Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Τις τελευταίες μέρες το φευγιό του Παύλου Γιαννακόπουλου μονοπωλεί δικαίως την επικαιρότητα και απασχολεί όλο το κόσμο και τα media. Άπαντες έχουν συνειδητοποιήσει τι άνθρωπος ήταν, γιατί ξεχώριζε, γιατί κατόρθωσε τόσα πολλά στη ζωή του, γιατί ήταν τόσο αγαπητός. Οχι μόνο από τους φίλους και οπαδούς της ομάδας την οποία υπηρέτησε με ιστορικά πετυχημένο τρόπο, αλλά από όλους.
Για τον πρόεδρο και ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού, Παύλο Γιαννακόπουλο, δεν έχω να γράψω πολλά, γιατί δεν έχω βιώματα μαζί του. Ευτυχώς συνάδελφοι και απλός κόσμος έχουν μοιραστεί τόσες πολλές ιστορίες και είναι από τις λίγες φορές που τα social media έχουν… διοχετεύσει παντού πολιτισμό και μαθήματα ανθρωπιάς και όχι τοξίνες όπως συνήθως.
Δεν χρειάζεται κιόλας, σε ότι έχει να κάνει με την προσφορά του. Τα έχει καταγράψει όλα η ιστορία. Ήταν ένας άνθρωπος με παθολογική αγάπη για την ομάδα του, αλλά και για τους ανθρώπους, ήταν παράγοντας παλαιάς κοπής, της εποχής του ρομαντισμού και δεν τον ενδιέφερε να πάρει πίσω χρήματα, παρά μόνο τίτλους, χαρές, εικόνες, εμπειρία και αγάπη.
Λεφτά ήθελε μόνο να βάζει. Πολλά, πάρα πολλά. Προφανώς όση κάψα είχε ένας οπαδός όταν σκεφτόταν να είχα τον Γκάλη, τον Βράνκοβιτς, τον Γιαννάκη, τον Μποντίρογκα, τον Ντομινίκ, τον Ντράζεν στην ομάδα μου, άλλη τόση και περισσότερη είχε κι εκείνος.
Ένας άνθρωπος που είχε την οικογένεια πάνω από όλους και όλα και φέρθηκε με απίστευτα όμορφο και ευεργετικό τρόπο σε όλα τα αδέλφια του, αλλά και σε εκατοντάδες άγνωστους ανθρώπους.
Ενθουσιαζόταν τόσο που κάθε φορά έδινε όσα χρειαζόταν και καμία μεταγραφή δεν έμοιαζε απίθανη, όσο υπήρχε στα ντουζένια του ο Παύλος Γιαννακόπουλος.
Θυμάμαι τον πατέρα μου, που ενώ ήταν πολύ μορφωμένος και τρομερά καλοσυνάτος άνθρωπος, αγαπούσε τόσο πολύ τον Ολυμπιακό, που όταν μιλούσε για αυτόν ξαφνικά σαν να… έπεφτε η ασφάλεια!
Τον άκουγα να μιλάει και του έλεγα, σύνελθε ρε μπαμπά, σοβαρέψου, μεγάλος άνθρωπος είσαι! Μιλάμε για άρρωστο γάβρο, αλλά κι αυτός της εποχής του ρομαντισμού, είχε μάθει να βλέπει τα ντέρμπι με φίλους του Παναθηναϊκούς, είτε στη Λεωφόρο, είτε στο Καραϊσκάκης. Μετά τα ντέρμπι καζούρα φιλική και μετά τη καζούρα… πόκα.
Όταν ανακοινώθηκε ο Γκάλης στον Παναθηναϊκό, τον ρώτησα: Μπαμπά, γιατί δεν πήραμε εμείς τον Γκάλη; Και μου απάντησε. “Νικόλα, ο Παύλος Γιαννακόπουλος αν θέλει κάποιον δεν αστειεύεται, δεν έχει λογική και όρια στις διαπραγματεύσεις. Τον παίρνει. Τον παραδέχομαι. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις, μάγκας. Μου θυμίζει τον Νίκο Γουλανδρή”.
Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουσα τον νομικό και επιστήμονα πατέρα μου, που όταν η κουβέντα πήγαινε στον Ολυμπιακό έβαζε το μανδύα του “γραφικού” να μου μιλάει με τέτοια παραδοχή και σεβασμό για το αντίπαλο δέος.
Οπότε μου έμεινε αυτός ο διάλογος και πάντα κατάλαβα από τα εφηβικά μου χρόνια πως ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση.
Έχει απόλυτο δίκιο ο Πεδουλάκης
Γράφω αυτό το άρθρο, για δύο λόγους.
Πρώτον για να τιμήσω αυτό τον άνθρωπο και δεύτερον, επειδή πιστεύω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για οποιονδήποτε έχει διαγράψει μια πορεία σε αυτό το μάταιο κόσμο και την έχει ολοκληρώσει, να αξιωθεί με την παρουσία του και όσα έκανε, να εξελιχθεί σε πηγή έμπνευσης για αλλαγές προς το καλύτερο.
Αυτός είναι ο τρόπος, για να περάσεις στην αιωνιότητα και είτε σε μνημονεύουν, είτε όχι, να έχεις βάλει ένα λιθαράκι για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο.
Συμφωνώ απόλυτα με όσα άκουσα από τον Αργύρη Πεδουλάκη. Χαρακτήρισε τον Παύλο Γιαννακόπουλο εκφραστή της γενιάς των “θυσιών”. Που τα βρήκαν όλα πολύ ζόρικα στη ζωή τους, πάλεψαν, μάτωσαν, κοιμόντουσαν ελάχιστες ώρες κάθε μέρα, δημιούργησαν, έχτισαν ουσιαστικά όχι μόνο για την οικογένειά τους και την γενιά τους, αλλά για το μέλλον ολόκληρης της Ελλάδας.
Είναι μεγάλη αλήθεια αυτή. Όταν ξεκινάς από το 0, πρέπει από πολύ μικρός να κάνεις τον πατέρα, τον αδελφό, να φέρεις λεφτά στο σπίτι, να τα κάνεις όλα μόνος σου από την αρχή γιατί δεν σου έχει χαριστεί απολύτως τίποτα, τότε είναι πολύ πιθανό όταν πετύχεις, η συμπεριφορά σου να καθορίζεται από τα παιδικά σου βιώματα.
Πιστεύω και το έχω βιώσει και με άλλους ανθρώπους πως αυτή η δοτικότητα, η απλότητα, το πάρε κόσμε εισιτήρια και κουλούρια, πηγάζει από τα δύσκολα χρόνια.
Όταν στα έχουν όλα έτοιμα, δεν μοχθείς για τίποτα, θεωρείς αυτονόητα κεκτημένα που άλλοι για να τα αποκτήσουν “έφτυσαν αίμα” ενώ τα ονειρευόντουσαν για δεκαετίες και μια από τις βασικές σου ασχολείες είναι ο παρασιτισμός και τα σχόλια για τα ΠΑΝΤΑ στα social networks, τότε όλοι ξέρουμε ποιο είναι το αποτέλεσμα.
Το ζούμε καθημερινά.
Αντίο σε ένα μεγάλο οικογενειάρχη και άνθρωπο, έναν από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στην ιστορία του αθλητισμού και όσα ζω εγώ και θυμάμαι, σίγουρα τον μεγαλύτερο Παναθηναϊκό.
ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο λόγο που με ώθησε να πιάσω το πληκτρολόγιο και να γράψω; Ειλικρινά, νιώθω πως η αντίδραση της κοινωνίας και της κοινής γνώμης στον χαμό του Παύλου Γιαννακόπουλου, είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ σε μια εποχή που τις πιο πολλές φορές νιώθω πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα, καμία σωτηρία.
Στην εποχή του μίσους, της μισαλλοδοξίας, του φθόνου, της ημιμάθειας, της κακίας, στην εποχή που ο οπαδισμός, μια κατά τα άλλη όμορφη λέξη, βρίσκεται στα… χειρότερά του, ο Παύλος Γιαννακόπουλος φεύγοντας από τη ζωή κατόρθωσε να ενώσει τους πάντες, να βγάλει το ανθρώπινο πρόσωπο και τον σεβασμό όλων, κατάφερε να εισπράξει την καθολική αποδοχή.
Από τους ανθρώπους του αθλητισμού σε Ελλάδα, Ευρώπη, μέχρι και το… ΝΒΑ, μέχρι τους αντιπάλους, τις γυναίκες, τα παιδιά, τους πιο απλούς ανθρώπους.
Εστω για 2-3 μέρες, ήταν ο λόγος που τα social media από χαβούζα διάδοσης κακίας, αντιπαράθεσης, έλλειψης σεβασμού, έλλειψης παιδείας, επιτέλους μας φάνηκαν χρήσιμα για να δούμε μέσα από αυτά παραδοχή, θαυμασμό, σεβασμό, ΕΝΟΤΗΤΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Αυτό το κατόρθωμα το θεωρώ σημαντικότερο και πιο δύσκολο στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, από οποιαδήποτε μεταγραφή, από οποιοδήποτε κύπελλο.
Σκεφτείτε το! Ποιος άλλος Έλληνας που “έφυγε” πρόσφατα, σε αυτά τα χρόνια της τοξικότητας, έχει εισπράξει τόσο μεγάλη αποδοχή, σεβασμό και αγάπη από το συντριπτικό κομμάτι της κοινωνίας;
Τα τελευταία χρόνια, δεν θυμάμαι ούτε έναν. Πολιτικός; Αποκλείεται… Ηθοποιός; Ποιητής; Συγγραφέας; Τραγουδιστής;
Τα τελευταία χρόνια που κατά τη γνώμη μου ζούμε την εποχή της κακίας, των διαχωρισμών, της τοξικότητας, ΚΑΝΕΝΑΣ όχι απλά δεν έχει ματσάρει, αλλά δεν έχει πλησιάσει καν την ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΠΟΔΟΧΗ που τυγχάνει τώρα ο Παύλος Γιαννακόπουλος.
Ρώτησα τη μάνα μου, σαν ένα άνθρωπο 25 χρόνια μεγαλύτερο από μένα. Σκεφτόταν για ώρα. Μετά από κανένα δεκάλεπτο, μου λέει: Δύσκολη ερώτηση. Πρόσφατα κανένας, για τον Μητσάκο τον Πανούση και τον Χάρυ Κλυν διοχετεύτηκε μεγάλη συμπάθεια και παραδοχή, όπως και για τον Μητροπάνο. Για μένα, λαϊκά είδωλα όταν έφυγαν από τη ζωή, ήταν ο Μάνος Λοϊζος και ο Νίκος Ξυλούρης”.
Πάμε πίσω στην ουσία. Νιώθω πως αυτό που έχει συμβεί από την Κυριακή κι έπειτα, είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ που ο κόσμος το δημιούργησε… ασυναίσθητα και είναι έργο του… έργου της ζωής και του προφίλ του Παύλου Γιαννακόπουλου.
Ένα μήνυμα πως υπάρχει ελπίδα αν όλοι ΕΝΩΘΟΥΜΕ, να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Και να κάνουμε πιο υποφερτή και καλύτερη για μας και τα παιδιά μας αυτή την χώρα που έχει καταντήσει κωλοχανείο ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ. Μα πάνω από όλα σε νοοτροπία, αξίες, ιδανικά και συμπεριφορές.
Ποια είναι η κανονικότητα; Ποιο είναι το φυσιολογικό;
Να είμαστε καλοί άνθρωποι που χαιρόμαστε να δίνουμε απλόχερα και όχι μόνο να μας δίνουν, που έχουμε πάνω από όλους και όλα την οικογένειά μας. Που μπορεί να υπηρετούμε με τεράστιο πάθος μια ιδέα, μια ομάδα, ακόμα και μια θρησκεία, αλλά ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ τον αντίπαλο.
Σεβόμαστε την διαφορετικότητα και έχουμε αγάπη ΓΕΝΙΚΑ για τον συνάνθρωπο και όχι μόνο για όποιον μας συμφέρει και πιστεύουμε ότι μπορεί να μας δώσει κάτι πίσω.
Ανωτερότητα, πολιτισμός, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια.
Ποιοι είναι οι λόγοι που τούτες τις μέρες, άπαντες παραδέχτηκαν, σεβάστηκαν απόλυτα και ΕΝΩΘΗΚΑΝ για να τιμήσουν και να αποχαιρετήσουν τον Παύλο Γιαννακόπουλο;
Από τη στιγμή που υπάρχει η λέξη ΟΛΟΙ, στην εποχή του άκρατου οπαδισμού, που τρέφεται και από τη μάστιγα των οπαδικών (με την κακή έννοια) Media, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό αποκλειστικά για όσα μέγιστα προσέφερε στον Παναθηναϊκό.
Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ αποδοχή και το γεγονός πως η ιστορία του και ο χαμός του έβγαλαν το καλό και ανθρώπινο πρόσωπο των ΠΑΝΤΩΝ, είναι πως όλοι συνδυάζουν τον Παύλο Γιαννακόπουλο με την οικογένεια, την δημιουργία, την άξια αυτοδημιούργητη επιτυχία, την ανθρωπιά, την βοήθεια προς τον συνάνθρωπο, την αυθεντικότητα, το πάθος για κάτι που δεν ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΜΙΣΟΣ (αλλά σεβασμό, όπως πρέπει) για κάτι άλλο.
Για αυτό νιώθω και έχω την ανάγκη να το μοιραστώ πως η αντίδραση ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ στο φευγιό του Παύλου Γιαννακόπουλου αποτελεί ένα τεράστιο μήνυμα ελπίδας. Ποιος θα το μετατρέψει σε όραμα και μετά σε στόχο ζωής για να το κάνει πράξη;
ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ στον ελληνικό αθλητισμό οφείλουν να το κάνουν, ΟΛΟΙ οι φίλαθλοι, ΟΛΟΙ οι οπαδοί, ο καθένας από μας ξεχωριστά, μέσα στο σπίτι του και παντού έξω, στη ζωή του.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος όταν μεγάλωνε και είχε ερωτευτεί τον αθλητισμό και τον Παναθηναϊκό, θεωρούσε δεδομένο πως στα γήπεδα οι οπαδοί αναμεμειγμένοι θα βλέπουν παρέα τα ντέρμπι και θα τα ευχαριστιούνται.
Αυτό έμαθε, αυτό ζούσε, αυτό θεωρούσε φυσιολογικό. Το φυσιολογικό, πλέον το αντιλαμβανόμαστε ως ρομαντικό και μη ρεαλιστικό. Πολλοί το αποκαλούν βλακεία, φλωριά, ξεφτίλα. Πόσο μεγάλη ήττα, πόσο μεγάλη κατάντια.
Τώρα, όσοι βλέπουν μαζί τα παιχνίδια – πχ οι Αμερικανοί στο ΝΒΑ – είναι… ηλίθιοι. Αυτό πιστεύουν οι ψευτόμαγκες που η μόνη “ζωή” που ξέρουν να “ζουν” είναι η εικονική του αποχαυνωμένου στα Social, τα κινητά, τα tablet και τις τηλεοράσεις.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, που ήταν αληθινός μάγκας, είμαι σίγουρος πως αν και “άρρωστος” με τον Παναθηναϊκό, θα έλεγε πολλά μπράβο στους φίλους του Ολυμπιακούς μετά από μια ήττα που τον πονούσε. Αντίστοιχα, θα ήταν ο πρώτος που θα τους χτυπούσε στη πλάτη και θα τους έδινε ένα χάδι, μετά από νίκη ή ένα τίτλο του Παναθηναϊκού απέναντι στον μεγάλο του αντίπαλο.
Όπως είμαι σίγουρος και είναι και ιστορικά καταγεγραμμένο πως ακριβώς έτσι φερόταν και σε άγνωστους, στο δρόμο, έξω από το γήπεδο, στη πλατεία.
Κανείς δεν θα τον ξεχάσει και φρόντισε ο ίδιος για αυτό με όσα έκανε, με τον τρόπο της ζωής του, χωρίς καν να το επιδιώξει.
Μπορούμε και πρέπει, όμως, να κερδίσουμε ακόμα περισσότερα από το παράδειγμα του Παύλου Γιαννακόπουλου.
Να ψάξουμε να βρούμε γιατί εξερράγη αυτή η αυθόρμητη, μαζική αντίδραση ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ.
Εγώ λέω πως αυτό έγινε σε τόσο καθολικό βαθμό, γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος υπηρετούσε πιστά στη ζωή του πέρα από την ομάδα που λάτρευε, όλες τις αληθινές αξίες και τα ιδανικά της ζωής.
Άρα, πίσω από αυτή τη μαυρίλα, τη σαπίλα και την τοξικότητα υπάρχει ελπίδα! Υπάρχουν κάπου θαμμένες στο μυαλό όλων οι πραγματικές αξίες και προτεραιότητες, που αν τις σεβαστούμε, μπορούν να βγουν πάλι “στον αφρό” και να καταστήσουν καλύτερες τις ζωές μας, πιο ανθρώπινο και πιο αληθινό το μέλλον.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος χωρίς να το γνωρίζει, μέσα από το έργο της ζωής του και τον χαρακτήρα του, τώρα που έφυγε μας άφησε παρακαταθήκη πέρα από την ιστορία του και την προσφορά του ένα τεράστιο μήνυμα.
Πως υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Ποιος θα το κάνει όραμα;
Ποιος θα το κάνει πράξη;
ΟΛΟΙ μαζί οφείλουμε να προσπαθήσουμε.
Οι παράγοντες στις ομάδες τους και στους οπαδούς των ομάδων τους, εμείς στο σπίτι μας, στο δρόμο, παντού στη ζωή.
Στα social η ζωή και οι πράξεις του Παύλου Γιαννακόπουλου έγιναν viral αυτές τις μέρες.
Στο ίντερνετ όσο γρήγορα κάτι γίνεται μόδα που παίρνει τη μορφή της “χιονοστιβάδας”, τόσο γρήγορα ξεχνιέται μετά από λίγο.
Εδώ, δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Ούτε τον ίδιο, ούτε το μήνυμα που η κοινωνία έστειλε με αποδέκτη τον εαυτό της.
Πρέπει να θυμόμαστε, να πράττουμε και αφουγκραζόμενοι αυτό το μήνυμα, ο καθένας από το μετερίζι του να κάνουμε αρχικά έστω λίγο καλύτερους τους εαυτούς μας και κατ΄επέκταση λίγο καλύτερη τη ζωή τη δική μας και των άλλων.
Μόνο τότε, αυτό το μήνυμα θα αξιοποιηθεί.
Κι αν βελτιωθούμε έστω λίγο, θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μας και στη κοινωνία.
Θα έχει τεράστια αξία.
Όπως πολύ μεγαλύτερη χαρά και αξία στον αθλητισμό έχει η νίκη όταν σεβόμαστε και αποδεχόμαστε τον αντίπαλό μας.
Όταν συμπεριφερόμαστε σωστά και τίμια.
Αυτό για να το συνειδητοποιήσει και να το κάνει κτήμα του κάποιος, πρέπει να έχει παλέψει στη ζωή του. Γιατί, έτσι μαθαίνει να σέβεται τον ιδρώτα και την προσπάθεια του άλλου.
Αντίο στον Παύλο Γιαννακόπουλο.
Ευχαριστούμε (και) για το μήνυμα ελπίδας.
Εκείνος έκανε πολλά, πάρα πολλά περισσότερα από όσα συνήθως χωρούν σε μια μόνο ζωή.
Απομένει να δούμε τι θα κάνουμε για μας, τους άλλους και τις επόμενες γενιές όλοι εμείς.
Τι θα φτιάξουμε, τι θα βελτιώσουμε και τι θα αφήσουμε πίσω μας, που θα αξίζει πραγματικά για τώρα και για πάντα, μέχρι να “φύγουμε” κι εμείς.