Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Στο μπάσκετ, όπως και στη ζωή υπάρχουν οι καλές βραδιές, οι μέτριες, οι άσχημες, κάποιες φορές και οι… άθλιες! Ε, αυτό συνέβη με τον Ολυμπιακό την Παρασκευή στο Παλάου!
Με εξαίρεση τα πρώτα 2-3 λεπτά που οι κόκκινοι στόχευσαν στο ποστ, δημιούργησαν κάποια μις – ματς, τα εκμεταλλεύτηκαν και ήταν καλοί στην άμυνα, στη συνέχεια είδαμε το χειρότερο φετινό παιχνίδι του Ολυμπιακού και μια από τις πιο κακές εμφανίσεις της ομάδας όλα τα τελευταία χρόνια.
Τίποτα δεν λειτούργησε σωστά, σε κανένα επίπεδο η ομάδα δεν ήταν έστω υποφερτή. Ούτε στο μπασκετικό, αλλά σίγουρα ούτε στο πνευματικό. Όταν πηγαίνεις πάντα δεύτερος σε κάθε διεκδίκηση μπάλας, όταν δίνεις ξανά και ξανά την μπάλα στα χέρια των αντιπάλων σου, όταν μετά από λάθος επιλογές στην επίθεση έχεις επαναλαμβανόμενα κακή ισορροπία και αργές επιστροφές στην άμυνα, σημαίνει πως πέρα από την κακή βραδιά, αποδεικνύεσαι ανέτοιμος σε πνευματικό επίπεδο.
Ο Ολυμπιακός παρότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του επί εποχής Σφαιρόπουλου είναι η σκληράδα του, η ικανότητά του να μένει συγκεντρωμένος και το πόσο compact είναι ως ομάδα, στη Βαρκελώνη εμφανίστηκε με τρομερό έλλειμμα συγκέντρωσης, μαλθακός εγκεφαλικά όσο δεν πάει, χωρίς αποφασιστικότητα και με… τρικυμία στο μυαλό.
Υπάρχουν αριθμοί και στοιχεία που δείχνουν πως όλα τα άσχημα συνέβησαν μαζί. Είναι συχνό να βλέπεις έναν, δύο ή τρεις παίκτες να παρουσιάζονται κάτω από τα στάνταρ τους.
Εδώ, δεν μπορείς να βρεις έναν από τους παίκτες του βασικού ροτέσιον που δεν υστέρησε, που διακρίθηκε έστω και λίγο σε κάποιον σημαντικό τομέα και εμφανίστηκε μια ομάδα που όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά υπέστησαν πλήρη… καθίζηση.
ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ
Πολλές φορές όταν μια ομάδα νιώθει ότι έχει… καβάντζα μια ήττα και ένα ανεπιτυχές αποτέλεσμα και αντιμετωπίζει μια άλλη που προέρχεται από διαδοχικές ήττες, έχει φάει πολλές “σφαλιάρες” και είναι με τη πλάτη στο τοίχο, βλέπουμε αυτόν που το θέλει περισσότερο να επιβάλλει τον νόμο του.
Αυτός που το θέλει πάρα πολύ και το έχει περισσότερο ανάγκη, αυτός που νιώθει ότι παίζει για την… ζωή του, νικάει τον πιο άνετο. Ο Ολυμπιακός ήταν αήττητος, ήξερε ότι έχει χάσει και η Ρεάλ και η Μπάρτσα προερχόταν μόνο από ήττες και από κάκιστες εμφανίσεις.
Ε, ο Ολυμπιακός το παράκανε, όμως! Ίσως με το καλό ξεκίνημα να πίστεψε για λίγο στο πίσω μέρος του μυαλού βασιζόμενος και στην πρόσφατη εικόνα της Μπάρτσα πως θα έχει εύκολο έργο και αμέσως μετά ήρθε το μπασκετικό ναυάγιο.
Ας δούμε κάποια στοιχεία αμείλικτα και πολύ σπάνια για τα δεδομένα του Ολυμπιακού.
* Έκανε 21 λάθη και 11 ασίστ! Αυτό το -10 στη σχέση των δύο είναι καταδικαστικό και προσωπικά δεν θυμάμαι άλλο παιχνίδι την τελευταία πενταετία που να “πουλάει” τη μπάλα ο Ολυμπιακός και πολλοί από τους παίκτες του τόσο συστηματικά, τόσο… εύκολα. Όχι μόνο σε καταστάσεις πίεσης, αλλά και χωρίς ιδιαίτερα καλή άμυνα απέναντι. Ένα άλλο φαινόμενο ήταν η άσκοπη κατάχρηση τρίπλας σε λάθος χρόνους και… χώρους, με συνέπεια οι Καταλανοί να “τσιμπάνε” τη μπάλα μέσα από τα χέρια των παικτών του Ολυμπιακού.
* Τα δύο βασικά πλέι μέικερ είχαν 9 λάθη και 0 ασίστ! Πραγματικά απίστευτο! Ρόμπερτς και Μάντζαρης δεν μπόρεσαν όχι να δημιουργήσουν και να ελέγξουν τον ρυθμό, αλλά έστω να ηρεμήσουν λίγο την ομάδα και να βρουν κάποιες σωστές επιλογές για να ανοίξει το παιχνίδι επιθετικά. Ειδικά ο Ρόμπερτς για να κάνουμε και λίγο πλάκα – για μπάσκετ μιλάμε – ώρες, ώρες έπαιζε λες και ήταν μεθυσμένος. Αψυχολόγητα λάθη, αβίαστα πουλήματα της μπάλας, βεβιασμένες επιλογές, η μια λανθασμένη απόφαση πίσω από την άλλη.
* Έχεις τους δύο πόιντ γκαρντ σου χωρίς ασίστ, χωρίς δημιουργία, χωρίς παραγωγικότητα και στο ίδιο παιχνίδι, έχεις ένα τρίτο βασικότατο πόλο της περιφέρειας, τον Στρέλνιεκς να μένει άποντος για πρώτη φορά στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα! Είπαμε, έγιναν όλα μαζί.
* Μέχρι στιγμής είναι ξεκάθαρο πως ο Ολυμπιακός δεν πήρε απολύτως τίποτα από τα γκαρντ του, με εξαίρεση τα λάθη που έδιναν ρυθμό, τρανζίσιον και εύκολο σκορ στην Μπαρτσελόνα. Τι απέμενε; Μήπως μπορούσαν να κάνουν κάτι οι κυρίαρχοι στο παιχνίδι των “ερυθρολεύκων” στο ποστ.
* Μιλουτίνοφ και Πρίντεζης πήραν μαζί μόλις 6 (!) προσπάθειες όλες κι όλες και ευστόχησαν στις 4. Με όλα όσα προείπαμε και τους δύο βασικούς σκόρερ και δημιουργούς του Ολυμπιακού στη φροντ λάιν να προσφέρουν μαζί 8 πόντους, αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι οι 51 πόντοι είναι… φυσιολογική επίδοση!
* Πόσο μάλλον όταν στο ίδιο ματς, η ομάδα σουτάρει με 2/15 τρίποντα.
Το φοβερό της υπόθεσης είναι πως η Μπαρτελόνα δεν έπιασε καμία σούπερ απόδοση. Ούτε τίποτα σπουδαία ποσοστά είχε στα σουτ, ούτε έκανε λίγα λάθη (13), ούτε είχε παίκτες in the zone που λέμε. Μόνο δύο έπιασαν διψήφιο αριθμό στο σκοράρισμα (Σεραφέν και Οριόλα).
Και είναι λογικό, η Μπαρτσελόνα είχε παίξει πολύ άσχημα σε όλα τα τελευταία παιχνίδια. Δεν θα μπορούσε από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξει το τσιπ και να αποδώσει σε πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης.
Έκανε μια μεστή για τα δεδομένα της εμφάνιση, ήταν συγκεντρωμένη στην άμυνα και ευτύχησε να βρει απέναντί της έναν Ολυμπιακό που βρισκόταν σε… άλλο γήπεδο.
Βαθμολογικά, πρόκειται απλά για μια χαμένη ευκαιρία, προκειμένου οι κόκκινοι να μείνουν μόνοι πρώτοι στην βαθμολογία. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Καλό ρεκόρ είναι το 4-1 για το ξεκίνημα και απλά αποκτάει πλέον άλλη αξία το επικείμενο ευρωπαϊκό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.
Προβληματίζει η εικόνα κάποιων παικτών σε ατομικό επίπεδο
Αυτό που προβληματίζει είναι η εικόνα και η σοκαριστική σε – έλλειψη ποιότητας – εμφάνιση. Γεννιέται το ερώτημα:
Υπάρχει περίπτωση να δούμε ξανά τόσο κακό τον Ολυμπιακό; Μήπως δεν ήταν τυχαίο όλο αυτό που είδαμε στη Βαρκελώνη και… πόνεσαν τα μάτια μας;
Ο Ολυμπιακός σε καμία περίπτωση δεν είναι η τέλεια ομάδα. Έχει αδυναμίες και μην ξεχνάμε πως ακόμα δεν έχει στη μηχανή του τον Βασίλη Σπανούλη. Ένα παίκτη που αν βρεθεί σε καλή κατάσταση, αυτόματα αλλάζει τα δεδομένα και τις προοπτικές στην επίθεση.
Στην αντίπερα όχθη, ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος ως ομάδα από αυτό το συνονθύλευμα που σκόρπισε η Μπαρτσελόνα στο Παλάου.
Συνήθως μια τέτοια ήττα, μια τόσο εμφατικά κακή εμφάνιση, λειτουργεί θετικά στο να βρει ξανά το φόκους της η ομάδα, να παίξει πιο συγκεντρωμένα πιο σκληρά, πιο ποιοτικά.
Τουλάχιστον για τις μεγάλες ομάδες αυτό ισχύει και ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα πως δικαίως συγκαταλέγεται πλέον στην ελίτ και είναι μια αξία σταθερή στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Είναι δύσκολο όλα αυτά να συμβούν ξανά μαζί. Να κουτουλάνε σχεδόν όλοι οι παίκτες, να συναγωνίζονται στο ποιος θα κάνει πιο πολλά λάθη, να είναι ανύπαρκτη και… επικίνδυνη η περιφέρεια, να μην πάρει τίποτα ο Ολυμπιακός επιθετικά στο ποστ και παράλληλα να είναι και εκνευριστικά άστοχος.
Έχουμε διανύσει μόλις το 1/6 της κανονικής διάρκειας και στο εγγύς μέλλον έρχονται αναμετρήσεις που θα λειτουργήσουν πιλοτικά και ενδεικτικά για το ποιος ακριβώς είναι ο φετινός Ολυμπιακός.
Παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ μετά από δύο διαδοχικές ήττες στον Πειραιά (στον περσινό 5ο τελικό και στο πρόσφατο ντέρμπι για το πρωτάθλημα) και λίγες μέρες μετά δοκιμασία στο σπίτι της πρωταθλήτριας Ευρώπης Φενέρμπαχτσε.
Πριν από όλα αυτά, το νοκ – άουτ ματς κυπέλλου με τον Άρη, που δίνει πρόκριση στον τελικό. Προσωπικά, δεν μου λέει τίποτα ο συγκεκριμένος θεσμός. Με τον τρόπο που διεξάγεται μοιάζει με μια… καταναγκαστική διοργάνωση, που απλά πρέπει να διεξάγεται για να λέμε ότι υπάρχει και κύπελλο.
Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έχει να το κατακτήσει από το 2011 και βλέπει τον μεγάλο του αντίπαλο να παίρνει το ένα κύπελλο μετά το άλλο, με συνέπεια να δημιουργείται και θέμα πρεστίζ και ψυχολογικών ισορροπιών, πέρα από τους τίτλους που “γράφουν” οι πράσινοι στο ενεργητικό τους, στην ιστορία τους.
Η σεζόν είναι μεγάλη, έχουμε μπροστά “ανηφόρα” και ένα σωρό παιχνίδια. Ο καθρέφτης κάθε ομάδας και κάθε παίκτη, είναι το παρκέ. Είχαμε δει ως τώρα το καλό και αποτελεσματικό πρόσωπο του Ολυμπιακού.
Πιθανότατα, είδαμε από νωρίς και το χειρότερο αγωνιστικό πρόσωπο που δύναται να βγάλει η φετινή ομάδα. Σε αυτό το επίπεδο, η ικανότητα ενός συνόλου προπονητών και παικτών να αντιδρούν και να παίρνουν τις νίκες στους αγώνες που μετρούν περισσότερο, διαχωρίζει τις καλές ομάδες από εκείνες που κάνουν πρωταθλητισμό.
Πιστεύω πως ο Ολυμπιακός θα αντιδράσει. Υπάρχουν, όμως, αρκετά στοιχεία που πρέπει να βελτιωθούν και κάποια πραγματάκια σε ατομικό επίπεδο, που τουλάχιστον εμένα, με προβληματίζουν.
Κατανοώ ότι είναι νωρίς και πρέπει να περιμένουμε. Δεν είναι τυχαίο πως καμία ομάδα δεν είναι αήττητη στην Ευρωλίγκα. Ακόμα περισσότερο δεν είναι τυχαίο πως τα τελευταία χρόνια οι ομάδες που αποκτούν μομέντουμ την ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ στιγμή, φτάνουν ως το θριαμβευτικό τέλος της διαδρομής.
Ο νόμος του μομέντουμ και του σπριντ στους Μαραθώνιους!
Αποδείχτηκε ξανά και… περίτρανα πέρυσι με την Φενέρ. Μέχρι τα τέλη Μάρτη σχεδόν ήταν εντελώς ασταθής, απώλεσε το πλεονέκτημα έδρας και έφτανε ένα μπρέικ στο ΟΑΚΑ την εποχή που μετρούσε, για να πάρει φόρα, να τα σαρώσει όλα και να σηκώσει την κούπα.
Βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Η Ευρωλίγκα είναι ένας μαραθώνιος. Τους Μαραθώνιους από σπάνια ως ποτέ τους κερδίζουν και κόβουν πρώτοι το νήμα οι δρομείς που ξεκινούν καλά, προπορεύονται στην αρχή της κούρσας και έχουν εντυπωσιακή εκκίνηση.
Την ιστορία τη γράφουν αυτοί που κάνουν το καλύτερο σπριντ στο τέλος!
Μέχρι τότε θα βλέπουμε τα ups και τα downs όλων των ομάδων, θα καταγράφουμε, θα κρίνουμε, θα κατακρίνουμε καλοπροαίρετα αν χρειαστεί και θα είμαστε όλοι μαζί μάρτυρες της εξέλιξης της χρονιάς.
Ο Ολυμπιακός έχασε μια μάχη με κάτω τα χέρια. Πρέπει να μην ξεχάσει τον αποκαρδιωτικό τρόπο που τα παράτησε, να ισχυροποιήσει το κίνητρό του μέσα από αυτή την κατραπακιά, να σηκώσει ξανά τα χέρια του ψηλά και να συνεχίσει να τρέχει…
Με το νέο φορμάτ της Ευρωλίγκας, οι απαιτήσεις δεν είναι μόνο μπασκετικές, υφίστανται προκλήσεις και στο πνευματικό κομμάτι.
Οι ομάδες που έχουν το ταλέντο να απομονώνουν το συναίσθημα καλό ή κακό, να αντιδρούν σωστά, να χρησιμοποιούν τα άσχημα βράδια ως ευκαιρίες αναγνώρισης αδυναμιών και βελτίωσης, είναι εκείνες που διαθέτουν και τις περισσότερες πιθανότητες να φτάσουν πιο μακριά.
Η ικανότητα ή όχι της διαχειρισης των αποτελεσμάτων σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο, παίζει τεράστιο ρόλο πλέον στο σύγχρονο μπάσκετ.
Ο Ολυμπιακός με εξαίρεση το τοπ 16 του 2016, έχει αποδείξει πολλές φορές πως έχει ανεπτυγμένη αυτή την ικανότητα, όλα τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα.
Η άνευ όρων και… μπάσκετ παράδοση στο Παλάου, γεννάει την πρώτη ευκαιρία να διαπιστώσουμε πως θα αντιδράσει ο Ολυμπιακός μετά το μπάσκετ που – δεν – έπαιξε στη Βαρκελώνη.
Πρώτο ζητούμενο: Νίκη την Κυριακή απέναντι στον Άρη, στο Αλεξάνδρειο και πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου.
Δεύτερο ζητούμενο: Νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό, στο επόμενο εντός έδρας ματς της Ευρωλίγκας.
Οι πράσινοι δεν έχουν ακόμα θετικό αποτέλεσμα μακριά από το ΟΑΚΑ και εννοείται πως αυτός ο αγώνας είναι ορόσημο (κυρίως ψυχολογικό) για τον Ολυμπιακό.
Το να χάσει πάλι από τον αντίπαλό του, για τρίτη σερί φορά μέσα στο γήπεδό του, πέρα από νέα βαθμολογική απώλεια θα συνιστά πάνω από όλα τριγμό για τον οργανισμό και την… τέλεια ασίστ για γκρίνια και αρνητική ενέργεια, που δεν έκανε ποτέ καλό σε κανέναν!
ΥΓ1. Ας ελπίσουμε ότι θα συνέλθει ο Ρόμπερτς. Η εικόνα του ως τώρα προβληματίζει. Όχι τόσο πως δεν σκοράρει πολύ, όσο το πόσο εύκολα κάνει το λάθος σε καταστάσεις πίεσης. Καλά, στο Παλάου την έκανε δώρο τη μπάλα και χωρίς να πιέζεται, αλλά η λογική λέει πως ήταν ένα πολύ κακό προσωπικό βράδυ. Παραμένω συγκριτικά αισιόδοξος, γιατί άπαντες στην ομάδα μιλούν με καλά λόγια για αυτόν και τον πιστεύουν πολύ. Ακόμα και οι πιο… απαιτητικοί συμπαίκτες. Δεν μπορεί, κάτι θα βλέπουν.
ΥΓ2. Ο Στρέλνιεκς είναι ένα παιδί που δύσκολα ανοίγεται, είναι εκνευριστικά ολιγόλογος και πολύ συνεσταλμένος ως χαρακτήρας. Είναι φανερό πως ακόμα δεν αισθάνεται άνετα στον Ολυμπιακό. Όταν υπέγραψε πίστευα και πιστεύω πως στο 5 εναντίον 5 μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ. Μέχρι τώρα δεν το έχουμε δει. Καλό είναι να υπάρξει στόχευση σε Plays που θα τον ωθήσουν να βγάλει στο παρκέ τα καλά του στοιχεία και να “ξεμπουκώσει” εκτελεστικά και… ψυχολογικά. Το πόσο θα… βγει αυτή η μεταγραφή φέτος, θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τις προοπτικές του Ολυμπιακού στη σεζόν, γιατί ο Λετονός ήρθε για να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα στο παιχνίδι μισού γηπέδου στην επίθεση.
ΥΓ3. Αν ο Μάντζαρης πονάει, παρότι ακόμα δεν έχει επιστρέψει ο Σπανούλης, καλύτερο είναι να μείνει εκτός. Ας παίξει περισσότερο ο Τολιόπουλος. Πρώτον για να γίνει εντελώς καλά και επίσης, γιατί στη κατάσταση που βρίσκεται, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει ρήγματα και να προσφέρει τα βασικά πράγματα που πρέπει να δίνει σε μια τοπ ομάδα, ο πλέι μέικερ της. Η σεζόν είναι μεγάλη και ο Βαγγέλης χρειάζεται αφενός υγιής και αφετέρου να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του να βελτιώσει κάποια πράγματα στο παιχνίδι του. Ποτέ δεν είναι αργά.
ΥΓ4. Ο Σπανούλης νιώθει καλύτερα, ο πόνος έχει υποχωρήσει σε μεγάλο βαθμό, αλλά αν δεν μπει να κάνει προπόνηση επαφής ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ενοχλήσεις, δεν μπορούμε α προδικάσουμε τίποτα. Θα γυρίσει η ομάδα από τη Θεσσαλονίκη και από Τρίτη θα ξέρουμε που θα… κάτσει η μπίλια της επιστροφής για τον αρχηγό. Προσωπικά, προτιμάω χίλιες φορές αυτό που συμβαίνει τώρα, από ό,τι γινόταν μέχρι πέρυσι που πάντα βιαζόταν να επιστρέψει και συνήθως αυτό στοίχιζε. Τον πραγματικό Vspan τον χρειάζεται ακμαίο την άνοιξη ο Ολυμπιακός και στα 35 του η διαχείριση είναι το Α και το Ω.
ΥΓ5. Το ροτέσιον του δευτέρου ημιχρόνου, κυρίως σε ό,τι αφορά τον Πρίντεζη, έδειξε πως ο Σφαιρόπουλος σκέφτεται περισσότερο τα επόμενα παιχνίδια και πως φέτος ένας στόχος… αδιαπραγμάτευτος είναι να εμφανιστεί στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν ο κανονικός Πρίντεζης και όχι η… εξαντλημένη σκιά του εαυτού του που θα ανεβοκατεβαίνει το γήπεδο.
ΥΓ6. Ο Τολιόπουλος διαθέτει το μπασκετικό ένστικτο και τσαγανό για να επιβιώσει και να καθιερωθεί στο υψηλό επίπεδο. Το εισπράττει αυτό και το πιο απαίδευτο μπασκετικό μάτι. Τι χρειάζεται; Ατέρμονη δουλειά με το κορμί του και την έκρηξή του, ώστε να καλύψει κάποια από τα μειονεκτήματα που του… κληρονομεί ο σωματότυπός του.
ΥΓ7. Η πίστη και η στήριξη σε όλα τα επίπεδα της ζωής είναι απαραίτητο να υπάρχουν. Είναι μέρος της εξέλιξης. Αρκεί να συνδυάζεται με πνευματική ισορροπία, αυτογνωσία, ευελιξία και διορατικότητα. Αυτό ισχύει για κάθε ομάδα με κοινό στόχο και για κάθε… οπαδό που από το άσπρο πηγαίνει στο μαύρο και από τη μέρα στη νύχτα (δηλαδή αποθέωση και αφορισμός) με αφορμή λίγα λεπτά μπάσκετ. Υπάρχει και το γκρίζο. Η αλήθεια έχει πολλές εκφάνσεις και είναι παντοδύναμη. Για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε αυτή θέλουμε μάτια και μυαλά ανοιχτά με τις εμμονές και τα συμπλέγματα μακριά.