Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Οι συντριβές και όχι τόσο οι ήττες αυτές καθ’ εαυτές σε Βαρκελώνη και Μόσχα είχαν μαζέψει σύννεφα και αμφιβολία στο ΟΑΚΑ. Κι αυτό γιατί για τον Παναθηναϊκό και για τις περισσότερες ομάδες το να ηττηθούν σε αυτές τις έδρες δεν είναι ακριβώς… καταστροφή.
Ομως, είναι άσχημο να χάνεις με κάτω τα χέρια, κάτι που έγινε τους “πράσινους”, που αναζητούσαν μια νίκη-δήλωση, ώστε να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους και να υπενθυμίσουν πως ειδικά στο ΟΑΚΑ οι αντίπαλοι… δεινοπαθούν.
Η νίκη επί της Φενερμπαχτσέ του Ομπράντοβιτς έρχεται την κατάλληλη στιγμή και ειδικά με τον τρόπο που επιτεύχθηκε αποτελεί εφαλτήριο ανάκαμψης, σε ένα παιχνίδι όπου πήγαινε στον ρυθμό των πρωταθλητών Ευρώπης και κάθε “πράσινη” προσπάθεια να περάσουν μπροστά και να αποκτήσουν το μομέντουμ, έβρισκε σίδερο.
Το φινάλε όμως ήταν… πράσινο, δια χειρός Παππά, που ολοκλήρωσε ένα εξαιρετικό δεύτερο ημίχρονο για την ομάδα του Πασκουάλ, με τον Καταλανό να σημειώνει σωστά πως “ίσως είναι κάτι παραπάνω από μια νίκη” και να προσθέτει για την σαφώς βελτιωμένη εικόνα του δεύτερου 20λεπτου ότι “παίξαμε άμυνα υψηλού επιπέδου και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες ομάδες”.
Εδώ είναι όλη η ουσία, με τον Παναθηναϊκό να ανατρέπει όλη τη ροή του αγώνα μέσω της άμυνάς του, δεχόμενος μόλις 24 πόντους στο δεύτερο μέρος. Χωρίς την πιεστική άμυνα σε όλο το γήπεδο στο δεύτερο ημίχρονο, τίποτα δεν θα είχε γίνει, με τον Πασκουάλ να το ζητά επιτακτικά και τους παίκτες του να το κάνουν πράξη.
Χωρίς να λησμονηθούν οι πινελιές από Γκιστ, Ρίβερς και Σίνγκλετον, τρεις παίκτες δρομολόγησαν τον θρίαμβο…
-Ο Νικ Καλάθης ήταν και πάλι ηγετικός, αφού πέραν της ηρεμίας που μετέδιδε, αμυντικά έκανε τα πάντα. Από τον Ουοναμέικερ, που τον άφησε άποντο, μετά τους 14 πόντους του Αμερικανού ως το 20′, ως τον Σλούκα, ακόμα και τον… Βέσελι, του οποίου ίσως δυσκόλεψε τη ζωή περισσότερο και από τους “πράσινους” ψηλούς!
-Η είσοδος του Θανάση Αντετοκούνμπο στο τρίτο δεκάλεπτο άλλαξε άρδην τους… κανόνες, με τον διεθνή φόργουορντ να ματώνει στην κυριολεξία από τις μάχες και να βρίσκεται παντού με την έκρηξη, τη θέληση και την ενέργειά του και επιθετικά να προσφέρει έξι χρυσούς πόντους ψυχολογίας.
-Φυσικά, όπως τόνισε και ο Πασκουάλ “τίποτα δεν θα είχε γίνει χωρίς το σουτ του Παππά”. Ο 27χρονος άσος ήταν το απόλυτο επιθετικό όπλο κι αυτός που κουβάλησε την ομάδα του στο τέλος. Από το 61-66 του 37′, σκόραρε και τους εννέα “πράσινους” πόντους: Τρίποντο (64-66), γκολ-φάουλ (67-66) και φυσικά το buzzer beater που “ξέρανε” την ομάδα του Ζοτς, ως κορωνίδα μιας μεγαλειώδους βραδιάς για τον ίδιο, αλλά και την ομάδα όπως εξελίχθηκε!
Καλοί οι πανηγυρισμοί για τη νίκη επί της Φενέρ, όμως η ανηφόρα δεν σταματά, παρά συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό το Νοέμβριο, με τις εξορμήσεις σε Βιτόρια και ΣΕΦ. Δύσκολες αποστολές, όμως σίγουρα, όσο το ΟΑΚΑ είναι “φρούριο”, οποιαδήποτε νίκη σε τέτοιες έδρες θα είναι μεγάλο “συν” για τον Παναθηναϊκό, που θα φανεί πιο μετά, όταν ομαλοποιηθεί το πρόγραμμα-Γολγοθάς.
Το μόνο σίγουρο πλέον είναι πως η ψυχολογία επιστρέφει στα επίπεδα που ήταν μετά τη νίκη στο ντέρμπι, με την επίγνωση πλέον των αδυναμιών και του τρόπου αντιμετώπισής τους, κάτι που πρέπει να φανεί στην πράξη στις επόμενες δοκιμασίες.
ΥΓ1: Ολοι ασχολούνται με το Νίκο Παππά, αλλά για τους λάθος λόγους. Κι αυτό οφείλεται στον ίδιο, γιατί έπειτα από μια τόσο ηγετική εμφάνιση, όλοι θα έπρεπε να μιλούν για τα σπουδαία πεπραγμένα του στο παρκέ. Ομως, όταν η πρώτη του αντίδραση μετά από ένα τόσο μεγάλο τρίποντο που ρίχνει στο καναβάτσο την πρωταθλήτρια Ευρώπης, είναι να γυρίσει να βρίσει τους δημοσιογράφους, ό,τιδήποτε κι αν έχει προηγηθεί, κάτι δεν πάει καλά.
Η παρατήρηση κάθε άλλο παρά… συντεχνιακή είναι και η αντίδρασή του θα ήταν λάθος προς όποια κατεύθυνση κι αν ήταν. Ο Παππάς δικαίως πανηγύρισε με την ψυχή του, όπως και όλο το ΟΑΚΑ ένα πολύ μεγάλο καλάθι, ωστόσο η “αφιέρωση” στην εξέδρα όπου κάθονταν οι δημοσιογράφοι αδικεί πρώτα απ’ όλα τον ίδιο και την καθολική αποθέωση που γνώρισε και η οποία θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερη, εφόσον ο ίδιος δεν έστρεφε τα βέλη στους δημοσιογράφους που θεωρεί ότι τον έχουν αδικήσει και του κάνουν “πόλεμο”.
Εξάλλου, αν είχε πανηγυρίσει χωρίς “αφιερώσεις”, τότε όλος ο κόσμος θα μιλούσε μόνο για τους 24 πόντους του, τους 9 υπερκρίσιμους στο φινάλε και φυσικά το buzzer beater. Αλλά τώρα, αντ’ αυτού, όλοι ασχολούνται με… τους “ΑΡΔ”.
ΥΓ2: Η δήλωση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς περί διαιτησίας μετά το τέλος του αγώνα, για την τελευταία φάση ήταν άστοχη. Μπορεί συγκεκριμένα για τη φάση να είχε και δίκιο, αλλά δεν είναι δυνατόν να αγνοηθούν φάσεις που προηγήθηκαν και είχαν γείρει την πλάστιγγα υπέρ της Φενέρ, όπως:
α. Το φάουλ υπέρ του Ντατόμε στο 67-66, που έστειλε τον Ιταλό αβίαστα στις βολές. Ενα φάουλ που πρώτον δεν υπήρχε και δεύτερον αν έγινε, έγινε στον Βέσελι, που όμως τεχνηέντως δεν πήγε στη γραμμή, έχοντας χάσει νωρίτερα δύο βολές.
β. Η γραμμή που χρεώθηκε στον Ρίβερς στο 67-68, φάση που είναι αμφισβητούμενη και επίσης αβίαστα πήγε υπέρ της Φενέρ.