Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Οι τελικοί είναι πια παρελθόν. Ο Παναθηναϊκός μέσα στο γήπεδο και σε ότι αφορά τον προπονητή του και τους παίκτες του, κατέκτησε το πρωτάθλημα πολύ δίκαια και καθαρά. Του αξίζουν συγχαρητήρια. (Επαναλαμβάνω, στον κόουτς Πασκουάλ και στους παίκτες).
Οι πράσινοι είχαν περισσότερη ενέργεια, πιο πολλούς παίκτες με ταλέντο έτοιμους να προσφέρουν, είχαν καλύτερη εικόνα συνολικά στη σειρά και καθολική, ολοκληρωτική κυριαρχία και υπεροχή στο πέμπτο ματς που έκρινε το πρωτάθλημα.
Στον αθλητισμό όλα μπορούν να αλλάξουν άρδην, όλα μπορούν να διαφοροποιηθούν σε τεράστιο βαθμό από τη μια στιγμή στην άλλη. Όλα είναι ένα… κλικ. Το ζήσαμε και με τον Ολυμπιακό την άνοιξη του 2012.
Ο Παναθηναϊκός μετά την ιστορία με το πούλμαν και την δημόσια επιμονή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να λέει πως ο ίδιος θέλει να διώξει τους 4 παίκτες που αρνήθηκαν να ταξιδέψουν οδικώς με την υπόλοιπη ομάδα, έμοιαζε στα μάτια του περισσότερου κόσμου – ακόμα και σε αυτά πολλών οπαδών του πιστεύω – μια ομάδα ευάλωτη σε ενωτικό κλίμα και ψυχολογία που είναι δύσκολο να μείνει συγκεντρωμένη και να παλέψει για τον τίτλο.
Οι πράξεις μετρούν και στο γήπεδο αποδείχθηκε ακριβώς το αντίθετο.
Ο Ολυμπιακός, η ομάδα που έμοιαζε πιο νοικοκυρεμένη και στην Ευρώπη “τρύπησε ταβάνι” και έβγαλε το κεφάλι και το… λαιμό πάνω από τα ντουβάρια, ξεκίνησε μέτριος, κουρασμένος, άδειος σωματικά και πνευματικά και κατέληξε στα τελευταία δύο ματς ως ένα μπασκετικό – έκτρωμα.
Πάναργος, με μηδέν φρέσκες ιδέες με ένα μπάσκετ ανυπόφορο στο μάτι, με τα ίδια και τα ίδια στην επίθεση, χωρίς νέα πράγματα, χωρίς κίνηση μακριά από τη μπάλα, χωρίς αιφνιδιασμό, χωρίς κανένα από τα στοιχεία που απαιτούνται στο σύγχρονο μπάσκετ.
Πιστεύω πως για κάποιον που αγαπάει πραγματικά τον μπασκετικό Ολυμπιακό, η εικόνα στον πέμπτο τελικό δεν μπορούσε να βγάλει θυμό.
Δεν μπορούσε να τον εξοργίσει. Του έβγαζε απλά στενοχώρια και θλίψη.
Παίκτες που κουτουλούσαν, ξένοι που έμοιαζαν λες και παίζουν σε κάποιο χαλαρό τουρνουά μπάσκετ του καλοκαιριού, πάγκος που δεν μπορούσε να προσφέρει το κάτι παραπάνω και να δώσει ώθηση και έστω κάποιες λίγες φρέσκες ιδέες, κάποιες προσαρμογές, κάποιο ρίσκο, κάτι.
Ουσιαστικά στη σειρά των τελικών πάλεψε ο Μιλουτίνοφ, κυρίως στο ΣΕΦ, τα έδωσε όλα ο Παπανικολάου που στα τελευταία δύο παιχνίδια υποχώρησε – κι αυτός – ενεργειακά, έκανε δύο καλά παιχνίδια στο ΟΑΚΑ ο Γκριν, είχε κάποιες εκλάμψεις ο Μάντζαρης και κάποια μικρά καλά διαστήματα ο Αγραβάνης.
Ο Σπανούλης που πέρασε και βαριά ίωση μέσα στη σειρά δεν μπόρεσε να προσφέρει όσο ήθελε, εγκλωβίστηκε σε καταδικασμένες προσπάθειες να παίξει πικ εν ρολ με ψηλούς αλλού για αλλού σε σκριν και βυθίσματα στη ρακέτα και με απούσα ουσιαστικά τη weak side.
Πέρυσι, αλήθειες να λέμε, πήρε μια σειρά τελικών στο 0-2 παρά ένα δευτερόλεπτο, την γύρισε μόνος του και την τελείωσε μόνος του.
Αυτά συνήθως γίνονται στα χολιγουντιανά έργα, μπορεί μια φορά στα 10 χρόνια και στη πραγματικότητα.
Δεν γίνονται κάθε μέρα.
Φέτος, ο Σπανούλης είχε ανάγκη να τον βοηθήσει η ομάδα για να παίξει και να προσφέρει, αλλά αυτή η βοήθεια δεν… έφτασε ποτέ.
Με ποια γκαρντ έβγαλε ο Ολυμπιακός τη σειρά; Με τον Μάντζαρη, τον Σπανούλη, τον Γκριν και τον Ουότερς. Που είχε την χειρότερη εικόνα που έχω δει ποτέ την τελευταία δεκαετία από ξένο σε σειρά τελικών.
Ο Πρίντεζης έκανε τη χειρότερη σειρά τελικών στη καριέρα του από τότε που αυτή απογειώθηκε. Ήταν σκιά του εαυτού του και δεν μπορούσε να ολοκληρώσει φάσεις, που υπό φυσιολογικές συνθήκες τις τελειώνει και στον ύπνο του.
Έκανε μεγάλη προσπάθεια για να περιορίσει τον Σίνγκλετον και τον κατέβασε σε μέσο όρο και ποσοστά, όπως είχε κάνει και με τον Μπράουν, στη σειρά με την Εφές.
Στην επίθεση, όμως, δεν είχε καμία σχέση με τον πραγματικό Πρίντεζη.
Όταν παίζεις δύο χρόνια σχεδόν μόνος σου στο “4” και στη σεζόν της μεγαλύτερης και πιο επίπονης Ευρωλίγκας όλων των εποχών, καλείσαι πριν τη σειρά με την Εφές να παίξεις με διάστρεμμα και πόδι – τούμπανο απέναντι στη Κύμη, είναι πολύ πιθανό να καταλήξεις, εκεί που είδαμε.
Διαβάστε τα παραπάνω και μετρήστε με πόσους παίκτες έφτασε τελικά να αγωνίζεται ο Ολυμπιακός, στη προσπάθειά του να κατακτήσει το πρωτάθλημα, στο νήμα της σεζόν.
Ο Αθηναίου αν είχε μείνει και δεν τον είχε διώξει ο κόουτς Σφαιρόπουλος, μπορεί να έπαιζε πάνω από 10 λεπτά μέσο όρο στους τελικούς, έτσι όπως ήταν η ομάδα.
Δεν υπάρχει δικαιολογία
Σίγουρα, η έλλειψη ενέργειας είναι μια από τις πιο σημαντικές αιτίες για την εικόνα του Ολυμπιακού στο παρκέ, σε όλους τους τελικούς. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, γιατί το βλέπαμε όλοι δια γυμνού οφθαλμού.
Δεν υπάρχει, όμως, δικαιολογία για αυτό. Όταν ξέρεις πως η φετινή σεζόν είναι πιλοτική λόγω του νέου φορμάτ της Ευρωλίγκας, πρέπει να έχεις ένα ρόστερ με 15 παίκτες τουλάχιστον και οι 13 από αυτούς να είναι τοπ επιπέδου Ευρωλίγκα.
Όταν λες κάθε φθινόπωρο ότι πας για τους τίτλους στην Ελλάδα και την συμμετοχή στο φάιναλ φορ.
Εντάξει, αν ο στόχος ήταν μόνο οι εγχώριοι τίτλοι, θα ήταν αλλιώς. Ο Ολυμπιακός, όμως, λέει δημόσια κάθε σεζόν πως πάει για φάιναλ φορ και πρωτάθλημα.
Ε, αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει κάθε χρόνο, απλά με ένα ισχυρό ελληνικό κορμό και τα δύο πιο ηγετικά κομμάτια να μεγαλώνουν και διαδοχικές αλλαγές ξένων, που οι περισσότεροι είναι λαχεία.
Ο Ολυμπιακός ήταν άτυχος και πρέπει να το πούμε αυτό γιατί έχασε τον Χάκετ για όλη τη σεζόν και τον Λοτζέσκι στο πιο κρίσιμο σημείο της. Μιλάμε για τους δύο πιο ποιοτικούς ξένους του, μαζί με τον Γκριν, που είναι ανώριμος σε μεγάλο βαθμό και παρτάκιας ως χαρακτήρας.
Φτάνοντας προς το τέλος της σεζόν και με τους βασικούς ξεζουμισμένους, οι απουσίες αυτές “φώναζαν” απέναντι στον Παναθηναϊκό, που είχε ενέργεια να παίξει ακόμα πέντε παιχνίδια.
Ο Παναθηναϊκός, όμως, πήρε το καλύτερο περσινό πεντάρι στην Ευρωλίγκα (Μπουρούσης) το καλύτερο περσινό 4-5ρι στην Ευρωλίγκα (Σίνγκλετον) έναν από τα 2-3 combo guard με την καλύτερη απόδοση πέρυσι στην Ευρώπη (Τζέιμς) και όταν χρειάστηκε προπονητή, πάλι υπέγραψε τον καλύτερο και πιο έμπειρο που υπήρχε στην αγορά.
Ο Ολυμπιακός όταν έχασε τον Νοέμβρη του 2015 τον Γιανγκ, πήρε τον Σον Τζέιμς και μετά τον… Ουόρικ και στη θέση του Χάκετ που ήταν παίκτης – κλειδί, τον Ντομινίκ Ουότερς.
Που είναι καλό παιδί το παλικάρι, αλλά για αυτό το επίπεδο (πλέι οφ Ευρωλίγκας, φάιναλ φορ, τελικοί), δεν είναι.
Δεν μπορεί λόγω σωματοδομής και έλλειψης αθλητικότητας.
Συγγνώμη, αλλά αυτά παίζουν ρόλο. Ωραίο το μοντέλο του ελληνικού κορμού, αλλά δεν φτάνει από μόνο του. Ο Ολυμπιακός από τη μια ήταν άτυχος με Ντάνιελ και Ματ, αλλά από την άλλη προκάλεσε την τύχη του παίρνοντας παίκτες από το κάτω ράφι μετά από μεγάλες απώλειες κι αυτό το πλήρωσε… πολύ ακριβά αγωνιστικά.
Είναι απόλυτο δικαίωμα των προέδρων να ξοδέψουν όσα θέλουν, να αποφασίσουν αυτοί και κανένας άλλος πόσα θα χάσουν κάθε χρόνια.
Πρέπει, όμως, να αντιληφθούμε όλοι πως με ξένους τύπου Ουότερς και Ουόρικ και αλλάζοντας πετυχημένους ξένους μετά από κάθε επιτυχία (γιατί φεύγουν για αλλού με μεγαλύτερα συμβόλαια) δεν γίνεται ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ να πηγαίνουν όλα καλά και να θέλουμε και τον σκύλο χορτάτο (πρωτάθλημα) και την πίτα ολόκληρη (φάιναλ φορ).
Κι αν αυτό δεν γίνει αντιληπτό τώρα από τη διοίκηση, με το Βασίλη στα 35 και τον Γιώργο στα 32 και το μοντέλο μείνει ίδιο και απαράλλαχτο, τότε είναι πιο πιθανές κατραπακιές σαν την περσινή στην Ευρωλίγκα και σαν τη φετινή στους τελικούς, παρά για “έργα” αλά Σπανούλη πέρυσι στο ΟΑΚΑ και φάιναλ φορ απέναντι σε ομάδες με πολύ περισσότερο ταλέντο και πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ.
Αυτοί οι παίκτες που άλλαξαν την ιστορία του Ολυμπιακού πρέπει να πλαισιωθούν από συμπαίκτες με ΤΑΛΕΝΤΟ και σωστή ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ και να έχουν το δικαίωμα να παλέψουν για ιστορικά – πετυχημένα φινις στη καριέρα τους ως τοτέμ του Ολυμπιακού. Αυτό είναι το σωστό και μπασκετικά και ηθικά.
Η εποχή που αυτοί οι παίκτες έκαναν μάγκες τους πάντες, είναι πίσω μας.
Παλιά δεν άξιζαν τον σεβασμό οι Αγγελόπουλοι;
Πάμε παρακάτω. Πρέπει να αλλάξει και κάτι ακόμα. Αυτή η αυτό – αποθέωση και συνεχόμενη επανάληψη πως ο Ολυμπιακός κάνει υπερβάσεις με μικρότερα μπάτζετ και ότι ξαφνικά οι… κακοί είναι εκείνοι με τα μεγάλα μπάτζετ.
Η Φενέρ φυσικά και είναι άξια σεβασμού. Όπως το έγραψα και μετά το φάιναλ φορ. Γιατί σε μια χώρα που δεν υπάρχουν μεγάλης ποιότητας γηγενείς παίκτες, πήραν σούπερ ξένους.
Πήγαν φάιναλ φορ, έχασαν 20. Πήγαν ξανά φάιναλ φορ, προκρίθηκαν στον τελικό και έχασαν τη κούπα για ένα ριμπάουντ.
ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΙΠΟΤΑ, έφτυσαν αίμα για να κρατήσουν Ούντο και Βέσελι και σε λίγες μέρες θα πανηγυρίσουν και το πρωτάθλημα.
Μπράβο τους.
Από πότε το μεγάλο μπάτζετ έγινε αμαρτία;
Το να μένουμε σε αυτή την αντίληψη είναι σαν να λέμε ότι δεν σεβόμαστε τα χρόνια από το 2007 ως το 2011 που οι Αγγελόπουλοι και μαγκιά τους, έβαλαν ένα σωρό λεφτά από ενθουσιασμό και από παθολογική αγάπη για τον Ολυμπιακό.
Να τονίζεται πως εδώ στην Ελλάδα η εφορία είναι “Δαμόκλειος Σπάθη” και ομάδες από χώρες όπως η Τουρκία ή τη Ρωσία έχουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ πλεονέκτημα με εφορίες στο 6%, στο 11% και στο 13%. ΠΡΕΠΕΙ να λέγεται, γιατί είναι πραγματικότητα.
Το να ενοχοποιούμε και να μην σεβόμαστε όποιον έχει μεγάλο μπάτζετ, είναι εκτός κάθε λογικής. Και ο Ολυμπιακός όταν μπορούσε βάσει συνθηκών στην Ελλάδας, οικονομικών και εφορίας, είχε εξίσου μεγάλα και ακόμα μεγαλύτερα.
Έχουν δικαίωμα στην αποτυχία
Οι Αγγελόπουλοι έχουν αποκτήσει και με το παραπάνω το δικαίωμα στην αποτυχία. Έτσι είναι ο αθλητισμός.
Όπως και παίκτες όπως ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, δικαιούνται να αποτύχουν.
Το θέμα είναι να κάνεις αυτοκριτική, να βρίσκεις την πραγματική αιτία της αποτυχίας, να διορθώνεις τα λάθη σου, να γίνεσαι πιο σοφός και να προχωράς.
Μπορεί να γίνει αυτό στον Ολυμπιακό; Το μεγάλο ερώτημα. Και μια… προσευχή.
Η μικρή ήττα και η πολύ μεγάλη ήττα
Πρέπει να σεβαστούμε και τον Παναθηναϊκό, που έκανε επενδύσεις, έσκασε λεφτά και πάνω στο νήμα, αν και με αλλοπρόσαλλο τρόπο, δικαιώθηκε.
Το είπα και στην αρχή του άρθρου. Αξίζουν κάθε μπράβο και σεβασμό ο κόουτς Πασκουάλ και οι παίκτες του.
Σε ότι αφορά τον τρόπο που διοικεί, εκφράζεται, πολώνει, μεθοδεύει, ασκεί επικοινωνιακή (λέμε τώρα) πολιτική ο κύριος Γιαννακόπουλος, είμαι κάθετα αντίθετος.
Γυρνάω την πλάτη μου, απορρίπτω αυτό μοντέλο διοίκησης και λυπάμαι που δεν υπάρχει ούτε κράτος, ούτε εισαγγελείς, ούτε τίποτα στην Ελλάδα που να λειτουργούν σωστά ως αρμόδιοι φορείς.
Το γεγονός, όμως, ότι μετά από 13 χρόνια παρουσίας στον Ολυμπιακό και μετά τα όσα συνέβησαν στον 4ο τελικό του 2010 και τον τρίτο του 2013, ΔΕΝ ΑΠΕΦΥΓΑΝ τα γνωστά γεγονότα στο τέλος, δεν κατάφεραν να προστατέψουν την ομάδα ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ (αυτούς τους τίμιους 8 χιλιάδες) συνιστά την μεγαλύτερη ήττα κι εκείνη που πονάει περισσότερο από κάθε άλλη.
Μέσα στο γήπεδο, η ήττα και η κατάρρευση ήρθε ως ένα βασανιστήριο, που στο τέλος είσαι έτοιμος να το υπομείνεις. Η ομάδα αγκομαχούσε σε τρία ματς και κατέρρευσε στα επόμενα δύο. Το έβλεπες. Ερχόταν.
Η ήττα όχι απέναντι στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο τόσο, όσο απέναντι στους πολλούς υγιείς φιλάθλους αυτής της ομάδας που φέτος πλήρωσαν τα αυξημένα σε τιμές διαρκείας και ήθελαν να τελειώσει η σεζόν με το κεφάλι ψηλά και χειροκρότημα, είναι που πονάει πιο πολύ και δεν με άφησε να κοιμηθώ το βράδυ της Κυριακής.
Διάολε, ήταν δεν ήταν 150 άτομα. Γιατί πρέπει μια τόσο μικρή μερίδα να αμαυρώνει μια ομάδα που την σέβεται και την θαυμάζει όλη η Ευρώπη;
Γιατί πρέπει 150 άτομα να μπορούν να “βιάζουν” το πρεστίζ του συλλόγου, την ψυχή των παικτών και του υγιούς κόσμου, να δίνουν το απόλυτο δικαίωμα σε όποιον θέλει να υποστηρίζει πως οι Αγγελόπουλοι δεν πολεμούν με πράξεις τη βία, ενώ στην πραγματικότητα είναι άνθρωποι που τη σιχαίνονται;
Έγινε μια, έγινε δύο, έγινε τρεις, μετά από 2 ακόμα ευρωπαϊκούς τελικούς και δύο πρωταθλήματα.
Γιατί ξανά; Γιατί; Αυτή η ήττα δεν αντέχεται, δεν καταπίνεται, δεν έχει καμία λογική και δεν μπορεί να φέρει το παραμικρό κέρδος στο μέλλον.
Η άλλη, η ολοκληρωτική μέσα στο παρκέ, αν αναλυθεί σωστά με κριτική διάθεση και χωρίς αποστειρωμένα μυαλά και αλαζονείες, μπορεί να είναι ευεργετική για το μέλλον.
Σε σχέση με το αν έπαιρνε ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα ή αν το έχανε και η εικόνα δεν ήταν τόσο αποκαρδιωτική, που θα έβγαιναν μπροστά όλα τα… υπόλοιπα, άλλοθι ή και πραγματικοί παράγοντες της ήττας και όχι το μπάσκετ, με αποτέλεσμα να κουκουλωθούν αδυναμία και ελλείψεις. Που τώρα ξεσκεπάστηκαν και έπεσε πάνω φως άπλετο.
Δύσκολη, αλλά και μεγάλη πρόκληση η επόμενη μέρα
Η διαχείριση της επόμενης μέρας και μάλιστα με τον τρόπο που ολοκληρώθηκε η σεζόν, είναι πραγματικά δύσκολη, πολύπλοκη και πολυεπίπεδη. Όλη η ουσία είναι να γίνει σωστή ανάλυση…
Η σειρά προτεραιότητας, λογικά, πάει ως εξής: Πρώτα η παραμονή των Πρίντεζη και Μάντζαρη, που έχει εντυπωσιακά μεγάλη πρόταση από τον Παναθηναϊκό.
Σπανούλης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Αγραβάνης έχουν συμβόλαιο. Ίσως με τον τελευταίο γίνει επαναδιαπραγμάτευση ενόψει της επόμενης σεζόν του συμβολαίου του, που είναι και η τελευταία.
Υπάρχουν παιδιά όπως ο Μήτογλου και ο Τάιλερ Ντόρσεϊ (πιο δύσκολη υπόθεση) που έχουν ταλέντο και μέλλον και μπορεί να απασχολήσουν.
Από εκεί και πέρα. Γιανγκ τέλος, Χάκετ τέλος, Λοτζέσκι τέλος, Ουότερς τέλος.
Για τον Μιλουτίνοφ όλα εξαρτώνται από τους Σπερς και υπάρχει και ο Μπιρτς που ήταν εκτός τόπου και χρόνου στους τελικούς και ελπίζει πως θα πάρει πρόταση από τους Νετς.
Δεν είναι καθόλου απίθανο να φύγουν όλοι οι ξένοι, αν έρθει πρόταση για τον Καναδό και ο Γρεγκ Πόποβιτς αποφασίσει να πάρει από φέτος στο Σαν Αντόνιο τον Νίκολα.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πόσο δύσκολο και κρίσιμο όχι για την επόμενη σεζόν, αλλά και για το μακροπρόθεσμο μέλλον, είναι το φετινό καλοκαίρι…
Η αγορά κινείται ήδη πολύ έντονα και οι περισσότερες μεγάλες ομάδες στην Ευρωλίγκα θα είναι πιο δυνατές την επόμενη σεζόν.
Αν ο Ολυμπιακός δεν δυναμώσει πάρα πολύ, καλό θα είναι να πέσουν οι επικοινωνιακοί τόνοι στους στόχους και να καταλάβει και ο κόσμος πως η ομάδα πάει κυρίως για το πρωτάθλημα και στην Ευρώπη ό,τι ήθελε προκύψει.
Ελ Σιντ στον αθλητισμό ΔΕΝ υπάρχουν.
Και μπάσκετ παίζουν οι παίκτες, ουδείς άλλος.
ΥΓ1. Νιώθω μια μεγάλη ανακούφιση που θα ήταν και σαν χαρά μικρού παιδιού αν δεν είχα τόσο πολλή δουλειά (έρχονται τα Antetokounbros, το AegeanBall, ο σχεδιασμός για τη καλοκαιρινή δουλειά σε όλες τις εκδόσεις του Eurohoops) που ολοκληρώθηκαν οι τελικοί και θα τους αφήσουμε πίσω μας. Όση προσπάθεια κι αν κάνεις να μείνεις στο μπάσκετ, είναι σαν να κολυμπάς σε ένα βούρκο με σκατά. Ακόμα και κασκαντέρ να είσαι, θα “λερωθεί” η ψυχή σου.
ΥΓ2. Όπως είπε και ο Πρίντεζης, όλοι πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους. Οι παίκτες που σερνόντουσαν, η διοίκηση που έχει πολλή αγάπη να δώσει ακόμα, όπως και λεφτά (που δεν γυρίζουν πίσω) αλλά δυσκολεύεται πολύ να κατανοήσει πράγματα που θα βοηθούσαν πάρα πολύ προς το καλύτερο, ο προπονητής.
ΥΓ3. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος έχασε κατά κράτος την μάχη από τον Πασκουάλ. Πήγε όπως πάντα, υπερβολικά by the book, την στιγμή που ο αντίπαλός του δοκίμασε τα… πάντα, δεν παρουσίασε τίποτα νέο, δεν φάνηκε να έχει κανένα Plan B. Το πιο ανησυχητικό για μένα, είναι πως βλέπω μεγάλη φθορά μεταξύ του κόουτς και των παικτών.
ΥΓ4. Σέβομαι πολύ τον Γιάννη και εκτιμάω πως σε αντίθεση με πολλούς, δεν με ενοχλεί στη δουλειά και δεν γκρινιάζει ή επιτίθεται όταν ασκώ κριτική, δηλαδή κάνω τη δουλειά μου. Καταλαβαίνω πως Χάκετ και Λοτζέσκι χάλασαν τα σχέδιά του, αλλά αυτό που παίζει ο Ολυμπιακός στην επίθεση είναι πολλές φορές κουραστικό. Πρώτη φορά ένιωσα ότι βαριόμουν πολλές φορές μέσα στα παιχνίδια. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Η άμυνα εννοείται πως είναι το Α και το Ω, αλλά δεν είναι και όλα τα… ενδιάμεσα γράμματα. Το μπάσκετ εξελίσσεται και πάει σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που μας παρουσίασε ο Ολυμπιακός. Σαν δεν φτάνει που ο αιφνιδιασμός ήταν σχεδόν ανύπαρκτος, στο 5-5 δεν είδαμε τίποτα φρέσκο. Τα ίδια και τα ίδια, πάντα αργά, πάντα χωρίς κίνηση μακριά από τη μπάλα.
ΥΓ5. Ο αθλητισμός ήταν, είναι και θα είναι από τα πιο όμορφα δευτερεύοντα πράγματα στη ζωή. Για όσους είναι θέμα ζωής ή θανάτου και η κάθε διαφωνία η διαφορετική αντίληψη πραγμάτων, σημαίνει αυτόματα αυθαίρετα συμπεράσματα, προσβολές, προπαγάνδα ή ακόμα ύβρεις και κατάρες, τα πράγματα είναι απλά. Δεν διέπονται από στοιχειώδη παιδεία, δημοκρατία και ανθρώπινη ποιότητα. Για αυτούς και τις τοξίνες τους δεν υπάρχει χώρος πουθενά. Ούτε στο τοίχο του Facebook.
ΥΓ6. Η ομάδα αυτή αξίζει την αγάπη και τον απόλυτο σεβασμό. Φέτος τα έδωσε όλα και στο τέλος όχι απλά δεν πέτυχε. Απέτυχε παταγωδώς, εκ του αποτελέσματος. Η αποτυχία, ο πόνος, η στενοχώρια, είναι μέσα στη ζωή. Το αποδεχόμαστε, δίνουμε συγχαρητήρια στον αντίπαλο (είτε είσαι παίκτης, είτε φίλαθλος και οπαδός) και πάμε παρακάτω.
ΥΓ7. Η ομάδα αυτή πρέπει να έχει συνέχεια και υπάρχουν πολλές καλές ευκαιρίες εκεί έξω στην αγορά. Το καλοκαίρι είναι κομβικό. Τώρα η μπάλα περνάει στα χέρια των Αγγελόπουλων. Ο καλοί οι καπετάνιοι στη φουρτούνα φαίνονται. Μεγάλη, προσωπική, πρόκληση για εκείνους το καλοκαίρι που έρχεται. Θα ήθελα να έρθουν στη συνέντευξη Τύπου να μιλήσουν, είχε ανάγκη να τους ακούσει ο κόσμος. Οι δηλώσεις δεν έχουν αξία μόνο μετά από τίτλους. Το ίδιο ισχύει και για τους παίκτες. Μόνο ο Πρίντεζης μίλησε, επειδή ντρέπεται να πει όχι.