Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Αποστολή στην Κωνσταντινούπολη
Πάει και αυτή η σεζόν στην Ευρωλίγκα! Ένα ταξίδι μαγικό και συναρπαστικό. Ένα μεγάλο ταξίδι με σασπένς, αγωνία, τεράστιες χαρές και τον πόνο του χαμένου τελικού και τροπαίου στην πιο δύσκολη, μακράς διαρκείας και ανταγωνιστική Ευρωλίγκα όλων των εποχών.
Ο Ολυμπιακός, ήταν πάλι εκεί. Νίκησε τρεις “τελικούς” τις Do or Die μάχες με την Εφές και τον ημιτελικό και έχασε δίκαια στον τελευταίο και καθοριστικό για το ιερό δισκοπότηρο, σε ένα ακόμα εκτός έδρας τελικό.
Όπως το 2015. Όπως το 1995. Δεν υπάρχει λόγος ούτε για δάκρυα, ούτε για δικαιολογίες.
Δεν έχει ανάγκη αυτή η ευλογημένη ομάδα, τίποτα από όλα αυτά. Η ιστορία είναι δίκαιη και θα φροντίσει στη διαδρομή να την κατατάξει εκεί που της αξίζει.
Στο ευρωπαϊκό πάνθεον, ως μια ομάδα μοναδική και ιδιαίτερη που τιμάει την Ελλάδα και κάνει την Ευρώπη να αγαπάει τους Έλληνες.
Τα μηνύματα που έχω δεχτεί από Ευρωπαίους συναδέλφους για αυτό τον Ολυμπιακό και τα επιτεύγματά του όλα τα τελευταία χρόνια, αλλά και μετά τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, εύκολα γεννούν ένα όμορφο ημερολόγιο αγνού και πηγαίου θαυμασμού από ανθρώπους που ζουν για το μπάσκετ και κατέχουν στις χώρες τους πολύ σημαντικά πόστα στην δημοσιογραφία.
Σκεφτείτε αυτό. Από το 2010 και έπειτα, η… κουπάρα αυτή έχει μοιραστεί τα 8 τελευταία χρόνια σε 7 διαφορετικές ομάδες.
Μόνο μια έχει δύο τρόπαια.
Ο Ολυμπιακός των υπερβάσεων, ο Ολυμπιακός της τεχνογνωσίας που λάνσαρε από το 2011 κι έπειτα, ο Ολυμπιακός της παρέας των Ελλήνων με το πανίσχυρο DNA που αγκαλιάζει τους ξένους και τους μπολιάζει με εκείνα τα συστατικά που φτιάχνουν μια ατσάλινη μαγιά.
Αυτή η ομάδα που στα ίδια 8 χρόνια έχει παίξει τρεις ακόμα τελικούς και από το 2010 και μετά δεν έχει ΧΑΣΕΙ ποτέ σε ημιτελικούς απέναντι στη Μπαρτσελόνα και την πανίσχυρη εντός και εκτός παρκέ ΤΣΣΚΑ.
Είναι στα αλήθεια σήμερα που μιλάμε η κορυφαία ομάδα της δεκαετίας που θα κλείσει σε 3 χρόνια.
Αν αναλογιστούμε τις συνθήκες, τα μπάτζετ, την Ελλάδα της κρίσης και της μιζέριας, αλλά και τα “δολοφονικά” φορολογικά τεκμήρια, μπροστά στα… αστεία που υφίστανται στη Ρωσία, αλλά και στη Τουρκία, θα συνειδητοποιήσουμε (αν όχι τώρα όλοι, σίγουρα σε μερικά χρόνια) πως είμαστε μάρτυρες μιας συγκλονιστικής επιτυχίας.
Μη ξεχνάμε πως στον αθλητισμό, όπως και στη ζωή, η διάρκεια ορίζει το μέγεθος.
Όταν οι Αγγελόπουλοι έπιασαν λιμάνι το 2004, ο Ολυμπιακός έμοιαζε και ήταν μια ξιπασμένη δύναμη της δεκαετίας του ’90.
Σήμερα, έχει μια φανέλα τόσο βαριά όσο τα @@δια των ηγετών του.
Του ενός και μοναδικού. Του κορυφαίου παίκτη στη σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας.
Δέκα ξένους ρωτάς, Ευρωπαίους και Αμερικανούς αντίπαλους του Ολυμπιακού και οι… 11 όχι απλά το παραδέχονται και το καταγράφουν ως γεγονός με θαυμασμό, αλλά νιώθουν την ανάγκη να το πουν από μόνοι τους, όπως έκανε η παικτάρα και εξαιρετικό παιδί, που ακούει στο όνομα Μπόγκνταν Μποκγντάνοβιτς.
Και του Πρίντεζη, ενός μεγάλου παίκτη που μαζί με τον Σπανούλη καθιστούν τα αποδυτήρια ένα άβατο με καθημερινά φροντιστήρια επαγγελματικότητας, ομοψυχίας, αυταπάρνησης, winning spirit.
Η ομάδα έχει χτίσει μια τρομερά ισχυρή βάση, έχει παρόν, όλα συνηγορούν πως θα έχει και μέλλον.
Λίγα λόγια για τον χαμένο τελικό
Όσοι ξέρουν μπάσκετ, καταλαβαίνουν πως το να διαβάσεις την εξέλιξη του τελικού και να κατανοήσεις τι συνέβη, είναι πραγματικά εύκολο.
Στο μπλογκ που έγραψα το μεσημέρι της Κυριακής, έλεγα πως ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να υπάρξει ρίσκο με τα σουτ του Κάλινιτς. Ο τύπος τον τελευταίο μήνα διανύει δαιμονισμένη φόρμα και τα βάζει όλα. Πέρα από όλες τις δουλειές που κάνει στο παρκέ.
“Μεγάλη προσοχή θέλει και ο Κάλινιτς. Από τα πλέι οφ ως και τον ημιτελικό, όσοι ρίσκαραν μαζί του για να δώσουν βοήθειες αλλού, το πλήρωσαν πολύ ακριβά” ήταν πιο συγκεκριμένα η αποστροφή του λόγου μου.
Ο κόουτς Σφαιρόπουλος αποφάσισε στο πλάνο τακτικής του να αφήσει μόνο τον Κάλινιτς.
Όλα μέσα στην αρχή. Και αυτός ήταν ο λόγος που ο Ολυμπιακός βρέθηκε να κυνηγάει, κάτι που ήταν πολύ κρίσιμο να το αποφύγει απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα, που έπαιζε μπροστά στο παθιασμένο και διψασμένο κοινό της.
Δεν του βγήκε του Σφαιρόπουλου, σεβαστή η απόφασή του. Έχει κι αυτός τεράστια συμβολή στην φετινή ευρωπαϊκή λαμπερή περιπέτεια και του αξίζει μεγάλο Respect.
Κατανάλωσε ενέργεια η ομάδα και έφτασε εκεί που ήθελε. Να είναι 4 πόντους πίσω στα μέσα της τρίτης περιόδου.
Εκεί μπήκε το τυχερό καλάθι του Βέσελι, που όπως αποδείχτηκε έδωσε μεγάλο μομέντουμ στην Φενέρμπαχτσε.
Η συνέχεια, όμως, έδειξε πως η Φενέρ ήταν τρομερά ήρεμη και έτοιμη και επικράτησε εύκολα και απόλυτα δίκαια.
Με απόλυτο MVP και γητευτή του τελικού, αυτό τον απίθανο τύπο και παίκτη, Εκπέ Ούντο.
Τι πράγμα ήταν αυτό; Αδιανόητη επιρροή.
Σκέπασε το καλάθι όχι μόνο στον Σπανούλη ή στο Πρίντεζη αλλά σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον Ολυμπιακό. Τάπες στις πικ εν ρολ άμυνες, τάπες στις ένας εναντίον άμυνες σε αντιπάλους ψηλούς, τάπες και αλλοιώσεις σε Close Out άμυνες, που η επίθεση των κόκκινων είχε αποκτήσει πλεονέκτημα.
Αυτός ήταν ο λόγος που “ξεμπούκωσε” και η ζορισμένη επίθεση της ομάδας του Ομπράντοβιτς.
Γιατί, έδωσε 6-7 ευκαιρίες για τρανζίσιον με τις αμυνάρες του, οι συμπαίκτες του τα έβαλαν και εκεί τελείωσαν όλα.
Ακόμα και στις 4 επιθέσεις σε μισό γήπεδο, στα λεπτά που οι νέοι πρωταθλητές Ευρώπης “καθάρισαν” τον τελικό, ήταν παντού! Ασίστ, Ασίστ, επιθετικό ριμπάουντ και φόλοου.
Ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στον τελικό τη Παρασκευή γιατί βρέθηκε σε σπουδαία μέρα έξω από το τρίποντο.
Στον τελικό είχε 9/26.
Η Φενέρ σούταρε 13/25.
Με τις ίδιες απόπειρες ουσιαστικά, η Τουρκική ομάδα πήρε +12 πόντους κι αυτή ήταν όλη η διαφορά που λέω ξανά πως σε τεράστιο βαθμό ήταν έργο Ούντο.
Και Κάλινιτς στην αρχή, που τιμώρησε την τακτική του Ολυμπιακού, έβαλε την ομάδα του μπροστά, της έδωσε ρυθμό και ψυχολογία και έβαλε φωτιά στο γήπεδο και τους ερυθρόλευκους να κυνηγούν από πολύ νωρίς.
Παίκτες όπως ο Αγραβάνης και ο Παπανικολάου που έκαναν σπουδαία δουλειά στον ημιτελικό δεν τα κατάφεραν στον τελικό, ο Γκριν τα ίδια και έτσι η κάνουλα των λύσεων έκλεισε απελπιστικά και μη αναστρέψιμα.
Βάλτε και τους 17 πόντους του Μποκγντάνοβιτς, αλλά και το ότι ο μοναδικός παίκτης του Ολυμπιακού που μπορούσε να κάνει ζημιά μέσα στο ζωγραφιστό, ο Πρι, βρέθηκε σε κακή βραδιά (σίγουρα σε αυτό έπαιξε ρόλο και η άμυνα των δίδυμων Πύργων της Φενέρ) και δεν υπάρχει κάτι άλλο να αναλύσεις για το ματς τίτλου.
Πάμε για άλλα! Ο Ολυμπιακός διαθέτει καλό κορμό. Θέλει 2-3 πολύ δυνατές κινήσεις και αν τις κάνει και πετύχει στις υποθέσεις ανανεώσεων, θα είναι ξανά από τους μνηστήρες του εισιτηρίου για το Βελιγράδι και του τίτλου.
Εκεί που αν πάει, όποιοι κι αν περάσουν, το φόντο θα είναι κόκκινο και οι ισορροπίες στις εξέδρες με το μέρος του.
Τώρα, όλα τα λεφτά είναι το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Κάτι που έχει να πετύχει ο Ολυμπιακός από την χρυσή πενταετία 1993-7.
Μετά, μπορούμε να πούμε πολλά περισσότερα.
* Θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον Χρήστο Μπαφέ και τον Αντώνη Κατσίκη. Υποδειγματική και απόλυτα επαγγελματική διαχείριση της δουλειάς τους, που μας βοηθάει να κάνουμε σωστά τη δική μας δουλειά. Το πιο σημαντικό είναι πως για όσους έχουμε απαιτήσεις από τους εαυτούς μας, με τόσα ποιοτικά θέματα παραγωγής της ΚΑΕ κάθε μέρα, μας δίνουν τον χρόνο και την πολυτέλεια να σκεφτούμε το κάτι παραπάνω που οφείλουμε να κάνουμε εμείς από την πλευρά μας, για να είμαστε δημιουργικοί
ΥΓ1. Ο τίτλος στην Ελλάδα αν και προσωπικά δεν με συγκινεί όσο η Ευρωλίγκα, είναι απαραίτητος. Για χίλιους λόγους. Ευνόητους.
ΥΓ2. Μετά, το μέγα θέμα θα είναι οι ανανεώσεις. Ο Πρίντεζης φυσικά, μετά ο Μάντζαρης που πήρε δικαίως πόντους στο φάιναλ φορ, ο Χάκετ που θέλει να μείνει και φαίνεται πως και ο Ολυμπιακός το θέλει. Θεωρώ πως ο Γιανγκ αποκλείεται να συνεχίσει, προς τα εκεί γέρνει η πλάστιγγα και με τον Ματ Λοτζέσκι.
ΥΓ3. Βασίλη, σε ευχαριστούμε για όλα. Ξέρω πως και του χρόνου, θα είσαι εκεί, στη κορυφή. Τεράστιος. Περιμένουμε βιβλίο ή ταινία!
ΥΓ4. Γιωργάρα, ψηλά το κεφάλι. Κακές βραδιές έχουν όλοι. Οι δηλώσεις σου μετά τον τελικό δείχνουν ποιος είσαι. Σπουδαίος αθλητής, μεγάλος άνθρωπος.
ΥΓ5. Ο Σλούκας αν και δεν μίλησα μαζί του για αυτό το θέμα, είμαι σίγουρος πως περίμενε διαφορετική διαχείριση από τον Ομπράντοβιτς στο φάιναλ φορ. Συγγνώμη δηλαδή, αλλά ο Σφαιρόπουλος το 2015 στη Μαδρίτη, τον διαχειρίστηκε με μεγαλύτερο σεβασμό. Θεωρώ ως πιο πιθανό ενδεχόμενο να μείνει στη Φενέρ, αλλά δεν αποκλείω τίποτα.
ΥΓ6. Θέλω να κρίνω την κάθε πράξη ξεχωριστά. Ωραίος ο Ομπράντοβιτς, που πήγε να χαιρετήσει τους Αγγελόπουλους. Του αξίζει ένα κρέντιτ. Αλλά να θυμόμαστε πως όταν πέρυσι έχασε, η συμπεριφορά του ήταν απαράδεκτη. Είναι πιο εύκολο να ξέρεις να κερδίζεις, από το να ξέρεις να χάνεις. Το να ξέρεις να χάνεις, όμως, έχει τόσο μεγάλη αξία, όσο το να κερδίζεις.
ΥΓ7. Δυστυχώς και με πονάει που το λέω, ούτε οι πρόεδροι του Ολυμπιακού έδειξαν πως ξέρουν να χάνουν. Με στενοχώρησαν οι δηλώσεις τους και δεν μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχουν οι συγκεκριμένες αναφορές στη Φενέρ. Το “είμαστε περήφανοι για τους παίκτες μας που έπαιξαν ένα ακόμα τελικό εκτός έδρας, είμαστε η κορυφαία ομάδα της δεκαετίας”, ήταν λόγια αληθινά και αναγκαία.
Όλα τα υπόλοιπα για τη Φενέρ, ήταν περιττά και προκαλούν αλγεινή γεύση, ιδίως αν τα συγκρίνεις με τις δηλώσεις όλων των παικτών του Ολυμπιακού, των δικών τους παιδιών.
Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή. Πως γίνεται να μην έχεις κάνει τίποτα ιδιαίτερο, όταν έχεις κερδίσει την ομάδα που είναι και σωστά χαρακτηρίζεις κορυφαία στην Ευρώπη όλα τα τελευταία χρόνια; Έστω και στην (όχι φυσική) έδρα σου;
Τους Αγγελόπουλους τους έχω πολύ ψηλά. Μετά από 13 χρόνια τριβής, τους σέβομαι απεριόριστα, έχω πολύ γεμάτα και έντονα συναισθήματα για εκείνους, τους ευχαριστώ προσωπικά γιατί με τις επενδύσεις τους (χωρίς πάτο στο βαρέλι και μόνο με ζημιές) έχουν δώσει άλλη διάσταση και προοπτική στην αξία της δουλειάς μου.
Άρα έμμεσα με έχουν βοηθήσει επαγγελματικά, όπως και όλα τα παιδιά που ασχολούνται με τον Ολυμπιακό. Δεν είμαι βλάκας, καταλαβαίνω και εκτιμάω.
Και αρνούμαι να τους συγκρίνω με οποιονδήποτε άλλο επενδυτή και πρόεδρο για να τους αναδείξω νικητές σε ήθος. Έτσι κι αλλιώς ΔΕΝ μπορούν να συγκριθούν με κανέναν άλλο επενδυτή στη πατρίδα μας αυτή την εποχή. Είναι ανώτεροι, προσφέρουν τα περισσότερα στον ελληνικό αθλητισμό και οι πιο αναγκαίοι για τον ελληνικό αθλητισμό.
Τους κρίνω και τους προσεγγίζω αποκλειστικά ως ηγέτες της πιο αγαπημένης ομάδας στη ζωή μου ως τώρα.
Υπό αυτό το πρίσμα, έχω ανάγκη να νιώθω πως στα δύσκολα όταν μιλούν, εκπροσωπούν αυτό που οι ίδιοι έχουν χτίσει με θυσίες, με μεράκι, με τεράστιο προσωπικό χρόνο και με παθολογική αγάπη.
Δεν αδίκησαν την Φενέρ με τα λόγια τους.
Τους εαυτούς τους αδίκησαν και ό,τι οι ίδιοι έχουν “γεννήσει” με αίμα και εκατοντάδες χαμένα εκατομμύρια.
Την πιο μάγκικη ομάδα από τότε που η Ελλάδα βούτηξε στην κρίση και στην σαπίλα των ιδανικών και των ηθικών αξιών που ολοένα και φθίνουν στο πέρασμα του χρόνου.
Κάτι που προσδίδει ακόμα μεγαλύτερη ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ αξία στην ομάδα.