, στον πρώτο περσινό τελικό με τον Παναθηναϊκό. Ο Βασίλης, όμως, που έπαιξε 31 λεπτά, προφανώς είχε άδειο το ρεζερβουάρ της ενέργειάς του. Παρότι είχε πάνω του τον Ερτέλ που δεν είναι και… τέρας άμυνας, δεν έκανε κίνηση να ξεμαρκαριστεί και να πάρει τη μπάλα, προφανώς γιατί δεν είχε ούτε ανάσες, ούτε… πόδια εκείνη τη στιγμή.
- Τελικά, με τέτοιες προϋποθέσεις, το σουτ του Γκριν ήταν αρκετά καλό. Αλλά, δεν μπήκε.
- Προσωπικά, αυτό που με προβληματίζει περισσότερο, είναι πως η Εφές πήρε αυτή τη νίκη χτυπώντας τον Ολυμπιακό στα δυνατά του σημεία (ριμπάουντ, άμυνες αλλαγών, κυριαρχία στο ποστ σε άμυνα και επίθεση) παρότι σκόραρε 11 πόντους λιγότερους από το μέσο όρο της και είδε τους Ερτέλ και Γκρέιντζερ να σουτάρουν συνολικά 2/9 τρίποντα.
- Η Εφές πήρε το διπλό με 25% στο τρίποντο και με τους δύο γκαρντ της που είναι χαρισματικοί στην επίθεση να βρίσκονται σε κακή βραδιά εκτελεστικά. Αυτό δείχνει πως διαθέτει περισσότερους τρόπους από ότι ίσως νομίζαμε πριν το τζάμπολ της σειράς, για να βάλει από κάτω τον Ολυμπιακό.
- Έναν Ολυμπιακό που χωρίς τον Λοτζέσκι, δεν έχει την πολυτέλεια σε ματς τόσο υψηλών απαιτήσων να βλέπει τους Μάντζαρη, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Ουότερς να βάζουν όλοι μαζί μόλις 10 πόντους, την ώρα που μόνος του ο Χόνείκατ σκοράρει 15.
- Σε ότι αφορά την διαιτησία, θεωρώ υπερβολικό το δεύτερο διαδοχικό επιθετικό φάουλ μετά από καλάθι και μάλιστα συνοδευόμενο από βολές. Υπάρχει όντως σπρώξιμο, αλλά τέτοια σφυρίγματα εκτός φάσης και με το καλάθι να έχει μπει, σφυρίζονται πολύ σπάνια, για να δοθεί δεύτερη φορά στο ίδιο παιχνίδι και μάλιστα στα τελευταία κρίσιμα λεπτά. Δεν έκρινε, όμως τον νικητή η διαιτησία. Η Εφές έπαιξε πιο ποιοτικό και ισορροπημένο μπάσκετ, έβγαλε τον Ολυμπιακό από το παιχνίδι του και νίκησε δίκαια.
Στην Ευρωλίγκα και ακόμα περισσότερο στα πλέι οφ, επιβιώνουν οι ομάδες που έχουν τον τρόπο να ξεπερνούν γρήγορα τα έντονα συναισθήματα που δημιουργεί μια νίκη ή μια αποτυχία.
Που προσηλώνονται στην επόμενη μάχη και έχουν την τεχνογνωσία να κάνουν τις απαραίτητες προσαρμογές στην τακτική και την απαιτούμενη προσέγγιση στο πνευματικό κομμάτι, που είναι ισόποσα σημαντικό με το μπασκετικό σε αυτό το επίπεδο και σε αναμετρήσεις που κρίνουν τους κόπους μιας ολόκληρης σεζόν.
Ο Ολυμπιακός δεν έχει χρόνο για απογοητεύσεις και κλάματα. Τα διπλά της Φενέρ και ακόμα περισσότερο η απόδραση της Νταρουσάφακα από τη Μαδρίτη, δείχνουν πως στη φετινή Ευρωλίγκα τίποτα, μα τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Εδώ που τα λέμε και η ΤΣΣΚΑ θα μπορούσε αν όχι θα έπρεπε με βάση την εικόνα των δύο αγώνων με την Μπασκόνια στη Μόσχα, να χάσει ένα παιχνίδι…
Ψηλά το κεφάλι, υπάρχει μπροστά νέα πρόκληση και πάλι!
Προσωπικά, δεν έχω το παραμικρό άγχος για ένα και μόνο λόγο.
Ξέρω ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να κάνει διπλό στη Πόλη, απέναντι στην Εφές.
Αυτή τη στιγμή αν έπρεπε να ποντάρω σε ένα σενάριο, θα έλεγα 2-2 και επιστροφή στον Πειραιά για το πέμπτο και καθοριστικό ματς – πρόκρισης.
Ακόμα και να επικρατήσει αυτό το σενάριο, το τελευταίο ματς πάλι θα είναι πολύ δύσκολο.
Γιατί δεν έχω άγχος; Γιατί, αν αξίζει ο Ολυμπιακός, θα προκριθεί.
Αν χάσει τρεις διαδοχικές φορές από την Εφές, όσο καλή ομάδα κι αν είναι, τότε δεν αξίζει να προκριθεί.
Οπότε δεν θα υπάρχει λόγος μεγάλης στενοχώριας. Στον αθλητισμό πρέπει να αποδέχεσαι την ήττα αν είναι καθαρή και δίκαιη και να πηγαίνεις παρακάτω, με στόχο να γίνεσαι καλύτερος.
Όπως και στη ζωή.
Πιστεύω στο Βασίλη, το Γιώργο και τα άλλα παιδιά, γιατί οι ίδιοι μου έχουν δημιουργήσει αυτή την αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης στα μυαλά τους, τα χέρια τους και τα @@δια τους…
Από την Τρίτη μεταφερόμαστε στην Πόλη και θα τα λέμε από εκεί!
ΥΓ1. Λίγοι θα το πίστευαν, αλλά η απώλεια του Μιλουτίνοφ και το γεγονός ότι έπαιξε μόλις 8 λεπτά, στοίχισε πολύ στον Ολυμπιακό.
ΥΓ2. Κάποια στιγμή πρέπει να… ξυπνήσει λίγο και ο Μπιρτς. Είναι αρκετοί οι μήνες που κάνει πολύ μέτρια παιχνίδια, δεν έχει διάρκεια στην απόδοσή του και του λείπει ο απαιτούμενος βαθμός συγκέντρωσης όταν πατάει το παρκέ. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, για την εξέλιξη της σειράς…
ΥΓ3. Επειδή ρωτάτε, ο Αθηναίου δεν έχει κάνει κανένα απολύτως… “έγκλημα”. Ακόμα κι αν ήταν λάθος ένας πρόσφατος χειρισμός του σε μια συζήτηση με τον κόουτς Σφαιρόπουλο, μην ξεχνάμε πως δύο χρόνια τώρα έχει πάρει λίγες ευκαιρίες και είναι λογικό η στενοχώρια ή και ο θυμός να συνοδεύουν τις σκέψεις του ή και κάποια συμπεριφορά του.
ΥΓ5. Γιώργο, ξεκόλλα με τις βολές. Αυτά συμβαίνουν σε όλους. Χρόνια πολλά για την γιορτή σου την Κυριακή με υγεία και ό,τι καλύτερο στη ζωή σου. Μια εμφανισάρα στη Πόλη, την έχεις στο τσεπάκι σου.
ΥΓ6. Βασίλη την θες πολύ αυτή την πρόκριση και την ευκαιρία στο φάιναλ φορ για να γίνεις ο δεύτερος παίκτης μαζί με τον Σάρας στην σύγχρονη ιστορία της νεοσύστατης Ευρωλίγκας με 4 κούπες. Μόνο εύκολο δεν είναι. Αλλά εσύ, ως γνωστόν, για τα δύσκολα γεννήθηκες!
ΥΓ7. Ο ελληνικός κορμός είναι πάλι αυτός που θα βγει μπροστά. Βρισκόμαστε, όμως, μπροστά σε μια συνθήκη που και οι ξένοι οφείλουν να βγουν μπροστά, γιατί αλλιώς δεν βγαίνουν εύκολα τα – μπασκετικά – κουκιά.