Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Τρίτη σερί ήττα, πέμπτη σερί εκτός ΟΑΚΑ, έκτη στα τελευταία οκτώ παιχνίδια. Σαν πολλές δεν μαζεύτηκαν για τον Παναθηναϊκό; Οι “πράσινοι” θέλουν να θεωρούνται ομάδα πρώτης ταχύτητας στην Ευρωλίγκα, που “δηλώνει” έτοιμη να επιστρέψει στο Final-4 και να διεκδικήσει τον ευρωπαϊκό τίτλο.
Ομως, άλλο τι δηλώνεις κι άλλο τι παρουσιάζεις, με την θεωρία (δηλώσεις) να απέχει από την πράξη (παρκέ), όσα χιλιάδες χιλιόμετρα απέχει το ΟΑΚΑ από το… “WiZink Center” της Μαδρίτης.
Στην έδρα της Ρεάλ επαναλήφθηκε ένα… κακοπαιγμένο έργο από πλευράς Τσάβι Πασκουάλ και των παικτών του, που εξακολουθούν να αγνοούν εκτός έδρας νίκη μέσα στο 2018 και πλέον αγνοούν γενικώς νίκη εδώ και 30 ημέρες (σ.σ. 8/2 η τελευταία επί της Μπασκόνια, στο ΟΑΚΑ).
Το χειρότερο γι’ αυτούς δεν είναι πως μετρούν τη μία ήττα πίσω από την άλλη, καταγράφοντας ήδη το χειρότερο σερί της σεζόν ως τώρα (σ.σ. τρεις ήττες), αλλά η κακή εικόνα σε μεγάλα διαστήματα των αγώνων και η “παραίτηση” που τους κυριεύει όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το οι κακές εντυπώσεις στη διάρκεια, γίνονται ακόμα χειρότερες στο τέλος, με απογοητευτικό φινάλε. Αυτό είχε γίνει στη Βαρκελώνη, αυτό είχε γίνει στη Μόσχα (με ΤΣΣΚΑ και Χίμκι), αυτό είχε γίνει στο Μπάμπεργκ.
Απουσίασε ο Ντόντσιτς, απουσίασε και ο Παναθηναϊκός
Στη Μαδρίτη κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τη Ρεάλ σε ένα άκρως σπουδαίο παιχνίδι για τη μάχη της τετράδας και ευτύχησαν να μην βρουν απέναντί τους τον Νο1 κίνδυνο, Λούκα Ντόντσιτς. Πώς αντέδρασε ο Παναθηναϊκός στην απουσία του “wonder kid” των Μαδριλένων; Το αντιμετώπισε όσο χειρότερα μπορούσε, για… να μη φανεί σε καμία περίπτωση η απουσία του, μετατρέποντας τον Κοζέρ των 26 πόντων σε άλυτο γρίφο, ο οποίος μαζί με τον Καμπάτσο έκαναν άνω-κάτω (και κάτι παραπάνω) όλα τα πλάνα του Πασκουάλ.
Το φοβερό είναι πως πέραν της απουσίας του Ντόντσιτς, η Ρεάλ δεν είχε σε καλή μέρα ούτε τον συνήθη ύποπτο Κάρολ (2π., 1/4 σουτ), ούτε τον έμπειρο Ρούντι (4π., 2/8 σουτ, 2 λάθη), ούτε και τον εκτός ρυθμού Ράντολφ (4π., 2/4 σουτ, 0/4 βολές). Κι όμως, ο Παναθηναϊκός δέχθηκε 92 πόντους, 54 εξ αυτών στο δεύτερο ημίχρονο, ξεπερνώντας και τους 53 που είχε δεχθεί στο Μπάμπεργκ!
Προφανώς όταν έχεις δεχθεί 92 πόντους το πρόβλημα είναι κυρίως αμυντικό, με Κοζέρ και Καμπάτσο να σκοράρουν και να δημιουργούν όπως θέλουν, περνώντας όπως θέλουν τον προσωπικό τους αντίπαλο και να φτάνουν χωρίς αντίσταση στο καλάθι, ή να εκτελούν χωρίς πίεση από μακριά. Βέβαια και επιθετικά τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα, με… κατάχρηση του τριπόντου και δη βεβιασμένου.
Τζέιμς σε… μονό
Η εικόνα ειδικά του δεύτερου 20λεπτου ήταν άκρως αποκαρδιωτική. Στην άμυνα οι πόντοι έρχονταν εύκολα και χωρίς αντίσταση για τη Ρεάλ και στην επίθεση υπήρχε το… μονόπρακτο του Τζέιμς.
Οι λύσεις έλειπαν και πολύ εύκολα όλες οι μπάλες κατέληγαν έπειτα από την εκάστοτε απόφαση του Αμερικανού γκαρντ, ο οποίος ναι μεν έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει την ομάδα του στον “αφρό”, όμως με λάθος τρόπο.
Δεν γίνεται σε συνεχόμενες επιθέσεις το έργο να είναι “Τζέιμς εναντίον όλων”. Πρόσκαιρα είχε κάποιο αποτέλεσμα, όμως όσο κυλούσε το ματς, ήταν μαθηματικά βέβαιη η αποτυχία και μάλιστα παταγώδης.
Ο Παναθηναϊκός μετά τη διακοπή του περασμένου μήνα λόγω των κυπέλλων έχει επιστρέψει ανανεωμένος σε πρόσωπα, με τις προσθήκες Τζέιμς και Πέιν, ωστόσο μαζί τους έχει 0/3.
Ειδικότερα ο Τζέιμς, αν και από τη μία πλευρά θεωρείται και “παλιός” εξαιτίας της περσινής του θητείας, εντούτοις μπήκε στο rotation πριν από λίγες μέρες και παρ’ όλα αυτά έχει πάρει ούτε λίγο, ούτε πολύ 39 σουτ (13 ανά αγώνα) με Χίμκι, Ολυμπιακό και Ρεάλ!
Πολλά, πάρα πολλά σουτ έτσι κι αλλιώς, μέσα από ατομικές πρωτοβουλίες και όχι από ομαδική λειτουργία που δημιουργεί προϋποθέσεις ελεύθερου σουτ, με το αποτέλεσμα να είναι αρνητικό, όσο και να το παλεύει ο ίδιος.
Μπερδεμένος ο Τσάβι
Η ομαλή ενσωμάτωση του Τζέιμς, αλλά και του Πέιν, είναι ευθύνη του Πασκουάλ, ο οποίος προκειμένου να πάρει ό,τι μπορεί από την έλευσή τους, έχει αναγκαστεί να μοιράσει εκ νέου ρόλους, που κάθε άλλο παρά μπορούν (αυτή την περίοδο τουλάχιστον) να ακολουθήσουν οι παίκτες του.
Ο προπονητής φώναξε μετά τη νέα ήττα, και πολύ μάλιστα, στους παίκτες του στα αποδυτήρια επί πολλή ώρα. Ο εκνευρισμός του Καταλανού ήταν εύλογος, βλέποντας συνέχεια τα ίδια και τα ίδια λάθη, όμως κι εκείνος δεν ήταν σε καλή βραδιά, αλλά ήταν… μπερδεμένος.
Ο Ντένμον που δεν ήταν καν στο ντέρμπι, μετά το ρεσιτάλ στην Πάτρα, στη Μαδρίτη ήταν πρώτη αλλαγή, με 25′ συμμετοχής. Ο Θανάσης του ανεξήγητα… σχεδόν DNP στο ντέρμπι, βασικός, αλλά συνολικά 6′ στο παρκέ. Ο Λοτζέσκι, για τον οποίο έχουμε υποστηρίξει πως ήταν κομβική απουσία τον προηγούμενο 1,5 μήνα, ξανά βασικός, αλλά φανερά εκτός κλίματος.
Ο Βουγιούκας, παρότι θεωρητικά θα μπορούσε να βοηθήσει με τη Ρεάλ, όντας ο μοναδικός “πράσινος” ψηλός με απειλή και φθορά στο ποστ, ούτε που πάτησε παρκέ, με τον Γκιστ να είναι σε κακή μέρα και τον Σίνγκλετον… αλλού γι’ αλλού στο συντριπτικά μεγαλύτερο διάστημα, ενώ ο Γκάμπριελ εμφανίστηκε στην τέταρτη περίοδο και μόνο.
Τα κακώς κείμενα, σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη “λίγη” εικόνα εκτός ΟΑΚΑ, δημιουργούν προβληματισμό. Το πρόγραμμα που ακολουθεί ως το τέλος είναι πιο βατό σε σχέση με αυτό που βγήκε, ωστόσο η βαθμολογική θέση είναι μειονεκτική και οι εμφανίσεις δεν βοηθούν να υπάρχει αισιοδοξία για τη συνέχεια.
Το ζήτημα είναι ένα
Αυτός που όμως μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα είναι ο Πασκουάλ μαζί με τους παίκτες του και σίγουρα για να γίνει… ανατροπή, χρειάζεται να καταλάβουν όλοι τι έχει συμβεί, κάτι που περιέγραψε ανάγλυφα ο Γκιστ απαντώντας για τις πιθανότητες εισόδου στα πλέι οφ με πλεονέκτημα ή μειονέκτημα έδρας: “Τώρα δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τα πλέι οφ, αλλά το επόμενο παιχνίδι και τι θα κάνουμε ως ομάδα για να αλλάξουμε αυτή την εικόνα. Είμαι χρόνια στον Παναθηναϊκό και ξέρω πως είμαστε ασεβείς με αυτές τις εμφανίσεις στην ομάδα. Αυτός δεν είναι Παναθηναϊκός. Χρωστάμε κάτι στον κόσμο”.
Το ζήτημα λοιπόν για τον Παναθηναϊκό δεν είναι απλώς βαθμολογικό και αν θα έχει πλεονέκτημα ή μειονέκτημα έδρας στα πλέι οφ. Εξάλλου και πέρυσι είχε πλεονέκτημα, αλλά δεν τα κατάφερε. Το ζήτημα είναι να εμφανίσει βελτίωση έπειτα από καιρό που κάνει βήματα προς τα πίσω, να βρει εκ νέου την αγωνιστική του ταυτότητα αλλά και την προσωπικότητα που είχε δείξει στο πρώτο μισό της σεζόν, ώστε να μπορεί να διεκδικήσει πρόκριση στο Final-4.
Ομως, επειδή βρισκόμαστε στην τελική ευθεία της regular season, η ώρα για αλλαγή εικόνας και… τσιπ είναι τώρα. Ο Γκιστ είπε πως η ομάδα το χρωστά στον κόσμο, όμως πρωτίστως το χρωστά στον εαυτό της.
ΥΓ1: Υπάρχει νότα αισιοδοξίας από αυτή τη βραδιά; Συγκυριακά και μόνο, πέρυσι τέτοια εποχή, ο Παναθηναϊκός είχε ηττηθεί στο Κάουνας και ο Πασκουάλ τα είχε “ψάλλει” στους παίκτες του γι’ αρκετή ώρα στα αποδυτήρια, όπως και τώρα. Η συνέχεια, πέντε νίκες στη σειρά ως το τέλος της κανονικής περιόδου. Φέτος, ξανά στην αντίστοιχη αγωνιστική (25η), κακή εμφάνιση, ήττα και “εξάψαλμος” από τον Καταλανό. Μένει να δούμε την αντίδραση…
ΥΓ2: Από την αρχή της σεζόν, πολλοί έχουν γίνει… ήρωες κόντρα στον Παναθηναϊκό. Σέρχι, Σεραφέν, Ρούμπιτ, Τόμπσον, Καβαλιάουσκας έκαναν career high, ενώ ο Κοζέρ το άγγιξε κάνοντας season high. Μήπως να σταματήσει αυτό κάποια στιγμή; Λέω, μήπως…
ΥΓ3: Σε κάθε παιχνίδι επιβεβαιώνεται πόσο μεγάλο “τρολ” ήταν εκ μέρους της Ευρωλίγκας να συμπεριληφθεί στους υποψήφιους αμυντικούς της χρονιάς ο Κρις Σίνγκλετον. Έτσι κι αλλιώς πάντως, σχεδόν κάθε χρόνο οι επιλογές γι’ αυτό το βραβείο σηκώνουν πολλή κουβέντα.
ΥΓ4: Πιο εύστοχος δεν θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της κριτικής των “πράσινων” (σ.σ. “Μόνο ο Καλάθης μάτωσε κι όχι όπως θα έπρεπε”), ορμώμενος από την άτυχη στιγμή του Καλάθη στο πρώτο ημίχρονο, με το σκίσιμο στο κεφάλι και τα πέντε ράμματα που έκανε. Αυτό το χτύπημα δεν τον άφησε ανεπηρέαστο, με τις 3 ασίστ να αποτελούν τη δεύτερη χειρότερη φετινή επίδοση του κορυφαίου πασέρ της Ευρωλίγκας.
ΥΓ5: Κάτω τα χέρια από τον Πασκουάλ