Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Σε τέτοιες σοκαριστικές ειδήσεις όπως ο χαμός του Παύλου Γιαννακόπουλου το μούδιασμα είναι το λιγότερο που αισθάνεσαι και τα λόγια δεν βγαίνουν εύκολα. Πόσω μάλλον για έναν άνθρωπο όπως αυτός, έναν ΚΥΡΙΟ με όλα τα γράμματα κεφαλαία (έστω κι αν δεν είναι σωστό γραμματικά να αποκαλείται κύριος κάποιος εκλιπών, αλλά η περίπτωσή του είναι διαφορετική από τις άλλες), πάντοτε ήταν άνθρωπος των έργων κι όχι των λόγων και φρόντιζε να είναι κοντά σε όλους.
Ποτέ δεν υποσχόταν κάτι που δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει, αλλά τα όνειρά του δεν είχαν ταβάνι, παρά μόνο τον ουρανό! Μπήκε στον Παναθηναϊκό μια μέρα σαν σήμερα (10/6) το 1971 και το 1987 πήρε τα ηνία του μπασκετικού τμήματος, με την υπόσχεση να το φέρει στην κορυφή. Και το έκανε με το παραπάνω!
Τα πεπραγμένα του μεγαλύτερου παράγοντα στην ιστορία του τριφυλλιού αλλά και στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού μιλούν από μόνα τους, με τους τίτλους, τους παιχταράδες, τις μεγάλες βραδιές και τα έξι αστέρια που συνοδεύουν το έμβλημα, ως απόδειξη ότι δημιούργησε τη μεγαλύτερη ομάδα της τελευταίας 20ετίας στην Ευρώπη, να αποτυπώνουν την υλοποίηση του “modus vivendi” που ακολουθούσε: “Δύναμη στη δύναμη”.
Μπήκε στον Παναθηναϊκό ως ένας ανιδιοτελής στρατιώτης του συλλόγου κι έτσι ήταν ως το τέλος, ωστόσο για όλους τους φίλους της ομάδας, ήταν ο Παύλος όλων των Παναθηναϊκών κι αυτός που έκανε τα όνειρα πραγματικότητα, χωρίς να λογαριάζει χρήματα, αλλά με πανίσχυρο κίνητρο να έχει τον κόσμο υπερήφανο. Σαν καλός… πατέρας, εξ ου και όλους τους έλεγε “παιδί μου”, δίνοντας τη ζωή του για το καλό της ομάδας, όπως και της οικογενείας του, ανεξαρτήτως κόστους.
Η μετονομασία του κλειστού της Λεωφόρου, του πάλαι ποτέ “Τάφου του Ινδού” σε “Παύλος Γιαννακόπουλος” το 2015, το μέρος απ’ όπου πήρε την ομάδα για την εγκαθιδρύσει στην κορυφή, ήταν το λιγότερο που μπορούσε να γίνει για αυτόν που έδωσε τα πάντα για τον Παναθηναϊκό…
Οσο πανίσχυρος κι αν ήταν, όσο πανίσχυρο κι αν έκανε τον Παναθηναϊκό, ειδικά σε μια 20ετία όπου το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου πρόσφερε ελάχιστα, κρατώντας ψηλά το “πράσινο” φρόνημα, πάντα ήταν ένας απλός φίλος της ομάδας, που ήταν κοντά σε όλους και ήταν πάντα ο Παύλος και όχι ο παράγοντας που ήταν ψηλά κι απρόσιτος. Ηταν αυτός που έφερνε παιχταράδες, μεγάλες προσωπικότητες, αλλά κι αυτός που δεν δίστασε ποτέ να βάλει το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσει οποιονδήποτε (Παναθηναϊκό ή μη) με οποιονδήποτε τρόπο.
Η χαρά του κι αυτό που του έδινε… χρόνια ήταν οι νίκες του Παναθηναϊκού, όχι γιατί θα έπαιρνε πίσω έστω και μέρος του πακτωλού χρημάτων που έδωσε για να γιγαντώσει την αγαπημένη του ομάδα, αλλά το χαμόγελο που χάριζε στον απλό κόσμο, ανάμεσα στον οποίο ήθελε να είναι και να βοηθά σε κάθε ευκαιρία.
Γι’ αυτό και βλέποντας πλέον από εκεί ψηλά τη σωρεία συλλυπητηρίων για τον θάνατό του, αναμφίβολα θα θλίβεται, γιατί δεν ήθελε να βλέπει θλιμμένα πρόσωπα κι έκανε τα πάντα για να τα κάνει χαρούμενα και υπερήφανα.
Η απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου γιγαντώνει και το κίνητρο της ίδιας της ομάδας για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά πάνω από τη νίκη σίγουρα θα ήθελε ο τρίτος τελικός με τον Ολυμπιακό που θα γίνει σε λίγες ώρες στο ΟΑΚΑ (10/6, 19:00) να διεξαχθεί σε όσο το δυνατόν κόσμια πλαίσια για να τιμηθεί η μνήμη του, από φίλους και αντιπάλους.
Κουράγιο σε όλη την οικογένεια Γιαννακόπουλου και τους οικείους του, που κάτι περισσότερο από 40 μέρες μετά τον χαμό του Κώστα Γιαννακόπουλου, δέχθηκαν κι άλλο “χτύπημα”, αφού θρηνούν για τον “Πατριάρχη” Παύλο.
ΚΥΡΙΕ Παύλο, ευχαριστούμε για όλα και είμαστε ευγνώμονες…