Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Τέλος κι αυτή η σεζόν. Το μόνο σίγουρο είναι πως ολοκληρώθηκε με μια ξεκάθαρη αποτυχία. Κουλούρα στους τίτλους, όπως και πέρυσι. Προσωπικά, νιώθω πως η αποτυχία είναι πολύ πιο εμφατική σε σχέση με την προηγούμενη.
Για δύο ξεκάθαρους λόγους. Ο πρώτος και βασικότερος είναι το μπάσκετ. Οι ολοκληρωμένες εμφανίσεις ήταν λιγότερες και αποτελούσαν τις εξαιρέσεις φέτος. Ο κανόνας ήταν ο μέτριος, αργός, προβλέψιμος, στατικός, ανίκανος Ολυμπιακός στη σετ επίθεση, που δεν μπόρεσε να κερδίσει ούτε ένα παιχνίδι κρίσιμο, από εκείνα που δίνουν τίτλους ή προκρίσεις σε φάιναλ φορ.
Και η άμυνα, το σημείο αναφοράς επί εποχής κόουτς Σφαιρόπουλου ήταν σίγουρα σε πτωτική πορεία. Και πως να μην ήταν, όταν μιλάμε για τον χειρότερο Ολυμπιακό από το 2011 κι έπειτα που άλλαξαν τα δεδομένα στο τεράστιας σημασίας κομμάτι της αθλητικότητας.
Έναν Ολυμπιακό που ήθελε να ξεκινάει και να τελειώνει από την άμυνα χωρίς στόπερ στα γκαρντ, με συνέπεια να “λιώνει” όλη τη σεζόν ο Παπανικολάου στο ρόλο του αμυντικού εξολοθρευτή, ένα Ολυμπιακό που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια δεν είχε ούτε ένα αθλητικό ψηλό, rim protector και ικανό να υποστηρίξει την άμυνα αλλαγών που ήταν η βασική τακτική στην άμυνα όλη τη σεζόν.
Φέτος, είδαμε μια ομάδα που έκανε το εξής ακατανόητο. Ήθελε να στηριχτεί στην άμυνα χωρίς αθλητικότητα και χαρισματικούς στον τομέα αυτό παίκτες και επέλεξε για μια ακόμα σεζόν να ζήσει και να πεθάνει με το πικ εν ρολ του Σπανούλη ΧΩΡΙΣ να διαθέτει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΣΕΝΤΕΡ με αθλητικά προσόντα και ικανότητα να τελειώνει τις φάσεις. Εντελώς παράλογα πράγματα, μπασκετικά.
Ο δεύτερος λόγος που η αποτυχία φέτος είναι σαφώς μεγαλύτερη; Τα έφερε έτσι η τύχη, που είχε ένα τελικό με την ΑΕΚ για να πάρει τον λιγότερο σημαντικό τίτλο της σεζόν μετά από χρόνια, το κύπελλο.
Τον έχασε κι αυτόν. Και τι ειρωνεία, τον έχασε με την άμυνά του να καταρρέει, ενώ αυτή διαφημίζεται και παρουσιάζεται ως το “μεγάλο χαρτί” της ομάδας.
Στα Playoffs της Ευρωλίγκα, η Ζαλγκίρις πέρασε πάνω από τον Ολυμπιακό. Τον ισοπέδωσε. Τέλος συζήτησης.
Ο πέμπτος τελικός
Η μεγάλη ζημιά είχε γίνει στο Game 2. Εκεί, που για μια ακόμα φορά με ευνοϊκές προϋποθέσεις, ο Ολυμπιακός κλήθηκε να βάλει το νερό στο αυλάκι και εμφανίστηκε κατώτερος των περιστάσεων και ανίκανος να βάλει περισσότερους από 7 πόντους στο τρίτο δεκάλεπτο.
Στον τελευταίο τελικό τίτλου, ο Ολυμπιακό άντεξε για ένα ημίχρονο εκμεταλλευόμενος την μεγάλη αστοχία του αντιπάλου του σε αυτό το διάστημα. Στο τρίτο δεκάλεπτο κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος παίζοντας αυτό το κάτι σαν μπάσκετ που βολεύει αφάνταστα την κάθε οργανωμένη άμυνα και μόλις η διαφορά ξεπέρασε τους 10 πόντους, δεν είχε την παραμικρή αντίδραση. Όλοι ξέραμε πως ο αγώνας, το πρωτάθλημα είχαν κριθεί.
Ποιο μεγάλο παιχνίδι γύρισε με αξιοσημείωτη ανατροπή η φετινή ομάδα όχι μόνο απέναντι στον Παναθηναϊκό, αλλά και στην Ευρωλίγκα που οι διαιτησίες είναι σαφώς καλύτερες για τους κόκκινους κι αυτό πιστεύω το παραδέχονται όλοι;
Κανένα. Και μιλάμε για την ομάδα που έχτισε το μύθο της την τελευταία δεκαετία με επικές ανατροπές και με ένα στιλ μπάσκετ “παίζουμε για 40 ανεξαρτήτως σκορ και συνθηκών”, μπασκετικό στιλ που σε εξιτάρει και από ένα σημείο και μετά το παράτησε ο Ολυμπιακός απεμπολώντας όλα εκείνα τα αγωνιστικά στοιχεία του DNA που είχε δημιουργήσει, τον έκαναν ξεχωριστή ομάδα και κέρδισε πολλούς ουδέτερους θαυμαστές ανά την Ευρώπη.
Ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Καλάθη που ήταν απενεργοποιημένος με 4 φάουλ από νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο, με ένα καλό πεντάλεπτο και τα 1 vs 1 του Τζέιμς και του Παππά, “καθάρισε” τον Ολυμπιακό με συνοπτικές διαδικασίες.
Ένας Παναθηναϊκός που είχε τα δικά του θέματα, ήταν κι αυτός μέτριος και ασταθής. Δεν μπορούσε να βρει δημιουργία και συνεργασίες λόγω της άμυνας αλλαγών του Ολυμπιακού, ενεργοποίησε την οψιόν του…. ταλέντου και των “απομονώσεων”, βρήκε ένα πεντάλεπτο με τρανζίσιον φάσεις και χωρίς την παραμικρή αντίσταση, νίκησε εύκολα και χωρίς να απειληθεί.
Ο Ολυμπιακός όταν δεν έβγαινε το κεντρικό πικ εν ρολ του Βασίλη, όταν η στατικότητα και η προβλεψιμότητα έφεραν πάλι το τρίπλα, τρίπλα, και μια τρύπα στο νερό στα κρίσιμα πρώτα λεπτά του τρίτου δεκαλέπτου, ποιο πλάνο Β΄είχε;
Κανένα. Όπως και πέρυσι. Όπως και όλη τη χρονιά φέτος. Πρώτον, επειδή δεν διαθέτει στο ρόστερ του παίκτες με μεγάλο ταλέντο και αθλητικότητα και ΕΠΙΣΗΣ επειδή ποτέ δεν έχτισε Plays με στόχο να εκμεταλλευτεί τα όποια χαρίσματα των άλλων παικτών και επέμενε… δραματικά σε αυτό το μονότονο στιλ παιχνιδιού, χωρίς ιδέες και νέα στοιχεία.
Κλείνω αυτό το κεφάλαιο ξεκαθαρίζοντας χωρίς δικαιολογίες και άλλοθι: Το μπάσκετ που έπαιξε ο Ολυμπιακός φέτος ήταν πέρα από προβλέψιμο μη αποδεκτό για ομάδα τοπ επιπέδου, δεν είχε καμία βελτίωση, καμία εξέλιξη, καμία απολύτως δυναμική και ανάπτυξη.
Και αυτό το μπάσκετ, που σε έκανε να θες να ελπίζεις ότι θα δεις κάτι διαφορετικό την επόμενη – κρίσιμη – φορά, αλλά μέσα σου ήξερες πως το πιο πιθανό είναι να δεις το ίδιο “αντί – μπασκετικό” έργο είναι για μένα πολύ μεγαλύτερη ήττα από το 0 τίτλους σε δύο χρόνια.
Αυτό πρέπει να ΑΛΛΑΞΕΙ πρώτα και πάνω από όλα, το μπάσκετ που παρουσιάζει τις τελευταίες σεζόν η ομάδα και μετά όλα τα υπόλοιπα. Εκτός κι αν δεν μιλάμε για μια ομάδα μπάσκετ, τότε κάνω λάθος.
Το σύστημα και η διαιτησία
Το ότι ο Παναθηναϊκός ελέγχει την κατάσταση στην Ελλάδα, είναι αγαπημένος με τον Βασιλακόπουλο, την ΕΟΚ και την ΚΕΔ, το ξέρουν όλοι. Και οι Παναθηναϊκοί. Αυτό συνέβη, χτίστηκε και παγιώθηκε την εποχή που ο Κόκκαλης συνειδητά παράτησε το μπάσκετ και από τότε δεν έχει αλλάξει.
Το θέμα είναι πως στον επαγγελματικό αθλητισμό ένας σύλλογος πρέπει να δουλεύει και στα δύο επίπεδα και στο μπάσκετ και στο παρασκήνιο, χωρίς το ένα να αναιρεί το άλλο. Ναι στο πρώτο τελικό που ο Ολυμπιακός ΚΕΡΔΙΣΕ η διαιτησία ήταν προκλητική. Πραγματικά, απαράδεκτη.
Ναι στο ΣΕΦ ο Παναθηναϊκός μπορεί να πάρει κάποια σφυρίγματα που πολύ δύσκολα θα απολαμβάνει ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ.
Ναι, ο Αναστόπουλος από τους τελικούς του 2010 και έπειτα και συγκεκριμένα τον τρίτο τελικό, είναι ένα τεράστιο και σταθερό χαρτί. Που παραμένει αγέρωχο, αποφασισμένο, λειτουργεί σαν κομπιούτερ, χωρίς συναίσθημα και οίκτο.
Ναι τα πέντε φάουλ του Μιλουτίνοφ σε 3:16 ίσως είναι παγκόσμιο ρεκόρ. Όπως είναι απίστευτη και σοκαριστική στα δικά μου μάτια η πνευματική ανωριμότητα που επέδειξε ο Νίκολα σε ΟΛΗ τη σειρά των τελικών.
Εγώ δέχομαι πως τον είχαν σημαδέψει. Είναι δυνατόν να κάνει το ένα ηλίθιο φάουλ μετά το άλλο; Είναι δυνατόν να μην μπορεί να καθαρίσει το μυαλό του και να τελειώσει μια φάση, από εκείνες που σχεδόν πάντα ολοκλήρωνε, απέναντι σε αντιπάλους στους οποίους υπερέχει σε ύψος; Ο Μιλουτίνοφ έχασε παντελώς το μυαλό του, έκανε κακό στον εαυτό του και στην ομάδα του, αυτό – αναιρέθηκε από τους τελικούς και πέρα από όσα φάουλ του χρεώθηκαν και δεν έκανε, ήταν τόσο τραγικός σε πνευματικό επίπεδο, που αποτέλεσε τον καλύτερο σύμμαχο στο στόχο των διαιτητών να τον βγάλουν από την μέση, αν όντως δεχτούμε πως αυτό ήταν το σχέδιο.
Στον πέμπτο τελικό ο Αναστόπουλος περισσότερο και λιγότερο ο Μάνος σίγουρα σφύριξαν έδρα. Μπορεί αν ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο εμφανιζόταν στο γήπεδο, να τους ανάγκαζε να εκτεθούν ανεπανόρθωτα.
Δεν δέχομαι, όμως, να προτάσσω καθ΄επιλογήν για το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ματς την διαιτησία και να αφήσω στην άκρη το καταθλιπτικό μπάσκετ που έπαιξε ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο για μια ακόμα φορά φέτος, σε ένα ακόμα κρίσιμο ματς.
Με αυτά τα θέματα ασχολείσαι, παλεύεις, πολεμάς ΟΛΗ την διάρκεια της σεζόν και προσπαθείς να κερδίσεις την ισονομία κάθε μέρα, δημόσια ΚΑΙ παρασκηνιακά. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.
Έτσι γίνεται πάντα με τα κόζια στις επαγγελματικές λίγκες, έτσι έγινε και η αλλαγή σκυτάλης από τον Κόκκαλη στους Γιαννακόπουλους, έτσι έγινε πρόσφατα και στο ποδόσφαιρο. Το να περιμένεις με δημόσιες τοποθετήσεις και επιστολές να αλλάξει η κατάσταση μέσα στους τελικούς είναι λάθος. Πρώτον γιατί δεν πρόκειται να συμβεί αυτό ποτέ μέσα σε 10 μέρες και δεύτερον, γιατί άθελά σου ρουφάς επίπεδα συγκέντρωσης από το αγωνιστικό τμήμα και του προσφέρεις άλλοθι την πιο κρίσιμη στιγμή του “πολέμου”, είτε ΟΝΤΩΣ υπάρχει 100% και έχεις δίκιο, είτε όχι.
Ο ΠΙΟ σημαντικός λόγος που ο Σφαιρόπουλος είχε το καλύτερο ρεκόρ από οποιονδήποτε άλλο προκάτοχό του στο ΟΑΚΑ στη τετραετία του στο λιμάνι, είναι ότι ΔΕΝ επέτρεπε όσο αισθανόταν δυνατός σε ΚΑΝΕΝΑΝ να ασχολείται με την διαιτησία μέσα στα ντέρμπι.
Οι προπονητές και οι παίκτες ΟΦΕΙΛΟΥΝ να ασχολούνται αποκλειστικά ΜΟΝΟ με όσα μπορούν να ελέγξουν μέσα σε ένα ματς.
Την απόδοσή τους. Όσο και να διαμαρτύρεσαι, δεν πρόκειται ποτέ να επηρεάσεις έναν διαιτητή που εκείνη τη στιγμή δίνει δικούς του “τελικούς” για την καριέρα και το επαγγελματικό του μέλλον.
Με δαύτους και με το σύστημα πρέπει να ασχολείται η διοίκηση με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΛΑΝΟ, σταθερά, συνέχεια, από την αρχή ως το τέλος της σεζόν.
Δεν εθελοτυφλώ για να πω ότι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ξεκινούν από το ίδιο σημείο εκκίνησης για να πάρουν το πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Γιατί, δεν ισχύει. Κουράστηκα, όμως, να τα βλέπουμε όλα υπό το πρίσμα της διαιτησίας και όποιος χάνει να ασχολείται κυρίως με αυτό και με τίποτε άλλο.
Φέτος, ήταν σκέτη κούραση. Ο Παναθηναϊκός το έκανε σταθερά, επαναλαμβανόμενα και συνειδητά στην Ευρωλίγκα σε όλη την διάρκεια και όσο προχωρούσε η σεζόν, τόσο χειρότερα. Το αποτέλεσμα ήταν ακόμα και αμιγώς μπασκετικοί φίλοι του ΠΑΟ να φτάσουν στο σημείο να ασχολούνται περισσότερο με την διαιτησία, παρά με το μπάσκετ.
Και σε ματς που είχαν ξεκάθαρα πατήματα και σε εκείνα ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ.
Τα ίδια και οι Ολυμπιακοί στην Ελλάδα. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως στην Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός απλά σταμάτησε να είναι στη πρώτη γραμμή προτεραιότητας διαιτητικά γιατί ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει κάνει δεκάδες λάθος χειρισμούς, ενώ στην Ελλάδα για τον Ολυμπιακό ο αντίπαλος είναι ένας και συνεχίζει να κατέχει τα κόζια.
Κι εδώ εντοπίζεται η μεγαλύτερη διαφορά στον τρόπο που σκέφτομαι και νιώθω, σε σχέση με πολλούς Ολυμπιακούς που αν δεν γράψεις αυτό που θέλουν, τρως bullying.
Στο σενάριο που η ομάδα συνέχιζε αυτό που είχε ξεκινήσει στο πρώτο ημίχρονο. Κέρδιζε και ΕΠΑΙΡΝΕ το πρωτάθλημα. Θα ήταν ένας τίτλος που θα ισορροπούσε την σεζόν. Σύμφωνοι μέχρι εδώ. Προσωπικά, όσα πιστεύω και με “καίνε” για την επόμενη μέρα θα ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ μα ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια!
Πρώτον, γιατί δεν αντέχω άλλο αυτό το μπάσκετ. Θέλω να κάνω ένα ταξίδι 80 αγώνων σε μια σεζόν που όταν ξεκινάει, οραματίζομαι και ανυπομονώ πρώτα για το μπάσκετ που θα δω και μετά για τους τίτλους. Γιατί, οι τίτλοι είναι και θέμα τάιμινγκ, συγκυριών, τύχης, πέρα από την αγωνιστική ικανότητα.
Να το πάμε και διαιτητικά; Ας υποθέσουμε ένα σενάριο αγώνα, όπως το Game 1. Κακή διαιτησία, νίκη Ολυμπιακού. Με το πρωτάθλημα θα άλλαζε το σύστημα, η προσέγγιση και οι προτεραιότητες του ΚΕΔ, τα συναισθήματα του Βασιλακόπουλου;
Όχι. Θα ήταν ένα πρωτάθλημα εναντίον… όλων, όπως θα έλεγαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού. Άρα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από την έκβαση των τελικών, ο Ολυμπιακός ΕΝΤΟΣ και ΕΚΤΟΣ γηπέδου οφείλει να κάνει όσα θα έκανε τώρα ΑΚΟΜΑ και αν έπαιρνε το πρωτάθλημα. Όποιος δεν συμφωνεί με αυτό, σκεφτόμαστε διαφορετικά.
Σεβαστές όλες οι απόψεις αν εκφράζονται με νορμάλ τρόπο, δημοκρατία έχουμε. Να πάμε τώρα και στο μέλλον και τα δεδομένα που ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ; Με ή χωρίς πρωτάθλημα, με σφαγή ή με απλά κακές διαιτησίες, όπως είδα εγώ συνολικά στους τελικούς;
Ολα ξεκινούν από τους Αγγελόπουλους
Θεωρώ το φετινό καλοκαίρι το πιο κρίσιμο και κομβικό για ΟΛΑ τα επόμενα χρόνια, όχι μόνο για την σεζόν 2018-9, μετά από εκείνο του 2011. Όχι επειδή δεν κατακτήθηκε ούτε φέτος τίτλος, αλλά επειδή το μοντέλο που πάνω – κάτω “τρέχει” από το 2011 και μετά, δεν μπορεί πια να σταθεί και μόνο θα αποτυγχάνει, αν δεν ΑΛΛΑΞΕΙ.
Πρώτα τα αδέλφια πρέπει να σκεφτούν και να ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ τι θέλουν. Ποιο θα είναι το μπάτζετ, ποιος ο προπονητής της νέας εποχής, μα πάνω από όλα ποιο θα είναι το επόμενο ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ;
Μόνο όταν είναι 100% σίγουροι και συνειδητοποιημένοι για αυτά, πρέπει να ξεκινήσουν τις κινήσεις για την δημιουργία του νέου Ολυμπιακού, επαναλαμβάνω όχι μόνο για του χρόνου, αλλά και για όλα τα επόμενα χρόνια.
Φέτος, έχουμε μπροστά μας το καλοκαίρι που ο Ολυμπιακός πρέπει να φτιάξει ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ και πάνω σε ΝΕΕΣ ΒΑΣΕΙΣ την ομάδα η οποία πρώτα από όλα θα παίζει πιο ΣΥΓΧΡΟΝΟ και πιο ΟΜΟΡΦΟ μπάσκετ.
Αυτό εξαρτάται από δύο πράγματα. Από τον προπονητή και από το μπάτζετ. Επειδή η δική μου αίσθηση είναι πως στους προϋπολογισμούς δεν πρόκειται να αλλάξουν πολλά πράγματα και επειδή γνωρίζω πως από το 2015 και μετά έχουν δοθεί αξιόλογα συμβόλαια σε ξένους παίκτες, χωρίς να έχουν βγει – για μια συνισταμένη λόγων… – από τη στιγμή που οι πρόεδροι θα πάρουν αποφάσεις τους, το ΝΟΥΜΕΡΟ 1 θέμα είναι ο προπονητής.
Ένας προπονητής που πρέπει να επιλεχθεί στη λογική ότι ΜΠΟΡΕΙ να μείνει, να χτίσει, να πετύχει για πολλά χρόνια και να εκφράζει το επόμενο μοντέλο μπάσκετ του Ολυμπιακού. Οι Αγγελόπουλοι έχει αποδειχτεί πως γουστάρουν να στηρίζουν και να δίνουν πολύ χρόνο στους προπονητές που επιλέγουν.
Είναι σωστή λογική και για αυτό λέω πως ο προπονητής είναι το Α και το Ω μετά τις δικές τους κρίσιμες αποφάσεις και πρέπει να είναι ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΥΝΑΤΟΣ, έτσι ώστε να έχει την προσωπικότητα και το μπασκετικό ταπεραμέντο και χαρίσματα να μείνει για χρόνια, να μεγαλουργήσει και να προσφέρει την σταθερότητα που απαιτείται σε ποιότητα μπάσκετ και τίτλους.
Για αυτό το λόγο πιστεύω πως στο μείζον θέμα του προπονητή ΠΡΕΠΕΙ να γίνει οικονομική υπέρβαση και να σκεφτούν στον Ολυμπιακό πως ένας προπονητής χαρισματικός μπορεί να παίρνει πολλά χρήματα για τα δεδομένα του μπάτζετ, αλλά: Με σωστές επιλογές και σωστή διαχείριση σε ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ θα εξοικονομηθούν χρήματα, γιατί δεν θα χρειάζονται μονίμως ΜΠΑΛΩΜΑΤΑ και ΑΛΛΑΓΕΣ.
Στην τελική ας μην πάρει ο επόμενος Ρόμπερτς ένα εκατομμύριο και ας πάνε τα χρήματα σε ένα προπονητή που έχει τον τρόπο να φέρει ένα παίκτη πιο φτηνό, που τον ξέρει, γνωρίζει πως θα πάρει από εκείνον το 100% κι έτσι θα προσφέρει ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ.
Ένας χαρισματικός προπονητής μπορεί να κάνει πρωταγωνίστρια για χρόνια στο υψηλό επίπεδο μια ομάδα που δεν έχει για παράδειγμα το μεγαλύτερο μπάτζετ στην Ευρωλίγκα. Από την στιγμή που δεν υπάρχει καμία περίπτωση ο Ολυμπιακός να έχει μπάτζετ που να ματσάρει τα 5-6 μεγαλύτερα στην Ευρωλίγκα και με τον τρόπο που θα συνεχίσουν οι πρόεδροι ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ μπορεί να είναι η ΛΥΣΗ.
Ένας προπονητής ικανός στο να ΕΠΙΛΕΓΕΙ και να ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ παίκτες παίρνοντας το 100% από αυτούς, ένας προπονητής που μπορεί να χτίσει μια ομάδα που θα παίζει, διάολε, ΣΥΓΧΡΟΝΟ, ΓΡΗΓΟΡΟ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ, ΟΜΟΡΦΟ μπάσκετ.
Ως Νίκος, αυτό θέλω πίσω εδώ και τώρα. Το μπάσκετ που θα με εξιτάρει, θα με συγκινήσει, θα με κάνει να ονειρεύομαι και να ανυπομονώ. Όταν έρθει αυτό, θα ΑΥΞΗΘΟΥΝ και οι πιθανότητες για την επιστροφή στους τίτλους.
ΑΠΟΨΗ: ΟΛΟΙ ΗΜΙΜΕΤΡΑ. ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΣΙΓΟΥΡΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΑΡΑΣ
Όλα δείχνουν πως ο κύκλος του Γιάννη Σφαιρόπουλου θα ολοκληρωθεί. Η προσωπική μου άποψη είναι πως αυτό είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ και για τις δύο πλευρές. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος, ένας τρομερά εργατικός προπονητής, καθαρός άνθρωπος που αγαπάει πολύ τον Ολυμπιακό, προσέφερε πολλά.
Έκανε λάθη, έχασε ευκαιρίες, φοβήθηκε να ρισκάρει, να αλλάξει, να έρθει σε ρήξεις και πλέον έχει στη πλάτη του το 0/6 σε τίτλους τα 2 τελευταία χρόνια, μα πάνω από όλα την ευθύνη πως μετά από 4 χρόνια δικά του, η ομάδα παίζει ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ μπάσκετ από ότι όταν την ανέλαβε.
Πρέπει να φυσήξει φρέσκος αέρας, πρέπει να γίνει αλλαγή στον πάγκο και πρέπει να σεβόμαστε τον Σφαιρόπουλο γιατί με τα καλά και τα κακά του τα έδωσε όλα, ότι είχε και δεν είχε, αυτές τις 4 σεζόν. Όπως συνέβη και με τον Μπαρτζώκα, η φθορά σε αυτό το κλαμπ είναι τόσο μεγάλη από ένα σημείο και μετά όταν έρχονται αποτυχίες, που και για τον ίδιο είναι η ώρα να εξαργυρώσει την καριέρα που έκανε στον Ολυμπιακό και να αναλάβει την πρόκληση της περιπέτειας στο εξωτερικό, για να δείξει κι εκεί τι αξίζει, πόσα μπορεί να κάνει.
Τα δεδομένα και οι συνθήκες τούτη την ώρα είναι τέτοια που ειλικρινά πιστεύω και για αυτό το γράφω πως αυτή είναι η καλύτερη και πιο υγιής λύση και για τις δύο πλευρές. Ο Γιάννης αξίζει μια θέση στο βιβλίο της ιστορίας του Ολυμπιακού, αξίζει σεβασμό. Η ζωή συνεχίζεται και αμφότερες οι πλευρές πρέπει κοιτάξουν τον δρόμο τους και την καλύτερη επιλογή για το μέλλον τους.
Μέχρι στιγμής σίγουρα έχουν προταθεί οι: Περάσοβιτς, Πλάθα, Τρινκιέρι, Σάσα Ομπράντοβιτς. Θεωρώ πως τώρα μιλάμε θα έχουν προταθεί πάνω από 10 προπονητές.
Ο Περάσοβιτς είναι αρκετά σκληρός και αρκετά απαιτητικός με τις διοικήσεις με τις οποίες συνεργάζεται. Έχει επιτυχίες, αλλά και αρκετές αποτυχίες στην καριέρα του.
Ο Τρινκιέρι με τον χαρακτήρα που έχει, δεν ταιριάζει ούτε με τον σύλλογο, ούτε με τους προέδρους και δεν πιστεύω πως θα προχωρήσει αυτή η περίπτωση, αν και η αλήθεια είναι πως μια μέρα μετά το τέλος της σεζόν, είναι πολύ νωρίς για ρεπορτάζ.
Ό,τι διαβάζετε, είναι περισσότερο εικασίες και “πονταρίσματα” δημοσιογραφικά.
Ο Πλάθα είναι καλός προπονητής, Gentleman στο στιλ του Πασκουάλ, αλλά δεν ξέρω. Η προσωπικότητά του είναι πολύ φλατ και… ευγενική για να αντέξει σε αυτή την “ηλεκτρική καρέκλα”, να ανταποκριθεί στην πίεση και να τα βγάλει πέρα και στο… ελληνικό πρωτάθλημα.
Ο Σάσα Ομπράντοβιτς είναι ένας καλός προπονητής, αλλά όχι δοκιμασμένος στο τοπ επίπεδο.
Με βάση τα όσα έχουμε δει από τον Ολυμπιακό στην μετά Ντούντα εποχή, εννοώ τον τρόπο που επιλέγονται προπονητές, άνετα θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος πως οι Αγγελόπουλοι θα φέρουν έναν από τους Έλληνες προπονητές που έχουν επιδείξει καλό μπασκετικό έργο και δεν έχουν εμπειρία σε τοπ επίπεδο.
Ο Μπαρτζώκας ήρθε από τον Πανιώνιο και κάποιους μήνες μετά πήρε την Ευρωλίγκα με σαρωτικό μπάσκετ στο φάιναλ φορ.
Απλά, πιστεύω λόγω των όσων έχουν προηγηθεί πως αυτή την φορά η λογική επιτάσσει ξένο προπονητή από το πάνω ράφι, για μεγάλη αλλαγή στο στιλ μπάσκετ και για μια νέα εποχή με ένα κόουτς που δεν θα έχει ως Α και Ω τον ελληνικό κορμό, no matter what.
Με βασικά κριτήρια όσα έχω ήδη αναλύσει, προπονητή που ΞΕΡΕΙΣ ότι είναι χαρισματικός και μπορεί να μείνει, να συνεργαστεί μαζί σου για χρόνια και να μεγαλουργήσει, στο δικό μου μυαλό και με βάση την αγορά αυτή τη στιγμή, όλοι οι προαναφερθέντες μοιάζουν με ημίμετρα.
Για μένα ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ προπονητής που βάζω το χέρι μου “στη φωτιά” ότι αν ερχόταν στον Ολυμπιακό θα κούμπωνε απίστευτα καλά με την ιδιοσυγκρασία του συλλόγου, θα έκανε μεγάλο έργο και θα μακροημέρευε – αν δεν έφευγε για το ΝΒΑ – είναι ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.
Με τεράστια απόσταση από τον δεύτερο και δεν με απασχολεί καθόλου αν έχει παίξει στον Παναθηναϊκό. Μιλάμε για τον προπονητή Γιασικεβίτσιους. Που για μένα είναι σαν πρότζεκτ προπονητικό, ότι είναι αντίστοιχα ο Ντόνσιτς ως παίκτης.
Το νούμερο 1 ξεκάθαρα. The next big thing στη προπονητική, στην Ευρώπη.
Ένας προπονητής με τρομερά δείγματα σε τέτοια ηλικία, ηλικία “μωρού” για προπονητή είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί και ένας μεγάλος σύλλογος που βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση του Ολυμπιακού, αυτό που πρέπει να κυνηγάει, είναι μόνο το καλύτερο.
Που θα του λύσει εν καιρώ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ από τα προβλήματα που δημιουργούνται, με μη επαρκείς προπονητές σε μια ομάδα με τέτοια πίεση, όπως ο Ολυμπιακός.
Να θυμήσω σε όσους διαβάζουν αυτή τη στιγμή πως ο Ντούντα είχε προτείνει τον Ομπράντοβιτς στον Κόκκαλη ως διάδοχό του στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1999. Ο τότε διοικητικός ηγέτης ήταν έτοιμος να τον κλείσει και μπήκε στη μέση ο Γιώργος Σαλονίκης που είχε σχέση αγάπης με τον “ξανθό” για να φέρει πίσω τον Ιωαννίδη.
Ο Γιασικεβίτσιους θα πάρει τώρα το πρωτάθλημα στη Λιθουανία και μετά θα ψάξει όλες τις επιλογές του. Φαίνεται πως το ενδεχόμενο των Ράπτορς προς το παρόν “κάηκε”.
Στη Μπαρτσελόνα, ο πρόεδρος του κλαμπ, Μπερτομέου, θέλει να κρατήσει τον Πέσιτς για ένα ακόμα χρόνο. Αναφέρω την Μπάρτσα, γιατί αυτή θα ήταν η πρώτη επιλογή του Γιασικεβίτσιους.
Στη Μακάμπι τον θέλουν σαν παλαβοί, αλλά εκεί λαλούν πολλοί κοκόροι, το πρωτάθλημα δεν είναι το πιο ιδανικό και πιστεύω πως παρότι αγαπάει την ομάδα και τον τόπο, θα πάει μόνο αν δεν έχει μια προοπτική που τον εξιτάρει περισσότερο.
Ο Πασκουάλ με δύο διαδοχικά πρωταθλήματα και μεγάλο συμβόλαιο “δεμένο από παντού” δύσκολα θα αποχωρήσει. Δεν έχει τελειώσει ακόμα αυτό το θέμα, είναι ανοικτό, αλλά το πιθανότερο είναι να παραμείνει.
Στη Ρεάλ είναι πια παντοκράτορας ο Λάσο. Στην ΤΣΣΚΑ, όλα δείχνουν πως ο Ιτούδης έχει πείσει την διοίκηση ότι αξίζει κι άλλη ευκαιρία και παραμονή. Επίσης, ο Σάρας ως περήφανος Λιθουανός ναι μεν θα πήγαινε στη Μόσχα με τέλειες επαγγελματικές συνθήκες, αλλά είναι ο χαρακτήρας του τέτοιος που σίγουρα θέλει κάτι πιο… Μεσογειακό.
Αναριωτιέμαι, λοιπόν. Για ένα προπονητή που είχε το 4ο μικρότερο μπάτζετ στην Ευρωλίγκα φέτος, η ομάδα του έπαιξε ΜΠΑΣΚΕΤΑΡΑ, είχε απίθανη διάρκεια και πήγε στο φάιναλ φορ παίζοντας στα ίσια την Φενέρ στον ημιτελικό (τα λέω όλα αυτά, γιατί θεωρώ δεδομένο πως ο Ολυμπιακός θα υπολείπεται σε μπάτζετ των άλλων διεκδικητών του φάιναλ φορ για όλα τα επόμενα χρόνια) ποια ομάδα μπορεί να αποτελέσει το επόμενο βήμα του;
Αν δεν είναι ομάδα – σταθερός διεκδικητής του φάιναλ φορ, θα μείνει στη Ζαλγκίρις. Αυτό το καλοκαίρι, όμως, ΠΟΙΑ ΟΜΑΔΑ μπορεί να του δώσει ένα όραμα μιας σταθερής δουλειάς με καλές συνθήκες, που θα ξέρει ότι μπορεί να μείνει, να δημιουργήσει και να μεγαλουργήσει για χρόνια;
Συγγνώμη, αλλά από τις κορυφαίες στην Ευρώπη ΜΟΝΟ ο Ολυμπιακός ψάχνει προπονητή να τον έχει για χρόνια και να στηρίξει την επόμενη μέρα του σε μια εποχή που η αλλαγή μοντέλου “ουρλιάζει”.
Για μένα, ο μοναδικός προπονητής, που δεν μοιάζει με ρίσκο και ημίμετρο, αλλά ως μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ κίνηση με ΜΟΝΑΔΙΚΗ προοπτική, είναι ο Γιασικεβίτσιους.
Που ειρήσθω εν παρόδω σα χαρακτήρας, σαν ιδιοσυγκρασία, σαν πάθος και τρέλα, ταιριάζει υπερβολικά με τον Ολυμπιακό.
Καλά, για μπάσκετ και προπονητική προοπτική δεν αναφέρομαι καν. Το έχουν δει και οι “τυφλοί”.
Για όσους σκέφτονται ότι έπαιξε στον Παναθηναϊκό, άρα πως θα γίνει αυτό, θα θυμήσω πως ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού ήρθε ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ από τον Παναθηναϊκό, πάνω στο πικ της καριέρας του.
Δεν ήρθε από την Ζαλγκίρις… Και να κλείσω λέγοντας πως ο Σαρούνας έχει μια γυναίκα ελληνίδα που λατρεύει και τρία παιδιά, που κάποια στιγμή πρέπει σταθερά να πηγαίνουν σε κάποιο σχολείο…
Όπως τότε με τον Σπανούλη, έτσι και τώρα με τον Σάρας, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ. Πως θα πλησιάσεις τον στόχο σου, πως θα τον κάνεις να νιώσει, τι όραμα θα του δώσεις.
Ανανεώσεις
Για κάθε σοβαρή ομάδα μπάσκετ δεν υφίσταται σχεδιασμός χωρίς προπονητή. Άρα μπορούμε μόλις μια μέρα μετά το τέλος της σεζόν μόνο για τις ανανεώσεις. Σπανούλης, Παπανικολάου και Παπαπέτρου είναι ελεύθεροι. Μερικά λόγια για την κάθε μια περίπτωση ξεχωριστά.
Σπανούλης: Για πάντα στον Ολυμπιακό
Ο Βασίλης Σπανούλης κατά τη γνώμη μου είναι ο παίκτης με τη μεγαλύτερη προσφορά από οποιονδήποτε άλλο, Έλληνα ή ξένο, στην ιστορία του Ολυμπιακού σε όλα τα ομαδικά αθλήματα. Η μπασκετική του κλάση, η αγωνιστική κατάσταση – σωματικά – στα 36 του και η μπασκετική ηθική, οδηγούν σε εύκολα συμπεράσματα.
Ο Βασίλης πρέπει να μείνει στον Ολυμπιακό, να ολοκληρώσει την τεράστια καριέρα του στην ομάδα με την οποία έμελλε να ταυτιστεί περισσότερο, να τιμηθεί όταν αποφασίσει να σταματήσει όπως του αξίζει και μετά να μείνει στο σύλλογο, από οποιοδήποτε πόστο επιλέξουν οι δύο πλευρές.
Επειδή, όμως, δεν θα σταματήσει τώρα, έχουν σημασία οι μπασκετικές προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα παραμείνει.
Το καλύτερο για τον ίδιο και αυτό που ΑΞΙΖΕΙ, προκειμένου όταν έρθει η ώρα για αντίο να έχει ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ κι άλλο το ΜΥΘΟ του, είναι από εδώ και πέρα να είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι ενός μπασκετικού συνόλου που θα λειτουργεί σαν “Λερναία Υδρα”΄.
Τον χρόνο αυτός ο παλαβός τύπος μπορεί να τον κερδίσει σε πολλά πράγματα, το κρίσιμο σουτ είναι ικανός να το βάζει μέχρι τα 40. Για να συμβούν, όμως, όλα αυτά ΔΕΝ γίνεται σε σεζόν 80 αγώνων να έχει τον ρόλο του 30+ και του παίκτη που θα “τρέχει” τα μισά και βάλε Plays της ομάδας σε ΚΑΘΕ παιχνίδι.
Πρέπει να έχει δίπλα του Παικταράδες. Να μην ξέρει ο αντίπαλος από ποιον να φυλαχθεί και μέσα στους επικίνδυνους και “σεσημασμένους” για τους αντιπάλους να είναι ΠΑΝΤΑ και ο Βασίλης.
Με μειωμένο χρόνο συμμετοχής και χωρίς να πρέπει να κατεβάζει τη μπάλα και να στήνει ολα τα πικ εν ρολ, θα έχει τα πόδια, τις ανάσες και το καθαρό μυαλό για να χαρίσει κι άλλες μαγικές και μοναδικές στιγμές στο μέλλον.
Όταν σκεφτόμαστε τον Μπίλαρο τι μας έρχεται στο μυαλό; Στιγμές πρώτα από όλα. Η πάσα στην Πόλη, τα τρίποντα με τη Ρεάλ, τα μπάζερ στο ΟΑΚΑ, οι “μαχαιριές” στην ΤΣΣΚΑ. Τέτοια σουτ, τέτοιες ενέργειες θα είναι σε θέση μπασκετικά και σωματικά να τις κάνει και τα επόμενα χρόνια.
Αρκεί να μην είναι ο Ολυμπιακός του Σπανούλη και των “παρατρεχάμενων”. Χρειάζεται το μοντέλο στο να εξελιχθεί ο Ολυμπιακός των πολλών καλώνπ παικτών, του σύγχρονου μπάσκετ που δεν ξέρεις ποιος θα σε “σκοτώσει” κι ένας από τους επίδοξους… φονιάδες θα παραμένει ο Kill Bill.
Είναι τόσο απλό. Δεν θέλει κόπο. Θέλει τρόπο. Διαχείριση, ροτέσιον στην Ελλάδα, πιο ποιοτικά λεπτά στην Ευρωλίγκα και τέτοια κατανομή δυνάμεων και ρόλου, που ο Βασίλης θα μπορεί να κάνει αυτό που λατρεύει. Να ευχαριστιέται το μπάσκετ και να έχει μπροστά του κι άλλες μεγάλες στιγμές που θα φέρουν την υπογραφή του.
Δεν δέχομαι τα περί εγωισμού, γιατί ένας εγωιστής πρέπει να θέλει το ΚΑΛΥΤΕΡΟ για τον εαυτό του. Και το καλύτερο είναι τίτλοι, καλές εμφανίσεις και μεγάλα σουτ για ένα νικητή τόσο σπάνιο, όπως αυτός.
Στο τέλος της διαδρομής δεν θυμάται κανείς αν έπαιζε μέσο όρο 30 λεπτά ή 20 ή 15. Όλοι θυμούνται τους τίτλους και τις ΜΕΓΑΛΕΣ στιγμές. Και ο μοναδικός ρεαλιστικός και δίκαιος για όλους τρόπος για να γιγαντωθεί κι άλλο το παλμαρέ του και η υστεροφημία του, είναι αυτός που περιγράφω.
Όσο καλύτερη διαχείριση και πλαισίωση του ρόστερ, τότε πιθανότητες να κάνει ο Βασίλης πραγματικότητα το όνειρό του.
Χρειάζονται κάποιες, απλές, ρεαλιστικές προσαρμογές. Σωματικά είναι σούπερ, άρα αυτό που μένει είναι να τα βάλει κάτω με τους προέδρους και με αμοιβαίες εξηγήσεις, προσαρμογές, ακόμα και υποχωρήσεις, να ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ η ιστορία όπως πρέπει. Οτιδήποτε άλλο, θα είναι μεγάλο κρίμα και υπέρτατη στενοχώρια, ιδίως για όσους ακόμα έχουμε ανάγκη να βλέπουμε τον επαγγελματικό αθλητισμό και από την ρομαντική του πλευρά.
Παπανικολάου: ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΡΜΟΥ
Η περίπτωσή του είναι πολύ απλή. Πρέπει να παραμείνει στον Ολυμπιακό και να αναβαθμιστεί ακόμα περισσότερο ο ρόλος του, αφού πρώτα και ο ίδιος γίνει πιο σκληρός απέναντι στον εαυτό του, αυξήσει τις απαιτήσεις που έχει από τον… Κώστα και εξελίξει στοιχεία παιχνιδιού στα οποία υστερεί, προκειμένου να γίνει σταθερά μεγάλος Factor – και – στην επίθεση. Με τον Σπανούλη να οδεύει στα 37 του χρόνου και τον Πρίντεζη στα 34, οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη θα είναι τεράστια ζημιά και πλήγμα στο οικοδόμημα και τον κορμό της ομάδας, που ήδη… τρίζουν. Είναι μπολιασμένος με τον Ολυμπιακό, είναι σημαντικός αθλητής και ο πιο μικρός σε ηλικία από τους πυλώνες του Back2back.
Παπαπέτρου: Πολύπλοκη υπόθεση, περιμένει στη γωνία ο Παναθηναϊκός
Πιο πολύπλοκη υπόθεση. Ο Παναθηναϊκός τον θέλει για να βελτιώσει και να ισχυροποιήσει τον ελληνικό του κορμό, είναι έτοιμος να τον υπερπληρώσει – με βάση τα όσα έχει παίξει ως τώρα – και αν χρειαστεί θα του δώσει ακόμα και πενταετές συμβόλαιο. Ο Ιωάννης από ένα σημείο και μετά δεν είχε καλή χημεία με τον Σφαιρόπουλο και επίσης παρότι λατρεύει τον Παπανικολάου και είναι κολλητός του, ξέρει πως με τον “Παπ” στον Ολυμπιακό δεν απομένουν ικανοποιητικά λεπτά στη θέση που πιστεύει πως του ταιριάζει, στο “3”.
Είναι από τους παίκτες που πιστεύω πάρα πολύ, αλλά δεν έχει εξελιχθεί όπως περίμενα μετά από 5 χρόνια παρουσίας στο τοπ επίπεδο. Είχε τραυματισμούς, είχε την υποχρέωση να παίζει πολύ σε μια θέση που δεν του αρέσει, αλλά πρέπει κι αυτός να μην ψάχνει για δικαιολογίες και να κάτσει να ΔΟΥΛΕΨΕΙ. Σε όλα τα επίπεδα. Μόνο έτσι μπορεί να φτάσει εκεί που πιστεύει πως αξίζει. Είναι μια δύσκολη απόφαση και ο Ολυμπιακός πρέπει να τα βάλει κάτω και να έχει συγκεκριμένο ΠΛΑΝΟ για τον Ιωάννη. Αν όχι, είναι πολύ πιθανό να χαθεί. Να μην τον κρατήσει και να… επηρεαστεί στην οικονομική του πολιτική από το γεγονός ότι μπορεί να πάει απέναντι, όπως έγινε με τον Μάντζαρη. Να αποφασίσει με καθαρό μυαλό πως τον αξιολογεί, πόσο σημαντικό τον θεωρεί για το μέλλον της ομάδας που πρέπει να χτιστεί και ανάλογα να κρίνει.
ΓΗΠΕΔΟ: ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Όπως βαριέμαι και φθείρομαι να πρέπει να τοποθετηθώ για τα πολλά “άρρωστα” της ελληνικής πραγματικότητας που μας “σκοτώνουν” αργά, αλλά σταθερά το πάθος και την αγάπη για το παιχνίδι, έτσι νιώθω και για το ΣΕΦ.
Ένα γήπεδο, εντελώς απαράδεκτο μπασκετικά από κάθε άποψη. Και του γηπεδούχου και του πελάτη. Έδρα δεν είναι σε καμία περίπτωση. Μπασκετικό γήπεδο δεν είναι.
Σύγχρονες εγκαταστάσεις δεν έχει. Φτάσαμε 2018 και αν είναι να πρέπει να πάω στη τουαλέτα απέναντι από εκεί που καθόμαστε οι δημοσιογράφοι μετά τα ματς, ειλικρινά προτιμάω να κατουρηθώ πάνω μου. Και μόνο η μυρωδιά, προκαλεί εμετό.
Κανονικά το κεφάλαιο γήπεδο, έπρεπε να το βάλω πρώτο. Δεν νοείται να μιλάμε για μέλλον, για όραμα, για διαφορετική εποχή και το βασικό όχημα να είναι ένα απαρχαιωμένο γήπεδο που βρωμοκοπάει, που έχει χαοτική απόσταση εξέδρας – παρκέ, που δεν δημιουργεί καμία πίεση στον αντίπαλο, καμία έξαρση στον γηπεδούχο και ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ δεν ελκύει τον φίλαθλο, τον οπαδό, τον οικογενειάρχη, τον οποιονδήποτε εν δυνάμει πελάτη.
Παρότι έχουν κάνει προσπάθειες και έχουν ψαχτεί οι πρόεδροι για αυτό το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΘΕΜΑ, δυστυχώς, δεν βλέπω γρήγορα φως. Πριν χρόνια πήγε να γίνει κίνηση – ματ με αγορά οικοπέδου δίπλα στο ΣΕΦ, αλλά ναυάγησε.
Το Ελληνικό πάντα υπήρχε και υπάρχει στο μυαλό τους. Εκεί, όμως, μπλέκεις με τους νέους επενδυτές που θα “τρέξουν” το μεγάλο “φιλέτο”, το καζίνο περιπλέκει πάρα πολύ νομικά την κατάσταση και όπως είναι δομημένη η ελληνική Δικαιοσύνη, εύκολα, ακόμα και να δρομολογηθεί project για εκεί, μπορεί μετά να κολλήσει για χρόνια.
Αυτό εκμεταλλεύεται το κράτος στο οποίο ανήκει το ΣΕΦ, όλες οι κυβερνήσεις ξέρουν πως δεν πρόκειται να βρεθεί καλύτερος ενοικιαστής από τον Ολυμπιακό να συντηρεί αυτή τη κρατική εγκατάσταση (τα ίδια ισχύουν για Παναθηναϊκό και ΟΑΚΑ) και νομίζω πως έχει εγκλωβιστεί η ΚΑΕ σε μια κατάσταση που δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξει σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Λύση θα ήταν η παραχώρηση του ΣΕΦ στον Ολυμπιακό για δεκαετίες. Να το πάρουν και να του κάνουν ολικό λίφτινγκ χωρίς κανέναν περιορισμό, πολεοδομικό ή άλλο.
Πιστεύω, όμως, πως αυτό από τη στιγμή που δεν έχει προχωρήσει ακόμα, στη φάση που είναι η νυν κυβέρνηση, δεν θα γίνει. Από την επόμενη και φτου από την αρχή.
Μην μπερδεύεστε, όλα τα “σκατά” μυρίζουν άσχημα
Κλείνοντας το πρώτο Blog μετά το τέλος της σεζόν, θέλω να εκφράσω την απογοήτευσή μου για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην οποία έγιναν οι τελικοί για μια ακόμα φορά.
Ανεξάρτητα με τις ομάδες, τις διαιτησίες, τις αλήθειες και τα ψέματα, την αχαρακτήριστη ΚΕΔ, το τέρας της οπαδικής αρρώστιας έχει μεγαλώσει και παγιωθεί σε τέτοιο βαθμό στην Ελλάδα, που τα σκεπάζει όλα και μοιάζει πλέον ανίκητο.
Αυτό δε, από φέτος, έχει επεκταθεί περισσότερο από ποτέ – και – στην Ευρωλίγκα. Θλίψη.
Το πιο απλό παράδειγμα για το πως βλέπει ο καθένας ότι θέλει με εμμονή και ψυχαναγκασμό στον συμψηφισμό, είναι το τέλος του Game 3 kai 4.
Ο Παναθηναϊκός και ο Γκιστ, δεν τηρούν το Fair Play και πάνε στο κάρφωμα, ενώ ο 3ος τελικός έχει κριθεί και απομένουν κάτω από τα 24” δευτερόλεπτα.
Στο επόμενο ματς στην ίδια κατάσταση ακριβώς είναι ο Ολυμπιακός και ο Μπόγρης ζητάει επίμονα την μπάλα για να βάλει καλάθι.
ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν καταδίκασε και τις δύο αποφάσεις λέγοντας το τόσο απλό και αληθινό.
Και οι δύο, έκαναν μαλακία. Και οι δύο ήταν unfair.
Οι μεν έβριζαν τον Μπόγρη, οι δε έβριζαν τον Γκιστ και έλεγαν καλά έκανε ο Μπόγρης, αφού ο Παναθηναϊκός στο προηγούμενο ματς πήγε κι έβαλε καλάθι.
Δηλαδή, το ενδεχόμενο στο μπάσκετ, στον αθλητισμό, να κάνει ο ένας λάθος και ο άλλος να “απαντήσει” με το σωστό και να δείξει ανωτερότητα δεν υπάρχει έτσι;
Το ενδεχόμενο να κρίνουμε το κάθε τι δίκαια και ψύχραιμα δεν υφίσταται, πρέπει πάντα να συμψηφίζουμε και να τα φέρνουμε έτσι ώστε να υποστηρίζουμε πως τα πράσινα και τα κόκκινα, τα κόκκινα και τα πράσινα γυαλιά βλέπουν σωστά έτσι;
Δυστυχώς, πιστεύω πως το ίδιο γίνεται και στη ζωή, όχι μόνο στο μπάσκετ και για αυτό έχουμε καταντήσει σε τέτοια χάλια.
Ποτέ δεν θα καταλάβουν πως η αφετηρία της συμπεριφοράς είναι ίδια. Πως όλοι τους, είναι ισόποσα… σκατά.
Τα θέλουν όλα δικά τους. Θα σκούζουν όταν νιώθουν ότι αδικούνται και θα μιλούν μόνο για αυτό.
Θα είναι “τυφλοί” όταν ευνοούνται και δεν θα το παραδέχονται ποτέ.
Θα παραθέτουν πάντα αυτό που βολεύει οπαδικά, θα κάνουν αβαβα όσα δεν βολεύουν.
Και όλη η μαγκιά, το οπαδιλίκι, οι ψευτό – επιλεκτικές ευαισθησίες θα βγαίνουν στον αθλητισμό και στα οπαδικά. Από το Facebook και τον καναπέ.
Έτσι κι αλλιώς ζούμε μια πολύ άσχημη εποχή που οι… διαχωρισμοί και το “διαίρει και βασίλευε” είναι πάγια τακτική που ξεκινάει από πολύ ψηλά.
Παγκοσμίως, αλλά σίγουρα στην Ελλάδα που ζούμε και αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει, δεν υπάρχει πιο εύκολη περίοδος από το να αποχαυνώσεις και να διχάσεις ένα λαό που πάει από το κακό στο χειρότερο σε θέματα αντίληψης, αυτοκριτικής, νοοτροπίας, ανθρωπιάς.
Μπόγρη για δέκα χρόνια στον Ολυμπιακό οι μεν και αφορισμούς στον Παππά. Παππά τους γα… οι δε και κατάρες στον Μπόγρη.
Συνεχίστε να πλακώνεστε για τον Μπόγρη και τον Παππά που λογικά όπου να ΄ναι θα ξεκινούν διακοπές παρέα όπως κάνουν επί χρόνια – και καλά κάνουν – συνεχίστε να θεωρείτε τα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά προβλήματα… αδικίας στη ζωή μας τον Βασιλακόπουλο και τον Μπερτομέου, συνεχίστε να μην μένετε στις σωστές εικόνες (πχ η αγκαλιά του Σπανούλη στον Θανάση) αλλά να εμμένετε σε ότι διχάζει, σπέρνει τοξίνες, μίσος και εχθρότητα και όλα καλά.
Αυτά τα προβλήματα υπάρχουν δεκαετίες και όσο περνάει ο καιρός γίνονται ολοένα και πιο βαθιά, βγάζουν ρίζες και προκαλούν όλο και μεγαλύτερη σήψη.
Το μοναδικό που έχει αλλάξει είναι πως ακόμα και αν κουρασμένος ή αηδιασμένος αποφασίσεις να απέχεις ή να διαχωρίσεις την θέση σου, με φασιστικό τρόπο μέσα από την εικονική ζωή των Social προσπαθούν με το ζόρι να σε εγκαλέσουν και να σε πιέσουν να βουτήξεις στα σκατά.
Λες και δεν καταλαβαίνουν πως αν το κάνεις, μόνος σου σε μια κοινωνία παραδομένη στον παρτακισμό, την απάθεια και τον άκρατο και τοξικό φανατισμό έκφρασης σε ΚΑΘΕ ΑΠΟΨΗ, δεν θα καταφέρεις να τα… καθαρίσεις και απλά θα γίνεις κι εσύ ένα με τον βόθρο.
ΥΓ1. RIP, Κώστα Πολίτη.
ΥΓ2. Οι δύο ξένοι που πριν τους τελικούς πίστευα και ακόμα πιστεύω πως αξίζουν θέση στο ρόστερ της επόμενης σεζόν, με απογοήτευσαν περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους. Ο Στρέλνιεκς και ο Μιλουτίνοφ. Αντίθετα, ο Μακλίν που δεν θεωρώ πως έχει νοοτροπία παίκτη μεγάλης ομάδας, στους τελικούς τα έδωσε όλα.
ΥΓ3. Μακλίν, Μπράουν, Ρόμπερτς, Τιλί – λόγω των τραυματισμών – πιστεύω πως στο τέλος θα αποδεσμευτούν και ίσως υπάρχει ένα ενδεχόμενο παραμονής του Γουίλτζερ ως 7ου ξένου. Καλύτερα και για αυτόν, πάντως, να πάει κάπου που θα παίζει σταθερά να το ευχαριστηθεί και να βελτιωθεί.
ΥΓ4. Ολα αυτά, όμως, πρέπει να αξιολογηθούν και να ληφθούν αποφάσεις όταν έχει πιάσει δουλειά ο νέος προπονητής. Ο Ολυμπιακός της επόμενης σεζόν πέρα από πρόσωπα χρειάζεται ΑΘΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΑΛΕΝΤΟ στο 1 vs 1, σίγουρα ένα παικταρά στο “1” και έναν στο “5” και πολλά ακόμα. Πάνω από όλα προπονητή με @@δια, γνώσεις, ταλέντο στη μεταδοτικότητα, πολύ ισχυρή προσωπικότητα.
ΥΓ5. Όλοι, μα όλοι, κρίνουν την απόφαση των Αγγελόπουλων, αρχικά να δρομολογήσουν αποχώρηση της ομάδας και στη συνέχεια, επιστροφή – αλλιώς το φύλλο αγώνος θα έκλεινε με υπαιτιότητα του Ολυμπιακού – εκ του αποτελέσματος. Εγώ θα πω πως για μια ακόμα φορά σε τέτοιου είδους ζητήματα αποδείχτηκε πως έγινε μια κίνηση χωρίς να συνοδεύεται από συγκεκριμένη στρατηγική και αποφασιστικότητα. Πιθανότατα και σε λάθος τάιμινγκ. Από τη στιγμή που μιλάμε για τελικούς στην Ελλάδα και με όσα έχουν γίνει κατά καιρούς στο ΣΕΦ, ήταν 100% δεδομένο πως η ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ και όσα παραβατικά είχαν όντως γίνει, ΔΕΝ δικαιολογούσαν οριστική διακοπή. Αν δεν γύριζαν, θα έχαναν το πρωτάθλημα στα χαρτιά με +4 στο ημίχρονο του 5ου τελικού. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να γίνει κάτι διαφορετικό. Άρα, γιατί αποχώρησε η ομάδα, αφού βάση συνθηκών και δεδικασμένων στην Ελλάδα ήξερε πως δεν υπήρχε πιθανότητα οριστικής διακοπής εκείνη τη στιγμή; Και αφού το ήξερε και παρόλα αυτά αποχώρησε, γιατί γύρισε; Δεν βγάζει νόημα όλο αυτό.
ΥΓ6. Ο Παναθηναϊκός πήρε δεύτερο σερί πρωτάθλημα και ολοκληρώνει τη σεζόν με μικρότερους κραδασμούς, ασφαλώς. Και για τους πράσινους, όμως, που θεωρώ δεδομένο πως θα μείνουν στην Ευρωλιγκα, το καλοκαίρι είναι κρίσιμο. Το πιο σημαντικό θέμα είναι ο Καλάθης, για τον οποίο έχουν ξεκινήσει τις προσπάθειες ανανέωσης εδώ και καιρό. Σίνγκλετον και Τζέιμς θεωρώ πως είναι πιο πιθανό να φύγουν παρά να μείνουν, ενώ εντελώς ανοιχτό είναι το θέμα του Ρίβερς. Είναι δύσκολο να κάνεις υπολογισμούς για το ρόστερ και τους ξένους του ΠΑΟ, γιατί τα δεδομένα και οι ανάγκες είναι εντελώς διαφορετικές με ή χωρίς Καλάθη. Αν δεν καταφέρει ο Παναθηναϊκός να κρατήσει τον Νικ, τότε σε οικονομικό επίπεδο, όποιον από τους ξένους που έχει τώρα θέλει, τον κρατάει με συνοπτικές διαδικασίες.
ΥΓ7. Τα χρήματα που έχει λαμβάνειν ο Μάντζαρης την επόμενη χρονιά χωρίς φυσικά να ευθύνεται ο ίδιος ο Βαγγέλης, από πλευράς ισορροπιών και συγκρίσεων που πάντα κάνουν ατζέντηδες και παίκτες, είναι σοβαρό αγκάθι και μειονέκτημα στη προσπάθεια του Ολυμπιακού να ανανέωσει τον αρχηγό του και τους δύο “Παπ”. Λύσεις ανθρώπινες, ξεκάθαρες και δίκαιες μπορούν να υπάρξουν. Αλλά απαιτούν κατάλληλους χειρισμούς και ανθρώπους που έχουν την ικανότητα και τον αυθεντικό χαρακτήρα να ελέγχουν – με την καλή έννοια – τα συναισθήματα και τα… μυαλά των αθλητών.