Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Θα μπορούσα να γράψω 10 χιλιάδες λέξεις – ανάλυση για το πέμπτο και καθοριστικό παιχνίδι με την Εφές, που έδωσε την πρόκριση στον Ολυμπιακό. Την δέκατη στην ιστορία του και την έκτη τα τελευταία 9 χρόνια σε φάιναλ φορ. Νιώθω την ανάγκη να μη γράψω για μπάσκετ σήμερα. Άλλωστε, η στάση μου ήταν σταθερή από τα Χριστούγεννα και μετά.
Ο Ολυμπιακός θα πήγαινε φάιναλ φορ. Όπως κι έγινε.
Υπάρχει και μια άλλη διάσταση, ακόμα πιο σημαντική στο δικό μου μυαλό. Το καλοκαίρι του 2011 ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων, αφού πρώτα πήγε να μείνει ορφανός από ηγεσία και επενδυτές, άλλαξε ρότα και από μια ομάδα τεράστιων μπάτζετ, που δεν είχε ως τότε κατακτήσει όσα της άξιζαν, μετατράπηκε σε ένα οργανισμό που ποντάρει περισσότερο στη τεχνογνωσία του, στην εμπειρία του, στο οικογενειακό κλίμα και στον πανίσχυρο σε δέσιμο και μέταλλο, αλλά και σε ποιότητα ελληνικό του κορμό.
Αυτή η version του κλαμπ που ΠΟΤΕ από το καλοκαίρι του 2011 και έπειτα δεν είναι μέσα στα 6, μη πω 8 μεγαλύτερα μπάτζετ της Ευρωλίγκας, μετράει σε 6 σεζόν δύο ευρωπαϊκούς τίτλους, ένα (χαμένο) τελικό και μια πρόκριση στο φάιναλ φορ.
Αυτή την τελευταία, που του δίνει το εισιτήριο για την ευλογημένη Πόλη του, για το Σινάν Ερντέν. Το γήπεδο στο οποίο άλλαξε το ρου της ιστορίας του συλλόγου και “γεννήθηκε” η μεγαλύτερη ανατροπή όλων των εποχών σε τελικό, γεννήθηκε η ομάδα της ζωής μας.
Ναι, αυτή είναι η ομάδα της ζωής μας!
Ο λόγος; Απλός. Είναι μια ομάδα που έχει ελαττώματα, ατέλειες, μεγάλους αντιπάλους και λειτουργεί σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης – προσωπικά πιστεύω ότι η κρίση αξιών, ιδανικών και… προτεραιοτήτων είναι πιο σημαντική και από εκεί ξεκινάνε όλα, όμως, είναι μια άλλη συζήτηση – που έχει ισοπεδώσει τα πάντα στη πατρίδα μας.
Είναι, λοιπόν, μια ομάδα που απέχει πολύ από την τελειότητα. Αν και δεν υπάρχει ξεκάθαρος ορισμός του τέλειου σε κανένα τομέα της ζωής.
Μια ομάδα που παρέχει δωρεάν μαθήματα ψυχολογίας, φιλοδοξίας, μαχητικότητας, έμπνευσης, (οικογενειακής) δομής σε μια εποχή που όλοι μας το έχουμε ανάγκη!
Για αυτό είναι η ομάδα της ζωής μας!
Δεν είναι τέλεια, δεν έχει μόνο επιτυχίες, αλλά είναι πέρα ως πέρα αληθινή και στέκει εκεί, αγέρωχη και δυνατή για να μας υπενθυμίζει πως στη ζωή γίνονται όλα.
Αρκεί να το θέλουμε, αρκεί να το πιστεύουμε, αρκεί να παλεύουμε.
Στη ζωή τους συγγενείς σου δεν μπορείς να τους επιλέξεις ή να τους αλλάξεις.
Συνήθως το ίδιο συμβαίνει και με την ομάδα σου.
Ε, αυτή την ομάδα, θα μπορούσες και πρέπει να επιλέξεις να την αγαπήσεις, ακόμα κι αν δεν είναι η δικιά σου! Γιατί, αποτελεί το τέλειο – ναι, εδώ υπάρχει τέλειο – παράδειγμα για να αντλήσεις δύναμη και έμπνευση!
Ως Νίκος, το έχω ζήσει και στη καθημερινότητά μου. Όταν το 2012 γεννήθηκε η ιδέα του Eurohoops και 2 μήνες μετά ο Ολυμπιακός πήρε την πιο τρελή Ευρωλίγκα, πήρα δύναμη.
Σκέφτηκα πως αν αυτή η ομάδα πέτυχε αυτό το πράγμα με τέτοιες συνθήκες και με -19 απέναντι στη ΤΣΣΚΑ (μετά από μια τέτοια, παραμυθένια και απρόσμενη διαδρομή), τότε μπορώ κι εγώ με τους συνεργάτες μου, να φτιάξω σιγά – σιγά το καλύτερο μπασκετικό σάιτ της Ευρώπης.
Θυμάμαι 1-2 φορές, που δεν είχα άλλη αντοχή και δεν ήξερα αν πρέπει να παλεύω τόσο πολύ καθημερινά και να στερούμαι προσωπική ζωή και… υγεία, για αυτό το πρότζεκτ.
Είχε τύχει να το συζητήσω και με τον Σπανούλη. Πήρε το αυστηρό του ύφος, θυμάμαι, και με συμβούλεψε: “Συνέχισε. Μη σταματάς. Συνέχισε να κάνεις σωστά και με μεράκι αυτό που αγαπάς και μια μέρα θα επιβραβευτείς”.
Δεν χρειάζεται εδώ που τα λέμε, καν να μιλήσει. Ούτε αυτός, ο σπάνιος ηγέτης, αλλά ούτε όλη η ομάδα μαζί ως οργανισμός.
Τα πιο άξια και σημαντικά λόγια στη ζωή, είναι οι πράξεις!
Μια ομάδα που σε αυτά τα χρόνια της κυριαρχίας με τα μαζεμένα μπάτζετ – που φυσικά ακόμα φέρνουν ζημιές στους αδελφούς Αγγελόπουλους – δεν έχει χάσει ποτέ από την ΤΣΣΚΑ σε φάιναλ φορ.
Που ό,τι κι αν λένε πέρα από τα δυσθεώρητα μπάτζετ, είναι μια τεράστια ομάδα.
Από το 2003 ως το 2017 έχει χάσει την συμμετοχή μόνο ένα φάιναλ φορ, αυτό τα λέει όλα!
Μια ομάδα που ΠΑΛΙ τα κατάφερε, ως η ΜΟΝΑΔΙΚΗ από τις 8 των πλέι οφ με δύο μεγάλες απώλειες. Τον καλύτερο αμυντικό της – και όχι μόνο – Ντανιέλ Χάκετ και τον κορυφαίο σουτέρ της, Ματ Λοτζέσκι.
Για όλα αυτά κι άλλα πολλά, είναι η ομάδα της ζωής μας!
Με τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, έχω ζήσει αρκετές εμπειρίες και τους γνωρίζω πρώτα ως ανθρώπους και χαρακτήρες και μετά ως αθλητές.
Τώρα δεν νιώθω τυχερός. Είναι μέρος της δουλειάς και της καθημερινότητάς μου. Πιστεύω, όμως, ότι όταν περάσουν τα χρόνια, θα συνειδητοποιήσω ότι ήταν πολυτέλεια να βιώνω από κοντά, από μέσα, αυτή την ομάδα.
Ας ανοίξουμε το κομμάτι των συναισθημάτων, με ένα μήνυμα σε όλα τα μέλη της παρέας που γράφει ιστορία.
Προς Έρικ Γκριν: Απέδειξες στη σειρά με την Εφές, ότι αξίζεις να παίζεις στον Ολυμπιακό, φίλε! Αν και για να είμαι ειλικρινής, με έχεις μπερδέψει πάρα πολύ σε ότι αφορά το μέλλον. Δεν δημιουργείς όσο περίμενα, γκρινιάζεις αρκετά, υπάρχουν παίκτες που με το συμβόλαιό σου, ίσως θα προσέφεραν σε περισσότερους τομείς. Έδειξες, όμως, πως το λέει η καρδιά σου, θα πάρεις φροντιστήρια από τους παλιούς και ξέρω πως θα πας στη Πόλη για να γράψεις ιστορία. Ζήσε τις στιγμές και… όπλισε σωστά!
Προς Κεμ Μπιρτς: Ξεκίνησες εκπληκτικά, έκανες μεγάλη “κοιλιά”, μας έχεις θυμώσει πολλές φορές με την αφηρημάδα σου, αλλά συνεχίζεις την μεγάλη των… άπειρων ψηλών του Ολυμπιακού σχολή! Έχεις να μάθεις πολλά για να εμφανιστείς έτοιμος στον ημιτελικό. Ας ελπίσουμε πως θα ισχύσει – και για σένα – το: Με όποιους δάσκαλους καθίσεις τέτοια… γράμματα θα μάθεις!
Προς Πάτρικ Γιανγκ: Έχεις περάσει πολλά, έχεις σώμα θεριού και καρδιά μικρού παιδιού και ακόμα στεναχωριέσαι που δεν παίζεις όσο πιστεύεις ότι αξίζεις και μπορείς. Ποιος τα υπολογίζει αυτά, όταν έχεις μπροστά σου το πρώτο φάιναλ φορ της καριέρας του στην Ευρωλίγκα; Μια τάπα, ένα ριμπάουντ, ένα καλό βύθισμα στη ρακέτα και ένα κάρφωμα, μπορούν να γράψουν ιστορία, μπορούν να δώσουν πρόκριση στον τελικό ή κούπα. Σβήσε από τη μνήμη σου ΌΛΑ όσα έχουν προηγηθεί. Δες το φάιναλ φορ στη Πόλη ως ένα δικό σου, προσωπικό Rebirth. Δύο καλές εμφανίσεις στο στίβο μάχης του Σινάν Ερντέν μετράνε πιο πολύ από δύο σεζόν που δεν εξελίχθηκαν όπως τις είχες ονειρευτεί! Εσύ, αλλά και το κλαμπ, που έκανε μεγάλη επένδυση πάνω σου και σου χάρισε ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια που έχει υπογράψει ξένος στον Ολυμπιακό από το 2011 κι έπειτα.
Προς Ντόμινικ Ουότερς: Πως έπαιξες στα 3-4 λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου στον τέταρτο do or die αγώνα του Ολυμπιακού με την Εφές στη Πόλη! Αυτό πρέπει να κάνεις, μπορείς να το κάνεις! Χρειάζεσαι μαθήματα ιστορίας, έχεις πολλούς να σε βοηθήσουν, τα είπε πρόσφατα και ο Μάντζαρης. “Μπορεί κανείς μας να μην παίξει ποτέ ξανά σε φάιναλ φορ. Μπορεί να είναι το τελευταίο της καριέρα μας και της ζωής μας. Να μπούμε και να τα δώσουμε όλα, να ξέρουμε ότι δώσαμε ό,τι είχαμε και περισσότερα, όταν τελειώσει αυτό το ταξίδι”. Σπανούλης speaking πριν το φάιναλ φορ της Πόλης… Όχι το φετινό! Του 2012.
Προς Δημήτρη Αγραβάνη: Έχεις όλα τα φόντα, μπασκετικά, να κάνεις καριέρα στον Ολυμπιακό και να εξελιχθείς σε ένα ακόμα αναπόσπαστο μέλος του ελληνικού κορμού – χρυσάφι για την επόμενη δεκαετία. Ωρίμασε, σκέψου καλά πόσο τυχερός είσαι, δούλεψε και μπες μέσα να δώσεις αυτό που έχεις και είναι σημαντικό. Όπως σου είπα και στα αποδυτήρια μετά το πέμπτο ματς: Μη φας για μια εβδομάδα πριν το φάιναλ φορ. Μπες μέσα ατάιστος!
Προς Νίκολα Μιλουτίνοφ: Με όσα έχεις κάνει φέτος, απέδειξες πως τόσο οι πρόεδροι, όσο και ο κόουτς Σφαιρόπουλος είχαν… πρόγραμμα, όταν σε υπέγραψαν από τη Παρτιζάν, παρότι στο 5 είχαν ήδη καλυφθεί δύο θέσεις ξένων. Ειναι θέμα χρόνου να βρεθείς στην αγκαλιά του κόουτς Πόποβιτς και των Σπερς. Πριν το κάνεις αυτό, έχεις άλλες δουλειές… Να γράψεις το όνομά σου με χρυσά γράμματα στη “βίβλο” της Ευρωλίγκας και του Ολυμπιακού.
Προς Βαγγέλη Μάντζαρη: Έχεις ήδη πετύχει πολλά στη καριέρα σου, αλλά θα έρθουν ακόμα περισσότερα. Τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε ομαδικό. Έχεις πολλά ακόμα να δώσεις και αρκετά στοιχεία του παιχνιδιού σου να βελτιώσεις. Έχεις κερδίσει με το σπαθί σου εξέχουσα θέση στον ελληνικό κορμό και δεν είναι τυχαίο πως ΟΛΟΙ οι προπονητές από το 2011 και έπειτα που πάτησες το πόδι σου στο ΣΕΦ, σε εμπιστεύονται απόλυτα. Εδώ, να μείνεις.
Προς Κώστα Παπανικολάου: Κάποιοι ανησυχούσαν με την εικόνα και τις εμφανίσεις σου στην αρχή της σεζόν. Όχι εσύ, ούτε η ομάδα. Γιατί, τους ξέρεις και σε ξέρουν… Ως παίκτης, μοιάζεις με τον μπασκετικό Ολυμπιακό… Έχεις αδυναμίες, αλλά είσαι ευλογία! Δίνεις κάθε μέρα τη ψυχή σου στα αποδυτήρια και το γήπεδο και αυτό είναι τόσο μεγάλο, όσο και η καρδιά σου… Πας πάλι στο Σινάν Ερντέμ… Όπως το 2012… Που δεν έχασες ούτε σουτ! Ξέρεις… Κάνε και πάλι τον μπαμπά σου να κλαίει! Μια φωτογραφία που προσωπικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ. Συνέχεια μέσα στα μάτια μου την έχω. Πάνω από 1000 λέξεις, μικρογραφία της αθλητικής οικογένειας μέσα στην οποία ανδρώθηκες ουσιαστικά, εξελίχθηκες, έφτασες ως το ΝΒΑ και γύρισες κοντά της όταν τα πράγματα ζόρισαν. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται…
Προς Ιωάννη Παπαπέτρου: Σέρβε μου! Έδειξες την πάστα σου και το ταλέντο σου στο Game 5 και όχι μόνο… Εδώ θα μείνεις κι εσύ, δεν έχεις να πας πουθενά! Ακόμα ο κόσμος δεν έχει δει τίποτα από σένα. Όσοι σε ξέρουν και σε βλέπουν στις προπονήσεις, γνωρίζουν. Ο Ολυμπιακός είναι το καλύτερο περιβάλλον για σένα και με τέτοιο συγκάτοικο στο δωμάτιο, έχεις… μάθει για 100 ζωές! Μείνε, γράψε ιστορία και μόνο για ΝΒΑ, το συζητάμε. Έχεις δρόμο, όμως, για αυτό. Πρώτα να μεγαλουργήσεις εδώ!
Προς Γιάννη Αθηναίου: Δεν σου άξιζε αυτό το τέλος φίλε… Για πολλούς λόγους. Το κεφάλι ψηλά! Έχεις καριέρα μπροστά σου. Είμαι σίγουρος ότι η καρδιά σου θα… χτυπάει στην Πόλη. Ψηλά το κεφάλι, προχώρα και… ώρα για αποδείξεις.
Προς Ντάνιελ Χάκετ και Ματ Λοτζέσκι: Το να παίξει κάποιος από τους δυο σας στη Πόλη, θεωρείται σχεδόν απίθανο! Αυτά συμβαίνουν, ιδίως στον Ολυμπιακό… Εκεί, όλοι μαζί με όνειρο τη κορυφή! Μακάρι όλα να πάνε καλά και με τα συμβόλαιά σας το καλοκαίρι…
Προς Βασιλη Τολιόπουλο – Βασίλης Μουράτο: Έχουμε τα μεγάλα… παπάκια(!) που σημαίνει Double Pap, έχουμε και τους δύο μικρούς Βασίληδες. Παίρνουν εμπειρίες και παραστάσεις πολύτιμες για το μπασκετικό τους μέλλον. Ο ένας στην δωδεκάδα του Ολυμπιακού πλέον, ο άλλος στο Ψυχικό, όπου κάνει εκπληκτική σεζόν και δείχνει πως έχει μέλλον μπροστά του ως παίκτης. Δουλειά και σωστή νοοτροπία. Βλέπε, μεγάλο Βασίλη…
Προς Πάρη Μαραγκό: Είσαι παλικάρι. Η παρουσία σου στη Πόλη, δίπλα στους άλλους, θα είναι τεράστια υπόθεση…
Προς Stuff: Εχετε κι εσείς μεγάλο μερίδιο. Όλοι. Από τον Μήτσο τον παλιό, μέχρι τον Τολάρα, τον Μάριο, τους γιατρούς, τους συνεργάτες του Σφαιρόπολου. Κάποιοι από σας, ακόμα μεγαλύτερο… Γιατί, είστε αληθινοί φίλοι των παικτών κι αυτό καθιστά τον οργανισμό του Ολυμπιακού ακόμα πιο συμπαγή, ακόμα πιο δυνατό.
Προς Γιώργο Πρίντεζη: Παικτάρα, ψυχάρα, περιπτωσάρα, ανθρωπάρα! Μερικές φορές λέμε και δεν έχουμε άδικο πως όλα τα άσχημα και άτυχα πράγματα, συμβαίνουν στα καλά παιδιά. Ευτυχώς, ο Γιώργος αποτελεί την εξαίρεση. Έχει γευτεί, νιώσει, πετύχει με τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας όχι όσα ονειρευόταν όταν ήταν μικρός, αλλά… περισσότερα! Εκπληκτικός αθλητής, μεγάλος παίκτης, τεράστιος φίλος. Με το καλό να έρθει η κορούλα σου. Χαίρομαι απίστευτα για σένα!
Προς Βασίλη Σπανούλη: Κάπου εδώ, η πιο πλούσια σε λέξεις γλώσσα στο κόσμο, η ελληνική στερεύει… Ευτυχώς ο ζωντανός θρύλος ζει στην εποχή της τεχνολογίας και ο μύθος θα μείνει ανεξίτηλος και αναλλοίωτος με ντοκουμέντα! Φίλε, δεν υπάρχεις! Και το όμορφο είναι ότι δεν το καταλαβαίνεις… Δεν το συνειδητοποιείς! Λογικό, που χρόνος για οτιδήποτε άλλο πέρα από το να παίζεις ή να σκέφτεσαι το μπάσκετ;! Α, ρε Ολυμπία(καρα) πόσο ηρωίδα είσαι 🙂
Μια χάρη μόνο, Μπίλι… Γράψε βιβλίο! Να μπορούν οι αναγνώστες να μπουν στο μυαλό και τα μάτια του Θρύλου, και να κάνουν κτήμα τους τον μύθο σου, για να τον μεταλαμπαδεύσουν και στις επόμενες γενιές.
Κάποιος, μου είχε πει το καλοκαίρι του 2010: Αυτή η μεταγραφή θα αλλάξει την ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όχι μόνο του Ολυμπιακού. Πόσο μέσα έπεσε… Βασίλη, ξέρεις ποιος!
Προς Γιάννη Σφαιρόπουλο: Μπράβο κόουτς! Δουλευταράς, επίμονος, αφοσιωμένος στη πειθαρχία μέχρι… παρεξηγήσεως (τόσο πολύ, που μερικές φορές δεν συμφωνώ, αλλά ποιος νοιάζεται για αυτό) και αισίως με δύο φάιναλ φορ σε 3 χρόνια, πέρα από τα δύο πρωταθλήματα! Είθε να γίνεις ο τρίτος Έλληνας προπονητής που θα κατακτήσει το ιερό δισκοπότηρο των συλλόγων!
Προς Γιώργο Σκινδήλια: Κάθε διαπραγμάτευση και μια… μπλόφα! Κάθε πρόταση και ένας… φόβος (ιδίως η πρώτη προσφορά!) για παίκτες και ατζέντηδες! Τεράστια η συμβολή κι ας εμπεριέχει τακτικές που σε πολλούς (μέσα κι εγώ) ξενίζουν… Θυμάμαι τις συζητήσεις μας στα αεροπλάνα όταν είχαν αναλάβει οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, για τσιγάρο στο πίσω μέρος του αεροσκάφους. Που δεν ξέραμε καν σε ποιον μιλούσαμε… Ευτυχώς, προσέχαμε! Κάποιοι κοινοί φίλοι σε φωνάζουν… Κολάντζελο και δεν μπορώ παρά να το αποδεχτώ!
Προς Παναγιώτη Αγγελόπουλο: Έχω χάσει το μέτρημα στις παρεξηγήσεις και τους τσακωμούς… Εκνευρισμός και θυμός, πολύ συχνά. Κακία δεν μένει ποτέ! Παθολογική αγάπη για τον Ολυμπιακό και μια ιδιοσυγκρασία που πίσω από ξεσπάσματα και σκληρές κουβέντες, κρύβει “παιδική αθωότητα” και αυθορμητισμό. Τριποντέρ, εσχάτως μαραθωνοδρόμος, τενίστας και τσακάλι στο σκάκι. Πολυτάλαντος!
Προς Γιώργο Αγγελόπουλο: Άλλο η ζωή, άλλο το μπάσκετ. Άλλο ο ανυπολόγιστος ανθρώπινος πόνος, άλλο οι αθλητικές χαρές και λύπες. Μιας κι εσύ έχεις αποκαλύψει, πρόεδρε, τον ρόλο που έπαιξε η Ιωάννα στο να αλλάξει η απόφασή σας για αποχώρηση το καλοκαίρι του 2011, επέτρεψέ μου να πω πως η φετινή σεζόν είναι ιερή. Μακάρι η ομάδα για ΜΙΑ μόνο στιγμή, να σου φέρει δάκρυα όχι λύπης, αλλά χαράς. Το ξέρουμε όλοι, γιατί το έχουμε νιώσει. Οι δικοί μας άνθρωποι δεν… φεύγουν ποτέ. Τους κρατάμε μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας ζωντανούς και αγαπημένους. Μέχρι να φύγουμε – κι – εμείς.
Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, που συνεχώς μου έλεγε πως ο μεγαλύτερος πρόεδρος στην ιστορία του Ολυμπιακού είναι ο Νίκος Γουλανδρής.
“Ηταν παλαβός για την ομάδα. Την αγαπούσε αληθινά, τίποτα άλλο δεν τον ένοιαζε. Θα μπορούσε να μείνει στη ψάθα, αρκεί να έχει ομαδάρα ο Ολυμπιακός”.
Η ευχή μου στους προέδρους είναι σε μερικές δεκαετίες από τώρα, η απάντηση να είναι αυτονόητη.
Στην ερώτηση, ποιοι είναι οι καλύτεροι πρόεδροι στην ιστορία του Ολυμπιακού;
Δεν είμαστε ακόμα ούτε στου δρόμου – τους – τα μισά.
Η ζωή συνεχίζεται κι αυτή, ναι, είναι η ομάδα της ζωής μας!
ΥΓ1: Ένα υστερόγραφο για σήμερα. Αν το καλοσκεφτείτε, το μπάσκετ είναι από τα ΕΛΑΧΙΣΤΑ ελληνικά προϊόντα που παραμένουν όχι απλά όρθια, αλλά τοπ επιπέδου στην Ελλάδα του 2017. Βάλτε κάτω τις χρονιές που ήρθαν τα ευρωπαϊκά στη πατρίδα μας. Έξι ο Παναθηναϊκός, τρία ο Ολυμπιακός. 1996, 1997, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011, 2012, 2013. Υπάρχει έστω ΜΙΑ σεζόν από αυτές που η μια ομάδα πήρε την κούπα, που η άλλη να ήταν ανίσχυρη και μη ανταγωνιστική; ΟΧΙ! Είναι τυχαίο πως την εποχή που ο Άρης μεσουρανούσε και μας γέμιζε τις Πέμπτες, ο ΠΑΟΚ είχε ομαδάρα;
Δυνατός Παναθηναϊκός, σημαίνει και δυνατός Ολυμπιακός. Και αντίστροφα. Οι επιτυχίες του ενός, δίνουν κίνητρο στον άλλο και τούμπαλιν. Ωραία η καζούρα, όλοι έχουμε κάνει με φίλους μας, αλλά έλεος με τις τοξικές σκέψεις και το ανελέητο χωρίς λόγο και αιτία, μίσος. Το μπάσκετ μας κάνει περήφανους και όσοι αγαπούν ΑΛΗΘΙΝΑ τις ομάδες τους, μπορούν να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι στο κυνήγι ευρωπαϊκών επιτυχιών, να έχουμε ισχυρούς εκπροσώπους στην Ευρωλίγκα, που κάθε χρόνο θα γίνεται πιο ανταγωνιστική. Λίγο μυαλό στον αθλητισμό και λίγη προσπάθεια από όλους. Το μπάσκετ κυλάει στο αίμα του Έλληνα. Μακάρι να ζήσουμε κάποτε ότι και οι πατεράδες μας. Να μπορούμε να κάνουμε καζούρα στον κολλητό μας, ενώ καθόμαστε δίπλα – δίπλα στο γήπεδο.