Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net Πριν καν ξεκινήσει η σεζόν λέγαμε πως δεν θα μοιάζει με καμία από τις πρόσφατες του Ολυμπιακού, ιδίως στο ταξίδι του στην Ευρωλίγκα. Οι λόγοι προφανείς. Με νέο προπονητή και μια τεράστια, ολοκληρωτική στροφή σε σχέση με τη φιλοσοφία επί εποχής κόουτς Σφαιρόπουλου και τόσους νέους παίκτες στο ρόστερ, πρέπει να ξεχάσουμε όσα ξέραμε και θεωρούσαμε σταθερές μέχρι τώρα. Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και το γεγονός πως αυτό το στιλ μπάσκετ που στηρίζεται στον ρυθμό, την ενέργεια και το τρίποντο είναι κατά κανόνα περισσότερο απρόβλεπτο και πιο μπάσκετ... ημέρας, σε συνδυασμό με την έλλειψη αυτοματισμών και υψηλού βαθμού ομοιογένειας, τότε καταλαβαίνουμε πως η πορεία και οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού σε όλη τη διάρκεια της σεζόν και ακόμα περισσότερο τώρα στο ξεκίνημα, περισσότερο θα μοιάζει με καμπύλη... καρδιογραφήματος, παρά με μια ευθεία γραμμή. Αυτό, το γνωρίζαμε πριν το επίσημο τζάμπολ της σεζόν. Απλά, με τη Χίμκι και την Μπασκόνια, είδαμε την εντυπωσιακή όψη του νομίσματος. Με την Κύμη και πολύ πιο εμφατικά με το Μιλάνο αντικρίσαμε την άλλη πλευρά την "άσχημη", εκείνη μιας ομάδας που έχει πάρα πολύ δρόμο να διανύσει, στην προσπάθεια να γίνει πιο συμπαγής, πιο σταθερή και να πάει πιο... ψηλά το χαμηλό πλαφόν της απόδοσής της. Όσο πιο γρήγορα κατανοήσει ο κόσμος - γιατί στην ομάδα το ξέρουν - πως φέτος θα έχει πολλές διαδρομές από το κρύο στη ζέστη και τούμπαλιν, τόσο καλύτερα. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι πρωταγωνιστές αυτής της ομάδας, έλεγαν off the record μετά το μεγάλο διπλό στη Μπασκόνια πως η εικόνα που είχε ο Ολυμπιακός στα δύο πρώτα εκτός έδρας παιχνίδια στην Ευρωλίγκα ήταν: Υπερβολικά καλή ως μη ρεαλιστική σε σχέση με το επίπεδο απόδοσης που μπορεί να έχει αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός. Αυτό συνέβη τώρα, αλλά στην αντίπερα όχθη... Η εικόνα στα τελευταία 12-13 λεπτά ήταν υπερβολικά κακή, η άνευ όρων παράδοση έγινε με ένα τρόπο που πιθανώς αδικεί τις δυνατότητες και τις προοπτικές αυτής της ομάδας. Έτσι είναι το μπάσκετ, όμως, και ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός πλησιάσει τα στάνταρ απόδοσης που δύναται να έχει φέτος όταν δέσει περισσότερο ως σύνολο, θα έχει περισσότερα σκαμπανεβάσματα από αυτά που είχαμε συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Θα κερδίζει εμφατικά, αλλά κάποιες φορές θα χάνει και εμφατικά. Πάμε να δούμε συνοπτικά και με έμφαση στην ουσία, τι συνέβη απέναντι στο Μιλάνο που έχει πραγματικά πλήρες ρόστερ, παίκτες για όλα τα γούστα και όπως ένιωσα βλέποντας τον αγώνα κοντά στο παρκέ και καλύτερο κλίμα και συνεργασίες μεταξύ των παικτών του, σε σχέση με την εικόνα ενός ρόστερ με ποιοτικές μονάδες, αλλά χωρίς κανόνες που μπορούν να το καταστήσουν πραγματική ομάδα. Την εικόνα, δηλαδή, που βλέπαμε όλες τις προηγούμενες σεζόν. * Ο Ολυμπιακός δέχτηκε από 20 πόντους και πάνω σε όλα τα δεκάλεπτα. Στο δεύτερο ημίχρονο δε, που κατέρρευσε αρχικά η επίθεσή του και έπειτα ολόκληρο το σύστημα, οι κόκκινοι "έφαγαν" 55 πόντους. * Η μεγαλύτερη αιτία για αυτό το -24 ήταν οι +30 πόντοι της ομάδας του Πιανιτζιάνι από το τρίποντο και φυσικά οι 16 περισσότερες εύστοχες βολές. Ο Ολυμπιακός έβαλε μόλις δύο τρίποντα, ο αντίπαλος 12, η ομάδα του Μπλατ είχε το κάκιστο 9/18 βολές, την ώρα που οι φιλοξενούμενοι σούταραν 25/27. Όταν απέναντι σε μια ομάδα που παίζει παρόμοιο στιλ μπάσκετ με σένα ο συνδυασμός τριπόντων - βολών, σε αφήνει να υπολείπεσαι 46(!) πόντους, τότε ακόμα και το 75-99 μοιάζει φυσιολογικό. * Ο Ολυμπιακός θα στηρίζεται περισσότερο από ποτέ στο τρίποντο φέτος, σούταρε πολύ καλά σε Μόσχα και Βιτόρια, αλλά αυτή την φορά έξω από τα 6μ.75' από μια ολόκληρη ομάδα, στόχο βρήκε μόνο ο Μάντζαρης! * Αν απομονώσουμε την έκβαση του σκορ και θυμηθούμε την εξέλιξη του αγώνα, θα καταλάβουμε πως μετά το πρώτο δεκάλεπτο, στο γήπεδο υπήρχε μια ομάδα που ρόλαρε σε όλα (άμυνα, ρυθμός, συνεργασίες, 1 vs 1 παιχνίδι από παίκτες χαρισματικούς σε αυτό τον τομέα) και μια άλλη που αγκομαχούσε, δυσκολευόταν να ματσάρει την ταχύτητα και την ενέργεια του αντιπάλου και από ένα σημείο και μετά όταν έπεσε "μαύρο" στην επίθεση, κατέρρευσε. Γιατί στην άμυνα, δεν το ήλεχγε το ματς ο Ολυμπιακός, ούτε όταν ήταν ακόμα μπροστά στο σκορ. * Αυτή ήταν η αληθινή εικόνα του αγώνα. Απλά, πριν ξεμείνει η ομάδα από ενέργεια, πριν κουραστεί ο Μιλουτίνοφ και πριν πάρουν την... κάτω βόλτα και τα ποσοστά του Ολυμπιακού στην επίθεση, το σκορ στο ταμπλό δεν αντιστοιχούσε - ακόμα - στον τρόπο που έπαιζαν οι δύο ομάδες. * Η ζημιά ξεκίνησε από τα μέσα του δεύτερου δεκαλέπτου, όταν ακόμα ο Ολυμπιακός λειτουργούσε ως ομάδα, αλλά έχασε αρκετά λει απ και ελεύθερα σουτ που έβγαζε με σωστές ιδέες και εκτελέσεις στο γήπεδο. * Στη συνέχεια οι Τζέιμς και Νέντοβιτς κυριάρχησαν ολοκληρωτικά και είχαν υποστήριξη από τα πολύ ποιοτικά φόργουορντ του Μιλάνο και την αθλητικότητα των Ταρζέφσκι, Γκουντάιτις και Μπρουκς. Όταν οι δύο πυλώνες στη περιφέρεια παράγουν παρέα 42 πόντους και 9 ασίστ και συνάμα στο δεύτερο ημίχρονο κερδίζουν την μάχη ΚΑΙ αμυντικά με ενέργεια και γρήγορα πόδια, η κατάσταση μοιραία θα εξελιχθεί σε μη αναστρέψιμη. * Ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά ταχύτητας και ενέργειας αυτών των δύο παικτών σε σχέση με όλο τον Ολυμπιακό όσο περνούσε ο χρόνος, που παρότι οι αλλαγές των κόκκινων στην άμυνα προσέφεραν συνεχώς μις - ματς κάτω από τη ρακέτα, οι Τζέιμς και Νέντοβιτς ούτε καν διάβασαν με συνέπεια αυτές τις υψομετρικές διαφορές για να πασάρουν συστηματικά τη μπάλα στο ποστ. Μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να "τρυπήσουν" την άμυνα με τρίπλα, με μεγάλη ευκολία και από εκεί και πέρα να κάνουν ότι γουστάρουν! Είτε να τελειώσουν τις φάσεις, είτε να πασάρουν όταν πια έχει έρθει πάνω τους αμυντική βοήθεια. * Αν το καλοσκεφτούμε η Αρμάνι έχει 6 παίκτες που εύκολα όταν τους φέρνεις στο μυαλό σου, η αθλητικότητα είναι το νούμερο 1 χαρακτηριστικό τους. Τζέιμς, Νέντοβιτς, Γκουντάιτις, Ταρζέφσκι, Κουζμίνσκας και Μπρουκς... * Γιατί ο Ολυμπιακός κατάφερε να ανταποκριθεί ως ένα σημείο μέχρι το 25' και μπορούσε να περνάει και μπροστά στο σκορ; Σχεδόν αποκλειστικά, λόγω του Μιλουτίνοφ, όσο ο Σέρβος είχε ενέργεια! Αυτός έπαιρνε τα ριμπάουντ, αυτός έδινε διάσταση και σκορ στην επίθεση από το ποστ, αυτός προστάτευε το καλάθι, αυτός έβγαζε καλές άμυνες απέναντι σε πυραυλοκίνητα γκαρντ μετά από αλλαγές στα σκριν! Ε για πόσο; Δεν μιλάμε καν για ένα παιδί με κορμί τύπου Χάινς, δηλαδή "τέρας αθλητικότητας" και ενέργειας. Μιλάμε για ένα 7footer με μεγάλο κορμί και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και το ότι άντεξε μέχρι τα μέσα του δεύτερου δεκάλεπτου, ενεργειακή υπέρβαση ήταν. Αν δεν υπήρχε ο Νίκολα όσο άντεχε και τα δύο τρίποντα του Μάντζαρη, η διαφορά θα είχε πάει σε διψήφια επίπεδα πριν καν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο. * Από τη στιγμή που ο Σέρβος "έλιωσε" στη κούραση και ο Ολυμπιακός απώλεσε το μοναδικό πλεονέκτημα που είχε ως τότε στην αναμέτρηση απέναντι στο Μιλάνο, τα σουτ συνέχισαν να μην βρίσκουν στόχο και αμυντικά οι κόκκινοι δεν είχαν κανένα τρόπο να σταματήσουν τον αντίπαλο, έγινε το εξής. Χάλασε και το μυαλό, σταμάτησε να είναι "καθαρό", ήρθαν τα επιθετικά λάθη που προσέφεραν τρανζίσιον και άμεσο σκορ στο Μιλάνο και ακριβώς εκεί "γεννήθηκε" η ολοκληρωτική κατάρρευση του Ολυμπιακού στο παιχνίδι. * Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι και το μοναδικό κάπως ανησυχητικό στοιχείο από την πρώτη φετινή ήττα στην Ευρωλίγκα. Σε καμία περίπτωση το αρνητικό αποτέλεσμα. Αυτό όσοι καταλαβαίνουν και αντιλαμβάνονται λίγο - πολύ το περίμεναν, το είχαν στο μυαλό τους ως εκδοχή. Το μοναδικό που χρίζει προβληματισμού είναι η μηδαμινή αντίδραση, η αδυναμία που έδειξε ο Ολυμπιακός να κάνει το οτιδήποτε, όταν το ματς στράβωσε εντελώς. * Έχει, όμως, μπασκετικές εξηγήσεις τις οποίες ήδη ανέλυσα και σε αυτές συνυπολογίστε πως μέχρι στιγμής στη φετινή σεζόν, ο Ολυμπιακός δεν είχε βρεθεί ποτέ να κυνηγάει στο σκορ σε τόσο προχωρημένο στάδιο μέσα σε ένα παιχνίδι. Δεν είχε τρόπο να ξεκινήσει από κάπου την ανασυγκρότηση κι αυτό τον οδήγησε στο μπασκετικό μπλακ - άουτ. Γιατί, ούτε από την άμυνα είχε την ικανότητα και τα εργαλεία να χτίσει κάποια αντίδραση, ούτε από την επίθεση που από το 27' και μετά δεν διέθετε την ενέργεια και τους παίκτες - σε καλή μέρα - για να κάνει κάποια από όσα είδαμε σε Μόσχα και Βιτόρια. Ο Ολυμπιακός έχασε από μια ομάδα που πλέον δεν απέχει πολύ από αυτόν σε στιλ παιχνιδιού, αλλά διαθέτει πολύ περισσότερο ταλέντο στην επίθεση. Η Μακάμπι, ο επόμενος αντίπαλος την Πέμπτη, είναι κοντά στο... σενάριο της Αρμάνι και έτσι οι κόκκινοι πρέπει να προετοιμαστούν καλύτερα, να είναι πιο έτοιμοι πνευματικά και σωματικά και να χρησιμοποιήσουν την άσχημη εμπειρία απέναντι στην Ιταλική ομάδα, για να βελτιωθούν. Επειδή δεν υπάρχει χρόνος, τουλάχιστον να προοδεύσουν στη διάρκεια που μπορούν να έχουν σε καλά επίπεδα ενέργειας, προσήλωσης και καθαρού μπασκετικού μυαλού. Ότι ίσχυε και πριν ξεκινήσει η σεζόν Λίγες ομάδες δεν έχουν ξεκάθαρα "τρωτά" σημεία. Έχω γράψει πριν το τζάμπολ της σεζόν πως ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ και Φενέρ συγκροτούν το πρώτο γκρουπ δυναμικότητας (και είναι οι μοναδικές με ρεκόρ 3-0) και από εκεί και πέρα φέτος έχει διευρυνθεί πολύ το γκρουπ των ομάδων που πάνω - κάτω βρίσκονται κοντά σε ποιότητα και προοπτικές. Ο Ολυμπιακός είναι από τις ομάδες που έχει φανερές δομικές αδυναμίες. Αρκετοί σημειώνουν τα 4 έτοιμα γκαρντ για τοπ επίπεδο που ίσως είναι λίγα, άλλοι λογικά σκέφτονται πως για το μπάσκετ που θέλει να παίξει η ομάδα δεν διαθέτει συνολικά το απαιτούμενο επίπεδο αθλητικότητας στο ρόστερ του. Ουδείς τέλειος και στη ζωή και στο μπάσκετ. Για μένα το Νούμερο 1 θέμα ήταν και παραμένει το "5" και κυρίως η αμυντική εμβέλεια σε αυτή την θέση που είναι τρομερά κρίσιμη σε κάθε κατάσταση άμυνας και σε διάρκεια μέσα στα παιχνίδια. Άμυνα στο ποστ, άμυνα πάνω από το καλάθι, άμυνες με αλλαγές, που όπως όλοι βλέπουμε τις εμπιστεύεται και τις έχει ως βασική επιλογή του ο κόουτς Μπλατ. Αυτό το θέμα το θεωρώ... υπερβολικά σημαντικό γιατί τα θεμέλια σε μια ομάδα είναι πάντα οι θέσεις 1-5. Όταν δεν έχεις τα εργαλεία για να ανταποκριθείς αμυντικά στο "5" (κοντά στο καλάθι, αλλά ΚΑΙ στη περιφέρεια) και αυτό συμβαίνει σε μια ομάδα που δεν διαθέτει ως χαρακτηριστικό την αθλητικότητα ούτε στο "1" που συνήθως συνεργάζεται άμεσα με το "5" και στην άμυνα, τότε αυτή η εγγενής δομική αδυναμία, μπορεί να επηρεάσει περισσότερο από όσο φανταζόμαστε και την επίθεση της ομάδας... Μιας ομάδας που θέλει να ανοίξει το γήπεδο, να τρέξει, να βρει ρυθμό στο τρανζίσιον. Αυτός ο επιθετικός στόχος που είναι MUST στο μπάσκετ του Μπλατ είναι ΑΜΕΣΑ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΣ με τις αμυντικές ικανότητες. Παραθέτω ένα μέρος της ανάλυσής μου για το ζήτημα αυτό, πριν ξεκινήσει η χρονιά. "Στα ερωτηματικά με βάση τη δομή του ρόστερ το γεγονός ότι υπάρχουν 4 γκαρντ για το 1 και το 2 με πέμπτο τον Τολιόπουλο. Βέβαια στο μπάσκετ του Μπλατ που δεν απαιτεί τόσο πολύ γκαρντ προγραμματισμένα στο πικ εν ρολ και την άμεση δημιουργία για τους συμπαίκτες, αλλά θέλει γνώση της κίνησης χωρίς τη μπάλα και σταθερή εκτελεστική απειλή, ίσως αυτό καλυφθεί σε μεγάλο βαθμό αν φέτος δούμε “άλλον” Στρέλνιεκς και βγει η επένδυση με Γκος. Αυτό που ανησυχώ πως δεν καλύπτεται σε βάθος χρόνου αν μιλάμε για μια ομάδα που θέλει να φτάσει ως το τέλος της διαδρομής στην Ευρωλίγκα και να επιστρέψει στους τίτλους στην Ελλάδα, είναι η αμυντική εμβέλεια και οι δυνατότητες στην θέση “5”. Θεωρώ πως αυτή είναι η μεγαλύτερη και πιο χτυπητή δομική αδυναμία του νέου Ολυμπιακού που φαίνεται με “γυμνό μάτι” και είχε αρνητική επίδραση στα πρώτα φιλικά και στον τομέα του αμυντικού ριμπάουντ. Τόσο στην άμυνα στο ποστ και πάνω από το καλάθι, όσο ακόμα και στην περιφερειακή άμυνα που μπορούν να παίξουν οι σέντερ του Ολυμπιακού, αν ο Μπλατ δουλέψει πολύ με αλλαγές στα σκριν, που ήταν τις 2 τελευταίες σεζόν και η πρώτη/βασική επιλογή του κόουτς Σφαιρόπουλου. Υπάρχουν πολλοί τρόποι/τρικ να δοκιμάσεις να το καλύψεις. Άμυνες ζώνης, απρόβλεπτες και ασυνήθιστες αμυντικές περιστροφές (παράδειγμα να καταλήγουν παίκτες όπως ο Παπανικολάου και ο Τουπάν πάνω σε αντίπαλα σέντερ χωρίς έφεση στο ποστ παιχνίδι για κάποια δευτερόλεπτα στα αμυντικά ροτέσιον) και πολλά ακόμα. Πιστεύω, όμως, πως το ρόστερ του Ολυμπιακού δεν διαθέτει τα εργαλεία για σταθερά τοπ επιπέδου αμυντική εμβέλεια στο “5” κι αυτό το θεωρώ σοβαρό, όχι μόνο γιατί απλώνει μια “σκιά” στα αμυντικά Potentials των κόκκινων, αλλά γιατί θα επηρεάζει άμεσα και αρνητικά την επίθεση μιας ομάδας που θέλει να τρέχει. Για να τρέξεις, πρέπει να βγάλεις την άμυνα και να έχεις σιγουριά στο αμυντικό ριμπάουντ. Δεν θα μου κάνει εντύπωση να κληθεί ο Ολυμπιακός μέσα στη σεζόν να διαφοροποιήσει τον σχεδιασμό του και να πάρει ένα όχι ακριβό, αλλά ξεκάθαρα αθλητικό πεντάρι, που μπορεί να προσδώσει τα στοιχεία που ενδεχομένως λείπουν. Βέβαια αν φτάσουμε εκεί, τότε θα δημιουργηθεί το δυσάρεστο θέμα του να πρέπει ένας ξένος να μείνει εκτός των υποχρεώσεων στην Ελλάδα". Ό,τι ακριβώς περιέγραφα ως πιο βασική ανησυχία για τον φετινό Ολυμπιακό πριν ξεκινήσουν οι επίσημες υποχρεώσεις, ισχύει και τώρα και θα υπάρχει στην εξίσωση, μέχρι να αλλάξει κάτι. Η σωστή οπτική Ήταν μια κακή βραδιά για τον Ολυμπιακό και θα υπάρξουν κι άλλες. Σε μια λίγκα που "τρέχει" με... σπασμένα τα φρένα και δεν δίνει δικαίωμα για "ανάσες" στις ομάδες, είναι τεράστιο κλειδί και ικανότητα απαιτούμενη η άμεση συναισθηματική αποφόρτιση. Παίκτες, προπονητές, ομάδες καλούνται να αφήνουν πίσω τους πολύ γρήγορα τα συναισθήματα που τους γεννούν οι κακές και οι καλές εμφανίσεις, να τα ξεχνούν γρήγορα και να κάνουν Focus μόνο στο μπάσκετ, στην τακτική και στην βελτίωση. Αυτό κλήθηκε να κάνει ο Ολυμπιακός μετά τα δύο μεγάλα διπλά, αυτό πρέπει να κάνει και τώρα, αυτό θα χρειαστεί σε όλη την διάρκεια της σεζόν. Το έχουμε πει από την αρχή, το φετινό ταξίδι θα είναι εντελώς απρόβλεπτο και ίσως για αυτό αξίζει περισσότερο και έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Για μένα, υπάρχει ΜΟΝΟ ένα δεδομένο που μπορούμε με ευκολία να το... υπογράψουμε από τώρα για τον μπασκετικό Ολυμπιακό της σεζόν 2018-9 σε ότι αφορά τα αποτελέσματα και το αν θα πετύχει ή όχι. Ποιο είναι αυτό το δεδομένο; Νothing For Granted! Τίποτα απολύτως δεδομένο... ΥΓ1. Το πρόγραμμα του Ολυμπιακού είναι... Hardcore! Τώρα Μακάμπι μέσα (με τον Ουίλμπεκιν να έχει αρχίσει ήδη τα δικά του), "καπάκια" ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα και Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ, μετά Φενέρμπαχτσε μέσα! Και ως το τέλος του πρώτου γύρου υπάρχουν πολλά ακόμα δύσκολα ματς. Για αυτό έχουν τεράστια αξία τα δύο διπλά νωρίς. Χρειάζεται, όμως, συνέχεια και συνέπεια κι αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα μιας νέας ομάδας με νέα φιλοσοφία και καινούριους κώδικες που καλείται να δημιουργηθεί εν μέσω... "μπασκετικού πολέμου" με όλες τις μεγάλες δυνάμεις της λίγκας! https://www.youtube.com/watch?v=tEsCEywGp7k ΥΓ2. Το Μιλάνο, η Εφές και η Μακάμπι με έχουν πείσει ήδη πως θα είναι πιο ανταγωνιστικές στη πορεία όλης της διαδρομής ως το τέλος, σε σχέση με τις προηγούμενες σεζόν. Μόνο η Μπάρτσα που έκανε δυνατές μεταγραφικές κινήσεις, μοιάζει ακόμα ερωτηματικό, αλλά πόσο χειρότερα να πάει από πέρυσι; Μιλάω για 4 ομάδες που πέρυσι γρήγορα τις... ξεγράψαμε για οκτάδα. Ακόμα και η Χίμκι που έχει ξεκινήσει με 0-3, αν ξεπεράσει το αρχικό σοκ και της δοθεί πίστωση χρόνου, θα ρολάρει. Που θέλω να καταλήξω; Όσοι έχουν συνηθίσει να θεωρούν τα Playoffs σιγουράκι και εύκολη υπόθεση, να ξεχάσουν όσα ήξεραν! ΥΓ3. Απαιτείται αγώνας διαρκείας και μεγάλες νίκες εντός και εκτός για την οκτάδα, πόσο μάλλον για όποια ομάδα ορέγεται πλεονέκτημα έδρας ή έστω πλασάρισμα ψηλά. Κάτι σημαντικό για τις προϋποθέσεις ενόψει Final Four, από τη στιγμή που σε αυτή τη λίγκα υπάρχουν τρία φαβορί, που είναι πολύ πιθανό να καπαρώσουν την πρώτη τριάδα... ΥΓ4. Δυστυχώς, η "αύρα" του ΣΕΦ, αυτή η τεράστια απόσταση παρκέ - εξεδρών για μπασκετικό γήπεδο και όσα μειονεκτήματα γνωρίζουμε και τα έχουμε αναφέρει πολλάκις, είναι ένα πρόβλημα που κατά τη γνώμη μου κρατάει πίσω το μπασκετικό Project που λέγεται Ολυμπιακός. Νιώθεις σαν να έχει "παγώσει ο χρόνος", καμία εξέλιξη, τα ίδια και τα ίδια. Μεγάλο πρόβλημα. Αυτά που σκέφτεται η νυν κυβέρνηση για την παραχώρηση του ΣΕΦ δεν ταιριάζουν με τα θέλω της ΚΑΕ και για την υπόθεση Ελληνικό, υπάρχει θέληση. Αλλά, είναι τόσα πολλά που πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουν όσο εξελίσσεται η ανάπλαση στο "φιλέτο του ελληνικού" και για να γίνει αυτό, χρειάζεται χρόνος. Μάλλον χρόνια... ΥΓ5. Μπράβο στον Σλούκα. Δεν σταματάει να βελτιώνεται και να γιγαντώνεται ως παίκτης. Έφτασε πια η στιγμή, η σεζόν που μοιάζει με τον ξεκάθαρο ηγέτη της Φενέρ στο γήπεδο. Και ανταποκρίνεται. Θα έχει και κακές βραδιές, θα κάνει την "κοιλιά" του όπως όλοι, αλλά το παλικάρι είναι ο ορισμός του φιλόδοξου παίκτη, που ξέρει το - δύσκολο - δρόμο προς την μπασκετική ολοκλήρωση και τον προχωράει ολοταχώς. Στην Ελλάδα, όταν κάποιος φεύγει, αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι η... αποδόμηση. Η αλήθεια είναι, όμως, πως αυτός και ο Χάινς είναι οι μοναδικοί από όλους όσους έφυγαν που έπρεπε για χίλιους και δύο λόγους να είναι ακόμα εδώ. Κι αυτό δεν το λέω και δεν το νιώθω μόνο εγώ. Το πιστεύουν και το λένε αυθόρμητα σε κάθε ευκαιρία off και on camera οι συνοδοιπόροι τους στα χρόνια της δόξας, που ακόμα τιμούν τη φανέλα του Ολυμπιακού. Κι αυτό έχει τεράστια αξία και καταδεικνύει μια μεγάλη αλήθεια για όσους είναι ώριμοι να την καταλάβουν και να την κάνουν κτήμα τους. https://www.youtube.com/watch?v=mt8YpRY1fCs ΥΓ6. Μπήκε και το ΝΒΑ στην... εξίσωση. Καλό κουράγιο και δυνάμεις σε μας τους "μπασκετόπληκτους" που βρίσκουμε χαρά και ψυχική ισορροπία βλέποντας ακατάπαυστα μπάσκετ. Επιμένω πως πρέπει να το διασκεδάζουμε και να το βιώνουμε στην σωστή του διάσταση. Ως ευχάριστο κομμάτι μιας ζωής που δεν διαρκεί πολύ, είναι μόνο μια και πρέπει να τη ζούμε σωστά, συνειδητοποιημένα και αληθινά.